All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 91 - Chapter 100

บทที่ 89 “กลัวอะไร?” จินชักสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะบีบหน้าอกใหญ่ด้วยสีหน้าเฉยเมย ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่“ฮึก…ถ…ถ้าเราท้องขึ้นมา…อึก…จะทำยังไง” หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ ร่างกายยังอ่อนแรงจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอรวบรวมความกล้าถาม แม้จะรู้ดีว่าคำตอบอาจจะเจ็บยิ่งกว่าการไม่พูดอะไรเลย“เดี๋ยวให้แม่เลี้ยง ส่วนมึง ไปทำที่มึงอยากทำ ไม่ต้องห่วงเด็ก”“…..” เธอสะอึกกับคำพูดของเขา น้ำตาร่วงเงียบ ๆ เจ็บจนพูดไม่ออก ไม่ใช่เพราะคำพูดหยาบคาย แต่เพราะความเฉยเมยของเขาต่างหากที่ทำให้เธอเจ็บที่จุกที่สุดไม่ใช่คำว่า ‘ไปทำที่มึงอยากทำ’ แต่จุกตรงคำว่า ‘เด็ก’เขาไม่ได้พูดว่า ‘ลูก’ ไม่แม้แต่จะใช้คำว่า ‘ลูกของเรา’ เขาพูดเหมือนมันเป็นแค่ เด็กที่ต้องรับผิดชอบ เพราะเขา เผลอไข่ทิ้งเอาไว้ ไม่ใช่เด็กที่เขาอยากเลี้ยงดู ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความรัก แต่เป็นแค่ผลลัพธ์จากความใคร่ที่เขา ไม่คิดจะรับผิดชอบด้วยหัวใจ เพียงแค่ไข่ไว้แล้วก็ปล่อยให้คนอื่นเลี้ยงไป“อึก” เธอสะอื้นอีกครั้ง ดวงตาก็บวมแดงจากการร้องไห้ตลอดคืน ขณะที่มือสั่นเทากำลังจะหยิบแปรงสีฟันของตัวเองมาบีบยาสีฟัน แต่เขากลับเอื้อมมือมาหยิบมันไปก่อน“…จ…จิน” เธอเรียก

บทที่ 91พอฉลองเสร็จแล้ว จินก็จูงมือไอมิเอะเดินออกมา ตรงไปยังห้องแต่งตัวของนักกีฬา แม้บรรยากาศโดยรอบจะยังคึกคักจากชัยชนะของเขา แต่กลับไม่มีใครสนใจเรื่องการแข่งขัน เท่าผู้หญิงตัวเล็กข้างกายเขาเลยแม้แต่น้อย“คุณจินคะ! ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ!” เสียงนักข่าวสาวคนหนึ่งตะโกนไล่หลังมา พร้อมเสียงฝีเท้าของทีมงานและตากล้องที่วิ่งตามมาแทบจะชนกันทำให้ไอมิเอะสะดุ้งตกใจ เธอไม่ชินกับสายตาหลายร้อยคู่ที่จับจ้องมายังเธอด้วยความอยากรู้ เธอใจเต้นแรงจนเหงื่อซึมมือ ไม่ใช่แค่อาย แต่กลัว กลัวมาก กลัวว่าเรื่องนี้จะไปถึงคุณพ่อของเธอ“ขอถามหน่อยนะคะคุณจิน! ผู้หญิงคนนี้คือใครกันแน่คะ?”“ใช่แฟนหรือเปล่าคะ? วันนี้ถือเป็นการเปิดตัวอย่างเป็นทางการหรือเปล่า?”“คุณจินคะ! ท่านรองนายกฯ รู้เรื่องนี้ไหมคะ? ท่านรองนายกฯ เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่าไม่อยากให้ลูกชายมีแฟน จนกว่าจะอายุยี่สิบห้าปี เปิดตัวแฟนสาวแบบนี้ ไม่กลัวจะมีปัญหากับคุณพ่อเหรอคะ”“เธอเด็กมากเลยนะคะ ยังเป็นนักเรียนมัธยมต้นอยู่ใช่ไหมคะ?”“แฟนเด็กเหรอคะคุณจิน!? ถ้าแบบนี้ จะไม่เข้าข่ายพรากผู้เยาว์เหรอคะ”คำถามแต่ละคำถามทำเอาจินขบกรามแน่น โดยเฉพาะคำถามนี้ ทำให้เกิดเสียงในหัว

บทที่ 93จินจับไอมิเอะพลิกตัว เปลี่ยนท่าทางไปมา ทว่าแต่ละท่านั้น เกินกว่าคำว่าเพื่อนไปมาก ทุกสัมผัส ทุกมุมมองที่เขาครอบครองเธอ ดูเหมือนคู่รักที่กำลังจะเดินเข้าสู่พิธีวิวาห์ มากกว่าจะเป็นแค่คนรู้จักกันธรรมดาแม้จินจะยังคงทำหน้าเข้ม แต่วิธีที่เขาจับมือ ประคองเอวไอมิเอะอย่างทะนุถนอม สายตาที่ส่งผ่านมาหาเธอเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและหวงแหนอย่างที่สุด ราวกับว่าไม่มีใครในโลกนี้จะมีสิทธิ์มาแตะต้องเธอได้ เมื่อถ่ายรูปเสร็จสิ้น ผู้หญิงสองคนนั้นส่งยิ้มแผ่วบางก่อนจะเอ่ยขอบคุณ แล้วปริ้นท์ภาพถ่าย ขนาดพกพาออกมาให้เป็นที่ระลึกแล้วจินก็หยิบภาพเดี่ยวของไอมิเอะเสียบไว้ในช่องใส่บัตร ในกระเป๋าสตางค์ของตัวเอง แล้วพับปิดอย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่ามันจะยับแม้แต่นิดเดียว ทำเอาไอมิเอะหน้าแดงร้อนผ่าว แม้หัวใจเต้นแรง แต่ก็ไม่กล้าทักท้วง แล้วจินก็จับมือไอมิเอะขึ้นมา แล้วพาเดินออกจากจุดถ่ายรูป“จะได้เลี้ยงหลานก่อนเรียนจบไหมน้อกู ทรงมาจริง ๆ” เสียงแซวจากไตเติลเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ ทำให้ไอมิเอะหน้าแดงจัดมากขึ้น รีบก้มหน้างุด กลั้นยิ้มเขินจนแทบจะละลายไปแล้ว“อย่าใส่ใจ” จินบอกเสียงเข้ม โดยเขายังคงจับมือเธอแน่น พาเดินไปเรื่อย

บทที่ 95ไม่นาน เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ก็ดังขึ้นที่หน้ารั้วบ้าน ทำให้เธอชะงัก หันไปมองด้วยใจที่ยังเจ็บปวด ก็เห็นรถคุณแม่จอดอยู่หน้าบ้าน “เออ! ให้มันได้แบบนี้!” ทันใดนั้น เสียงดุดันของคุณพ่อตะโกนดังก้องขึ้นมาจากชั้นล่าง ด้วยคุณพ่อของเธอไม่พอใจที่คุณแม่ของเธอมาถึงที่นี่ และการจากไปของเธอในครั้งนี้ จะทำให้ความตึงเครียดระหว่างสองฝ่ายรุนแรงขึ้นอีกเสียงของคุณพ่อ ทำให้เธอตกใจกลัวและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน ไอมิเอะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง ก่อนก้าวเท้าช้า ๆ ลงจากบันได เสียงหัวใจของเธอก็เต้นแรงระคนกับความเจ็บปวดและความหวาดกลัว เธอเดินสะพายเป้ ก้มหน้าไปหาคุณแม่ที่ยืนเถียงกับคุณพ่ออย่างไม่มีใครยอมใคร อยู่ตรงห้องนั่งเล่น “Because of you, our daughter’s heart is broken! You destroyed her life” (เพราะคุณนั่นแหละที่ทำให้ลูกเราใจแตก! คุณทำลายชีวิตลูก) คุณพ่อเอ่ยเสียงเข้มด้วยความโกรธเสียงทะเลาะกันเป็นภาษาอังกฤษดังทะลุผ่านไปทั่วบริเวณ ทั้งสองใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกัน เพราะคุณพ่อพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ และคุณแม่ก็พูดภาษาไทยไม่ได้ ทั้งสองจึงใช้ภาษาอังกฤษเป็นตัวกลางการสื่อสารมาตลอด

บทที่ 97“มันผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน มันดูปุ๊บก็รู้ว่ามึงซื่อบื้อ แล้วมึงก็เสือกไปทำตัวเป็นเหยื่อให้มันหลอก หน้าโง่อย่างมึง ไม่ทันเกมมันหรอก ยิ่งมันเห็นมึงง่าย มันก็ยิ่งหลอกแดกมึง อีเด็กโง่”“...ฮือฮึก” คำพูดของนานะทำเอาไอมิเอะเม้มปากสั่น ก่อนน้ำตาจะไหลพรั่งพรูอย่างห้ามไม่อยู่“กูรู้ว่ามึงซื่อบื้อ แต่ไม่คิดว่ามึงจะซื่อบื้อถึงขนาดปล่อยให้มันเอาเล่นเป็นของตายแบบนี้ มึงไปพลาดให้มันได้ไง หรือว่าดีกรีความโง่มึงพุ่งถึงขั้นให้มันมอมเหล้าแล้วลากขึ้นเตียง?”“ฮือๆ”“แต่มึงก็แรดอ่ะ หน้าตาดูเรียบร้อย แต่ข้างในนี่ไม่เบา กูจะบอกอะไรให้นะ ผู้ชายอย่างมัน ถ้ามึงอยากนอนกับมัน มึงควรนอนกับมันแค่ครั้งเดียวให้หายอยากแล้วรีบเขี่ยมันทิ้ง อย่าถลำลึก ผู้ชายแบบมัน ถ้าถลำลึกไปจะเป็นมึงที่มีแต่เจ็บกับเจ็บ”“...อึก”“แต่นี่อะไร เสือกไปยอมให้มันซ้ำไม่รู้กี่รอบ กูจะบอกให้เอาบุญนะ ถ้ามึงไม่รีบเขี่ยมันทิ้งตอนนี้ จะเป็นมันที่เขี่ยมึงทิ้งเหมือนเศษขยะ”“...ฮึก”“อีสัส กูละเบื่อที่สุดเลย นิดๆ หน่อยๆ ร้องไห้ ใครพูดอะไรหน่อยเป็นไม่ได้ ร้องไห้จะเป็นจะตาย อ่อนแอแบบนี้แล้วต่อไปจะอยู่ในสังคมยังไง ไม่เป็นโรคซึมเศร้าตายเลยเหรอ ถ