All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 101 - Chapter 110

บทที่ 100 ไอมิเอะก้มหน้าลง มือบางยกขึ้นมากุมหน้าผากตัวเองอย่างอ่อนแรง เธอไม่ขัดขืน เพราะรู้ดีว่าการดิ้นรนไปก็ไม่สามารถทำให้จินหยุดหรือรุนแรงน้อยลงได้ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและระแวง และด้วยเป็นเวลาเก้าโมงเช้า แสงแดดค่อนข้างแรง อากาศจึงร้อน และยิ่งอยู่บนดาดฟ้าด้วย ก็ยิ่งร้อนไปอีก ส่งผลให้เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เริ่มซึมตามแนวขมับของไอมิเอะ ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงตกปกหน้า ความนิ่งและการไม่ขัดขืนของเธอทำให้จินชะงักไปชั่วขณะ เขาจับไอมิเอะหันหน้ากลับมา ทำให้เขาเห็นว่าหน้าผากของเธอแดงช้ำจากการกระแทกกับกำแพงก่อนหน้า และน้ำตาเธอแทบเอ่อ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จึงทำให้จินชะงักตกใจ แต่ก็แค่เพียงชั่วครู่สั้น ๆ แล้วเขาก็กลับเข้าสู่ท่าทีดุดัน ทำให้ไอมิเอะรู้สึกทั้งกลัว ทั้งใจสลาย น้ำตาไหลซึมออกมาโดยที่เธอไม่อาจห้ามตัวเองได้“อื้อ!” จินประกบจูบริมฝีปากของไอมิเอะอย่างรุนแรง พลางบีบขย้ำบั้นท้ายเธออย่างรุนแรง แล้วดึงกระโปรงเธอขึ้น ฉีกแพนตี้ออกให้พ้นทาง แล้วปลดซิปกางเกงตัวเองลง จับท่อนลำใหญ่ยาวออกมา แล้วเสียบเข้าไปในช่องทางรักบวมช้ำทันที ทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้านทันทีที่ช่องทางรักถูก

บทที่ 102ไอมิเอะรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไปก่อนระหว่างรอเสื้อผ้าชุดใหม่ จินก็มองเธออย่างคิดไม่ซื่อ “อื้อ!” เขาเข้าไปใกล้ แล้วบีบหน้าอกเธอ ทำให้เธอสะดุ้งไม่นาน เสื้อผ้าชุดใหม่ก็มาส่ง ไอมิเอะก็รีบสวมใส่ จินก็บีบก้นเธอเล่น เธอก็พยายามปัดมือเขาออก จินแสยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่ ร่างสูงของเขายังยืนอยู่ใกล้ ๆ สายตาคมเข้มไม่ละจากเธอแม้แต่เสี้ยววินาที แค่เธอหมุนตัวกลับหรือก้มลงหยิบของ เขาก็ยังมองราวกับกลัวเธอจะหายไปแล้วเธอก็สวมเสื้อโค้ทของจินทับ ทว่าเสื้อของจินยาวจนเกือบปกปิดถึงข้อเท้าของเธอ มือเล็กเกาะชายเสื้อไว้แน่น เธอก้มหน้ามองเท้าตัวเอง แล้วก้าวออกจากเต็นท์อย่างระมัดระวังความปวดระบมทั้งใหม่และเก่า ทำให้เธอเดินขาถ่างเล็กน้อย เธอเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเขาสักนิด แต่จินก้าวตามหลังสามก้าว ราวกับไม่ได้สนใจเธอ แต่มองตลอด เดินประกบไม่ห่างไอมิเอะเดินไปเรื่อยๆ จนลงจากอาคาร ก็รู้สึกได้ถึงร่างสูงด้านหลังใกล้เข้ามามากขึ้น เขาเอื้อมมือมาสัมผัสกลางหลังเธอ ทำให้เธอสะดุ้งเบา ๆ “แกจะเดินมาด้วยทำไม” “เดินไปส่งไม่ดีรึไง” จินตอบหน

บทที่ 104“อื้อหือ ผู้ชายเลียหี” แก้มยุ้ยเอ่ยพลางมองจินเลียอวัยวะเพศของไอมิเอะด้วยความอึ้งปนเสียวแทน แก้มยุ้ยไม่คิดว่าไอมิเอะคนเรียบร้อย ใสๆ จะมาทำอะไรแบบนี้ในโรงเรียน แล้วก็ไม่คิดว่าผู้ชายระดับจินจะยอมเลียตรงนั้นของผู้หญิง นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว“มันไม่ใช่แค่เลียอะดิ มันดูดด้วย” เส้นด้ายเอ่ยพลางมองจินตะโบมดูดเม็ดละมุดของไอมิเอะด้วยความอึ้งไม่ต่างกัน“กูอยากสิงร่างอีมิมากตอนนี้ เห็นแล้วเสียวแตดแทน” แก้มยุ้ยเอ่ยติดตลกพลางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่“จริง วาสนาหีมาก ผู้ชายดูดหีจนแตดจะหลุด” เส้นด้ายเอ่ยอย่างเห็นด้วย“แล้วผู้ชายดันเป็นจิน”“ดูดขนาดนั้น แตดหลุดแล้วมั้ง”“อีมิมันขาวด้วยไง หัวนมชมพู หีก็น่าจะชมพูด้วย อีจินมันเลยไม่รังเกียจ”“ก็จริง แถมอีมิมันมันซิงด้วย อีจินเลยกล้าเลีย”“วาสนาหีเกิน มีแต่ผู้ชายหล่อๆ อยากเลียหี ทั้งอีหลวงพ่อ ทั้งอีจิน ไหนจะอีตูมตาม เอาง่ายๆ ผู้ชายทุกคนในโรงเรียนพูดถึงแต่อีมิ มีแต่คนบอกว่าอยากเย็ดมัน”“แต่มันไม่รู้ ถ้ากูเป็นมัน กูจะล่าแต้ม ใครหล่อกูฟาดหมด ความฝันสูงสุดของกูคือเซ็กซ์หมู่ แต่กูทำแบบนั้นไม่ได้ไง เพราะกูไม่ใช่กะหรี่

บทที่ 106“หมายความว่าไง” เธอมองเขาด้วยแววตาน้อยใจอย่างปิดไม่มิด“ก็ของฟรีประเคนให้ขนาดนี้ ผู้ชายที่ไหนก็ดูทั้งนั้น”คำพูดของเขาทำเอาไอมิเอะชะงัก ดวงตาสั่นระริก รู้สึกเหมือนถูกเขาด่าว่าเธอเองก็ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงพวกนั้น เพราะเธอเองก็เคยยอมมอบตัวเองให้เขาเหมือนกัน ความหดหู่และเจ็บปวดจึงตีขึ้นมาจนสีหน้าของเธอหม่นหมองลงทันตา“…อ่อ” เธอเอ่ยเสียงเบา หน้าหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด“งอนเหรอ” จินเอ่ยถามเสียงนิ่ง แต่หางตาคมเข้มเหลือบจับสังเกตทุกอาการเล็ก ๆ ของเธอ“เปล่า” เธอเบือนหน้าหนีไปอีกทาง พยายามปกปิดอารมณ์ แต่ในใจเต็มไปด้วยความน้อยใจ“แน่ใจ?”“....” จู่ ๆ ไอมิเอะก็หันกลับมา ดวงตากลมโตทอแววท้าทายเล็ก ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะคลายออก “เราก็ชอบดูเหมือนกัน” เธอจงใจตอบโต้เขาด้วยคำพูดที่เอาคืนให้เขาเจ็บบ้าง ซึ่งประโยคนั้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนทันที จินชะงัก ดวงตาเข้มพลันแข็งกร้าวขึ้น หน้าตึงฉับพลัน “ถึงจะไม่ได้กดติดตาม แต่ก็ส่องตลอด” “ส่องใคร?” จินกัดฟันกรามแน่น “ผู้ชาย” เธอตอบหน้าตายพลางยื่นมือไปดึงโทรศัพท์ของเธอออกจากมือเขา ทำเอาเลือดในกายของจินเดือดพล่านในทันที เขาหันขวับมาสบตาเธอ แววต

บทที่ 108Rrrrแรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ไอมิเอะสะดุ้งเฮือก ก่อนรีบควานมือเข้าไปหยิบจากกระเป๋ากระโปรง ทว่าเพียงแค่เหลือบเห็นหน้าจอว่าเป็นคุณแม่ที่โทรมา หัวใจเธอก็เต้นแรงยิ่งกว่าเดิมเธอรีบออกแรงดันแผ่นอกของจิน จนร่างสูงยอมถอยออกห่าง แต่ดวงตาคมกลับไม่ยอมละไปไหน เขาจ้องมองเธอแน่วนิ่ง ซึ่งสายตานั้นทำเอาไอมิเอะเผลอกลืนน้ำลายลงคอ มือไม้เกร็งไปหมด ขณะที่กดรับสายก็รู้สึกถึงการถูกมอง จนต้องเบือนหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนความแดงระเรื่อบนแก้ม“ไฮ โอกาซัง” (ค่ะ คุณแม่) ไอมิเอะเอ่ยเป็นภาษาญี่ปุ่นกับคนในสาย เสียงละมุนนุ่มนวล ผิดไปจากเวลาพูดภาษาไทย พลางเดินถอยห่างจากจินไปสองก้าว“คุรุมะโนะ มาเอะโนะ ไทยะกะ ปังคุ ชัตเตะ อิมะโควกัง ชิเตะรุโนะ กักโควนิ ทสึคุโนะ สโกชิ โอคุ นารุ คาโมะชิเรไนวะ” (รถแม่ยางหน้าแตก ตอนนี้กำลังเปลี่ยนยาง อาจจะไปถึงโรงเรียนช้ากว่าที่บอกเอาไว้) “ไดโจบุเดสึ โอกาซัง กักโควเดะ โทโมดาจิ โตมัตเตะมัสคาระ ชินไพ ชิไนเดะ คุดะไซเนะ” (ค่ะคุณแม่ หนูรอที่โรงเรียนกับเพื่อนๆ ได้ คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ)ไอมิเอะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพอ่อนโยน ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย เพราะความประหม่าที่ต้องพูดภาษาญี่ปุ่น