บททั้งหมดของ เจ้าพ่อก่อรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

อนรรฆมองหญิงสาวที่วิ่งหนีเขาด้วยแววตาขุ่นมัว ความไม่พอใจเพิ่มขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว ไม่เคยมีใครปฏิเสธและเดินหนีเขาแบบผู้หญิงคนนั้นสักคน ยิ่งคิดอารมณ์โกรธก็ยิ่งสูงเพิ่มขึ้น“หยุดนะ...ฉันบอกให้หยุด!”ไม่แม้แต่จะเหลียวหันมามองด้วยซ้ำ และแล้วร่างบางของกมิตตราก็หายลับสายตาของเขา อนรรฆเม้มเรียวปากตัวเองแน่นอย่างขุ่นเคืองก่อนจะวิ่งตามหญิงสาวออกไปติด ๆ ชายหนุ่มสบถออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวขึ้นรถประจำทางคันเล็กจนเขาได้เห็นแค่หลังไว ๆ ดวงตาคมเข้มมองรถประจำทางคันนั้นอย่างขุ่นมัว กล้ามากนะ...ยัยหนูแก้ม กล้าที่โยนกระดาษใส่หน้าเขา กล้าที่เชิดหน้าใส่หน้าเขา...เขาไม่ปล่อยไปง่าย ๆ หรอก...ชายหนุ่มคิดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเป็นอย่างมากเรียวปากบางของกมิตตราเม้มเข้าหากันแน่น เธอไม่เคยเจอใครที่มารยาทแย่เท่านายนั่นมาก่อน คนอะไรอคติกับคนอื่นไปทั่ว ใครจะอยากได้เงินของตัว คิดว่าเงินแค่นั้นสามารถซื้อศักดิ์ศรีของเธอได้หรืออย่างไร ถึงเธอจะจนก็ไม่ได้หมายความน้ำใจที่จะช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ของเธอจะตีค่าเป็นราคาได้...คนบ้า! กมิตตราคิดอย่างหงุดหงิดในหัวใจ เมื่อรถประจำทางจอดหน้าตลา

เพียงเท่านั้นสายตาคมกริบของอนรรฆก็ตวัดมองคนที่ยืนบ่นใกล้ปลายเท้าของเขาเขม็ง และเหมือนแดนไทยจะรู้ตัวบอดี้การ์ดหนุ่มหัวใจสาวกระโดดหนีปลายเท้าของอนรรฆถ้าเผื่อมันจะตวัดมาโดนเขา เสียงที่ดังเล็ดลอดลอยไปกระทบหูกันต์ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนเงียบอยู่อีกมุมหนึ่งของสวนหันมามอง ร่างสูงของกันต์จึงเดินกะเผลกโดยใช้ไม่เท้าค้ำคอยช่วยเหลือไม่ให้ขาข้างที่เจ็บออกแรงมากเกิน“มีอะไรหรือเปล่ากันต์ หน้าเครียดเชียว”รอยยิ้มเซียว ๆ ของกันต์แย้มออกมาเพียงนิด ซึ้งกับความมีน้ำใจที่อนรรฆคอยสังเกตลูกน้องอย่างเขาเสมอ“เปล่าครับ...แค่คิดอะไรนิดหน่อย”“เรื่องอะไร...อย่าบอกนะว่าเรื่องเดิม เอาอย่างนี้...ฉันให้นายหยุดงานเต็มที่เพื่อตามหาน้องของนาย ไหน ๆ ก็มาถึงบ้านเกิดนายแล้ว”กันต์เงยหน้าขึ้นมองอนรรฆอย่างซาบซึ้งในน้ำใจของคนเป็นเจ้านาย ใช่...เชียงใหม่คือบ้านเกิดของเขาและนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาขออนรรฆตามคริสมาด้วย เผื่อว่าจะได้เบาะแสอะไรบางอย่าง แต่ก็ดันมาเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน“เอาไว้ก่อนดีกว่าครับ...ช่วงนี้มีเรื่องอยู่ผมไม่อยากทิ้งคุณเอียนกับคุณคริส อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นผมไม่สามารถที่จะไม่คิดได้เลยว่ามันไม่เกี่ยวกับไอ้จอร์จ”

อนรรฆเดินมาที่แปลงผักเขียวขจี รองเท้าสีดำมันปลาบยกสูงขึ้นก่อนจะเหยียบย่ำผักต้นเล็กที่กำลังงอกงามซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าผักต้นเล็กที่น่าสงสารหักหลุดกระดอนจากดินด้วยฝีเท้าของเขา“ทีนี้จะหันมามองได้หรือยัง”เสียงกึ่งพูดกึ่งหัวเราะของอนรรฆทำให้กมิตตราหันมามอง และแล้วดวงตาของหญิงสาวก็ต้องเบิกกว้าง ประกายตาวาววับฉายชัดในดวงตาคู่กลมของเธอทันที เรียวปากบางเผยอออกจากกัน มองผู้ชายตรงหน้าอย่างปวดร้าว ร่างบางวิ่งเข้ามาผลักชายหนุ่มให้พ้นจากแปลงผักของเธอเต็มแรง“ออกไปนะ คนใจร้าย! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเราปลูกแปลงผักพวกนี้อย่างยากลำบากขนาดไหน”กระบอกตาของหญิงสาวร้อนผ่าวปวดร้าวไปหมด หยาดน้ำตาคลอหน่วยตาทั้งสองข้างของเธอ หญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างโกรธแค้น...แค้นที่ทำอะไรเขาไม่ได้ แค้นที่เกิดมาต่ำต้อย เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้โดยไม่คิดถึงจิตใจ เพียงแค่เห็นแววตาปวดร้าวของกมิตตรา อนรรฆถึงกับอึ้งไปเล็กน้อยเพราะคิดไม่ถึงว่าการกระทำของเขาจะทำให้หญิงสาวถึงกับร้องไห้ออกมา“คุณมันทุเรศ เอาชนะฉันไม่ได้ก็มาลงกับผักพวกนี้ คุณมีชีวิตโดยไม่อดไม่อยาก คุณไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าผักพวกนี้มีค่ากับพวกเด็กกำพร้าอย่า

แรงผลักทำให้ร่างสูงเซไปหลายก้าว ก่อนที่คนผลักจะวิ่งเข้าไปกอดร่างของเด็กน้อยที่กำลังทำร้ายตัวเองไว้แน่นเช่นเดียวกับหนูนาที่วิ่งเข้าไปกอดแก้วไว้เช่นเดียวกัน“ไม่เป็นไรนะแก้ว พี่แก้มอยู่นี่แล้ว”สายตากล่าวหาของกมิตตราพุ่งไปยังร่างสูงที่ยืนนิ่ง“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย...ไม่ต้องมามองแบบนั้น มาถึงแก้วก็ทำร้ายตัวเองแบบนี้”เสียงห้าวของอนรรฆดังออกมาทันทีเมื่อเจอสายตากล่าวหา คิดว่าเขาทำร้ายแก้วของกมิตตรา ในขณะที่คนมองอย่างกล่าวหาพยายามปรับสีหน้าตัวเองให้มันดีขึ้น“แก้วไม่สบาย แก้วเป็นเด็กไม่ปกติ เป็นเด็กออทิสติก เวลาดีใจหรือโกรธอะไรมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แก้วคงกลัวว่าคุณจะมาทำร้ายแปลกผักของเขาก็เลยเป็นอย่างที่คุณเห็น”กมิตตรามองคนตัวสูงที่ยืนนิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกผิดที่เห็นแก้วเป็นแบบนี้ แต่ที่จริงแล้วคนที่ยืนนิ่งกำลังอึ้งกับสิ่งที่ กมิตตราบอกเขานั่นเอง ไม่คิดเลยว่าการกระทำโดยใช้อารมณ์จะสร้างความทรงจำในด้านลบให้กับแก้ว ร่างสูงขยับเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังพาแก้วเดินเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เป็นบ้านพักอยู่ด้านใน“เดี๋ยวสิ...ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”หญิงสาวถึงกับชะงักเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดออกมา ก่อน

อนรรฆยกมือที่เริ่มแสบนิด ๆ ขึ้นมาดูก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แผลแค่นั้นไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอะไรมากมาย“ไม่เป็นไรหรอก...ไปกันเถอะป่านนี้พ่อกับแม่ฉันรอเธอจนเมื่อยแล้ว”ร่างสูงมองไปยังเนินด้านบนอันเป็นตำแหน่งที่จอดรถของเขา ก่อนที่เขาและกมิตตราจะถลากลิ้งลงมากองอยู่ด้านล่างนี้ ชายหนุ่มพยายามเดินนำขึ้นไปล่วงหน้าโดยมีคนตัวเล็กค่อย ๆ เดินตามเขารั้งท้ายตามเส้นทางขึ้นไปยังเนินด้านบน มือหนายื่นส่งให้หญิงสาวเพื่อเป็นการช่วยดึงเธอขึ้นมา กมิตตรามองมือที่ยื่นลงมาของอนรรฆด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นมือบางของหญิงสาวก็ยื่นไปจับมือที่ส่งตรงมาให้เธอ พร้อมกับมองเขาอย่างขอบคุณ รอยยิ้มเพียงบางเบาส่งให้ผู้ชายตรงหน้า อนรรฆรู้สึกหัวใจพองโตอย่างประหลาดกับเพียงแค่ยิ้มเล็ก ๆ ของหญิงสาวเพียงเท่านั้นใบหน้าเคร่งเครียดของอนรรฆที่เดินเข้ามาพร้อมกับกมิตตราเรียกสายตาของคนเป็นพ่อกับแม่และบอดี้การ์ดคนสนิททั้งสองคนมองหน้าเจ้านายนิ่ง“เป็นอะไรตาเอียน ทำหน้าเครียดเดี๋ยวแก่เร็วนะ” คุณอรรดาเอ่ยปากแซวคนเป็นลูกทันทีที่เห็นลูกชายเดินเข้ามาพร้อมกับกมิตตราที่ยกมือไหว้นางกับสามีอย่างนอบน้อม“คุณป้าให้คุณ