All Chapters of BAD DEPTH พันธะหมอมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

อีกด้านเสียงพลุแห่งการเฉลิมฉลองเข้าปีใหม่ดังอยู่บริเวณด้านนอกหน้าต่างโดยมีสายตาของร่างบางที่นอนหลังพิงเตียงผู้ป่วยอยู่มองไปยังสีสันสวยงามพวกนั้นด้วยหัวใจที่บอกไม่ถูก ทั้งที่มันควรจะเป็นวันแห่งการมีความสุขเหมือนอย่างในทุกปี ทว่าคนตัวเล็กกลับต้องมานั่งเหงาหงอยอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแอดด...ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของวีนัสที่เดินยิ้มตรงเข้ามายังเพื่อนตัวเล็กที่นั่งซึมอยู่บนเตียง"เป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง""อื้ม เหมือนได้นอนพักเยอะ ตอนนี้ตาเราสว่างมากเลย" ไลลาก็ยังคงเป็นเธอ เจ้าของใบหน้าเรียวใสหันไปส่งยิ้มหวานตอบกลับคนเป็นเพื่อน"ดีแล้ว พักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ""..." ร่างบางยิ้มตอบกลับเพื่อนตัวเอง แต่แล้วอยู่ ๆ รอยยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ จางลง"คิดอะไรอยู่" วีนัสเดินเข้าไปนั่งลงยังเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยมองหน้าถามคนตัวเล็ก"..." ไลลาก็เงียบไม่ตอบ"คิดเรื่องที่พ่อเธอจะให้ถอนหมั้นใช่ไหม" เรียวปากสวยถามขึ้น"..." ไลลานิ่งค่อย ๆ พยักหน้าตอบ แม้ว่าปากเธอจะบอกว่าอยากถอนหมั้นกับคู่หมั้นตัวสูงใจร้าย ทว่าหัวใจของเธอ..."ไม่อยากถอนหมั้นกับพี่เขาเหรอ" วีนัสถาม ทำให้ดวงตากลมโต

"ขอบคุณนะคามิลที่ช่วยน้อง" เสียงทุ้มของถวิลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ร่างสูงนักศึกษาแพทย์หนุ่มเดินออกมาจากห้องบริจาคเลือด"..." เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาก็เงียบไม่ตอบ ไม่พูดอะไร"ปู่ดีใจนะที่อย่างน้อย...คามิลก็ยังเห็นน้องเป็นน้อง แม้ว่าเจไดจะทำตัวไม่ดีใส่คามิลแค่ไหนก็ตาม ปู่กับสาธิตจะให้เลือดก็ไม่ได้เพราะคนละกรุ๊ปเลือดกัน ส่วนเปมิกาก็ร่างกายอ่อนเพลียเกินไป ไม่สามารถให้ได้""ทำไมถึงเกิดเรื่องได้" เรียวปากหนาเอ่ยถาม"ปู่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก เจไดขับรถเร็วอยู่แล้ว น่าจะเสียหลัก""..." คนตัวสูงยืนนิ่งพยักหน้ารับรู้ก่อนที่สายตาคมจะเหลือบไปเห็นสาธิตที่ยืนมองหน้าเขาอยู่ ชายวัยกลางคนรีบหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่ต้องการที่จะเอ่ยขอบคุณหรืออะไรคนเป็นลูกติดภรรยา คามิลเองก็ไม่ได้อะไรเลื่อนสายตาลงไปมองยังแม่ของตัวเองที่เอาแต่นั่งร่ำไห้พนมมือเอ่ยขอต่อทุกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองน้องชายต่างพ่อของเขาด้วยแววตาเรียบนิ่ง โดยในตอนนั้นเอง ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกพร้อมกับหมอวัยกลางคนที่เดินออกมารายงานผลการรักษา"คุณหมอคะ ฮึก ลูกชายของฉันเป็นยังไงบ้างคะ" เปมิกาถามขึ้นด้วยความร้อนใจ"คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ..."

แอดด..."กล่องปฐมพยาบาลอยู่ตรงไหนคะ" เสียงหวานของร่างบางที่เดินเข้ามาภายในห้องคอนโดขนาดใหญ่เอ่ยถามขึ้นทันที"..." คามิลก็ชี้ไปยังกล่องปฐมพยาบาลที่วางอยู่บริเวณด้านข้างชั้นวางทีวี ดวงตากลมโตที่เห็นแบบนั้นก็สาวเท้าตรงเข้าไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลเข้ามานั่งลงบนโซฟาด้วยความรวดเร็วหมายต้องการที่จะรีบทำความสะอาดแผลให้รุ่นพี่หนุ่มเพราะกลัวว่าจะติดเชื้อหรืออะไร หลังจากที่อีกคนบอกว่ารู้สึกคันบริเวณแผลที่เธอทำให้"อาจจะแสบหน่อยนะคะ""อ อะ..." เรียวปากหนาทำเสียงออกมาเมื่อถูกแอลกอฮอล์ทำความสะอาดแผลของห้องเขาแตะสัมผัสเข้าไปด้านในแผลที่ยังคงสดอยู่"แสบมากไหมคะ""อืม" แอลกอฮอล์ของคามิลนั้นมีความรุนแรงกว่าห้องพยาบาลมหา’ลัยทำให้ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยกับความแสบที่เล่นงานยังแผลของเขา"ไหวไหมคะ""ฉันแสบ...""แสบมากเหรอคะ ถ้าแสบก็จับขาไลลาไว้นะคะ บีบระบายความเจ็บได้เลย" เจ้าของใบหน้าเรียวใสบอกคนตรงหน้าออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ต่างจากร่างสูงที่ชะงักนิ่งไปกับคำบอกของอีกคน"อย่าไปทำแบบนี้กับใคร""คะ?""ไปบอกให้คนอื่นจับขาง่าย ๆ อย่าทำ" ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นชะงักนิ่งเผลอเม้มปากออกมาด้วยความลืมตัวก่อนจะพยักหน้ารับร

"ออกไปก่อน" เสียงธามหันไปเอ่ยบอกลูกชายทั้งสองรวมถึงใบบัวที่ยืนอยู่ ทว่า..."ไม่ต้อง ยืนคุยกันตรงนี้นี่แหละค่ะ" วาวาตอบกลับพร้อมกับมองหน้าคนเป็นสามีและพ่อของลูก"ต้องการจะทำอะไร" ดวงตาคมมองหน้าถามภรรยาตัวเล็ก"วาต้องเป็นฝ่ายถามมากกว่า ว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่""พี่ไม่อยากให้ไอ้เด็กเวรนั่นมายุ่งกับไลลา""เพราะว่าคามิลเขาทำร้ายตัวแสบเหรอคะ""ใช่""แล้วตอนที่พี่ทำร้ายวา ทำไมไม่คิดบ้างว่า ถ้าพ่อวารู้ก็คงคิดแบบนี้เหมือนกัน" ทันทีที่เรียวปากบางของหญิงวัยกลางคนพูดจบ ร่างสูงที่ยืนอยู่ก็ชะงักนิ่งไป"แทนไทก็เหมือนกัน เอาแต่โกรธคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็เคยทำกับหนูใบบัว...""...ทำไมคะ พอมันไม่ได้เป็นคนในครอบครัวตัวเองก็ไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดของคนอื่นใช่ไหม" เจ้าของใบหน้าเรียวใสวัยกลางคนถาม ซึ่งสองพ่อลูกที่เคยทำตัวไม่ดีมาก่อนก็ได้แต่ยืนเงียบเถียงไม่ออก"วาเอง หนูใบบัวเองก็เป็นลูกมีพ่อมีแม่เหมือนกัน เพียงแต่แค่พี่ธามกับแทนไทโชคดีที่ไม่โดนเอาเรื่อง วาไม่ได้เห็นด้วยกับการกระทำของคามิล เพราะวาเองในฐานะแม่ของไลลา วาก็เจ็บปวดกับสิ่งที่ลูกสาวต้องโดนกระทำ แต่สิ่งที่พี่ธามกับแทนไททำอยู่ มันก็ไม่ถูกต้อง เพราะคน

"ไอ้คามิล..." เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาที่เพิ่งได้เข้ามา ใช้ดวงตาคมของตัวเองก้มลงมองไปยังสภาพพ่อเลี้ยงของตัวเองที่ถูกเชือกมัดมือมัดเท้าอยู่ ร่างสูงไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมา มีแต่เพียงความเฉยชาเยือกเย็น"ทั้งหมดนี้ฝีมือมึงงั้นเหรอ" สาธิตเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นฝีมือของชายหนุ่มลูกติดภรรยาที่เขาจงเกลียดจงชังมาตลอด"..." คามิลก็เงียบไม่ตอบ ทว่ากลับส่งสายตาเยือกเย็นไปยังชายวัยกลางคนที่ถูกมัดอยู่ บ่งบอกให้รู้ว่าสิ่งที่อีกคนกำลังสงสัยนั้น คือเรื่องจริงเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันคือฝีมือของเขาทั้งหมด"ไอ้เด็กเวร!! มึงทำแบบนี้กับกูทำไม ฮะ!!!" สาธิตตะคอกถามคนตรงหน้าขึ้นน้ำเสียงโกรธจัด ทำให้คามิลค่อย ๆ นั่งลงมองหน้าพูดใส่คนที่นั่งอยู่เสียงเย็น"เพราะพ่อมึงเคยบอกกูไว้""พ่อกู? บอกอะไร""เมื่อเราเป็นคนทำก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ" สิ้นเสียงทุ้มนิ่งของคามิลเอ่ย สาธิตก็มองหน้าชายร่างสูงตรงหน้าแววตายังคงไม่เข้าใจทำให้คามิลต้องส่งสายตาคมมองหน้าบอกออกมาเสียงเรียบ"สิ่งที่มึงทำกับกู กับพ่อกูไว้ไง""..." แววตาของชายวัยกลางคนวูบสั่นไหวขึ้นมาทันทีที่เรียวปากหนาพูดจบ ก่อนจะหันไปมองยังปวิตร