Tous les chapitres de : Chapitre 21 - Chapitre 30

คำพูดของกมิตตรายิ่งทำให้ใบหน้าของอนรรฆเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม นั่นหมายความว่าพวกมันเป็นศัตรูของเขาแต่กมิตตราไปเจอเหตุการณ์นั้นเข้าเคยพลอยติดร่างแหไปด้วย“แล้วทำไมไม่บอก”ด้วยความโมโหที่กมิตตราเพิ่งพูดออกมาทำให้อนรรฆตะโกนใส่หน้าหญิงสาวลั่น เพราะถ้าเธอบอกเร็วกว่านี้เขาจะได้หาทางป้องกัน แล้วถ้าวันนี้เขาไม่ได้มาด้วยจะเกิดอะไรขึ้น อนรรฆถอนหายใจออกมายาวเหยียดเมื่อเห็นกมิตตราเมินมองออกไปนอกหน้าต่างไม่พูดไม่จาเงียบกริบจนต้องเบี่ยงหยุดรถข้างทางเลือกตรงจุดที่คิดว่าปลอดภัยที่สุด“รู้ไหมไอ้ที่ถูกเกือบฆ่าตายวันนี้น่ะ มันอาจจะเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุวันนั้นก็ได้...แล้วเธอเห็นหน้าพวกมันไหม”อนรรฆพยายามอย่างที่สุดที่เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาลงและฟังดูนุ่มหูขึ้น และคำพูดของอนรรฆก็ทำให้คนที่เมินหนีไปมองนอกหน้าต่างรถหันขวับมามองอนรรฆอย่างคาดไม่ถึงเพียงเท่านี้สิ่งที่อนรรฆพยายามคาดเดาก็คงจะเป็นจริง ไม่มีใครคิดร้ายกับกมิตตราด้วยตัวเธอเองหรอก ทั้งหมดเป็นเพราะเธอดันเห็นหน้าและเห็นเหตุการณ์นั้นเข้า เธอจึงต้องเข้ามาพัวพันและเดือดร้อนไปด้วย ยิ่งเห็นหน้าไอ้คนพวกนั้นด้วยแล้ว...มิน่ามันถึงตั้งใจฆ่าปิดปาก“เอาล่ะ

กมิตตราพูดไปหัวเราะไปอย่างอดกลั้นไม่ได้ทำให้เด็ก ๆ ที่ยืนอยู่หัวเราะตามไปด้วยมีเพียงหนูนาคนเดียวที่ยืนมองกมิตตรานิ่งไม่ได้หัวเราะตามไปด้วย“ทำไมทุกคนหัวเราะพี่ชายกันคะ...ไม่น่ารักเลย”หนูนาเดินไปแย่งใบผักบุ้งที่มือหนอนมาถือเอาไว้ พร้อมกับมองอนรรฆด้วยแววตาสงสารแล้วเดินไปยืนตรงกลางระหว่างกมิตตราและอนรรฆ ก่อนจะหันไปมองอนรรฆด้วยรอยยิ้ม เจ้าของร่างสูงยิ้มออกมาอย่างดีใจเพราะอย่างน้อยก็ยังมีเด็กน้อยคนนี้ที่คอยช่วยเหลือเขา“พี่ชายถือว่านี่คือการทำโทษนะคะ”ใบผักบุ้งถูกโยนใส่อนรรฆทันที ร่างสูงรีบลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีไปอยู่อีกมุมหนึ่งของแปลงผัก เด็ก ๆ ทั้งหมดพากันหัวเราะอย่างถูกใจที่เห็นผู้ชายตัวโตกลัวหนอนที่ตัวเล็กนิดเดียว กมิตตราเห็นใบหน้าซีดเผือดของชายหนุ่มแล้วนึกสงสารเขาคงกลัวจริง ๆ“หนูนา อย่าแกล้งพี่เขาสิคะ...พี่เขากลัวจริง ๆ นะ”“อะไรคะ ตัวก็โต๊โต...กลัวอะไรแค่หนอนตัวเล็กนิดเดียว ไม่แมนเลย”สิ้นคำพูดของหนูนา เธออยากจะหัวเราะให้ดัง ๆ อีกรอบ แต่พอเห็นสีดวงตาคู่คมมองเธอแทบถลน กมิตตราก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า“ไหน ๆ ก็มีคนว่าไม่แมนอยู่แล้ว...อยากทำร้ายผู้หญิงบางคนบ้างจัง”ก

ณ ท่าอากาศยานของเมืองไทย หญิงสาวในชุดกางเกงรัดรูปสกินนี่สีดำ เสื้อขนสำลีสีขาวเอวลอยอวดหุ่นบาง ร่างที่มีทรวดทรงสวยงามจนหลายคนอิจฉา ดวงตากลมโตที่เขียนเอาไว้อย่างสวยงามถูกบดบังด้วยแว่นกันแดดสีดำกระจกสะท้อนแสงเป็นสีเปลือกแมงทับ นิ้วเรียวยกมือขึ้นดึงแว่นกันแดดที่สวมเอาไว้มาถือเอาไว้ สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณท่าอากาศยานแห่งนี้ เธอมาเหยียบบ้านเกิดของตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปีนับตั้งแต่มารดาแยกทางกับบิดา และมารดาพาเธอไปอยู่ที่เมืองนอกจนแต่งงานใหม่อีกครั้งกับชาวอเมริกันเคทเธอรีน่ายกมุมปากตัวเองสูงขึ้นนิด ประกายตาฉายแววเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น มองไปด้านหน้าพร้อมกับเข็นรถเข็นที่บรรทุกกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบของเธอเอาไว้ ให้มันรู้ไปว่าเธอจะจัดการกับอนรรฆไม่ได้ เขาประเมินเธอผิดไปแล้วว่าเธอจะยอมรามือง่าย ๆ“คิดจะหนีเคธี่ง่าย ๆ หรือคะเอียน คุณคิดผิดแล้วล่ะ”เคทเธอรีน่าพูดพร้อมกับยิ้มเยาะออกมาอย่างสะใจ เธอลงทุนเดินทางมาถึงเมืองไทย บ้านเกิดที่เธอจากลาไปนานเพราะอนรรฆคนเดียว เธอไม่ยอมง่าย ๆ หรอกที่เขาจะสลัดเธอทิ้งเหมือนของไร้ความสำคัญ เธอเกิดมาเพื่อมีความสำคัญไม่ใช่ถูกทิ้งแบบนี้ ก่อนอื่นเธอคงต้องไปยังโรง

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ร้านค้ามากมายที่ตั้งเรียงกันเป็นแถว ไม่ว่าจะเป็นร้านลูกชิ้นปิ้ง ข้าวโพดคั่ว ร้านก๋วยเตี๋ยว หอยทอด ผัดไทย วางเรียงกันระนาว แก้วเกาะแขนกมิตตราแน่น ในขณะที่หนูนาและเล็กมองรอบด้านด้วยดวงตาววาวระยับอย่างตื่นเต้น“พี่แก้มขา...หนูนาอยากระบายสีรูปปั้นอันนั้นค่ะ”หนูนายืนชี้นิ้วไปยังร้านที่ขายรูปปั้นปูนพลาสเตอร์สีขาวและวางโต๊ะเล็ก ๆ ให้เด็กนั่งระบายสี“เล่นได้อย่างเดียวนะหนูนา อยากเล่นอันนี้แน่นะ”เด็กน้อยพยักหน้าเร็ว ๆ ทันที“โห...คุณ ให้หนูนาเล่นอย่างเดียวมันจะเกินไปหรือเปล่า”ดวงตากลมโตของกมิตตราตวัดมองอนรรฆเขม็ง จนเจ้าพ่อวงการธุรกิจซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์หุบปากเงียบเสียงทันที“ผมจ่ายเองก็ได้”“ไม่ต้องมาอวดรวยแถวนี้...ถึงครั้งนี้คุณจะจ่ายให้แล้วครั้งต่อไปใครจะเป็นคนออกเงินค่าของเล่นให้เด็ก ๆ ล่ะคะ คุณกำลังสร้างนิสัยที่ไม่ดีให้กับหนูนา”อนรรฆรู้สึกเงินของเขาช่างไร้ค่าเมื่ออยู่กับผู้หญิงคนนี้ เงินที่มีความสำคัญกับคนมากมาย แต่กับกมิตตราเงินพวกนั้นกลับไม่มีความหมาย เขาจำได้ว่าเธอเคยพูดต่อหน้าเขาที่โรงพยาบาลว่าที่เธอช่วยบิดาของเขานั้นไม่ได้หวังผลตอบแทนใด ๆ ทั้งสิ้น ดวงตาวาวโร

มือหนาของอนรรฆยกขึ้นวางบนไหล่หนาของบอดี้การ์ดพร้อมกับตบเบา ๆ บอกว่าเขาขอบใจมากสำหรับการตามหาแก้วจนเจอ“แก้ว...ไปหาพี่แก้มกันนะ”แก้วพยักหน้าเร็ว ๆ จนอนรรฆยิ้มออกมาอย่างดีใจ ตอนนี้เรียกว่ายกภูเขาออกจากอกเขาเลยก็ว่าได้ ความกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของกมิตตรามลายหายไปสิ้น ทั้งคู่ยังไม่ได้เดินไปไหนด้วยซ้ำเมื่อแดนไทยวิ่งเข้ามาสมทบอีกคน“เจอแล้วใช่ไหมครับเจ้านาย”“อื้อ...กันต์หาเจอ”แดนไทยหันไปมองเพื่อนร่วมงานก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยความโล่งใจเช่นเดียวกัน“งั้นเรารีบไปหายัยหนูแก้มกันเถอะ เพราะตอนนี้รายนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ คิดกังวลไปหมดแล้ว ดีไม่ดีป่านนี้กอดกันร้องไห้ทั้งสามคนแล้วมั้ง”อนรรฆได้ยินแดนไทยพูดแบบนั้นก็ยิ่งห่วงความรู้สึกของกมิตตราเพิ่มขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มพยักหน้าเรียกลูกน้องตัวเองให้เดินตามเขามาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่กมิตตราเห็นทั้งสามเดินมา ดวงตากลมโตของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างดีใจ หยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ โผเข้ามากอดแก้วไว้แน่น เช่นเดียวกับแก้วที่ดีใจอย่างมากร้องเรียกกมิตตราเสียงลั่น“แก้ม...พี่แก้ม...พี่แก้ม”“พี่อยู่นี่นะแก้ว ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว”