All Chapters of ซีรีส์ ความลับที่รัก: Chapter 21 - Chapter 30

“เออๆ กูรีบกลับจริง ๆ เป็นห่วงฝันยังไงไม่รู้โทรไปก็ไม่รับสายอีก” วันนี้ภามติดต่อพาฝันไม่ได้เลยตั้งแต่เช้ายิ่งทำให้เขากังวลกว่าเดิม เขาทนอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วต้องกลับบ้านไปหาเมียรักแล้ว เมื่อเดินเข้ามาในคอนโดมิเนียมของเขากับเธอ ความรู้สึกแปลก ๆ อย่างที่เขาไม่เคยเจอ คนที่เขาอยากเจอที่สุดไม่อยู่บ้าน เขายกโทรศัพท์โทร.หาเธอหลายครั้งแต่กลับไม่มีสัญญานตอบรับ ภามเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ ของบางอย่างหายไป ของที่บ่งบอกว่าเป็นเธอหายไป เหลือไว้แต่ซองจดหมายสีขาววางอยู่บนเตียงของพวกเขา ถึงพี่ภาม... ฝันอยากใช้ชีวิตตามที่ฝันอยากเป็น ฝันคบกับพี่ภามมาตั้งแต่อายุสิบแปดตอนนี้ผ่านมาเก้าปีสิ่งที่เรากำลังตามหาและทำมันคือความฝันของพี่ภาม ฝันไม่มีความสุขกับตรงนี้แล้ว ฝันขอไปตามความฝันของตัวเอง ขอโทษที่ไม่ได้บอกลาด้วยตัวเอง ไม่ต้องตามหาฝัน...พาฝัน จดหมายที่เขียนด้วยลายมือของเธอ ภามไม่อยากเชื่อว่านี่คือความจริง เขาเฝ้าโทรหาเธอหลายต่อหลายครั้ง โทรหาเพื่อนเธอ โทรหาพ่อของเธอ ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้ว่าเมียเขาอยู่ที่ไหน

“หึ” พาฝันแค่นหัวเราะ เขาตามหาเธอเหรอ แต่ตอนนี้เขาคงเลิกตามหาเธอไปนานแล้วไม่อย่างนั้นเขาจะแต่งงานทำไม “พอเถอะภามมันเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว ขอให้คุณมีความสุข” กับครอบครัวของคุณ พาฝันอยากจะพูดคำนี้ออกไปแต่มันตื้นตันอยู่ในคอเธอไม่สามารถพูดออกมาได้ “ไม่...ความสุขของผมคือคุณผมจะไม่ยอมเสียคุณไปอีก” “ภามคุณจะพาฉันไปไหน” “ก็ไปบนเตียงไง ที่โซฟามันยังไม่อิ่ม” “ภาม..ไม่นะไม่อื้อ..อื้อ..” พาฝันดิ้นมากก็ไม่ได้เพราะอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถ้าเขาบ้าโยนเธอทิ้งลงพื้นรับรองได้ว่าคงต้องมีบางส่วนของร่างกายเจ็บหรือเย็บบ้างแหละ ริมฝีปากเขาก็กดจูบเธอไปตลอดทางที่เข้าไปถึงห้องนอน “ปากบนเนี่ยแข็งมากแต่ปากล่างเนี่ยอ้าเอาอ้าเอา” ปากบนน่ะเขาหมายถึงปากจริง ๆ ส่วนปากล่างเขาหมายถึงนั่นแหละที่อ้าเอา...อ้าเอา “อีตาบ้าภามนั่นปากเหรอ อื้อ”เขายังคงจูบเธอดูดด่ำอย่างหิวกระหายห้องนอนตอนนี้มีเพียงแสงไฟจากนอกหน้าต่าง ข้างนอกมืดแล้ว...ค่ำแล้วเหรอ เธอกับเขาเข้ามาในห้องนี้ตอนบ่ายสองหรือบ่ายสามร่วมสามชั่วโมงกว่าที่ฟาดฟันกันอย่างโหยหา เธอกับเขาก็น่าจะอิ่มแล้วกับสามช

เธออ้าอมเขาเข้าไปในปากน้อย ๆ ถึงจะเข้าได้ไม่หมดจนสุดลำแต่การตอดรัดมันสุดยอดเพราะเธอทั้งดูดทั้งรูดสาวให้เขาสุขสม มือหนารวบผมของเธอขึ้น เขายันกายขึ้นมาดูภาพที่อยากเห็นและโหยหามาตลอดห้าปีนี้ ทุกครั้งที่เขาเหนื่อยล้าเซ็กซ์ร้อนแรงของพาฝันจะทำให้เขาผ่อนคลายได้เสมอความอัดแน่นถูกรูดสาวจนเขาไม่อาจอดกลั้น พยายามดันปากเล็กให้พ้นทางก่อนที่ทุกอย่างจะแตกพ่าย แต่พาฝันไม่ยอมทำตามเธอยังอ้าอมและรูดสาวอย่างคุ้นชินเหมือนอาหารอร่อยที่เธอโปรดปรานและเฝ้าคิดถึง“ฝัน...ปล่อยก่อนจะแตกแล้ว..อื้อ..อื้อ”“อืม...” ภามมองภาพตรงหน้าอย่างหลงใหล หลายต่อหลายครั้งเมื่อห้าปีที่แล้วพาฝันก็ทำแบบนี้กับเขา ทุกส่วนในร่างกายของเขาเธอกัดเธอกินมาหมดแล้ว ร่างกายนี้เป็นของเธอ เป็นของเธอเพียงคนเดียวเหมือนอย่างใจดวงนี้ของเขามันเป็นของเธอคนเดียว....ของเธอคนเดียวพาฝันคืบคลานจากส่วนล่างขึ้นมานั่งบนตัวเขา เธอจัดแจงทุกอย่าง...จัดแจงอย่างหิวโหยให้ร่องรักของเธอได้ดูดกลืนแก่นกายของเขาไปทั้งลำ เธอตอกตรึงอย่างไม่กลัวว่ามันจะทำให้เธอจุกเธออยากจุกอยากเสียวอย่างนี้มานาน ห้าปีแห่งการร้างรา ห้าปีแห่งความโหยหา ห้าปีแห่งความโหยหิว กายที่ห่างกันแต

“มันเทียบกันได้ไหมหึ?” ภามดึงคนในอ้อมกอด กอดหนักกว่าเดิม จูบหน้าผากเธออย่างคิดถึง“พี่ภาม...เหนื่อยไหมคะ”“เหนื่อยมาก..โดนเฉพาะใจเนี่ยเหนื่อยมาก เคยคิดนะบางครั้งว่าจะหยุดทุกอย่างแล้วมันเหนื่อยมาก” ภามหอมหัวคนตัวเล็กอีกครั้งอย่างคิดถึงกลัวว่าทุกอย่างตรงนี้จะเป็นแค่เพียงสิ่งที่ฝันไปเท่านั้น กลัวว่าเธอจะหนีหายไปอีกครั้ง“ขอโทษนะคะที่ไม่ได้อยู่เคียงข้าง” พาฝันกอดกระชับจูบคางเขาอย่างคิดถึง“แล้วหนูเหนื่อยไหมคะทิ้งพี่ไป”“เหนื่อยสิเหนื่อยมาก รู้งี้ไม่ไปหรอก”“ทำมาเป็นปากดี แล้วไปอยู่ไหนมาพี่ตามหาหนูทำไมไม่เจอ”“ไปอยู่ไต้หวันมาปีหนึ่ง เพิ่งกลับมาเมื่อสี่ปีก่อน”“ทำไมไม่กลับมาหาพี่” ภามถามอย่างคาดคั้น พาฝันยู่หน้าใส่เขาไปทีหนึ่ง“ตอนแรกก็ว่าจะกลับมาหาพี่นั่นแหละ แต่ได้ยินว่าพี่มีเมียแล้วก็เลยไม่กล้าเข้าหา”“จริงอะ”“จริงสิ ตอนนั้นหนูเป็นแค่เซลธรรมดาได้ยินผู้จัดการเขาพูดถึงความหล่อของพี่กันใหญ่ แต่ละคนก็บอกว่าเสียดายเพราะพี่แต่งงานแล้ว”“ไม่น่าเลยกู” ภามตีหน้าผากตัวเองเขากันผู้หญิงคนอื่นออกโดยให้คนอื่นคิดว่าเขาแต่งงานแล้ว แต่เขาดันลืมคิดเรื่องนี้ก็เลยกลายเป็นว่ากันผู้หญิงที่เขารักออกไปด้วยอีกค

“เข้าไปคุยกันข้างในก่อนค่ะ” ลีน่าดึงพาฝันให้เดินตามเข้ามาในตัวบ้านในโซนห้องรับแขก เด็กชายตัวเล็กสองคนยังวุ่นวายกับการให้ภามอุ้มทั้งสองคนพร้อมกัน “อุ้มหมอกก่อน” “ไม่ อุ้มเมฆก่อน” เด็กอ้วนสองคนยังพยายามให้ภามอุ้มก่อนอีกคน ลำบากคือคนที่ต้องอุ้มทั้งสองคนด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้าง พาฝันมองภาพนั้นแล้วทั้งอบอุ่นใจทั้งตื้นตันใจ เขาเคยพูดว่าถ้าเธอไม่หนีหายไปก่อนป่านนี้ลูกของเขาและเธอคงโตกว่าเด็กสองคนนี้แล้ว “เดี๋ยวเด็ก ๆ ไปเล่นห้องโน้นกันดีกว่านะลูก” ลีน่าบอกเด็กอ้วนทั้งสอง ภามและไม้ก็เดินตามเด็กทั้งสองไป เขาต้องการให้หญิงสาวทั้งสองได้คุยกัน ไม่อยากให้มีอะไรติดค้างในใจระหว่างเขากับเธอ “คุณฝัน ก่อนอื่นพี่ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ตอนนั้นทำไม่ดีกับคุณทั้งคู่” ลีน่ารู้สึกผิดมาตลอดห้าปีที่ผ่านมา ในตอนนั้นต้องยอมรับว่าเธอก็มีใจให้ภามและอยากทำลายสัมพันธ์ของทั้งคู่ แต่เมื่อพาฝันหายไปจากชีวิตภาม เธอก็ค้นพบว่าเขากลายเป็นคนไร้หัวใจ เย็นชาจนเธอไม่ชอบภามในเวอร์ชันนั้นเลย ภามอยู่กับพาฝันคือภามในเวอร์ชันที่ดีที่สุด หลายครั้งที่ลีน่าพยายามเข้าห