บททั้งหมดของ พลาดรัก (SET WICKED LOVE): บทที่ 191 - บทที่ 200

"เจโรมครับ เป็นเพื่อนของเจ้านายที่บริษัทของน้ำอิง" "คงจะเจอกันที่ทำงานใช่ไหม บุญของลูกแม่จริง ๆ" เอาเข้าไปสิ…แทนที่จะยอลูกของตัวเองกลับเข้าข้างคนเพิ่งรู้จักกันเสียอย่างนั้น"ก็คือจะไม่ทานอะไรกันเลยใช่ไหม หนูหิวแล้วเนี่ย" ก็มัวแต่ยอกันไปยอกันมาฉันจึงต้องขัดจังหวะเพราะท้องน้อย ๆ ของฉันมันประท้วงขึ้นมาแล้ว"ตัวจะแตกอยู่แล้วน้ำอิง อ้วนมากแล้วรู้ตัวไหมเนี่ย" "แม่!" ช็อตฟีลกว่าแม่ฉันไม่มีอีกแล้ว"เราสั่งอาหารกันเลยไหมครับ" "ดีเลยลูก แม่ก็เริ่มหิวแล้ว" สองมาตรฐานที่แท้ทรู นึกแล้วก็หมั่นไส้คนข้าง ๆ ที่เอาใจแม่ยกยกใหญ่ ช่วงเวลาสั่งอาหารผ่านไป โดยฉันเองที่รับจบสั่งแทนทุกคน เพราะมัวแต่คุยกันถูกคอกันสองคนจึงต้องตกเป็นหน้าที่ของฉันที่ถูกดีดจากวงสนทนา"แล้วนี่จะมาอยู่กี่วันกัน" "หนึ่งสัปดะ…" "ฉันถามลูกชายฉัน" ยังไม่ทันฉันจะพูดจบ แม่ก็หันมาส่งสายตาเข้มใส่ พร้อมทั้งพูดตัดบทจนฉันต้องกลืนประโยคลงคอ"หนูลูกแม่นะ" "ว่าไงล่ะเจโรม" เสียงคนละโทนกับที่พูดกับฉันอย่างชัดเจน ฉันคิดถูกหรือคิดผิดนะที่ให้สองคนนี้มาเจอกัน"ยังไม่แน่ใจเลยครับคุณน้า ขึ้นอยู่กับน้ำอิงจะพาผมไปที่บ้านตอนไหน" "จะพากันไปที่บ้านด้ว

"แม่หนูมีเรื่องจะถาม" ตอนนี้ฉันอยู่ในครัวกับแม่เตรียมทำอาหารเย็นด้วยกันสองคน"ว่า?" แม่ฉันยืนต้มน้ำก็ตอบกลับโดยไม่ได้หันกลับมา"แม่มีวิธีที่จะบอกพ่อเรื่องของนายเจโรมแล้วเหรอ?" "น้ำอิง แม่บอกว่ายังไง?" คราวนี้คุณนายน้ำหวานหันมาจ้องสายตาเข้มดุ ลูกรักคนใหม่ของเขาแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลย"เรื่องพี่โรม แม่จะเอายังไงคะ กระซิบบอกแผนกับหนูด้วยสิ" "ไม่รู้อะ ฉันยังไม่ได้คิด" "เอ้า แล้วแม่ไปรับปากพี่เขาไปแล้ว" "ก็ฉันไม่อยากเสียลูกเขยคนนี้ไปนี่ ก็ต้องรับปากไว้ก่อน เดี๋ยวเขาก็หนีแกไปหรอก" "แล้วทีนี้จะเอายังไง แม่ต้องช่วยหนูนะ ว่าที่ลูกเขยของแม่จะเจอพ่อท่าเดียวเลย หนูห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟังไม่รู้จะอยากเจอไปทำไม" "หายากนะผู้ชายที่จริงใจขนาดนี้ ฉันมองคนไม่ผิดจริง ๆ" แล้วแม่ฉันก็รักเขาจริงจังด้วยนะ ชื่นชมกันอยู่ทั้งวัน ไม่รู้เห็นความดีอะไรในตัวของนายเจโรม"หนูแอบหลอกถามพ่อตอนกินข้าว แม่คิดว่าพ่อจะรู้ไหม" "ฉันก็ว่าดีนะ ค่อย ๆ บอกพ่อทีละนิด กรอกหูให้ซึมซับทุกวัน พ่อแกอาจจะยอมให้แกมีแฟนก็ได้ เหมือนที่ตาสายฟ้าทำน่ะ" "เกี่ยวอะไรกับพี่สายฟ้าล่ะแม่" ทำไมทุกคนถึงดึงพี่สายฟ้าเข้ามาอยู่เรื่อย ฉันนึกว่าจะเป็

ติ๊งง ~เสียงกริ่งหน้าบ้านทำให้ทั้งสี่ที่กำลังทานอาหารเที่ยงพากันหันไปมอง ก่อนที่จะเป็นน้ำอิงที่รีบลุกขึ้นหมายจะรีบไปเปิดประตูให้แขกที่มาแต่ก็ถูกคนเป็นพ่อห้ามไว้ก่อน"เดี๋ยวพ่อไปเปิดเอง คงจะเป็นเพื่อนพ่อมันทักมาบอกว่าจะมาหาพ่อวันนี้" "โอเคค่ะพ่อ" แล้วกำนันพลก็รีบเดินออกไปโดยที่ทั้งสามก็ไม่ได้เอะใจ ทานข้าวต่อกันเหมือนเดิมจนเวลาผ่านไปสักพัก…"เกิดอะไรขึ้นคะพ่อ!" คนเป็นพ่อรีบเดินเร็วกลับเข้าบ้านอีกครั้ง โดยครั้งนี้เขาพกปืนติดตัวไปด้วยนั้นจึงทำให้น้ำอิงตกใจพรวดพราดวิ่งตามไป"คุณอย่าใจร้อนนักสิ…" น้ำหวานและสายฟ้าตามมาติด ๆ ไม่รู้ว่าคนเป็นสามีจะทำอะไรจึงต้องรีบไปห้ามปราม"ว้าย!!!" น้ำหวานอุทานเสียงดังลั่นกับภาพที่เห็น กำนันพลกำลังจ่อปืนใส่หน้าคนที่เพิ่งมากดกริ่งหน้าบ้าน ซึ่งก็คือเจโรมที่ยืนถือกระเช้าแล้วพยายามก้าวถอยหลังจากลูกปืน"ฉันบอกให้แกกลับไปไง มาทางไหนกลับไปทางนั้น" คนขู่ตวาดเสียงดังกร้าวไม่เพียงแค่นั้นเขายังเหนียวไกปืนแล้วสอดนิ้วเตรียมจะยิง"พะ พ่ออย่านะคะ วางปืนลงก่อน" น้ำอิงลอบกลืนน้ำลายแล้วรีบห้าม สุดท้ายเหตุการณ์ที่ไม่อยากเกิดมันก็เกิดขึ้นจนได้"ไอนี้มันบอกว่ามาจากกรุงเทพ แล้วม

"แม่ต้องช่วยหนูนะ หนูไม่อยากเลิกกับเขา" หญิงสาวกระวนกระวายอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่เป็นเซฟโซน โดยมีแม่ของเธอกำลังปลอบใจ เพราะถูกคนเป็นพ่อกักบริเวณไม่ให้ไปไหน โทรศัพท์ก็ถูกยึดจนติดต่อคนรักไม่ได้ แถมยังถูกบังคับให้ลาออกอีก เหตุการณ์ก็ผ่านเกือบวันแล้ว เธอก็ยังหาทางออกไม่ได้ กลัวเจโรมจะคิดทำเรื่องพิเรนทร์ก็ยิ่งกังวลใจไปใหญ่"ฉันก็ช่วยพูดแทนแกจนทะเลาะไม่รู้กี่ครั้งแล้วเหมือนกัน" น้ำหวานเองก็จนปัญญา เรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้คนเป็นสามีไม่ยอมรับเจโรมเลยสักนิดเดียว"แม่คิดว่าให้พี่สายฟ้าช่วยดีไหม พี่เขาต้องพาหนูออกจากบ้านนี้ได้แน่" น้ำอิงตาเป็นประกาย สายฟ้าน่าจะเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้ในตอนนี้"พ่อแกจะได้โกรธสายฟ้าไปอีกคน" ประโยคที่แม่กล่าวทำให้เธอหงอยลงอีกครั้ง"ก็จริง แค่นี้หนูก็ทำพี่เขาลำบากมากพอแล้ว" "งั้นแกก็คิดไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวแม่มา" "แม่จะไปไหนอะ ไม่อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนเหรอ" "เพื่อนพ่อแกมาหา ฉันต้องรีบไปรับแขก เห็นว่าเป็นคนใหญ่คนโตมาจากกรุงเทพฯ" "งั้นหนูไปด้วยได้ไหม หนูเบื่อ" "ไม่ได้…เดี๋ยวพ่อก็โกรธแกอีก อยู่ในห้องนี่แหละ แล้วอย่าคิดทำอะไรแปลก ๆ นะ" น้ำหวานรีบพูดดักลูกสา

"ฉันจะช่วยแก…" "พ่อพูดแล้วนะ!" เจโรมเหยียดยิ้มร่า เขาเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ของเขาแล้ว"ถ้าแกยอมตกลงจะรับช่วงต่อจากฉัน" แล้วรอยยิ้มก็หุบลงในเวลาต่อมา เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าคนอย่างพ่อเขาคงไม่ยอมง่ายขนาดนี้"พ่อยังไม่ล้มเลิกความคิดนี้อีกเหรอ ผมบอกพ่อแล้วไง…" "แกไม่เรียนรู้จากเรื่องที่เกิดขึ้นเลยหรือไงเจโรม ไอพลแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่เอาแกเพราะแกคงปกป้องลูกสาวเขาไม่ได้ ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่มั่นคง ความคิดเด็ก ต่อให้ฉันช่วยพูดให้ตายยังไงเขาก็ไม่เอาแก" เจโรมนิ่งเงียบในทันที พ่อเขาพูดถูกทุกอย่างเหมือนว่าพ่อของเธอจะชอบสายฟ้ามากกว่าเพราะมันดูโตกว่าเขาทั้งที่อายุเท่ากัน"แม่เห็นด้วยกับพ่อนะเจโรม ถ้าเราเป็นฐานที่มั่นคงให้ลูกเขาได้ เขาก็จะได้มั่นใจที่จะฝากลูกเขาไว้กับเรา แม่พูดในฐานะของคนที่มีลูกสาวเหมือนกัน ถ้าเราคิดว่าเขาไปแล้วมันลำบากกว่าที่อยู่กับเรา แล้วเราจะยอมให้เขาไปทำไม ในเมื่อเราก็เลี้ยงของเราได้อยู่แล้ว" "อยู่กับผมมันก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนะครับแม่ จะให้เธอลาออกจากงานอยู่เฉย ๆ ผมก็เลี้ยงเธอได้" "มีได้ก็หมดได้ ที่แกมีเยอะแยะขนาดนั้นเพราะอาชีพช่างภาพของแกหรือไง" ก็ไม่ใช่…เงินส่วน