All Chapters of ซีรีส์ ความลับที่รัก: Chapter 41 - Chapter 50

จากนั้นก็ขึ้นมาจัดฉันต่ออีกหลายรอบ เขาบอกว่าได้กินข้าวอิ่มค่อยมีแรงหน่อย ดูคำพูดแต่ละอย่าง “หวานเหนื่อยจัง อะไรคะเนี่ย” “มือถือไง ไม่รู้จักเหรอ” พอได้เสร็จก็ปากหมาทันที “รู้จักค่ะ แล้วเอามาให้ทำไมคะ” “ก็รุ่นของเธอมันตกรุ่นแล้วคุณหมอ” “คุณพีทก็เลยซื้อให้หวานใหม่เหรอคะ น่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะคะ” ฉันรับมือถือด้วยหน้าชื่นตาบาน อยากได้อยู่เหมือนกันแหละแต่ยังคิดว่าไม่จำเป็น ใครจะคิดว่าเขาจะใจดีซื้อให้ “เห็นว่าร่อนให้ดีนะเลยซื้อให้” “รักก็บอกว่ารักเถอะค่ะ ไม่เห็นต้องอาย” “รักอะไร มั่วหลงตัวเอง” เขินแหละดูออก คนอะไรน่ารักจัง น่ารักแม้กระทั่งตอนเขิน “ไม่ได้หลงตัวเองสักหน่อย หลงคุณพีท” นั่น ๆ เห็นไหม คนยิ้มเขิน รู้หรอกว่าชอบให้หยอด “ยั่ว เดี๋ยวก็โดนอีกดอกหรอก” “โดนดอกเดียวเองเหรอคะ หวานอยากโดนหลาย ๆ ดอก” “น้ำหวาน!” “ค่ะ น้ำของหวาน หวานอยู่แล้วคุณพีทบอกบ่อยมาก” “มานี่เลยยายตัวแสบ” จากนั้นเราสองก็คลุกวงในอีกครั้ง และอีกครั้ง คำว่าฟ้าเหลืองกับคลานลงเตียงใครว่าไม่มีอยู่จริง ถ้าคุณเคยโดนจ

“หวานเสียว” ความเสียวซ่านเล่นงานฉันไม่หยุด มือหนาของเขาบดขยี้ติ่งเสียวของฉันอย่างบ้าคลั่ง มันยิ่งส่งให้ร่างฉันกลั่นน้ำหวานออกมาจนชุ่มฉ่ำเราทั้งสองคน“เอากี่ครั้งก็ยังแน่น...” ถ้อยคำพวกนี้สร้างความเสียวและความสุขได้อย่างไม่น่าเชื่อ เสียงเนื้อกระทบกันของเราสองดังขึ้นกว่าเดิม เสียงของมันลามกมากกว่าเดิมเพราะมีน้ำกั้นกลางระหว่างเนื้อแท้ของเราสอง“คุณพีท...หวานเสียว..เสียวมาก”“เสียวมากก็ร้องดัง ๆ หวานร้องดัง ๆ” เสียงคำรามต่ำของเขายิ่งทำให้ฉันเสียวหนักกว่าเดิม เขาเองก็เสียวมากกว่าเดิมเช่นกันเพราะแรงที่ส่งเข้าหาฉันแรงขึ้นจนฉันแทบทนไม่ไหว “อ๊ะ คุณพีท หวานเสียว”“ขย่มหวานขย่ม” ฉันรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไร ฉันนั่งอยู่บนตัวตนของเขาที่จมหายไปในตัวฉัน เท้าทั้งสองข้างเหยียบลงข้างขาเขา สองมือจับหน้าขาเขาแน่นเมื่อตั้งหลักได้ก็อ้าขาตัวเองให้กว้างขึ้น จากนั้นก็ส่ายร่อนสะโพกเข้าหาตัวตนของเขา มันช่างเสียวซ่านดีจริงเมื่อเราได้เป็นคนคุมจังหวะ แบบไหนที่ฉันชอบฉันสามารถทำกับเขาได้ เขาเองก็ร้องครางอย่างไม่หยุด“ผัวขาเมียเสียว”“เอาแรง ๆ เสียวมากไหม ลองนี่หน่อย” เขาใช้อะไรสักอย่างที่มันสั่นรุนแรงม

“ไม่ต้องลุกมาส่งก็ได้ค่ะ หวานไปเองได้” กลับมาดึกแค่ไหนก็ตามเขาก็ต้องลุกมาส่งฉันถึงหน้าห้องเพื่อไปเรียน “ไม่ให้ไปส่งที่มหา’ลัย ก็ขอส่งที่หน้าห้องนะ” เขาอ้อน แค่คำพูดง่าย ๆ แต่ทำให้ฉันอบอุ่นหัวใจ การได้กลับบ้านแล้วเจอเขาก่อนออกจากบ้านก็ได้เห็นหน้าเขา “ไปนอนเถอะค่ะ หวานไปแล้วนะคะ ตอนเย็นจะรีบกลับ” “ครับ คิดถึงนะ” เราสองกอดกันอีกรอบก่อนจะออกจากคอนโด คงไม่มีอาชีพไหนที่จะเหนื่อยเท่าอาชีพหมอ เรียกว่าเหนื่อยตั้งแต่ก่อนสอบเข้า จนไปถึงทำงานนั่นแหละ แต่ในเมื่ออาชีพนี้ยังเป็นอาชีพทำเงินและได้บุญ อย่างไรฉันก็ต้องพยายามเรียนให้จบอีกแค่สองปีเท่านั้น วันนี้ฉันต้องราวนด์วอร์ด MED หรืออายุรกรรม เหนื่อยมากกว่าจะราวนด์วอร์ดเสร็จ วันนี้ต้องมีพรีเซนต์เคสอีกตอนบ่ายมีเรียน จะทำให้ตัวเองไม่ง่วงได้ไงยังไม่รู้12:30น @ หน้าตึกเรียนคณะแพทย์ศาสตร์ “คุณหมอน้ำหวานมีคนส่งน้ำมาให้จ้า” เสียงของทรีทำฉันหน้าบานเพราะรู้อยู่แล้วว่าใครส่งน้ำมาให้ถ้าไม่ใช่เขา“มาเองเลยเหรอคะ” ฉันถามเมื่อคนเดินมานั่งลง ข้าง ๆ ถุงกระดาษสีน้ำตาลอ่อน สองถุงข้างในบรรจุเครื่องดื่มของเพื่อนฉันแ

วันพักผ่อนของนักศึกษาแพทย์อย่างพวกเราสิ่งที่อยากทำคงไม่อะไรนอกจากอยากนอนและนอนเท่านั้น ดีหน่อยที่ฉันได้นอนเต็มที่เพราะวันนี้คุณพีทต้องไปทำงานกับคุณท่านที่ต่างจังหวัด “ไปเที่ยวกันไหม กูโหยหาการไปเที่ยวมากเลย” ทรีบอกกับพวกเราและทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย ไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้ว จริง ๆ นานแค่ไหนฉันยังจำแทบไม่ได้แล้ว “ไม่ไปที่นี่ได้ไหม” ผับที่เพื่อน ๆ เลือกคือผับคุณพีท แต่ฉันไม่อยากไปผับนี้นี่นา เดี๋ยวเขารู้ ฉันโดนดุอีกว่าหนีเที่ยว “ทำไมยะ ผัวแกไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ” “เพราะไม่อยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเขารู้ว่าฉันหนีเที่ยว” “โอ๊ย นี่พ่อหรือผัว อะไรจะเข้มงวดขนาดนี้” นั่นนะสิ ทุกวันนี้เริ่มไม่แน่ใจว่าพ่อหรือผัว “เออ นั่นแหละไปร้านอื่นได้ไหม” “ไม่ไปฉันชอบร้านนี้ มีแต่ผู้ชายงานดี” ทรีที่ไม่ยอมเปลี่ยนร้าน ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ถ้าทรีว่าไงก็ต้องว่าตามนั้น ใครจะไปเถียงสู้นางได้ อยากเห็นนางตอนไปเป็นหมอเต็มตัว คงไม่เกิดเหตุคุณหมอคนสวยตบคนไข้นะ “มองหน้าฉันแบบนี้หมายความว่าไงอีหวาน” “เปล๊า!!!” ก่อนจะตบคนไข้หมอทรีอาจจะตบเพื่อนก่อน เพราะเพื่อนแอบ

“หวานร้อน...คุณพีทขาช่วยหวานด้วย” ฉันดึงมือเขาเข้ามาวางแนบตรงซอกคอ ไอเย็นจากฝ่ามือหนาทำให้ฉันรู้สึกดี “อย่าบอกนะ ว่าเหล้าแก้วนั้นมียาปลุก ไม่น่า” ไม่น่าอะไรฉันฟังไม่ค่อยได้ศัพท์เพราะตอนนี้ร่างกายแทบไม่มีแรง ฉันอยากแนบชิดเขาและปรารถนาอยากให้เขาแนบชิดเช่นกัน “หวานร้อน” ฉันที่บอกว่าตัวเองร้อน มันร้อนเหลือเกินเสื้อผ้าที่สวมใส่ฉันอยากจะถอดพวกมันออกให้พ้น ให้ความร้อนในร่างกายนี้ได้บรรเทาลง “เอ๊ย...อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง” เสียงของคุณพีทร้องห้ามเมื่อฉันเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความรีบร้อน สายตาฉันยังจ้องมองไปที่เขา อยากให้เขาได้บรรเทาความร้อนในกายฉันฉันลนลานถอดชุดตัวเองออกจากร่างเพราะความร้อนในกายเห็นร่างกายเขาแล้วอยากจะกอดก่ายร่างเขาเหลือเกิน “หวานอย่า..เอ๊ยเดี๋ยว ๆ!!” คำห้ามของเขาไม่เป็นผลเลยสักนิด ตอนนี้ฉันหน้ามืดตามัวเพราะความกระสันอยากเข้าเล่นงานฉันผลักเขาล้มลงโซฟาในห้องแต่งตัว เพราะเขาไม่ได้ใส่อะไรภายใต้เสื้อคลุม ทำให้ความใหญ่โตที่ยังพรักพร้อมแทรกผ่านรอยแหวกของเสื้อคลุมออกมาสู้สายตาฉันฉันเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความกระหาย สายตาที่ฉันส่งหาเขาทำให้เจ้