All Chapters of เจ้าพ่อก่อรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“คุณคะ...คุณ”กมิตตราพยายามส่งเสียงเรียกคนเจ็บที่เริ่มหายใจรวยริน เห็นจากหน้าตาแล้วเขาไม่ใช่คนไทยอย่างแน่นอน คงจะเป็นนักท่องเที่ยว...แต่นักท่องเที่ยวที่ไหนทำไมถึงได้โดนรถบรรทุกคันนั้นตั้งใจขับชนหมายจะเอาชีวิต“คุณลุงคะ...อดทนนิดนะคะ รถพยาบาลกำลังจะมาถึง”เปลือกตาที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ของคนบาดเจ็บพยายามมองหญิงสาวตรงหน้าให้ชัดเจน แต่มันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขา ในที่สุดเปลือกตาหนาของผู้บาดเจ็บก็ปิดลงทันทีพร้อมกับลมหายใจรวยรินที่ทำให้กมิตตราต้องหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหารถพยาบาล และทันใดนั่นเองเสียงหวอของรถกู้ภัยฉุกเฉินก็ดังขึ้นมา“คุณลุงคะ...รถพยาบาลมาแล้ว แข็งใจอีกนิดนะคะ”มือเล็กของหญิงสาวบีบมือหนาที่เริ่มเย็นเพราะความเปียกชื้นของละอองฝน เธอพยายามส่งกำลังใจให้คนเจ็บเผื่อว่าแรงใจของเธอมันจะช่วยทำให้ชายสูงวัยคนนี้มีพลังขึ้นมาบ้าง“เจ้านายผม...ช่วยเจ้านายผมด้วย”กันต์พยายามเอ่ยปากขอร้องชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเขาออกมาจากรถให้ช่วยเจ้านายของเขาซึ่งอาจจะติดอยู่ในรถหรือเปล่าเขาก็ไม่รู้...เขากับนพขับรถพาคริสออกจากท่าอากาศยานเพื่อไปยังบ้านพัก ในขณะที่ขับรถออกมาพอเห็นว่าฝนตกเขาก็กำชับนพบอกให้ขับอย่างระ

“ญาติของคนเจ็บหรือเปล่าครับ...ตอนนี้คนเจ็บปลอดภัยแล้วนะครับ”ทั้งกมิตตรากับคุณอรรดายิ้มออกมาอย่างยินดี ดวงตาของคุณอรรดาชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความปีติ มือของนางจับกอบกุมจับมือบางของกมิตตราแน่น“เห็นไหมคะ...แก้มบอกแล้วว่าคุณลุงต้องปลอดภัย คุณหมอกำลังย้ายคุณลุงไปห้องพักฟื้น เราไปรอที่ห้องกันก่อนดีกว่าไหมคะ...คุณป้าจะได้พักด้วย”คุณอรรดามองหน้ากมิตตราด้วยแววตาขอบคุณก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ทั้งสองประคองกันไปยังห้องพักในขณะที่คนไข้ยังมาไม่ถึง กมิตตราประคองร่างของคุณอรรดาลงนั่ง เพียงครู่ร่างของคนป่วยก็ถูกบุรุษพยาบาลเข็นเข้ามาก่อนที่ทุกอย่างจะชุลมุนเล็กน้อย ในที่สุดร่างของคุณคริสก็นอนบนเตียงคนป่วยรอบศีรษะถูกพันด้วยผ้าพันแผล สายน้ำเกลือระโยงระยางยิ่งทำให้คู่ชีวิตอย่างคุณอรรดาสงสารผู้เป็นสามีจับใจกมิตตรามองภาพคุณอรรดาจับมือหนาของสามีไว้แน่นยิ่งสะท้อนในหัวใจ ถ้าเธอมีพ่อกับแม่อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ก็คงอบอุ่น ดวงตากลมโตของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อคิดถึงเรื่องรันทดของตัวเองถึงแม้เธอจะพยายามบอกตัวเองว่าเธอมีความสุขที่มีคุณแม่อธิการทั้งสองดูแล และมีคุณพ่ออาเธอร์ที่เปรียบเสมือนบิดาของเธอเลี้ยงดู แต่ส่ว

เสียงหัวเราะสดใสของเด็กน้อยดังลอยเข้ามาทำให้กมิตตรายิ้มออกมาอย่างยินดี สายตาเปี่ยมไปด้วยความสุขของเธอมองไปยังกลุ่มเด็กน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานไร้ความทุกข์ คุณแม่อธิการจันดาก็มองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุขด้วยเช่นเดียวกันก่อนจะเลยผ่านมามองกมิตตราสาวน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ นานแล้วที่เธอเก็บความลับอย่างหนึ่งเอาไว้เป็นเวลาหลายสิบปีจะว่าเท่าอายุของกมิตตราก็ว่าได้ และไม่มีใครรู้เรื่องนี้แม้แต่เภตรากับคุณพ่ออาเธอร์ วันนั้นที่เธอวิ่งอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งเข้ามาในลำคอของเด็กน้อยคนนั้นมีสร้อยเส้นเล็กที่ร้อยแหวนสลักชื่อเอาไว้ ใต้แหวนวงนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า มินตรา ∞ โกเมท ด้วยความอยากรู้ว่าทำไมสองคนนี้ถึงได้ทิ้งลูกน้อยเอาไว้อย่างใจร้าย เธอจึงไปสอบถามคนละแวกนั้นและได้รู้ว่าสามีคู่นั้นประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ และมีใครก็ไม่รู้นำกมิตตรามาทิ้งไว้ที่หน้าโบสถ์แห่งนี้ ที่สำคัญเธอยังทราบมาอีกว่ากมิตตรามีพี่ชายคนหนึ่ง ซึ่งตอนที่เธอไปตามหานั้นพี่ชายของกมิตตราได้หายไปแล้ว เธอก็ไม่ทราบว่าหายไปไหน สอบถามจากคนแถวนั้นก็ไม่มีใครทราบ หรือตอนนี้มันถึงเวลาที่เธอต้องบอกกมิตตราเสียทีเพราะอย่างน้อยห

อนรรฆเอ่ยถามลูกน้องด้วยน้ำเสียงยียวนเล็กน้อยเพราะรู้ดีทีเดียวว่าแดนไทยไม่พอใจเรื่องอะไร“ก็จะอะไรล่ะฮะ...คุณคริสเรียกแดนนี่ว่าไอ้แดน...แดนนี่รับไม่ได้อ่ะ”น้ำเสียงสะดีดสะดิ้งของบอดี้การ์ดหนุ่มหัวใจสาวกลับทำให้คุณคริสหัวเราะออกมาเสียงดังในขณะที่คุณอรรดายิ้มออกมาอย่างขำ ๆ เช่นเดียวกัน ส่วนอนรรฆมองแดนไทยอย่างหมั่นไส้ที่มันออกอาการมากเกิน“เออ ๆ...sorry...ฉันลืมทุกที”คุณคริสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะกับบอดี้การ์ดของผู้เป็นลูกชาย ถึงแม้แดนไทยจะเป็นแบบนี้แต่ก็ดูถูกฝีมือของบอดี้การ์ดผู้นี้ไม่ได้เลย“ช่วยหาทีว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแถวนี้มีกี่ที่...และมีผู้หญิงที่ชื่อแก้มอยู่หรือเปล่า...ถ้าเจอให้นายพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉันที”ถึงแม้จะสงสัยว่าคริสให้ตามหาหญิงสาวคนนั้นไปทำไมแต่แดนไทยก็ต้องเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้พร้อมกับพยักหน้าตอบรับคำสั่งของคริสทันที“โธ่...พ่อครับ...เรื่องแค่นี้เองผมตามให้ก็ได้”“ไม่หรอก...รอแกคงได้เจอยัยหนูแก้มปีหน้าโน่น”คริสอดเหน็บลูกชายเสียไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมอนรรฆถึงได้ตั้งหน้าตั้งตาเป็นอริกับคนที่ช่วยชีวิตเขาอย่างนี้ หรือว่าโลกแห่งวงการธุรกิจที่มีแต่ชิงด

น้ำเสียงเหยียดหยันของใครบางคนที่ดังเข้ามาภายในห้องทำให้กมิตตราหันไปมองยังต้นเสียงทันที ดวงตากลมโตประดุจตากวางมองจ้องใบหน้าคนที่เข้ามาใหม่อย่างตกตะลึง เธอยอมรับว่าผู้ชายตรงหน้าหล่อเหลาอย่างหาตัวจับได้ยาก เธอไม่เคยเห็นใครหน้าตาดีแบบนี้นอกจากพวกดารา พอเห็นรอยเยาะหยันในแววตาสีน้ำเงินจนเกือบดำของเขา กมิตตราก็ดึงสติตัวเองให้คืนมา“เอียน...พูดอะไรแบบนั้นล่ะลูก”คุณอรรดารีบปรามลูกชายด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเข้ม“ก็จริงไหมล่ะครับแม่...ในซองนั่นถ้าผมเดาไม่ผิดมันก็คือเช็คเงินสด ผมบอกพ่อแล้วใช่ไหมครับว่าใครมันจะช่วยเหลือกันง่าย ๆ แต่ก็ดี...ให้เงินไปแล้วต่อไปก็จบ จะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกันอีก”น้ำเสียงกับสายตาเยาะหยันของคนที่เข้ามาใหม่ทำให้กมิตตราเม้มปากตัวเองแน่น มือเล็กกำซองสีขาวไว้แน่นเช่นเดียวกัน“ที่นั่งอยู่นี่จะเรียกเท่าไรล่ะ...ในซองนั่นยังไม่พออีกหรือ”คราวนี้ร่างสูงของคนที่ถามเธอเดินมาหยุดตรงหน้า สายตาคมเข้มมองเขม็งที่เธอนิ่ง“อย่ามาดูถูกคนที่คุณเจอหน้าเพียงครั้งแรก ถ้าคุณยังไม่รู้จักเขาดีพอ”เสียงหัวเราะของอนรรฆดังออกมาทันที สายตาเหยียดหยันมองหญิงสาวที่นั่งเชิดหน้าข้างมารดาของเขาด้วยประกาย