All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 81 - Chapter 90

บทที่ 79“....” คำขอโทษของเขาทำให้เธอนิ่งชะงัก ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเงียบ ๆ โดยไม่หันมองเขา ทำเอาเขาไม่รู้จะง้อยังไง ไม่ใช่เพราะเขาไม่แคร์ แต่เพราะเขาไม่เคยต้องง้อใคร และไม่เคยกลัวจะเสียใครไปเหมือนตอนนี้“ทำยังไงถึงจะหายโกรธ” “อึก” เธอก้มหน้า น้ำตาร่วงเงียบ ๆ สะอื้นฮึกแต่ไม่ยอมปริปากตอบ จินก็ถอนหายใจหนัก รำคาญความเงียบของเธอมากกว่าเสียงร้องไห้เสียอีก“กูไม่ได้ส่งรูปมึงให้พวกมันดู สาบานได้” เขายกนิ้วขึ้นสาบาน“ถ้าไม่เชื่อ เปิดแชตให้ดูก็ได้” เขาหยิบมือถือขึ้นมา เลื่อนแชตกลุ่มให้เธอดู “เห็นไหม มีแค่รูปเตียง ไม่มีรูปมึงซักรูป”“ฮือออ” นั่นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด และมันทำให้เธอสะอื้นดังขึ้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากลงมาราวเขื่อนแตกไหลลงคาง เปียกผ้าขนหนูไปหมด มือบางปิดหน้าแต่เสียงสะอื้นกลับยิ่งดัง เธอทั้งสะอึกสะอื้น ทั้งน้ำมูก ทั้งน้ำตา ทั้งเสียงหอบหายใจสลับกันจนหน้าแดง หน้าเปียก และเหนื่อยหอบแทบจะเป็นลมบนตักเขาจินไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ก็ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างนิ่งงัน เขาไม่เคยรับมือกับผู้หญิงที่ร้องไห้แบบนี้มาก่อน ยิ่งร้องหนักขนาดนี้ยิ่งไม่รู้จะทำยังไง“…ให้ทำยังไ

บทที่ 81มือบางบีบกระโปรงแน่นจนผ้าจับย่น เธอไม่รู้ว่าควรตอบอะไร ไม่รู้จะปฏิเสธเขาแบบไหนดี หรือจริง ๆ แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดปฏิเสธเลยด้วยซ้ำเธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกไปว่า เธอคิดว่าตัวเองไม่มีค่าพอจะอยู่ในตระกูลใหญ่โตอย่างเขา เพียงแค่นั่งอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ ก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมด เป็นคนผิด เป็นคนที่ควรหลบออกไปจากวงสนทนาเงียบ ๆเธอจึงเอาแต่นั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ใช่เพราะไม่รู้สึกอะไรกับเขา แต่เพราะเธอไม่กล้าคิดเกินเลยไปมากกว่านั้น ยิ่งเป็นตอนนี้ด้วยแล้ว สีหน้าของเขาเฉยชาเกินไป เหมือนไม่มีอะไรสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้นเลย ราวกับว่าเธอก็แค่ของเล่นชั่วคราว เพื่อทำตามข้อตกลงที่เขาเป็นคนยื่นให้เอง ความสัมพันธ์แบบไร้สถานะ ไม่มีชื่อเรียก ไม่มีอนาคตเธอพยายามเก็บอาการ พยายามไม่ให้มือที่วางอยู่บนตักสั่นไหวไปมากกว่านี้ พยายามไม่รับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาที่ซึมซับผ่านผิวสัมผัสเข้ามา เพราะเธอกลัวจะเผลอคิดเกินเลยไปเองอีกครั้งสำหรับเธอ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เขายื่นความสัมพันธ์ fwb มาให้ขนาดนั้น มันก็ชัดเจนว่าเขาต้องการให้เธออยู่ในฐานะเพื่อน ไม่มีทางเป็นได้มากกว่านั้

บทที่ 83กริ๊งงงงงงงงแล้วเสียงกริ่งพักเที่ยงก็ดังขึ้นทั่วอาคารเรียนเหมือนสัญญาณปลดปล่อยความหิวโหย นักเรียนทั้งห้องพากันลุกพรึบ เสียงเก้าอี้เสียดสีกับพื้นและเสียงพูดคุยจอแจทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นทันตา“ไปกินข้าวกันมึง” แก้มยุ้ยเป็นคนแรกที่หันไปหาไอมิเอะ ขณะเก็บสมุดหนังสือโยนไว้ใต้โต๊ะอย่างลวก ๆ พลางเอ่ยขึ้น“พวกแกไปกินกันเลย เราจะรอข้างบน” ไอมิเอะเงยหน้าขึ้นนิดหนึ่ง เธอยกยิ้มบาง ๆ พลางส่ายหน้าเบา ๆ ทันทีที่ประโยคนั้นจบ เพื่อนในกลุ่มต่างหันมามองหน้าเธอพร้อมกัน สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมไอมิเอะถึงไม่อยากลงไปกินข้าวเที่ยง ทั้งที่ปกติแล้วเธอเป็นคนชอบกินข้าวเที่ยงกับเพื่อน ๆ เสมอ แม้แต่ทิศเหนือกับไตเติล ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย พลางมองอย่างพยายามอ่านสีหน้าเธอ“ทำไมอะ?” แก้มยุ้ยถามออกมาทันทีด้วยความสงสัย ไอมิเอะก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย ดึงชายกระโปรงนักเรียนลงราวกับพยายามปิดบังอะไรบางอย่าง “เราไม่ค่อยหิว” เสียงเธอแผ่วและฝืนยิ้มกลบเกลื่อน แต่ดวงตาที่หลบหนีสายตาเพื่อนๆ กลับบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าและความไม่ปกติอย่างชัดเจน”ให้ซื้อข้าวขึ้นมาให้ไหม” ยี่หวาเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด

บทที่ 85แล้วจินก็ปรายตามองไอมิเอะเพียงแวบหนึ่งก่อนจะเดินกลับเข้าหอประชุม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ความปวดร้าวของเธอถูกทิ้งไว้ตรงนั้น“ไม่ง้อหน่อยเหรอ นั่นเมียมึงนะ” ทิศเหนือเอ่ยท้วงขึ้น จินก็เพียงปาดตามองด้วยความรำคาญ “แกล้งแรงเดี๋ยวง้อไม่ได้นะ”“ไอมิน่าจะง้อยากอยู่นะ ถ้าไม่รีบง้อ เดี๋ยวมึงได้ขึ้นอย่างหมาป่าลงอย่างลูกหมา” ไตเติลก็เอ่ยแซว“ช่างแม่งดิ ใครสน” จินจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด“มึงไง มึงควรสน เพราะไอมิเป็นเมียมึงแล้ว”“ขึ้นห้องก่อน เดี๋ยวคนมาเห็น” เส้นด้ายเอ่ยเสียงอ่อน พลางโอบแขนประคองไอมิเอะกลับไปที่อาคารเรียน แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องเรียน “เหี้ยไรเนี่ย!!!” เส้นด้ายร้องเสียงหลงทันที เพราะภาพที่เห็นตรงหน้าคือ พื้นห้องเต็มไปด้วยเศษขนมปัง นม และเศษกระดาษกองระเกะระกะ กลิ่นนมบูดคละคลุ้งไปทั่ว“ใครทำวะเนี่ย!” ยี่หวาโวยวายเสียงดังเมื่อเห็นโต๊ะของตัวเองโดนเปื้อนเศษนมและคราบอาหารแต่คนที่เงียบที่สุดคือไอมิเอะ สายตาของเธอหยุดที่โต๊ะของตัวเองทันที มองกล่องดินสอที่เธอรักแตกกระจาย ของข้างในกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ปากกาก็บิ่น ดินสอก็หักครึ่ง เหมือนมีคนจงใจขว้างของของเธอทิ้ง และใช่ไง

บทที่ 87“…กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น”เขาพูดออกมาอย่างนั้น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมาเป็นแค่อุบัติเหตุเล็กๆ เรื่องบ้าๆ ที่เกิดจากความเมา เรื่องที่ไม่มีใครต้องรู้สึกผิด ไม่มีใครต้องรับผิดชอบ แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอเลย เขาทำให้ไอมิเอะเสียใจอีกรอบ เธอสะอึกเงียบๆ ดวงตากลมโตสั่นระริก ริมฝีปากบวมเจ่อสั่นเทา ก่อนที่หยาดน้ำตาจะร่วงหล่นอีกครั้งโดยไม่อาจควบคุมได้“ไม่ได้ตั้งใจ...แล้วที่ทำไปเมื่อคืนมันคืออะไร…ฮึก…”“กูก็แค่…เมา” จินเบือนหน้าหนีไปอีกทาง “เลยขาดสติ”“ฮึก...ทำไมแกเลวแบบนี้...อึก...แกปล้ำเราแล้วพูดแบบนี้ได้ยังไง...ฮึกฮือๆ”“แล้วจะให้ทำยังไง ก็ทำไปแล้ว มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว”“ฮึก...กะ...แกพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง”“...ก็บอกไปแล้วไงว่าเมา”“อึก...แกยังมีความเป็นผู้ชายอยู่มั้ย...อึก...แกพูดง่ายจัง...อึก...ความรู้สึกของเรา…ฮึก...ไม่มีความหมายอะไรเลยใช่มั้ย”“….” จินนิ่งไป ริมฝีปากของเขาขบแน่นเป็นเส้นตรง คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นรอยลึก “…ก็ไม่ใช่ว่าไม่มี…” “ฮึก”“อยากให้รับผิดชอบยังไงก็ว่ามา”“ฮือๆ”“เลิกร้องสักทีได้ไหม อยากให้รับผิดชอบยังไง” จินไม่ชอบผู้หญิงเจ้าน