บททั้งหมดของ MyDear วิศวะเพลย์บอย NC18+: บทที่ 31 - บทที่ 40

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา“คุณเบลคะ ทางคอนโดโทรมาบอกว่า มีผู้ชายชื่อมาร์วินเอาของไปฝากไว้ที่ล็อบบี้ทุกวันเลยนะคะ เลยอยากทราบว่าให้ทางคอนโดแจ้งเขาว่ายังไงดีคะ” ป้าแม่บ้านเดินมาบอกเธอ และรอฟังว่าเฌอเบลจะสั่งให้ตอบไปว่ายังไง “ให้บอกไปว่าเบลจะขายคอนโดแล้ว ไม่ต้องเอาอะไรมาฝากอีกเบลไม่รับ”“ค่ะคุณเบล”ช่วงนี้เขาส่งของให้เธอตลอดทั้งที่คอนโด ทั้งที่มหาลัย โดยเธอก็ส่งกลับคืนทุกอย่างเหมือนกัน ไม่รับอะไรจากเขาทั้งนั้น ครืดดด ครืดดด เสียงเรียกสายเข้า โทรศัพท์ของเฌอเบล เธอเห็นว่าเป็นสายของคุณพ่อเลยรีบกดรับสาย “ค่ะคุณพ่อ”“เบลลูก ที่คอนโดมีอะไรรึเปล่า ทำไมหนูมาอยู่ที่บ้าน”“หนูคิดถึงคุณพ่อค่ะ แล้วก็มีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย คุณพ่อจะกลับมาที่บ้านวันไหนคะ”“พ่อจะกลับวันนี้แหละ งั้นเราค่อยเจอกันที่บ้านนะลูก”“ค่ะ เบลรอนะคะ”คุณพ่อวางสายไปแล้ว เฌอเบลรู้สึกดีใจที่จะได้เจอท่านรีบไปบอกป้าแม่บ้านให้เตรียมอาหารรอ ช่วงเย็น “คุณพ่อกลับมาแล้วเหรอคะ เบลคิดถึงจังเลย” คุณพ่ออ้าแขนสวมกอดลูกสาวคนสวย “พ่อก็คิดถึง ลูกผอมไปรึเปล่า มีเรื่องอะไรอยากเล่าให้พ่อฟังไหม”“อืม มีค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เบลจัดการได้ค่ะ แล้

มาร์วินหยิบโทรศัพท์ แล้วก็กระเป๋า มองช่อดอกไม้อย่างรู้สึกรำคาญ เลยหยิบมาทิ้งในถังขยะ แล้วกะว่าต้องไปเคลียร์กับเคเจให้รู้เรื่อง แกร็ก! เขาเดินกลับมาในห้อง เฌอเบลนั่งรออยู่ที่โซฟา เธอจัดการเอาผ้าไปซักให้เขาแล้ว และเช็ดพื้นที่น้ำหยดเรียบร้อย เฌอเบลจำใจนั่งรอเขา เพราะจะหนีกลับยังไงได้ โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ อยู่ในรถเขาหมด แถมตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนัก “เบลไม่หนาวเหรอ ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุด”เธอเงียบเมินมองไปทางอื่นไม่อยากพูดกับเขา มาร์วินมองท่าทางพวกนั้นแล้วรู้สึกหนักใจ ท่าทางของเธอไม่อ่อนลงเลย “ไปนอนในห้องไหม”“ไม่ เอาโทรศัพท์เบลมา”ติ้ง! ติ้ง!มาร์วินมองโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ เพราะเสียงข้อความเข้าเคเจ : ถึงบ้านรึยังครับคนสวยเคเจ : ชอบดอกไม้ของผมไหม มาร์วินเห็นข้อความพวกนั้น แล้วมองหน้าเฌอเบล “เฌอเบลนี่ให้เบอร์โทรมันด้วยงั้นเหรอ” เขาถามสีหน้าเรียบเข้ม สายตาบ่งบอกว่าโกรธเฌอเบลเดาได้เลยว่า เป็นเคเจ เธอไม่เคยให้เบอร์เขา แต่ด้วยความที่ยังโกรธเลยตอบมาร์วินไปอีกเรื่อง “ไม่เกี่ยวกับพี่”มาร์วิน วางโทรศัพท์กับกระเป๋าถือของเธอบนบาร์เครื่องดื่ม แล้วสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก “ให้พูดอีกทีว่าเ

หนึ่งเดือนต่อมา “ไอ้ออสติน มึงเจอมาร์วินบ้างรึเปล่า ทักไปก็ไม่ค่อยจะอ่านข้อความกู อ่านแล้วก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ”แม็กซ์เวลบ่นให้เพื่อนฟัง “มันบอกกูว่าเข้าบริษัททุกวัน บินไปต่างประเทศด้วย คงไม่ค่อยว่างแหละ มึงก็โทรหามันสิถ้ามีอะไรด่วน”“เปล่าไม่มีอะไรด่วนหรอก เป็นห่วงมันเรื่องน้องเบลไง เป็นไงบ้างวะมึงรู้บ้างรึเปล่าออสติน”“มันเงียบๆ ไปเลยไม่ตามน้องเขาแล้วนะ”“ห๊ะ! จริงเหรอ อย่าบอกนะว่ามันตั้งใจรับผิดชอบปันปัน”“ไม่ใช่ กับปันมันก็เฉยๆ ทำตามที่มันพูดนั่นแหละรอเด็กคลอด ส่วนน้องเบลทะเลาะกันตอนไปงานศพคุณพ่อน้องเขาอีกรอบ เพราะเคเจมันมาตามจีบน้อง” ออสตินเล่นเหตุการณ์ทุกอย่างให้เพื่อนๆ ฟัง “เห้ย! เคเจมาจากไหนวะ” แม็กซ์เวลถึงกับอุทานเสียงหลง “มาร์วินบอกว่าไปเจอกันที่งานเลี้ยง มันก็บอกแล้วนะว่าอย่ามายุ่งคนนี้แฟนมัน แต่ไอ้เวรนั่นก็หาเรื่องตลอด วันนั้นถ้ากูไม่ไปด้วยมีหวังมันกระทืบเคเจแน่ เรื่องได้ไปกันใหญ่กว่านี้”“ไอ้เวรเคเจกวนตีนแม่ง แล้วน้องเบลยังไงกันแน่”“ก็วันนั้นน้องเขาเดินออกไปกับเคเจมันเลยโกรธแทบคลั่งไง กูเลยต้องรีบลากกลับ”“อ๋อ เพราะเรื่องนี้มันเลยเลิกตามง้อน้อง”“อืม” ออสตินพยักหน้า

วันต่อมา หลังเลิกเรียนเฌอเบลรีบขับรถมาหาเขาที่โรงแรม ตามที่ได้นัดกันไว้ คนตัวโตยื่นเอกสาร ให้เธออ่าน เฌอเบลกวาดสายตาอ่านข้อความแต่ละบรรทัดอย่างตั้งใจ โดยมีสายตาคมจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา มาร์วินสังเกตสีหน้าท่าทางของเธออยู่ตลอด เฌอเบลนั่งนิ่งอ่านอยู่สักพัก แล้วเงยหน้ามองสบตาเขา “ถ้าฉันทำตามข้อตกลงนี้ทั้งหมด คุณมาร์วินจะรอและขายโรงแรมตามราคาเดิมถูกต้อง ใช่ไหมคะ”“อืม!” มาร์วินพยักหน้า “งั้นฉันจะทำค่ะ”“จะทำงั้นเหรอ” เขาถามย้ำอีกครั้งเหมือนไม่อยากจะเชื่อ เพราะเมื่อคืนเขาได้นั่งไตร่ตรอง และเขียนลงไปในแต่ละข้อในสิ่งที่เฌอเบลไม่เคยทำมาทั้งหมด และไม่คิดว่าเธอจะยอมทำ และอยากให้เธอขอร้องเขาให้ช่วย เขาอยากให้เป็นแบบนั้น ถ้าเธอขอร้องเขาอีกครั้ง เขาก็จะช่วย ยินดีที่จะช่วยเธอทุกอย่าง “คุณมาร์วิน อยากให้ฉันทำงานหลังเลิกเรียนทุกวัน ระหว่างรอรวบรวมเงินมาซื้อโรงแรมคืน ฉันตกลงค่ะ เริ่มงานวันนี้เลยใช่ไหมคะ ฉันต้องเริ่มจากล้างจานก่อน เรียงเป็นข้อๆ เลยใช่ไหมคะ” พูดจบเฌอเบลหยิบปากกามาเซ็นชื่อลงในเอกสาร แล้วยื่นส่งให้มาร์วิน เขารับมาถือไว้ มองสบตาคนตัวเล็ก เขาเดาผิด ที่คิดไว้ว่า คนตัวเล็กจะโวยวายพอเ

ครืดดด ครืดดด เสียงสายเรียกเข้าโทรศัพท์เขา พี่มาร์กี้โทรเข้ามา เขารีบกดรับสาย “ฮัลโหลครับ”“มาร์วินพวกกระเป๋าแล้วก็ของใช้ ของน้องเบลจะให้พี่เอาไปเก็บไว้ที่ไหน”“อืม…” มาร์วินหันมามองคนตัวเล็กนิดหนึ่ง แล้วลุกขึ้นเดินไปคุยกับพี่สาวที่ระเบียง เฌอเบลมองตามคนตัวสูง ที่ยืนหันหลังถอดเสื้อคุยโทรศัพท์อยู่ เขาหล่อและดูดีที่สุดในสายตาเธอเสมอ เฌอเบลยิ้มกับตัวเอง เอนตัวซบแก้มหนุนแขนตัวเองลงบนโซฟาตะแคงหน้ามองเขาเพลินๆ อยากเดินเข้าไปกอดเขาทางด้านหลังแบบนั้นจัง พอเลยคิดอะไรเนี่ย เฌอเบลรีบขจัดความคิดของตัวเองออกไปและหลับตาลงจนเผลอหลับไป มาร์วินคุยกับพี่สาวนานพอสมควร เพราะต้องเล่าทุกอย่างให้พี่มาร์กี้ฟัง พอคุยเสร็จหันมามองทางเฌอเบล คนตัวเล็กนอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ตาสวยหลับพริ้ม “หลับแล้วเหรอ”มาร์วินเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆ มองแก้มใสที่ซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด มือเรียวนุ่มตอนนี้เล็บที่เคยถูกต้องแต่งสวยงามอยู่ตลอดที่เขาเคยเห็น แต่ตอนนี้ตัดสั้น ไม่ได้แต่งเติมทาสีใดๆ เขารู้สึกสงสารเธอขึ้นมา มือหนายกขึ้นลูบหัวเล็กเบาๆ ไม่อยากให้เธอลำบากอีก มาร์วินขยับเข้าหาเขาคิดถึง ยังคิดถึงเธอตลอด โน้มหน้าเข้าไปหอมแก้