All Chapters of Over friend มากกว่าเพื่อนได้ไหม: Chapter 1 - Chapter 10

คอนโด...XX คืนวันศุกร์เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่มแล้ว ร่างของฉันก็ยังนอนแน่นิ่งไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ด้วยสภาพเหมือนซากศพ เพราะอะไรน่ะเหรอ...วันนี้สอบวันสุดท้ายของปีสองเทอมหนึ่งไงล่ะฉันที่มีความดันทุรังค่อนข้างสูงพยายามยื่นคะแนนให้ได้เรียนคณะเดียวกับเพื่อนสนิทอย่างไอ้สาม ป. ปั้น ปุณณ์ และปัณณ์ เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่เรียกได้ว่าร่วมเป็นร่วมตายกันมา หากถามว่าพวกเรารู้จักกันได้ยังไงน่ะเหรอ...ต้องย้อนกลับไปเมื่อสองสามปีก่อนสมัยเรียนมัธยมปีที่ห้า แล้วฉันอยู่ห้องสอง ส่วนไอ้สามตัวตระกูลป. นั่นอยู่ห้องหนึ่ง โรงเรียนของพวกเราเป็นโรงเรียนสหที่รวมทั้งชายหญิง ดังนั้นก็ย่อมมีการแบ่งห้องคิงห้องควีน ซึ่งเอาจริง ๆ ก็ไม่รู้นะโรงเรียนใช้เกณฑ์อะไร ฉันที่เรียนเรียกว่าไม่ได้เก่งมากมาอยู่ห้องควีน ที่จริงพ่อฉันเพิ่งตายไม่นานฉันก็เริ่มเป็นเด็กมีปัญหา ไม่ใช่เพราะพ่อตายแล้วมีปัญหา แต่เพราะแม่ต่างหากที่จะแต่งงานใหม่หลังจากพ่อตายได้ไม่นาน นั่นทำให้เกิดการแตกหักระหว่างฉันกับที่บ้าน แน่นอนฉันเกลียดแม่...และก็ค่อนข้างเป็นผู้หญิง ห้าว ๆ หัวโจกนิดหน่อย แล้วฉันแอบไปเป็นเด

ฉันได้ยินเสียงสแกนนิ้วเข้ามารีบดีดตัวลุกจากเตียงนอนแล้วก็เข้าห้องน้ำทันที “ไอ้เหี้ยปัณณ์มึงไปรับหน้าก่อน บอกว่ากูอาบน้ำอยู่เพิ่งตื่น” “เออ...รีบล่ะ” ไอ้ปัณณ์หันมาทำหน้าเซ็งใส่ ฉันปิดประตูใส่หน้ามันจากนั้นเปิดมาอีกครั้ง “อย่าพิรุธนะไอ่สัด...กูเอาเลือดหัวมึงออกแน่...อย่าให้อีรินปลุกความเป็นขาใหญ่ร้านเฮียอ๋า” ฉันขู่มันพร้อมยกกำปั้น “ไอ่สัดมึงพิรุธกว่ากูอีก...ลนฉิบหาย” “....” “กูดูลนเหรอ” ฉันถามมันอีกครั้ง “ไม่เลยมั้งไอ้เหี้ย...หน้าตาเอยอะไรเอย...กูว่าน่าจะจับได้นานแล้ว” “เชี่ยเอ้ย...อาบน้ำก่อน” จากนั้นฉันก็ปิดประตูเสร็จแล้วก็เปิดน้ำอยู่ในห้อง ตั้งใจจะอาบน้ำให้นาน ๆ หน่อย เพราะว่าหน้าตัวเองแม่งเริ่มออกลำคอตีบตัน จมูกเริ่มแสบ ๆ ตาฉันแดง ๆ อีกแล้วพอคิดว่าเดี๋ยวแม่งออกไปเจอภาพมันกำลังนัวเนียกันในห้องใจก็เจ็บแปลบไปหมดแล้ว“เฮ้อ...ไอ้รินเอ้ย...บอกแล้วว่าอย่ารักเพื่อน เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติด เคยห้ามใจแล้วแต่ก็รักอยู่ดี”นี่แหละนิสัยของฉันที่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ความรักก็เช่นกัน...ปัณณ์ Talk.ในห้องโถงรับแขก ปั้นกับน้องแ

ฉันตื่นมาอีกทีบ่ายโมงในสภาพที่ยังไม่ส่างดีด้วยซ้ำ เมื่อขยับตัวแล้วรู้สึกปวดหัวไปหมด นึกแล้วแม่งก็ครางออกมาหงิง ๆ เหมือนหมา “กูจะไม่แดกเหล้าอีกแล้ว...ไอ้เชี่ยปวดหัว” เสียงที่ทั้งแหบทั้งแห้งบ่นออกมา เพราะสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้แทบอยากตายได้เลย แม้จะปวดหัวบ่อย ๆ ตอนกินเหล้า แต่เหล้าก็คือสิ่งเยียวยาใจหมา ๆ ของฉันเช่นกัน แต่ทว่าไอ้เสียงถัดมานี่สิทำให้ฉันตกใจ “กูก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกที...แล้วก็แดกเหมือนเดิม” ‘ไอ้...ไอ้...ไอ้’ ฉันพูดไม่ออกจากนั้นหันหน้าที่ตื่น ๆ ของตัวเองมองไปทางซ้ายมือแต่แล้วก็เห็นหน้าไอ้คนที่นัวเนียกับน้องแก้มหอมเมื่อคืน แล้วตกใจเหมือนเห็นผี “เชี่ยผีหลอกกลางวัน” ฉันว่าก่อนจะวาดมือขึ้นไปตบแก้มเสียงดัง เพียะ! มือฉันชา ๆ รู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือเรื่องจริง ฉันตบสุดแรงด้วยซ้ำ และแน่นอนตบแก้มไอ้ปั้น “ไอ้ริน...ไอ้ควย...มึงตบกูทำไม” “โทษ ๆ นึกว่าฝันไป” ฉันว่าพลางยิ้มแหย ๆ นึกว่าฝันไปจริง ๆ นี่หว่า แล้วมันนอนทำซากอะไรอยู่บนเตียงฉัน แล้วไอ้แฝดนรกล่ะ “ไม่ตบหน้ามึงล่ะ” มันว่าฉันอย่างหัวเสียเอาม

ชีวิตฉันวนลูปอยู่ที่เดิมซ้ำไปมา หลังจากที่ไอ้ปั้นกับไอ้ปัณณ์เพื่อนรักเพื่อนชั่วดีกันแล้ว เพื่อนเหี้ย ๆ อย่างฉันก็หมาเหมือนเคย “ไอ้ปัณณ์มึงดูนั่น...อย่างแจ่มเลย...ไฟหน้าสูงด้วย” ไอ้ไฟหน้าสูงนี่มันใช้เรียกผู้หญิงนมใหญ่ซึ่งฉันทำหน้าเอือม ๆ เพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ได้พัก ก่อนจะต้องไปทำแลปที่มหาวิทยาลัยมันเลยชวนกันมานั่งดริ้งฟังเพลง ชิลล์ ๆ และเมื่อสองเพื่อนรักดีกัน เรื่องน้องแก้มหอมที่โดนเททิ้งไม่ไยดี ฉันเห็นน้องโพสต์เศร้าอยู่สองวัน เพราะแค่ไอ้ปั้นคุยด้วยน้องก็กดติดตามฉันทันที ฉันก็ติดตามกลับไม่ใช่เป็นมารยาท แต่เสือกเรื่องของน้องกับไอ้ปั้นคนที่ฉันคิดเกินเพื่อนอยู่นี่ไง สุดท้ายไอ้ปั้นบล็อกน้องไม่ติดต่อกลับน้องก็เฮิร์ตหนัก กินเหล้าทุกวัน แต่ฉันรู้นั่นแหละ เด็กไอ้ปั้นก็ทรงนี้ทุกคน ตอนคุยน่ารักน่าทะนุถนอม แต่พอได้กันเสร็จก็เทเลย แม้จะรู้ว่าเป็นข้อตกลงของไอ้ปั้นที่จะไม่กินผู้หญิงซ้ำ เพราะมันบอกว่าไม่เลือกใคร ดังนั้นเมื่อได้กินแล้วมันจะบล็อกทันที เดือดร้อนฉันเนี่ยแหละที่ต้องเป็นสนามอารมณ์ของผู้หญิงของมัน นี่ไอ้สองตัวนั่นไปหลีหญิงอีกแล้ว แน่นอนว่าต

ปั้น Talk“มึงแน่ใจนะไอ้ปั้น...ว่าไอ้รินยังไม่ได้ออกไป” ไอ้ปุณณ์ถาม เพราะข้อความสุดท้ายท่าทางมันโกรธฉิบหาย“ยัง...กูวิ่งตามมาแล้วก็หายไป ต้องหลบอยู่ไหนสักที” ผมว่า“มึงไปด่าอะไรมันอีก...มันยิ่งเป็นคนง่าย ๆ อยู่” ไอ้ปัณณ์ว่า แล้วพาให้ผมสงสัยด้วย ง่ายยังไงวะ“ง่ายอะไร” ผมถามกลับ“ขี้งอนง่าย ขี้หงุดหงิดง่าย ขี้โมโหง่าย”เออ...อันนี้เห็นด้วย นับวันอารมณ์ของไอ้รินยิ่งแปรปรวน เหมือนคนวัยทองไม่มีผิด“เออ...หามันก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูคุยเอง” ผมว่าแล้วก็พากันเดินหาแถวใต้ตึกคณะ ไม่รู้ไปอุดอยู่รูไหน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ นี่ก็เย็นแล้วด้วย“มึงไปทำอะไรให้มันโกรธ” ปัณณ์ถาม“ก็ให้คอนเทกดาวเด็กภาคเคมี”“เหี้ย!” มันด่าผมแล้วผมก็สงสัย จะด่าทำไม“กูผิดอะไรก็เพื่อนไอ้รินมันน่ารักดี...เป็นมึงก็ต้องให้” “เบื่อ...คุยกับควาย!” ไอ้ปัณณ์ด่าผมแล้วก็เดินแยกไป ทิ้งให้ผมเดินหามันอย่างเดียวดายกว่าครึ่งชั่วโมง แต่แล้วเสียงเรียกเข้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่ได้ติดต่อกันมานานแล้วตั้งแต่ปีหนึ่งที่มีเรื่องกัน จนตอนนี้มาคุยกันอีกครั้งดังขึ้นผมถอนหายใจแล้วก็กดรับสายเม็ดทราย“ครับ” ผมเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ เมื่อตัดสินใจรับสายแล้