All Chapters of เจ้าพ่อก่อรัก: Chapter 51 - Chapter 60

หญิงสาวมองสำรวจตัวหนังสือเหล่านั้นอย่างละเอียด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อสิ่งที่เธอเห็นมันไม่ได้เกี่ยวกับใบประมูลราคาแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นภาพถ่ายของอนรรฆที่วางไว้มุมโต๊ะทำงาน กระบอกตาของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมา“แก้มขอโทษนะคะ...ถ้าคุณเอียนจะโกรธจะเกลียด แก้มจะไม่ว่าสักคำ”เสียงพึมพำแหบพร่าดังออกมาแผ่วเบา เปลือกตาบางกะพริบถี่ ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตา เธอมีงานสำคัญที่จะต้องทำเมื่อเดินหน้าแล้วอย่ามานึกเสียใจทีหลัง“แก้ม...ยัยหนูแก้ม”เสียงเรียกด้านนอกทำให้กมิตตราสะดุ้งสุดตัว แฟ้มเอกสารในมือถูกปิดและสอดเข้าวางที่ชั้นวางเอกสารอย่างรวดเร็ว ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น เสียงคุณอรรดา...เธอจะทำอย่างไรดี ร่างบางวิ่งไปแนบหน้าตัวเองกับประตูเมื่อเสียงนั้นห่างออกไป มือเล็กจึงเอื้อมไปจับลูกบิดประตูเปิดออกอย่างเบาแล้วชะโงกหน้าออกไปดูด้านนอก ก่อนจะแทรกตัวออกไปพร้อมกับเดินไปหาคริสที่ห้องรับรองแขก“อ้าว...หนูแก้ม ป้าเขาหาหนูอยู่น่ะ เห็นไปห้องน้ำนาน เป็นอะไรหรือเปล่า”“เปล่าค่ะคุณลุง แก้มสบายดีค่ะ...พอดีเห็นดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกออกดอกสวย แก้มเลยแวะไปดูน่ะค่ะ”คริสพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะก้มมองเ

เสียงโทรศัพท์มือถือของกมิตตราดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราบนหน้าจอโทรศัพท์ หัวใจดวงน้อยของกมิตตราถึงกับสั่นสะท้าน“สวัสดีค่ะคุณเอียน”“แก้ม...เป็นอะไรหรือเปล่า คุณแม่บอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย ฉันพาไปหาหมอไหม”น้ำเสียงของอนรรฆดังออกมาอย่างเป็นห่วง กระบอกตาของหญิงสาวร้อนผ่าว ความร้อนวิ่งไปจุกที่หัวตาทั้งสองข้างของเธอเมื่อได้ยินน้ำเสียงห่วงใยของเขา“แก้มไม่เป็นอะไรค่ะ...แค่ปวดหัวนิดหน่อย”“กินข้าวกินยาหรือยัง”หยาดน้ำตาของกมิตตราไหลอาบสองแก้มทันทีที่ได้ยินประโยคห่วงใยของอีกฝ่าย เปลือกตาบางกะพริบถี่ ๆ นิ้วเรียวเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกม าก่อนจะตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงที่เธอคิดว่ามันปกติที่สุดแล้ว“เรียบร้อยแล้วค่ะ...นอนพักสักคืนก็คงหาย”“ถ้าอย่างนั้นก็นอนเสียนะ...ฝันดีนะยัยหนูแก้ม”อนรรฆกดตัดสายทิ้งพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด เขาไม่กล้าเอ่ยถามในเรื่องที่เขาอยากรู้ที่สุด มารดาบอกว่าเคทเธอรีน่ามาที่บ้านวันนี้ และคุยกับกมิตตราอยู่เป็นนาน เขาไม่รู้ว่าเคทเธอรีน่าพูดอะไรกับกมิตตราบ้าง อยากถามอยากอธิบาย ถ้ากมิตตราโวยวายหรือต่อว่าเขาตอนรับโทรศัพท์มันก็คงดีกว่านี้ แต่นี่กลับเงียบกริบ

กมิตตราไม่พูดอะไร เธอยังคงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่พยาบาลจำเป็น เช็ดเนื้อตัวให้ชายหนุ่มไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้เลยว่าคนตัวสูงกำลังขยับเข้ามาใกล้เธอเสียแล้ว“เงียบแบบนี้...แปลว่าเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด หรือว่าไม่ได้ฟัง”เสียงกระซิบดังชิดริมใบหูของเธอทำให้กมิตตราเงยหน้าขึ้นมองคนพูดอย่างตกใจ ร่างบางผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มดวงตาเป็นประกายราวกับไม่ได้ป่วยลอยชิดติดใบหน้าของเธอ“อุ๊ย!”หญิงสาวสะดุ้งพร้อมกับผละห่างจากร่างสูง แต่ก็ติดมือหนาที่รัดเอวบางของเธอเข้าไปจนใบหน้าเกือบชิดกัน ดวงตาพราวระยับของอนรรฆมองสบตาหญิงสาวหมายจะสื่อให้รู้ถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้“จะไปไหน...ยังเช็ดตัวไม่เสร็จเลย”“เอ่อ...แก้ม...เอ่อ...แก้มจะไปหยิบถาดอาหารมาให้ค่ะ...กินข้าวแล้วจะได้กินยา”เสียงตะกุกตะกักของกมิตตราทำให้คนป่วยยิ้มออกมากับความน่ารักของหญิงสาว ดูก็รู้ว่าเธอกำลังเขินอายและวางตัวไม่ถูก“หน้ายังไม่ได้เช็ดเลย...ตัวยังร้อนอยู่เลยเห็นไหม”ไม่ได้พูดเปล่ามือหนายังจับมือเล็กของกมิตตราขึ้นทาบแก้มตัวเองจนกมิตตราร้อนผ่าวไปทั้งตัวกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น“กะ...ก็อยู่เฉย ๆ สิคะ แก้มจะได้เช็ดให้”ว่าแล

น้ำเสียงราบเรียบกับสายตาเย็นชาของอนรรฆมันทำให้กมิตตราแทบจะหายใจไม่ออก เหมือนมีใครเอามือมาบีบคอเธอเอาไว้ หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มตอนไหนก็ไม่ทราบ ในสมองของเธอมีคำพูดวนเวียนไปมาแต่ว่า เขารู้แล้ว...เขารู้แล้ว... ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้กมิตตรามือหนาเอื้อมไปหยิบซองเอกสารในมือเธอมาถือเอาไว้“มันซื้อเธอเท่าไร บอกฉันมาสิ...เผื่อฉันจะเสนอเงินในราคาที่สูงกว่ามัน ตัวเธอราคาเท่าไร...กมิตตรา เธอถึงได้ยอมทรยศความไว้ใจของฉัน”ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกเขวี้ยงใส่หน้ากมิตตราอย่างแรงด้วยน้ำมือของอนรรฆ ต้นแขนทั้งสองข้างถูกบีบด้วยมือหนาพร้อมกับเขย่าร่างเธออย่างแรงโดยที่เธอไม่ร้องขอความเห็นใจแม้แต่คำเดียว“อยากได้ไอ้เอกสารนี่มากใช่ไหม ได้...ถ้าเธออยากได้นักฉันก็จะให้...แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ”ความหวาดหวั่นของกมิตตราฉายชัดในดวงตาคู่ที่ฉ่ำด้วยหยาดน้ำตาอย่างเห็นได้ชัด แต่คนที่ตกอยู่ในแรงโทสะอย่างอนรรฆไม่มีทางเห็นแน่นอน ประกายตากร้าวฉายชัดมายังเธออย่างเกลียดชัง ถ้าสายตาเขาเปรียบเสมือนมีด มันคงจ้วงใส่ตัวเธอครั้งแล้วครั้งเล่า และถ้าดวงตาคู่นั้นเป็นสัตว์ร้าย มันก็คงฉีกทึ้งร่างของเธอจนแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี กมิตตราอุทานออกมาเสียงหล

กมิตตรามองซองสีน้ำตาลที่หล่นอยู่บนเตียงมาถือเอาไว้แน่น เรียวปากเม้มเข้าหากัน ดวงตามีแต่ความปวดร้าว หญิงสาวสูดก้อนสะอื้นเข้าปอดอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้องของอนรรฆด้วยหัวใจที่แหลกสลาย ไม่ต่างอะไรกับเจ้าของห้อง มือหนากำเข้าหากันทุบกำแพงหลายต่อหลายครั้งเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวดในใจที่เกิดขึ้น“โธ่โว้ย!!”อนรรฆตะโกนออกมาเสียงดังลั่นภายในห้องน้ำ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความปวดร้าว ร่างสูงเดินไปยืนกลางฝักบัวแล้วเปิดน้ำออกมาอย่างแรง ปล่อยให้หยาดน้ำชำระหยาดน้ำตาที่คลอดวงตาแดงก่ำคู่นั้นของเขาออกไป ร่างสูงยืนแช่น้ำอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้แต่เพียงว่าเขาต้องการล้างภาพของผู้หญิงหลอกลวงคนนั้นออกไปให้หมด และต่อไปนี้จะไม่มีความทรงจำระหว่างกมิตตรากับเขาหลงเหลือในหัวสมองของเขาอีกต่อไปกมิตตรามองสิ่งที่อยู่ในมือของเธอด้วยน้ำตานองหน้า มือเล็กเปิดซองดึงกระดาษแผ่นใหญ่ที่อยู่ด้านในออกมาดู มือบางสั่นเล็กน้อย ไพล่คิดไปถึงสายตาหยามเหยียดและเย็นชาของอนรรฆ นี่คือสิ่งที่เธอกลัวมาตลอด...ว่าสักวันเขาอาจจะเกลียดเธอถ้าได้รู้ความจริง และมันก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ในสายตาของอนรรฆตอนนี้เธอคงเป็นเหม