บททั้งหมดของ พลาดรัก (SET WICKED LOVE): บทที่ 171 - บทที่ 180

สองวันผ่านไปสองวันผ่านไปเวลาผ่านไปไวราวกับโกหก ถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องกลับสู่โลกความเป็นจริงหลังจากที่กลับบ้านเพื่อพักใจถึงสองวันเต็ม และรู้สึกว่าพร้อมจะเผชิญหน้ากับความจริงกลับมาเป็นน้ำอิงคนเดิมที่สลัดคราบของความเสียใจออกจากกายได้สำเร็จถึงไม่เต็มร้อยแต่ก็ดีขึ้นมาก ส่วนหนึ่งก็ได้พี่สายฟ้าที่กลับบ้านมาในช่วงเวลาที่เหมาะสมพอดิบพอดี ฉันจึงรู้สึกเหมือนได้พี่ชายกลับมาเพราะเขาเป็นทั้งเพื่อนคุยและเพื่อนเที่ยวที่ทำให้ฉันหายเศร้าทั้งสองวันที่กลับมาได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว"ยังไม่อยากไปเลย ไม่ทันจะหายคิดถึงกำนันพลเลย" ฉันกอดอ้อนพ่อไว้แน่นซึ่งตอนนี้เราต้องลาจากกันอีกครั้งที่สนามบินของตัวจังหวัดต้นทาง"ดูแลตัวเองดี ๆ วันไหนไม่ไหวรีบกลับบ้านทันทีเข้าใจไหม ลูกสาวคนเดียวพ่อเลี้ยงได้ ไม่จำเป็นต้องให้เราไปลำบากในเมืองวุ่นวายนั้นด้วยซ้ำ" "เข้าใจค่าว่ากำนันมีเงินเยอะมาก แต่หนูไม่ได้อยากพึ่งพ่อตลอดไปนี่หนา" "ได้ข่าวว่าเพิ่งขอพ่อซื้อคอนโดไปหนิยัยลูกสาว" "แฮะ…ดอกเบี้ยธนาคารมันเยอะมากไงคะ แม่สอนหนูมาเองว่าไม่อยากให้เป็นหนี้" ฉันบอกแม่พร้อมยิ้มร่า ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ซื้อคอนโดของตัวเองเสียที แต่เห็นทีว่ากล

"มีแค่ฉันคนเดียว? หึ…เลิกตอแหลเถอะ ถ้านายไม่มีใครแล้วจะไปไข่ทิ้งไข่ขว้างใส่คนอื่นได้ยังไง!?" คราวนี้ความโมโหทำให้น้ำอิงสะบัดข้อมือหลุดออกได้สำเร็จ แรงอารมณ์ทำให้เธอจ้องมองเจโรมไม่กระพริบตา เขายังคงปฏิเสธหน้าด้าน ๆ ทั้งที่ทุกอย่างมันชัดเจนว่าเขายังเอากับผู้หญิงคนอื่นไม่เลือก แถมยังทำเธอท้องป่องทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรอบตัวนั้นคือสิ่งที่เธอรับไม่ได้"ไข่ทิ้งไข่ขว้าง…เธอหมายถึงอะไร?""นายทำอะไรนายก็รู้อยู่แก่ใจ คนอย่างนายมันเลวจนฉันรับไม่ได้แล้ว" "น้ำอิง…" "นายเลิกยุ่งกับฉันสักที!" ว่าจบร่างสวยของคนโมโหก็รีบเปิดประตูเดินหนีออกไปทันที"ซ้อสวัสดะ…" ขณะที่คริสเดินสวนมาพยายามยิ้มทักทายตามปกติแต่น้ำอิงกลับเดินผ่านด้วยอารมณ์โกรธขั้นสุดจึงไม่แม้แต่จะหันมองระหว่างทางผู้ช่วยรีบสาวเท้าหมายจะให้ถึงสตูดิโอเพื่อบอกข่าวดี เพราะรู้ว่าเจ้านายนั้นออกตามหาเธอมาหลายวันแต่คนที่เปิดประตูออกจากห้องของเธอก็ทำให้เขาชะงักเริ่มเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น"เกิดอะไรขึ้นเฮีย ยังไม่ได้สารภาพรักเหรอ?" เจโรมส่ายหัว เขาเดินกลับเข้าห้องด้วยความไม่เข้าใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น"แล้วทำไมซ้อถึงอารมณ์ไม่ดีขนาดนั้นอะ" "น้ำอ

JROME : มองมาทางซ้ายมือฉันรีบทำตามแล้วกวาดมองซ้ายมือที่เป็นลาดจอดรถ และเห็นรถซุปเปอร์คาร์สีดำเงาวับกระจกทึบซึ่งฉันจำได้ดีว่าเป็นรถของเขา"พี่แจนไม่ต้องเรียกรถให้อิงก็ได้ค่ะ" "ทำไมล่ะ?" "อิงน่าจะยังไม่กลับคอนโด เพื่อนจะมารับไปกินข้าวต่อ" "โอเคงั้นฉันไปก่อนนะ รถใกล้มาถึงแล้ว" "บาย ๆ ค่ะ" พี่แจนเดินแยกเพื่อออกจากร้านตรงไปที่ถนนใหญ่ จนฉันมั่นใจว่าพี่เขาเดินออกไปแล้วเท้าเรียวจึงเดินเลี้ยวจากหน้าร้านแล้วตรงไปที่ลานจอดรถคันนั้น"มาทำอะไร?" ทันทีที่ประตูรถปิดลงเจ้าของรถคันหรูก็ยิงคำถามใส่ฉันอย่างไม่รีรอ"เปล่า…" "เมื่อไหร่เธอจะเลิกเย็นชาใส่ฉันสักที" "เปล่า" ฉันได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจของนายเจโรม แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อรถหรูก็ขับออกจากหน้าผับแล้วตรงไปที่ไหนสักที่ที่ฉันไม่รู้สึกคุ้นทางแต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรได้แต่นั่งเงียบ ๆ ปล่อยให้คนตัวโตขับไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายรถก็ชะลอแล้วจอดสนิทตรงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง"พาฉันมาที่นี่ทำไม?" ฉันหันไปถามเขาที่ดับรถจอดสนิท ปลดสายเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะเปิดประตู"เห็นอยู่ว่าเป็นร้านอาหาร พามาดูหนังมั้ง" "จิ๊…" เขาว่าจบก็รีบลงจากรถทันที ขณะที่ฉันจิ๊ปากไม่พอใจ

หลังจากที่สู้รบกันมาเกือบชั่วโมงในที่สุดสองพี่น้องบ้านนี้ก็ตกลงกันได้ว่าจะให้ฉันนอนห้องใคร โดยคนชนะคือจีเซล เพราะทั้งคู่เปิดโอกาสให้ฉันได้ออกความคิดเห็นเองเพื่อความยุติธรรม และแน่นอนฉันก็ต้องเลือกจีเซลมากกว่าคนที่รบกวนเวลานอนของฉันอยู่แล้ว"ห่างกับแฟนวันเดียวไม่ตายหรอกหนาเฮีย" จีเซลยิ้มเยาะ เกาะแขนฉันไว้แน่นกลัวพี่ชายจะแย่งไปอีก"ไว้ลองแกมีแฟนบ้างสิแล้วจะรู้สึก" "ทีวันก่อนจียังเสียสละแกล้งแอร์เสียให้พี่อิงไปนอนห้องเฮียได้เลย" "จีเซล!" เจโรมรีบเรียกเตือนคนที่เหมือนจะลืมตัวพูดความจริง จนเธอเบิกตากว้างปรายมามองทางฉันแล้วยิ้มแห้ง ๆ จำนนต่อความจริงที่กำลังปรากฏ"แผนเฮียค่ะ" น้องสาวตัวแสบรีบชี้นิ้วโยนความผิดใส่พี่ชายทันควัน"ทำแผนแตกไม่พอ ยังมาโยนความผิดให้เฮียอีก" "ก็มันจริงไหมล่ะ" "แยกย้ายไปนอนเถอะฉันง่วงมาก" ว่าจบนายเจโรมก็รีบหันหลังเดินหนี ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากว่าอะไรสักอย่างความเร็วของนายกะล่อนก็เปิดประตูเข้าห้องนอนตัวเองเรียบร้อย"ไว้ใจอะไรพี่ชายเราได้บ้าง?" ฉันถามจีเซลที่เดินนำเข้าไปในห้อง ไม่มีทีท่าว่าฉันจะตามเกมคนเจ้าเล่ห์แบบเขาได้เลย"ไม่มีค่ะ ไว้ใจอะไรไม่ได้สักอย่าง เรา

"เป็นอะไร เธอเงียบผิดปกตินะ" ฉันผละใบหน้าจากที่มองวิวตลอดทางมามองคนที่พูด เพราะเรื่องที่คุณลุงกับคุณน้าฝากมากำลังสร้างความลำบากใจให้ ไม่ใช่เพราะความกดดันที่ได้รับจากท่านให้มาเกลี้ยกล่อมเจโรมแต่เพราะเห็นถึงความเป็นห่วงใยที่พวกเขามีต่อลูกชายต่างหาก ฉันจึงอยากพยายามทำให้มันสำเร็จแม้รู้ดีว่าหนทางจะริบหรี่มากก็ตาม"กินอิ่มก็เลยง่วง ไม่มีอะไร" "เมื่อคืนไม่ได้นอน?" "นอน…แต่ก็ง่วงอีก ไม่ได้เหรอ?" "ใครว่าอะไรล่ะ ฉันก็แค่สงสัย ง่วงก็นอน ป๋าจะขับรถให้นิ่มที่สุดแล้วกัน" ฉันเบ้ปากใส่คนที่แทนตัวเองว่าป๋า ไม่พอเขายังตบไหล่ตัวเองให้ฉันนอนซบเขาอีก"ป๋าที่แปลว่าพ่อเหรอ ก็เข้าท่านะเพราะนายแก่แล้ว" "เขาไม่เรียกว่าแก่ แค่มากประสบการณ์" "ก็แก่อยู่ดี" "แก่ก็แก่ อย่าให้ถึงทีฉันนะ จะจับกดให้ลืมความแก่ไปเลย" ฉันเล่นหูเล่นตาไม่คิดกลัวในสิ่งที่เขากำลังขู่เลยสักนิด กว่าจะถึงวันนั้นก็คงอีกนาน เพราะคนอย่างเขายังต้องผ่านการทดสอบอีกหลายขั้นตอน กว่าจะผ่านมันไปได้"ตกลงไม่ง่วงแล้ว?" "ฉันเถียงกับนายจนตื่นละ แต่ว่าฉันมีคำถามอยากจะถามนาย" "ว่า?" "ทำไมนายถึงไม่อยากเป็นแบบพ่อนายเหรอ?" "เธอไปรู้อะไรมา" คนตัวโตเปลี่