All Chapters of Over friend มากกว่าเพื่อนได้ไหม: Chapter 11 - Chapter 20

วันนี้ตั้งแต่เช้าฉันไม่ออกไปไหนเลย เพราะเป็นวันเกิดฉันนั่นเอง รอเซอร์ไพรส์จากเพื่อน รวมทั้งไม่กินข้าวด้วยตั้งแต่เช้า แต่สามทุ่มแล้วมันก็ยังไม่มากัน หรือว่ามันลืมวะแต่ปกติมันไม่เคยลืมนี่นา ฉันเลยโทรหาพวกมันก่อนโดยเริ่มจากไอ้ปั้น ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู จากนั้นก็รอสายครู่หนึ่งก่อนจะ...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!!!“ตัดสาย!”ฉันขมวดคิ้วแล้วก็ต่อสายไปยังคนอื่น แต่ก็ติดต่อไม่ได้เพราะไม่มีใครรับสายฉันสักคน จนสี่ทุ่มไอ้ปัณณ์ส่งข้อความมาว่าแม่กลับมาจากต่างประเทศให้เข้าไปกินข้าวที่บ้าน ไม่ได้บอกล่วงหน้าฉันก็นั่งเหี่ยวคนเดียวเหงา ๆ ในห้องจากนั้นก็ลุกขึ้นไปเข้าครัว รื้อของในตู้เย็นมีไข่ไก่กับกุ้งแช่แข็งจึงเอามาละลายน้ำแข็งแล้วสับ ๆ ก่อนจะใส่ในชามแล้วตั้งกระทะให้ร้อนเจียวไข่กินส่วนข้าวหุงกับไมโครเวฟสุกเร็วกว่าจึงหุงแบบนั้นง่ายดี อีกอย่างกินแค่คนเดียวด้วยฉันแบ่งข้าวใส่ถ้วยแล้ววางไข่เจียวเหยาะน้ำปลานิดหน่อย ก่อนจะนั่งกินข้าวคนเดียว จึงเดินไปรื้อหาเทียนวันเกิดจากปีที่แล้วที่ซื้อมาสองชุด ปักลงที่จานแล้วดับไฟก่อนจะจุดเทียนแล้วก็ถ่ายรูปเค้กวันเกิดปีนี้ของตัวเองอย่าง เหงา ๆตอนพ่ออยู่ฉันได้เป่าเค้กทุกปี ตอนพ่อ

ผับประจำของแก๊งตัวแสบ วันนี้นอกจากฉันจะเกเรไม่ไปเรียนแล้ว เพราะเรื่องของเรื่องเพิ่งเปิดเรียนช่วงแรกยังไม่มีการเรียนการสอน บวกกับเฮิร์ตเรื่องไอ้ปั้นด้วย จึงลากไอ้ปัณณ์มากินเหล้าโดยให้มันเฝ้าฉัน เพราะฉันจะเมาในหัวราน้ำ “ไอ้ริน...ไอ้เหี้ยเบาหน่อย มึงมีเรียนตอนไหนพรุ่งนี้” “เรียนเย็น...พรุ่งนี้มีแลปเย็น” “แต่ก็เบาหน่อยหรือเปล่าไอ้เหี้ย อกหักแดกซะคิดว่าไม่มีพรุ่งนี้เลย ที่หล่อรวย ไอ้นั่นใหญ่ ๆ กว่าไอ้ปั้นก็เยอะแยะไอ้ห่าทำไมต้องเป็นมัน” ไอ้ปัณณ์ดูจะหัวเสียมาก ๆ เพราะฉันกระดกเอากระดกเอา แดกเหล้าเหมือนพร้อมจะตาย “กูเสียใจ” ฉันว่าเสียงเศร้า แล้วเพลงแม่งก็เปิดเศร้าอีก กะเอาให้ตายเลยหรือไงวะ “กูรักมัน...กูรักมัน” ฉันพร่ำเพ้อไปอีก “เออ...กูรู้” ไอ้ปัณณ์ว่า “แต่มันไม่รู้” “ก็กูไม่อยากเสียมันไปมึงเข้าใจไหมปัณณ์” ฉันหาเหตุผลให้กับความขี้ขลาดของตัวเอง ใช่ฉันไม่กล้าอะไรทั้งนั้น ไม่กล้าบอกมันว่ารักมัน และก็ไม่กล้าก้าวออกจาก Friend zone ด้วย แล้วไอ้ปัณณ์ก็นั่งเล่นโทรศัพท์กับเฝ้าฉันไปด้วย ฉันก

สุดท้ายเรื่องที่บอกว่าจะเลิกคบไอ้ปั้นก็เป็นอันพับเก็บ เพราะมันมานอนกับฉันทุกวัน เรื่องน้องเม็ดทรายอะไรนั่นมันก็เงียบ ๆ ไปแต่ฉันก็เห็นมันคุยกับคนโน้นทีคนนี้ทีไปเรื่อยไม่ได้จริงจังอะไร เรียกได้ว่าใครทักก็คุย จนเดือนธันวาหลังสอบมิดเทอมเป็นช่วงก่อนปิดปีใหม่ จะมีค่ายวิศวะอาสาวาดฝันปันสุขให้น้อง ปีนี้มหาวิทยาลัยของเรารวมกับวิทยาเขตภาคเหนือ และภาคตะวันออก ไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนตชด.จังหวัดตาก เป็นพื้นที่ห่างไกลโดยปีสองเป็นคนทำกิจกรรมนี้ และมีรุ่นพี่เข้าร่วมกิจกรรมตามแต่จิตอาสา แต่หัวเรือหลักจะเป็นปีสอง และพวกเราต้องนอนรวมกันโดยจะนอนที่โรงเรียนตำรวจตะเวนชายแดน“ไอ้ริน...มึงเอาเสื้อผ้าดี ๆ ไปใส่เลยนะ...ถ้าไม่มีเดี๋ยวกูพาไปซื้อ” ไอ้ปั้นกรอกหูเช้ากลางวันกับเรื่องเสื้อผ้า จนฉันเบื่อฉันที่กำลังลากกระเป๋าเป้ออกมาโดนพ่ออย่างมันดุอีกแล้ว“เออ...รู้แล้วน่า” ฉันหยิบชุดนอนออกมาสามชุด ตามวันที่ไปเราไปค้าง เราไปทั้งหมดสามคืนสี่วันไม่รวมวันเดินทาง โดยไปขึ้นรถที่ศูนย์การเรียนรู้ของตชด. จังหวัดตากแต่เมื่อหยิบมาชุดนอนแรกก็ได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะด้านหลัง โดยไอ้แฝดสองตัวนั่นก็นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงด้วย“อะไรของพวก

สุดท้ายฉันก็กินข้าวจนหมด เพราะถ้ากินนิดหน่อยเป็นได้หิวแน่ แล้วที่นี่หาของกินไม่ได้ง่าย ดีที่ฉันกับเพื่อนพกขนมกันมาบ้าง คาดว่าจะกินตอนดึก ๆ ไอ้ปุณณ์ชวนเล่าเรื่องผี ซึ่งก็เป็นปกติเวลาเราไปเที่ยวกัน สุดท้ายก็นอนกองรวมกันที่ห้องเดียวเหมือนทุกทีไอ้พวกสามคนนั้นไปช่วยปรับพื้น ส่วนฉันคอยบริการน้ำดื่มให้ทุกคนและช่วยพวกงานครัวเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจะตกบ่ายจึงไปจัดชุดเครื่องเรียนพวกสมุดดินสอและอุปกรณ์การเรียนที่จำเป็นให้กับเด็ก ๆ กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันเด็กชาวเขามีด้วยกันแปดสิบคน นับว่าโรงเรียนนี้รวมเด็ก ๆ เอาไว้เยอะทีเดียว อีกอย่างชาวเขาไม่ได้คุมกำเนิด แม้จะเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็มีอัตราการเกิดเยอะ ฉันล้างมือเสร็จก็รู้สึกเหมือนมือชาจนแข็งไปเลย เพราะน้ำเย็น ๆ โดนกับอากาศที่หนาว ๆ น่าจะสิบกว่าองศาทำให้ขนลุกไม่น้อย แล้วนี่ต้องอาบน้ำเย็น ๆ อีกไม่อยากจะคิดสภาพเลยเมื่อฉันเดินมาที่เต็นท์พบว่าคนอื่นหายกันไปหมดแล้ว มีเพียงไอ้ปั้นที่ยืนรอฉันอยู่ ทำให้นึกถึงไอ้คำพูดเจาะไข่แดงของมันแล้วใบหน้าฉันเห่อร้อนอีกแล้ว“ปะ...ปั้น”ตะกุกตะกักเฉย ทั้งที่จะไม่ทำให้มีพิรุธแล้วแท้ ๆ แต่กลับพูดกับมันไม่เป็นธรรม

ปั้น Talk… ผมรู้ว่าจูบไอ้รินมันไม่ถูก...แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ไหว ยิ่งเห็นหุ่นมันชัด ๆ จนเสื้อแนบตัวยิ่งทำให้ผมอยาก จะผิดไหมถ้าผมมองมันมากกว่าเพื่อนสนิท แต่ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนักหรอกในใจลึก ๆ ค่อนข้างสับสนอยู่บ้างในตอนแรก จนกระทั่งมันบอกจะเลิกคบกับผม นั่นแหละเป็นจุดที่ทำให้หัวใจของผมเริ่มรู้สึกว่าไม่ยอมขึ้นมาผมไม่ยอมเลิกเป็นเพื่อนกับมันเด็ดขาด ไม่ว่าเพราะด้วยเหตุผลอะไร จนกระทั่งได้ใกล้ชิดกับมันทุกวัน หัวใจของผมที่มีต่อมันก็เริ่มไม่เหมือนเดิม ยิ่งเห็นผู้ชายคนอื่นมองมันยิ่งไม่ยอม คืนนั้นที่มันไปกินเหล้ากับไอ้ปัณณ์ผมโคตรหงุดหงิด แต่ทำไงได้มันโกรธผมอยู่ ผมมองมันอยู่ห่าง ๆ จนกระทั่งไอ้คนที่ชื่อคุณเข้ามาผมก็เข้าไปขวางทันทีพร้อมอุ้มมันกลับระหว่างเรากลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง เราไม่ได้โกรธกัน แล้วมันก็ไม่ได้ซักไซ้ผมเรื่องน้องเม็ดทรายอีก ผมแค่อยากรู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่จนกลับไปคุยกับน้องมัน แต่ว่ามันดันมีปัญหากับไอ้เพื่อนสนิทที่เอาแต่ใจหน่อย ๆมันค่อนข้างดื้อเพราะผมตามใจมันเยอะ แต่เพราะมันดื้อเนี่ยแหละทำให้ผมติด บางครั้งอยู่กับไอ้ปัณณ์มันก็ชอบใกล้ชิดกันเกินไป ผมก็ถอนหายใจหลายรอบ อยากให้มันระ