บททั้งหมดของ พลาดรัก (SET WICKED LOVE): บทที่ 71 - บทที่ 80

"เรื่องเมื่อคืน..." คนตัวเล็กชะงักทันทีที่ไคโรกำลังจะเข้าถึงประเด็นที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอเม้มปากตัวเองแน่นเริ่มรู้สึกกลัวในสิ่งที่เขาจะพูดต่อมาจนกระทั่ง..."เมื่อคืนผมดื่มมากไป ขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก" นานะถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ทว่าสายตาของร่างสูงที่ยังมองเธอตลอดเวลาทำให้เขารู้สึกสงสัยจนต้องถามขึ้นมาอีกครั้ง"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ผมทำอะไรคุณหรือเปล่า?""มะ ไม่มีค่ะ!" นานะรีบปฏิเสธทันควัน ในเมื่ออีกฝ่ายจำอะไรไม่ได้ก็นับเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอ จะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอยินยอมที่จะตกเป็นของเขาก็ช่าง อย่างไรเธอก็คิดว่าไคโรก็คงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นมากกว่าพี่เลี้ยงของลูกชาย ถ้าจะให้เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดมันก็ดูไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลยสักนิดเดียว"แน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?" ไคโรถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งนานะก็พยักหน้ายืนยันคำเดิม เพื่อให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้มันดีที่สุดสำหรับเราสองคน"อืม ว่าแต่คุณไม่สบายหรือเปล่า หน้าคุณซีด...""แค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร" ได้ยาที่ธีโอหามาให้กินเธอก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ที่หน้ายังซีดคงเหมือนเดิมน่าจะเพราะเสียเหงื่อมากเกินไป

"นาน่า ~" เด็กน้อยวิ่งมากอดพี่เลี้ยงด้วยความดีใจถึงหน้าโรงเรียน สายตาของเขาแทบไม่ได้มองคนเป็นพ่อด้วยซ้ำ เหมือนว่ากำลังจะมีใครบางคนตกกระป๋องเพราะหลงรักพี่เลี้ยงมากกว่าพ่อผู้ให้กำเนิด"ทำไมตอนแด๊ดมารับลูกไม่ดีใจแบบนี้บ้าง" ไคโรว่าเสียงเรียบ นานะที่ได้ยินจึงหัวเราะออกมาเบา ๆ ความน้อยใจลูกของท่านประธานน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน"ไคโรไปกอดแด๊ดบ้างสิคะ แด๊ดตั้งใจมารับเราเลยนะ" นานะกระซิบบอก จากนั้นลูกชายก็ยอมทำตามอ้าแขนรับให้คนเป็นพ่อให้อุ้มขึ้นมากอด"โตแล้วไม่อายเพื่อนบ้างหรือไง" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ร่างสูงก็ยอมอุ้มตามความต้องการ"ผมไม่อายครับ ผมเห็นใบบัวหอมแก้มพ่อของเขาด้วย" เด็กน้อยไม่ว่าเปล่า พูดจบเขาก็หอมแก้มพ่อของตัวเองฟอดใหญ่ เรียกรอยยิ้มจากนานะที่ยืนมอง จนเด็กชายเห็นก็กวักมือเรียกเธอเข้ามาใกล้ ๆ อีกคน"หอมนาน่าด้วย" คราวนี้หนุ่มน้อยจัดการหอมแก้มครั้งที่สองบนแก้มนิ่มของนานะอีกฟอด"จำเก่งจริง ๆ" ร่างบางบีบแก้มเล็กด้วยความมันเขี้ยว เข้าใจได้ว่าวัยนี้กำลังอยู่ในช่วงสนใจสิ่งที่อยู่รอบตัว"ผมยังเคยเห็นพ่อกับแม่ของใบบัวหอมแก้มกันด้วย เพราะฉะนั้นแด๊ดกับนาน่าก็หอมแก้มกันได้ใช่ไหมครับ""เอ่อ…มันไ

"ป้าเห็นข่าวหรือยัง คุณซอนญ่ากำลังจะกลับมาไทยเร็ว ๆ นี้" คำว่าซอนญ่าทำให้คนที่กำลังจะเดินผ่านหยุดชะงักเท้าลง ก่อนที่จะขยับมายืนพิงประตูห้องครัวที่มีแม่บ้านมากมายแล้วรอฟังพวกเธอที่เหมือนกำลังจะพูดถึงสิ่งที่เธอกำลังสงสัยต่อไป"แกอย่าพูดชื่อนั้นนะ ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก" เสียงป้านิดเธอจำได้ และเหมือนจะเริ่มจริงจังนั่นยิ่งทำให้นานะสงสัยเข้าไปใหญ่ ตกลงแล้วซอนญ่าที่ได้ยินมาแล้วถึงสองรอบเป็นใครกันแน่"หนูก็ไม่อยากพูดถึงหรอกป้า แต่ถ้าคุณเขากลับมาแล้วกลับมาที่นี่อีกล่ะ""เขาก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ลูกชายเขาอยู่ที่นี่" เท่านั้นนานะก็เข้าใจในทันทีว่าซอนญ่าที่ไคโรละเมอในครั้งนั้นเป็นแม่ของลูก หรืออาจจะพ่วงสถานะภรรยาของเขาไปด้วย คนตัวเล็กจึงเลือกที่จะเดินออกมาด้วยหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ ๆ ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เต้นไม่เป็นจังหวะก็เริ่มบีบตัวขึ้น มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก มากกว่าการที่เขาจำอะไรไม่ได้ ก็คือการที่เขาอาจจะเห็นเธอเป็นตัวแทนใต้เงามืดของใครสักคนก็ได้ปึก!คนคิดอะไรเพลิน ๆ เดินชนกับใครบางคนเข้า นานะถูกประคองจากอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ล้มลง ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นไคโรที่เป็นคนนั้น"เหม่ออะไร เก

"แด๊ด...นาน่าของผมหาย" เด็กน้อยในชุดลำลองสบาย ๆ รีบเปิดประตูเข้ามาถามคนเป็นพ่อถึงในห้องนอน หลังจากที่ค้นหาตัวพี่เลี้ยงสุดที่รักทั้งชั้น 1 และชั้น 2 จนทั่วแต่ก็ไม่พบ เขาจึงกระวนกระวายใจรีบวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากคนเป็นพ่อทันที"ลูกลืมไปแล้วเหรอ วันนี้พี่เลี้ยงลูกลา 2 วัน""จริงด้วย" ไคเรนคิดตามก่อนจะพึมพำออกมา เขาลืมเสียสนิทเลย"ทำไมนาน่าไม่รอผม" เด็กน้อยว่าจบก็ทำหน้าหงอย เขาทั้งสองยังไม่ได้จากลากันเลย"นาน่าของลูกมีธุระต้องไปทำ แค่ตื่นมาแล้วไม่เจอก็เป็นขนาดนี้เลยเหรอ แล้วจะอยู่ไปอีกสองวันได้ยังไง" ไคโรส่ายหัวเบา ๆ ลูกชายเขาท่าจะติดพี่เลี้ยงมากขึ้นทุกวัน"ผมอยากไปหานาน่า ผมคิดถึงนาน่า" ไคเรนว่าเสียงเบาลง ก่อนจะก้มทำหน้าเศร้า เข้าใจที่พี่เลี้ยงจะกลับนาน ๆ ครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากอยู่กับเธอทุกวันอยู่ดี"ไปเปลี่ยนเสื้อ""ครับ?" เด็กชายเงยหน้าถามด้วยความสงสัย"ลูกอยากไปหานาน่าไม่ใช่เหรอ แด๊ดจะพาไป""ครับแด๊ด!" ไคเรนกระโดดโลดเต้นดีใจใหญ่ ในที่สุดเขาก็จะได้เจอนานะที่เพิ่งจากกันไม่ถึงครึ่งวันสองพ่อลูกพร้อมกันบนรถโรลรอยซ์ โดยวันนี้มีธันวาเป็นคนขับรถเช่นเดิม"เราจะไปที่ไหนก่อนครับนาย" ผู

"เอ่อ...พี่ธันวาคะ" หลังจากที่ทะเลาะกับตัวเองอยู่นาน นานะก็ตัดสินใจเอ่ยเรียกคนที่กำลังขับรถอย่างผู้ช่วยของเจ้านาย"อยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะครับ" ธันวามองคนตัวเล็กผ่านกระจบเพียงแวบเดียวก็หันกลับไปมองทางข้างหน้าเช่นเดิม เขาสังเกตเห็นใบหน้าที่สับสนและลังเลอยู่นาน และรู้ดีว่าคนของเจ้านายมีเรื่องคืบแคลนใจอยากจะถาม แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมาสักที"คุณไคโรติดงานเหรอคะ?" ในที่สุดเธอก็ยอมถาม เพราะเมื่อวานคนตัวโตให้คำพูดว่าจะเป็นคนมารับเธอด้วยตัวเอง ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นธันมาที่มารับถึงสถานสงเคราะห์แค่คนเดียว โดยปราศจากร่างของคนตัวโตทำเธออดสงสัยไม่ได้"นายไม่สบายครับ""คะ!? แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า" หญิงสาวโผล่หน้าออกมาตกใจถามคนขับอย่างลืมตัว จนคิดว่าแสดงอาการออกมากเกินไปเธอจึงค่อย ๆ ถอยออกมาแล้วยิ้มฝืน ๆ ให้ธันวาแทน"คุณนานะกลับไปดูเองดีกว่าครับ" ธันวาพูดจบก็เผยยิ้ม นั้นจึงทำให้นานะยิ่งรู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวความลับของเธอเหมือนจะมีอีกคนรู้เข้าแล้ว"ค ค่ะ" แล้วคนตัวเล็กเอนตัวไปพิงเบาะรถอีกครั้ง ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใจที่รู้สึกเป็นห่วงใครบางคนไม่นานรถหรูก็วนมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ทันทีที่ลงมาจากร