บททั้งหมดของ พลาดรัก (SET WICKED LOVE): บทที่ 91 - บทที่ 100

เสียงคลื่นซัดเข้าชายฝั่งในยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินทำคนที่นั่งเทียบชายฝั่งรู้สึกสบายกายและสบายใจ นานะนั่งมองน้ำทะเลสีฟ้าใสพลอยยกยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม ครั้งแรกของการได้สัมผัสกับบรรยากาศที่ชอบ ทรายขาวละเอียดที่เหยียบไปก็สัมผัสถึงความนุ่ม เสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งดังกระหึ่มเหมือนมีคนคอยให้กำลังใจตลอดเวลา ลมอ่อน ๆ ที่โชยพัดปลิวว่อนสร้างความผ่อนคลายสำหรับคนที่หนีทุกข์มา ทุกอย่างหล่อหลอมให้คนที่มีบาดแผลทางใจเหมือนได้รับการเยียวยาเป็นอย่างดี"คิดถึงจัง ~" เรียวปากเล็กพึมพำพร้อมกับนัยน์ตาที่เริ่มมีน้ำเอ่อคลอ อดคิดไม่ได้หากได้เห็นไคเรนวิ่งเล่นน้ำทะเล ก่อปราสาททรายด้วยกันสามคนคงจะมีความสุขน่าดู"คิดถึงทำไมไม่กลับไป" นานะเบิกตาโพรงหันหมับตามเสียงที่ดังใกล้ใบหู เพราะมันใกล้มาก…มากเสียจนได้ยินลมหายใจของเขากระทั่ง…"คุณไคโร!" เอวคอดถูกเจ้าของชื่อคว้ามาโอบไม่ให้มีโอกาสได้หนี นานะตกใจตื่นไม่คาดคิดว่าคนที่ไม่มีทางหาเธอเจอกลับมายืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมยิ้มหน้าระรื่น"คิดว่าหนีผมพ้นเหรอ?" ไคโรเลิกคิ้วขึ้น เด็กน้อยทำเขาหัวหมุนครึ่งค่อนวัน ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากกันตาก็คงไม่รู้ว่ามีคนแอบพักใจอยู่

ฉันกำลังยืนอยู่หน้าห้องพักติดชายหาดที่เป็นเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่มีความเป็นส่วนตัวสูง เป็นเกาะของเพื่อนคุณไคโรที่เขาเป็นคนพาฉันมาเพราะไม่อยากวุ่นวายกับคนอื่น ๆ ที่หาดส่วนรวม ซึ่งมันสวยเอามาก ๆ มากกว่าที่ฉันไปครั้งแรกถึงหลายเท่า จำกัดคนบนเกาะแค่คนงานสัมปทานรังนก มีหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ท้ายเกาะแต่ก็ไม่มีใครมายุ่งย่ามกับพวกเรายกเว้นแม่บ้านที่คอยดูแลบ้านตากอากาศหลังนี้"ยืนทำอะไรคนเดียว" คนมาใหม่ว่าพร้อมกับสวมกอดฉันจากด้านหลัง และใช่…เป็นคุณไคโรคนรักป้ายแดงของฉัน พูดไปก็รู้สึกเขินไป มากกว่าเกาะที่สวยงามตรงหน้าทำให้ฉันมีความสุขจนล้นอก ก็คงจะเป็นคนที่มาด้วยเพราะปัจจัยนี้สร้างความสุขให้ฉันถึงพันเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว"ยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ" ฉันยิ้มตอบ แล้วกอดแขนคุณไคโรกลับบ้าง ไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อนเลย"ทำไมคุณถึงพาหนูมาทะเลเหรอคะ""เธอเคยฝันว่าอยากมากับคนที่รักไม่ใช่เหรอ ผมกับไคเรนพอใจคุณหรือเปล่า" เขารู้เรื่องนี้ด้วย ใช่…มันคือฝันของฉันที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ทว่าวันนี้มันเกิดขึ้นจริงแล้ว"พอใจมากค่ะ" ฉันยิ้มตอบคุณไคโร ถ้าไม่นับแม่กันตา ก็ไม่มีใครที่ฉันจะรักได้เท่า

"เหนื่อยจังเลยค่ะ ~" หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงบนตักของคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์เพลิน ๆ ก่อนจะอิงซบแผงอกกว้างอย่างออดอ้อนทำเอาคนปรับตัวไม่ทันได้แต่นั่งนิ่ง ๆ กว่าจะได้สติก็ใช้เวลานานนับนาที"แล้วใครใช้ให้เล่นขนาดนั้นละหื้ม…" ไคโรลูบกลางหัวเล็กอย่างรักใคร่ จูบซับเส้นผมสลวยที่หอมเย้ายวนพร้อมกับยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของเธอ"หนูไม่อยากขัดใจไคเรนนี่หนา" กว่าจะขึ้นมาจากการก่อปราสาททรายและเล่นน้ำทะเลได้ ไคเรนทำเธอแทบหมดแรง เด็กตัวแค่นั้นแต่กลับมีพลังล้นเหลือ ต่างจากเธอที่ตัวอ่อนปวกเปียกแต่ก็ยอมรับว่าตอนนั้นก็สนุกจนลืมนึกถึงตัวเองเหมือนกัน"ตอนนี้ไคเรนไปไหนแล้ว" ไคโรสางผมนุ่มเอ่ยด้วยช่องเสียงที่อบอุ่นทำเอาอีกฝ่ายยิ้มตามออกมา"นอนสลบไปแล้วค่ะ""คงจะเหนื่อยเหมือนกัน แล้วคุณหิวไหม อยากทานอะไรหรือเปล่า" นานะส่ายหัวหวือ"ข้าวเย็นยังจุกอยู่เลยค่ะ""แต่ผมหิวนะ" หญิงสาวเงยหน้ามองคนหิว"คุณหิวเหรอคะ งั้นหนูไปหาอะไรให้ทานนะคะ" ว่าจบเธอก็รีบลุกจากตักกว้าง แต่ไม่ทันได้ยืนเต็มตัวก็ถูกคนรักดึงกลับมานั่งท่าเดิมแล้วโอบเอวคอดไว้แน่น พร้อมส่ายหัวแล้วเผยยิ้มเล่ห์ออกมา"ผมไม่ได้หิวข้าว" เท่านั้นนานะก็เริ่มเข้าใจมากขึ้

"นานะ…" เสียงเรียกได้ยินอย่างชัดเจนแต่กลับไม่ได้ทำให้นานะหันกลับมามอง เธอเดินตรงจะเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โดยจับมือไคเรนไว้แต่อยู่ ๆ เด็กชายก็หยุดเดินดื้อ ๆ ทำเอานานะต้องหยุดตามก่อนจะปรายมองก็เห็นไคเรนที่หันไปมองคนเป็นพ่อที่ยืนทำหน้าเศร้าเพราะถูกเมียเมิน"เข้าไปข้างในดีกว่าครับไคเรน" นานะกระตุกแขนให้เจ้าเด็กเลิกสนใจคนไม่ทำตามคำพูด"แต่แด๊ดน่าสงสาร" ไคโรกำลังเรียกคะแนนความสงสารเพื่อให้เมียเด็กหันกลับมาสนใจ และใช่…เธอหันกลับมา แต่ก็สะบัดหน้าหนีไม่สนใจเหมือนเดิม"ถ้าไคเรนอยากอยู่กับแด๊ด งั้นนาน่าเข้าไปในบ้านก่อนนะครับ""ไม่ครับ ผมจะไปกับนาน่า" ถึงตอนนี้แม้แต่คนเป็นลูกก็ไม่คิดจะเข้าข้าง ทั้งไคเรนและนานะพากันเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่หันมามองอีกคนเลย"เพราะมึงเลยเมียกูโกรธไม่สนใจกูแล้ว" ไคโรหันมาเฉ่งธันวาที่ยืนเคียงข้าง เขาแค่หาคนเป็นแพะแทนซึ่งธันวาก็น้อมรับปล่อยให้คนอารมณ์ไม่ดีโทษเขาอย่างเต็มที่"ง้อยังไงล่ะทีนี้" ไคโรกุมขมับ เป็นครั้งแรกที่นานะโกรธจนไม่สนใจเขาเลยสักนิด คนน่ารักอ่อนหวานตอนโกรธใครก็น่ากลัวเหมือนกัน เขาเพิ่งเจอกับตัวก็คราวนี้"ลากขึ้นเตียงไหมนาย" คำแนะนำของผู้ช่วยทำเขาช้อนสายตามองอ

สวัสดีครับ ผมไคโรเอง…ได้เจอกันจริง ๆ สักทีนะครับ วันนี้ผมจะมาเล่าชีวิตหลังจากที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคนหนึ่งครบหนึ่งปีพอดี เธอชื่อนานะที่ทุกคนคงจะรู้จักกันดี หญิงสาวที่อายุห่างกับผมถึงแปดปี ขณะที่ผมอายุย่างเข้าสามสิบเอ็ดส่วนเธอก็ยี่สิบสามปี ใช่…ผมมีเมียเด็ก แล้วเด็กคนนี้ก็ดันน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวจับทำเมียซะเลย หนึ่งปีที่ผ่านมาผมทั้งรักและหลงเธอหนักกว่าเดิม ทั้งนิสัยและทัศนคติเรียกได้ว่าได้ใจผมไปเต็ม ๆ เธอรักผมและลูกมาก มากจนบางทีเธอก็ลืมนึกถึงตัวเอง แค่เพียงเห็นพวกเรามีความสุขเธอก็พร้อมที่จะทำทุกอย่าง โดยเฉพาะกับลูกชายตัวดีของผม เธอทั้งเอาใจใส่ ให้ความรักความอบอุ่นจนเด็กที่ไม่เคยได้รับจากแม่ที่แท้จริงรู้สึกจะรู้สึกขาดแคลน ได้รับจนผมรู้สึกว่ามันจะล้นเอาด้วยซ้ำ เพราะทุกลมหายใจของเธอมีแต่ไคเรน ทั้งเข้าและออกก็จะนึกถึงลูกอยู่เสมอ จนบางทีผมเองก็นึกน้อยใจ ก็เมียเล่นสนใจผมน้อยกว่าลูกในไส้ ใช่…ผมกำลังหวงเมียจากลูกของตัวเอง"คุณแด๊ด…อย่างอนสิคะ" นานะนั่งลงบนตักของผมพร้อมทั้งทำเสียงออดอ้อน ในขณะที่ผมเบือนหน้าออกไม่ยอมมองหน้าเธอ อาการนี้ทุกคนคงดูออกว่าผมกำลังงอนเมียหนักมาก"