All Chapters of BAD DEPTH พันธะหมอมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

"พะ พี่คามิล!" สิ้นเสียงหวานเอ่ยออกมา ร่างสูงที่รับรู้ถึงการรู้สึกตัวของคนตัวเล็กก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำที่แสนอุกอาจของตัวเอง เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาค่อย ๆ เคลื่อนตัวต่ำลง พร้อมกับจับร่างเล็กที่เพิ่งรู้สึกตัวให้นอนนิ่งอยู่ใต้ร่างเขา"พี่เข้ามาได้ยังไงคะ!? แล้วพี่จะทำอะไรไลละ...อุ๊บ!" ไม่รอให้เรียวปากบางอมชมพูได้ถามจบ มือหนาก็เลื่อนขึ้นไปจัดการปิดปากคนใต้ร่างด้วยความไม่อยากได้ยินเสียงโวยวายถามมากของหญิงสาว"อื้อ! อี่อาอิล!..." ไลลาไม่ยอมยังคงโวยวายถามหน้าตาตื่นตกใจกับการกระทำของอีกคน ทว่าคามิลก็ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย หลังจากที่ใช้มือแกร่งปิดลงเข้าที่เรียวปากเล็ก คนตัวสูงก็เคลื่อนตัวต่ำลงอีกครั้ง โดยที่ร่างบางนอนดิ้นอย่างตื่นกลัวพึบ!เสียงกระโปรงชุดนอนตัวบางที่คนตัวเล็กสวมใส่อยู่ถูกมือหนาถลกขึ้นจนเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีหวานที่ปกปิดกลีบกุหลาบสวยอยู่"อื้อ!..." ไลลาเริ่มที่จะดิ้นอย่างสุดแรงอีกครั้งเมื่อรับรู้ได้ถึงทุกการกระทำของรุ่นพี่ตัวสูง ทว่ามันก็ไม่สามารถช่วยอะไรให้เธอหลุดพ้นไปจากแรงมหาศาลที่คามิลมีได้"เลิกดิ้นสักที" เรียวปากหนาเอ่ยบอกคนตัวเล็กเสียงเรียบ ใบหน้าเย็น

เช้าวันต่อมา..."อื้อ..." เสียงเรียวปากสวยของร่างบางงัวเงียขึ้นพร้อมกับบิดตัวอยู่บนเตียงตามปกติของตัวเอง ทว่าทันทีที่ได้ขยับเขยื้อนช่วงล่าง ใบหน้าเล็กแสดงสีหน้าเหยเกขึ้นมาทันทีพร้อมกับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างรู้สึกแสบ ๆ บริเวณจุดอ่อนไหว แต่ลืมตามาได้ไม่นานร่างบางก็ได้สติเมื่อรู้สึกได้ว่ามือที่ยกขึ้นบิดตัวนั้นเผลอไปโดนยังใครอีกคนที่นอนอยู่ ดวงตากลมหันไปมองตามความรู้สึกก่อนที่จะเห็นว่าร่างหนาของรุ่นพี่หนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่เหลือพื้นที่อยู่ไม่มากจากการนอนดิ้นของคนตัวเล็ก ไลลาเป็นคนนอนดิ้นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าเตียงจะใหญ่แค่ไหน ร่างเล็กก็สามารถดิ้นจนแทบตกได้"..." เจ้าของใบหน้าใสที่นอนนิ่งจ้องมองใบหน้าดูดีของอีกคนอยู่ก็ชะงักค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบางอย่างออกมา มันไม่ใช่รอยยิ้มดีใจหรือหวานตาหยีอย่างเคย แต่มันคือ...รอยยิ้มร้ายกาจปนเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงสาเหตุของความเจ็บแสบบริเวณช่วงล่างของเธอ ดวงตากลมปิดลงอย่างเดิมอีกครั้งราวกับว่ายังไม่ตื่น ก่อนจะ...พรึบ!"อะ" เสียงทุ้มนิ่งของชายร่างสูงที่นอนอยู่ร้องออกมาเสียงหลงหลังจากที่ถูกมือเล็กของร่างบางที่นอนอยู่ด้านข้างฟาดลงเข้ามายังอกแก

หลังจากที่เสร็จสิ้นพิธีหมั้นหมายของบ่าวสาว ก็ได้มีการเฉลิมฉลองหลังจากหมั้นขึ้นตามปกติ โดยคามิลกับไลลาก็ถูกทางผู้ใหญ่พาเดินไปขอบคุณยังแขกคนสำคัญต่าง ๆ ด้วยความนอบน้อมสุภาพ ทว่าขณะที่กำลังเดินกันอยู่นั้น"อ อ๊ะ..." เสียงหวานของร่างเล็กดังขึ้นก่อนที่ก้มลงไปมองยังกระโปรงชุดเจ้าสาวของตัวเองที่ถูกเท้าหนักของใครอีกคนด้านข้างเหยียบชายกระโปรงจนเกือบเสียหลัก ดวงตากลมโตไม่รอช้าที่จะหันไปจ้องมองยังใบหน้าหล่อเย็นชาของเจ้าบ่าวตัวเองสีหน้าเอาเรื่อง"อะไร" คนตัวสูงที่รับรู้ได้ถึงสายตาของอีกคนอดไม่ได้ที่จะก้มลงมองหน้าถามหญิงสาวเสียงเรียบ"พี่เหยียบกระโปรงไลลา" เรียวปากเล็กเอ่ยบอก ทำเอาเจ้าของใบหน้าหล่อเลื่อนสายตาลงไปมอง แล้วก็พบว่าเท้าหนาของเขากำลังเหยียบอยู่ที่ชายกระโปรงชุดเจ้าสาวอยู่จริง ๆพึบคามิลยกเท้าออกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"ชุดอะไร น่ารำคาญ""ชิ! ก็ชุดเจ้าสาวของพี่ไง" ร่างบางอดที่จะตอบรุ่นพี่หนุ่มกลับไปอย่างติดกวนไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดจากปากบางของอีกคน คามิลก็นิ่งมองหน้าคนตัวเล็กด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แววตากลับไม่เข้มดุเหมือนทุกครั้งที่ถูกคนตัวเล็กพูดจากวนกลับใส่ แววตาครั้งนี้มันดูเปลี่ยนไป...มัน

วันต่อมา..."เสร็จแล้ว~" เสียงหวานสดใสของหญิงสาวในชุดเดรสสีแดงน่ารักสวมใส่รองเท้าสีเขียวให้เข้ากับธีมวันคริสต์มาสเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองตัวเองผ่านกระจกยาวภายในห้องนอนสีหน้าตื่นเต้นดีใจราวกับเด็ก มือบางเอื้อมลงหมายจะหยิบกล่องของขวัญที่จัดเตรียมเอาไว้ขึ้นมา ทว่าดวงตากลมโตก็ต้องชะงักไปเมื่อเหลือบไปเห็นแหวนเพชรราคาแพงที่อยู่บนนิ้วนางด้านซ้ายมือของตัวเอง"ชิ..." เรียวปากบางอมชมพูเผลอทำเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิดที่ได้เห็น เพราะมันทำให้เธอนึกถึงเจ้าของแหวนที่เป็นคนสวมใส่มันให้แก่เธอเมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งแหวนนั่นก็คือแหวนหมั้นที่อีกคนตีตราจองเธอด้วยความไม่เต็มใจของเขานั่นเองพึบ เสียงมือเล็กจัดการเอื้อมลงไปถอดแหวนหมั้นนั้นออกด้วยสีหน้าท่าทียังคงแสดงออกมาถึงความหมั่นไส้น้อยใจคู่หมั้นตัวสูง หญิงสาวเลื่อนแหวนในมือวางลงยังลิ้นชักภายในห้องนอนด้วยสีหน้าหมายมั่นว่าจะไม่สวมใส่แหวนเพชรที่เป็นเหมือนเครื่องหมายถูกตีตราจองนั้นไป ไลลาเอื้อมลงไปหยิบกล่องของขวัญที่วางอยู่ขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเดินออกจากห้องตรงไปยังลิฟต์คอนโดราคาแพงเพื่อไปบ้านรุ่นพี่หนุ่มที่จัดงานสังสรรค์ในวันนี้ทันที แต่แล้ว...ติ้ง!ทันท

เสียงร่างบางเมามายไม่ค่อยมีสติถูกแขนแกร่งของคนตัวสูงจัดการเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ของห้องคนตัวเล็กเองอย่างแรงจนทำให้เรียวปากสวยงัวเงียร้องงอแงออกมา"อื้อออ เจ็บ~" หลังจากที่ไลลามึนเมาจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมาก คนตัวเล็กก็พูดจาไม่เข้าหูใส่คู่หมั้นหนุ่ม ทว่าเมื่อเขากระชากอุ้มร่างเธอมายังรถสปอร์ตหรูของตัวเองขับออกมาจากหมู่บ้านใหญ่นั้น ร่างบางก็นอนหลับมาตลอดทางอย่างไม่รู้สึกตัวกับอะไรทั้งสิ้น ทำเอาคามิลที่ตอนแรกก็นึกไม่พอใจกับคำพูดของหญิงสาวได้แต่ยืนข่มความหัวเสียที่เกิดขึ้นภายในใจตัวเองไว้"..." ดวงตาคมจ้องมองไปยังใบหน้าเรียวใสของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนิ่ง โดยขณะที่คามิลกำลังจะผละสายตาเพื่อเดินออกไปจากห้องนอนของคนตัวเล็ก"อื้อออ ไลลาร้อน..." เสียงหวานของไลลาที่นอนอยู่เอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามปัดชุดเดรสที่ตัวเองสวมใส่อยู่ออกจนเผยให้เห็นเนินอกขนาดใหญ่ที่ล้นชุดเดรสสวยออกมา คนตัวเล็กไม่ได้สวมใส่เสื้อชั้นในแต่ใช้เพียงสติกเกอร์ปกปิดจุก ปกปิดจุดแข็งกลางเนินอกไว้เพียงเท่านั้น ร่างสูงที่เห็นแบบนั้นก็เอาแต่ยืนนิ่งมองการกระทำของเด็กดื้อที่เมามายไร้ซึ่งสติใด ๆ อยู่อย่างน