บททั้งหมดของ ปราบพยศคุณภรรยา: บทที่ 21 - บทที่ 30

“คุณจะกินอะไร เดี๋ยวฉันสั่งให้แต่คุณจ่ายตังนะ”พากันมาถึงยังร้านกาแฟ คนทั้งคู่ก็รีบมองหาที่นั่งกันก่อนเลยก่อนที่จะคิดว่าจะกินอะไร ก็ด้วยเจ้าถิ่นอย่างพราวลลิลเป็นคนแนะนำว่าแบบนั้น เนื่องด้วยเธอเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่งกับเพื่อนๆของเธอที่ในตอนนี้แทบไม่เหลือใครให้เรียกว่าเพื่อนอีกแล้วหาที่นั่งกันได้เรียบร้อยแล้ว พราวลลิลก็ขันอาสาเป็นคนดูแลจัดแจงเองทุกอย่าง บริการเขาเป็นอย่างดีในฐานะที่เขาเป็นเจ้ามือ“ขอเป็นอเมริกาโน่แก้วหนึ่ง ส่วนเธอจะกินอะไรก็สั่งได้เลย ตามสบายเลย”นนท์ธิวรรธน์บอกความต้องการที่แสนเรียบง่ายของเขากับเธอในทันที เมื่อเขามีเพียงเมนูเดียวที่จะกิน และไม่มีอะไรเพิ่มเติมมากไปกว่านั้น“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปสั่งก่อนนะ”คนตัวเล็กฝากกระเป๋าถือของตัวเองไว้กับเขาก่อนจะเดินตัวปลิวไปสั่งน้ำและขนมที่ด้านหน้าของร้านนอกจากว่าคนอย่างเขาที่ไม่มีความลับจนให้เธอกดโทรศัพท์เล่นได้ตามใจชอบแล้ว เธอก็ไม่มีความลับอะไรเช่นกันถึงขั้นฝากกระเป๋าถือใบโปรดไว้กับเขาได้“ไม่กินอย่างอื่นเหรอ”เธอเดินไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับน้ำสองแก้ว แก้วหนึ่งเป็นของเขาที่เธอยื่นมาวางไว้ให้ตรงหน้าเขา ส่วนอีกแก้วเป็นของเธอมั

“แหม่ๆ”เสียงหนาของกล้าหาญยังคงเอ่ยแซวพราวลลิลในตอนเช้าเหมือนเช่นเคย เอ่ยแบบนี้มาตั้งแต่เช้าวันจันทร์จนวันนี้เป็นเช้าวันศุกร์แล้ว เขาก็ยังพูดเช่นเดิมด้วยพอเห็นว่าเจ้านายของตัวเองนั้นได้เดินคู่มากับเลขาคนสวยทีไร ก็เห็นได้ชัดเลยว่าในหน้าหล่อจากที่เคยเคร่งขรึมนั้นก็เปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุขมาแต่ไกล ส่วนตัวยัยคนสวยนั้นก็หน้าแดงเขินแล้วเขินอีกคู่กันมาเลยล่ะไม่ให้เอ่ยแซวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วจะให้กะเทยอย่างเธอพูดว่าอะไรกับต้นรักที่มันกำลังเริ่มปลูกนี่กันดีล่ะพราวลลิลเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนทุกวัน แล้วเธอก็อายมาแล้วสี่วันถ้วนวันนี้ก็กำลังจะเป็นวันที่ห้า เมื่อไหร่หนออีเจ้กัสคนนี้จะลืมเรื่องเมื่อวันหยุดที่ผ่านมาได้สักที หรือจะต้องถึงวันหยุดอีกทีถึงจะลืมได้กันนะเธออยากจะเอาหน้ามุดดินหนีไปสักพัก แต่ก็กลัวหน้าจะเสียโฉม ก็ต้องทนให้เขาแซวต่อไปเรื่อย“วันนี้วันศุกร์ รู้ไหมว่าวันนี้พิเศษยังไง”แซวกันพอหอมปากหอมคอ กล้าหาญก็มีเรื่องพูดคุยใหม่ขึ้นมาในทัน พร้อมกับสายตาเป็นประกายวิบวับราวกับเจอผู้ชายที่ถูกใจ“วันนี้วันศุกร์ พิเศษยังไงเหรอ”พราวลลิลรีบเปิดไอแพคของเธอขึ้นมาดูเพื่อดูตารางงานของเธอ วั

“ผมขอแวะเติมน้ำมันก่อนนะครับ”สุเนตรคนขับรถประจำตำแหน่งของท่านประธานบริษัทนนท์ธิวรรธน์เอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่อเขานั้นตกอยู่ในสถานการณ์ทำงานไม่เรียบร้อย ด้วยรถที่เขามีหน้าที่ขับนั้นและต้องตรวจดูความเรียบร้อยเป็นอย่างดีก่อนออกเดินทางในทุกวันนั้นน้ำมันหมดถัง ทั้งที่เมื่อวานนี้เขาเพิ่งจะไปเติมน้ำมันมาเองและจะเปลี่ยนคันก็คงไม่ทัน ด้วยเขามัวแต่ตรวจเช็คอย่างอื่นรวมไปถึงปัดเศษฝุ่นรอบคันรถจนลืมดูน้ำมัน ทำให้เจ้านายทั้งสองขึ้นมานั่งรอกันบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วไม่คาดคิดเลยว่าน้ำมันที่เติมใส่รถมาเมื่อวาน และขับไปได้แค่รอบเดียวระหว่างที่บ้านกับที่ทำงานจะหมดเร็วขนาดนี้ ปกติถ้าเป็นรถคันนี้และขับด้วยระยะทางนี้ อาทิตย์หนึ่งก็จะเติมน้ำมันแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่สิ้นเปลืองไปกว่านี้“เมื่อวานพี่เนตรเพิ่งเติมไปเองไม่ใช่เหรอคะ”พราวลลิลที่กำลังเมาค้างอยู่นั้นเอ่ยพูดคุยกับคนขับรถที่เธอเริ่มสนิทสนมด้วยมาจากทางด้านหลัง โดยมีคนตัวโตนั่งหน้านิ่งบอกบุญไม่รับกับตาตี่ๆของเขาอยู่ข้างๆเธอนั้นปวดหัวระบมไปหมด ใจอยากจะไปถึงที่ทำงานให้เร็วที่สุดจะแย่อยู่แล้ว จะได้ไปพักสักหน่อย หวังให้อาการเมาค้างนั้นหายไป เธอไ

“ไม่ผ่าน”เสียงของท่านประธานหนุ่มไฟแรงนามว่านนท์ธิวรรธน์ดังกึกก้องอยู่ในหัวของพราวลลิลมาตั้งแต่บ่ายแก่ๆของเมื่อวานจนกระทั่งเช้าวันใหม่เมื่อเธอนั้นส่งร่างสัญญาแล้วไม่ผ่านทั้งที่พยายามรวบรวมสติให้กลับมาแล้วก็พยายามทำอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังไม่ผ่านอยู่ดีและไม่ว่าจะพยายามแก้ไขยังไงสติมันก็ไม่เคยอยู่กับตัวเธอเลย เตลิดไปไหนนักก็ไม่รู้จนแก้ยังไงก็แก้ไม่ผ่านสายตาของท่านประธาน จนเมื่อวานนั้นเธอยอมแพ้“โอ๊ยยยย ใครมันจะไปร่างสัญญาผ่านกันวะ หึ๋ย ไอ้รูปบ้านั้นก็ลบออกจากหัวไม่ได้ซะด้วย”และนั้นก็ทำให้เธอมานั่งหน้าบูดแต่เช้าด้วยไม่อาจทวงเงินสองพันของตัวเองคืนมาได้ แถมยังมีภาพติดตาแถมมาด้วยอีกตั้งหากภาพที่เธอนั้นหอมแก้มเขายังคงชัดเจนอยู่ในความรู้สึกนึกคิดของเธอ จนเธอนั้นไม่กล้าเปิดรูปจริงขึ้นมาดูเพื่อลบมันออกจากโทรศัพท์“เป็นอะไร โอวันตินลวกปากหรือไง”นนท์ธิวรรธน์เดินเข้ามาภายในห้องอาหารอย่างเงียบๆทำให้เขานั้นได้ยินเสียงบ่นพึมพำของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ก่อนที่เขาจะแสร้งทักทายอีกฝ่ายด้วยถ้อยคำชวนหาเรื่องเมื่อเธอนั้นหันมาเห็นว่าเขาเดินเข้ามาพอดี“นี่คุณ ฉันถามอะไรหน่อยซิ”พราวลลิลตาเหลือกใส่เขาเล็กน้อ

“ตามนั้นนะคะพี่เนตร”ตกเย็นหลังจากที่การตรวจตราความคืบหน้าของการก่อสร้างโดยเจ้าของโรงงานตัวจริงเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว พราวลลิลก็รีบเดินออกจากตึกที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จนั้นในทันที รีบร้อนถังกับไม่ถอดชุดเซฟตี้ออกด้วยซ้ำ ใส่ติดตัวมาขึ้นรถกลับทั้งแบบนั้นและเธอก็จัดแจงสั่งคนขับรถของนนท์ธิวรรธน์ที่ในเวลานี้ยังถือว่าเป็นเจ้านายของเธออยู่ให้ไปส่งที่เธอที่ห้างสรรพสินค้าต่อ โดยไม่ขออนุญาตเจ้าของรถแม้แต่คำเดียว“ครับ”คนขับรถรับคำสั่งอย่างไม่เถียงสักคำเพราะเขารู้จักผู้หญิงตรงหน้าในฐานะภรรยาของเจ้าของรถคันนี้ สำหรับเขาคุณผู้หญิงก็มีสิทธิ์สั่งงานเขาได้เหมือนกับเจ้านายนั่นแหละ“จะแวะห้างเหรอ”นนท์ธิวรรธน์เดินมาขึ้นรถหลังจากเธอด้วยเขานั้นติดพูดคุยอยู่กับผู้รับเหมา พอมาถึงรถก็พร้อมออกแล้วเขาก็เลยยังไม่ได้ให้ความสนใจกับสิ่งรอบตัว แต่ก็สนใจคนรอบตัวอยู่นะ พอเห็นว่าได้นั่งอย่างสบายเพื่อพักบนรถแล้วก็เลยไม่กวนประสาทกลับไปแต่ทว่าพอรถเลี้ยวออกนอกเส้นทางมาสักพักเขาก็เริ่มสังเกตรอบๆตัว พอเห็นว่าจุดหมายเดียวของถนนเส้นนี้ที่จะพาไปถึงคือห้างสรรพสินค้า เขาเลยหันไปเอ่ยกับคนข้างๆ“ใช่ ฉันมีของสำคัญที่ต้องซื้อ”หญิงสา