บททั้งหมดของ เจ้าพ่อก่อรัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

“โอ๊ย!!”อนรรฆอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตากมิตตราเช่นเดียวกัน ดวงตาแดงก่ำที่คลอด้วยหยาดน้ำเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ เธอเดินไปรอบโกดังร้างแห่งนี้จนเห็นช่องเล็ก ๆ ที่สามารถสอดตัวเข้ามาได้ หญิงสาวจึงตัดสินใจเบียดช่องเล็กเข้าไปในโกดังโดยไม่ลังเล ถึงแม้จะเกิดรอยขีดข่วนจนเลือดซิบบนฝ่ามือ ท้องแขนหรือแม้กระทั่งนิ้วเล็ก ๆ ของเธอ สายตาหวาดหวั่นมองไปรอบด้านซึ่งเธอเห็นตำรวจกำลังแอบซ่อนกายและย่องเข้าไปให้ใกล้วงต่อสู้นั้นให้มากที่สุดเร็วเท่าความคิด...ร่างบางหันไปมองข้างกายแล้วหยิบท่อนเหล็กขนาดเหมาะมือที่วางไว้อย่างไม่เป็นระเบียบเอามาถือไว้มั่น ขณะนั้นเองที่อนรรฆเบิกตากว้างมองหญิงสาวที่เขาคิดว่าออกไปอยู่ข้างนอกอย่างปลอดภัยแล้วอย่างตกใจ อาการของอนรรฆทำให้จอร์จหันขวับไปมองด้านหลังตัวเองอย่างฉับพลัน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อแรงตีอย่างหนักตีเข้าด้านหลังจนทำให้จอร์จเกือบจะทรุด ดวงตากร้าวของจอร์จตวัดไปด้านหลังของตัวเองทันที ก่อนจะเบิกถลนมองกมิตตราอย่างเคียดแค้นร่างสูงย่างสุมเข้าหาร่างบางของกมิตตราด้วยสายตาวาวโรจน์ มือหนาของมันบีบลำคอของหญิงสาวไว้แน่น ร่างพยายามดิ้นรนดึงมือที่บีบต้

สายตาของกมิตตรามองไล่ไปทั่วใบหน้าซีดเผือดของผู้ชายที่เธอยอมรับหมดหัวใจว่าเธอรักหมดหัวใจ สำหรับเขา...เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขาหรือเปล่า แต่สำหรับเธอ...เขาคือสุดที่รักก็ว่าได้ มือบางเอื้อมไปจับมือหนาของชายหนุ่มขึ้นมาแนบแก้มเนียนละเอียดของตัวเอง ดวงตาแดงก่ำคลอไปด้วยหยาดน้ำ เพียงแค่เห็นเขานอนเจ็บแบบนี้เธอก็เจ็บปวดไม่ต่างอะไรกับเขาด้วย“ตื่นขึ้นมาไว ๆ นะคะ นอนนิ่งแบบนี้เหมือนไม่ใช่คุณเลย พี่ชายหน้ายักษ์”รอยยิ้มอ่อนหวานของกมิตตราแย้มออกมาเล็กน้อยเมื่อยืมคำพูดของหนูนาขึ้นมาพูด พี่ชายหน้ายักษ์ที่ใจดีที่สุดสำหรับหนูนา และผู้ชายหน้ายักษ์ที่ใจดีที่สุดสำหรับเธอ“ขอบคุณนะคะ...ที่ยอมไปช่วยแก้ม ทั้ง ๆ ที่คุณจะไม่ทำแบบนั้นก็ได้ ตอนนี้...ถ้าคุณจะไม่รักแก้มก็ไม่เป็นไร แค่ให้แก้มรักคุณก็พอแล้ว”หยาดน้ำตาของหญิงสาวไหลรินอาบสองแก้ม ตอนนี้เหลือเธอเพียงลำพังในห้องนี้ แดนไทยกับกันต์ยังคงทำหน้าที่บอดี้การ์ดอย่างดีแต่ยืนอยู่หน้าห้อง ปล่อยให้กมิตตราอยู่เพียงลำพังกับอนรรฆ“และถ้าคุณไม่อยากเห็นหน้าแก้มเหมือนที่ผ่านมา แก้ม...แก้ม...ก็จะยอมไปจากคุณ”คำท้ายเหมือนมีดกรีดลงบนหัวใจของเธอ เจ็บปวดจนเ

และแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็หลุดออกจากปากของคุณแม่อธิการจันดา แดนไทยมองคนที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในรถพลางส่ายศีรษะไปมา เขาได้ยินทุกอย่างที่คุณแม่อธิการคุยกับอนรรฆและรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของกมิตตราแล้วว่าเป็นอย่างไร สิ่งที่เขาไม่ได้บอกกับเจ้านายตัวเองก็คือ เขา กันต์ คุณอรรดา คุณคริส และคุณแม่อธิการทั้งสองในบ้านเด็กกำพร้ารู้ว่ากมิตตราอยู่ที่ไหน คุณอรรดากลัวว่าอาการของกมิตตราจะทรุดหนักจึงให้กันต์พากมิตตราไปพักผ่อนที่บ้านตากอากาศที่ภูเก็ตเพราะอยากดัดนิสัยปากแข็งของลูกชายตัวเองด้วย“แหม...ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะฮะ ผิดกับตอนขามาลิบลับ”อนรรฆหุบยิ้มตัวเองทันทีก่อนจะทำหน้าขรึมใส่แดนไทย“แกยังมีหน้ามาพูดอีกนะแดนไทย รู้เต็มอกว่าแก้มอยู่ไหนกับใคร ยังปิดเงียบอีก”แดนไทยยิ้มออกมาแหย ๆ กับน้ำเสียงและสีหน้าของอนรรฆ“แดนนี่ไม่เกี่ยวนะฮะ โน่น...ตัวแม่เจ้าของแผนการทั้งหมดน่ะคุณนายอรรดาโน่น”อนรรฆตวัดสายตามองไปทางอื่นเหมือนกับค้อนให้กับลูกน้องที่ร้อนรนโยนความผิดให้กับมารดาของเขา ทั้ง ๆ ที่หัวใจของเขาพองโตคับอก อยากจะไปให้ถึงบ้านพักตากอากาศของตัวเองเดี๋ยวนี้เมื่อคิดถึงคำพูดของคุณแม่อธิการจันดาเมื่อสักค

ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของกมิตตรามองสบตาแดงก่ำของอนรรฆอย่างเว้าวอนและเสียใจ“แก้มไม่เคยรังเกียจคุณเอียน ไม่เคยคิดแบบนั้นด้วยซ้ำ คุณเอียนไปช่วยชีวิตแก้มออกมา แก้มจะรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง แต่ที่ต้องออกมาเพราะเห็นว่าคุณเอียนมีคุณเคธี่ดูแลอยู่แล้ว คงไม่จำเป็นต้องมีแก้ม”เสียงร่ำไห้อย่างเสียใจของหญิงสาวแทบจะทำให้อนรรฆบอกความจริงออกไปเดี๋ยวนั้น แต่ความรู้สึกที่ยังอยากรู้ว่ากมิตตราคิดอย่างไรกับเขามันกลับทำให้เขาเก็บความลับไว้เงียบเช่นเดิม สายตาเมินมองไปทางอื่นเพราะไม่อาจทนเห็นน้ำตาของหญิงสาวได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงใจอ่อนเป็นแน่แท้ แต่การกระทำของอนรรฆกลับทำให้กมิตตราคิดว่าเขายังเข้าใจเธอผิดและคิดว่าเธอรังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้จึงหนีมา อนรรฆคงแทบไม่อยากมองหน้าเธอเลยก็ว่าได้“คำพูด...จะพูดให้ออกมาสวยหรูยังไงก็ได้ แต่การกระทำของเธอที่ผ่านมามันทำให้ฉันรู้ว่าเธอรังเกียจที่ฉันเป็นแบบนี้”อนรรฆพูดจบทำท่าจะเข็นรถเข็นออกไป แต่กมิตตราไวกว่า ร่างบางโผเข้ากอดเอวหนาของอนรรฆไว้แน่น ร่ำไห้กับอกกว้างวอนขอให้เขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูด“ไม่จริงนะคะ แก้มไม่เคยคิดรังเกียจคุณเอียนเลย ไม่เคยแม้แต่จะคิด แก้มรักคุณเอียน

กมิตตรามองหน้าอนรรฆอย่างยั่วเย้า หญิงสาวถอยหลังลงไปในทะเลอีกนิดก่อนจะตัดสินใจปลดกางเกงขาสั้นที่สวมออก มือหนาของอนรรฆกำที่วางแขนบนรถเข็นแน่น มองไปรอบด้านว่ามีใครนอกเหนือจากเขาอีกหรือเปล่าที่จะเห็นภาพกมิตตราในตอนนี้อนรรฆพยายามนับหนึ่งถึงร้อยไม่ให้ตัวเองวิ่งถลาเข้าไปโอบร่างบางของกมิตตราเอาไว้เมื่อคิดว่าจะมีใครเห็นเนื้อนวลขาวที่ตัดกับชุดว่ายน้ำสีส้มนั้นอีกนอกจากเขา“แต่แก้มว่า...เล่นแบบไม่ใส่อะไรเลยดีกว่า”นิ้วเรียวของกมิตตราปลดสายชุดว่ายน้ำออกจากหัวไหล่บอบบางของตัวเองออกจนมันหล่นลงไปกองกับต้นแขนเพียงเท่านั้นอนรรฆก็ทนมองอีกไม่ไหว ร่างสูงวิ่งเข้าไปกอดรัดร่างบางของกมิตตราไว้แน่น พร้อมกับต่อว่าหญิงสาวเสียงขรม“ผู้หญิงบ้าอะไร ไม่อายคนอื่นหรือยังไง”“จะอายทำไม แก้มใส่ชุดว่ายน้ำอยู่นะคะ”อนรรฆมองซ้ายมองขวาก่อนจะรัดร่างบางไว้แน่น พยายามใช้ร่างหนาของตัวเองบดบังไม่ให้ใครได้เห็นสาวน้อยคนนี้ในชุดที่เรียกอารมณ์หนุ่มของเขาให้สูงขึ้น“แดน กันต์ ออกไปไกล ๆ เลย ไม่ต้องอยู่ตรงนี้”เสียงดังลั่นของอนรรฆเรียกรอยยิ้มจากกมิตตราได้ทันที ดูเหมือนอนรรฆจะลืมตัวแล้วว่ากำลังเล่นบทคนพิการกับเธออยู่ ถึงได้ถลาเข้ามาบั