บทที่40 ดูแลคนป่วย

ครืดดด ครืดดด

เสียงสายเรียกเข้าโทรศัพท์เขา พี่มาร์กี้โทรเข้ามา เขารีบกดรับสาย

“ฮัลโหลครับ”

“มาร์วินพวกกระเป๋าแล้วก็ของใช้ ของน้องเบลจะให้พี่เอาไปเก็บไว้ที่ไหน”

“อืม…” มาร์วินหันมามองคนตัวเล็กนิดหนึ่ง แล้วลุกขึ้นเดินไปคุยกับพี่สาวที่ระเบียง

เฌอเบลมองตามคนตัวสูง ที่ยืนหันหลังถอดเสื้อคุยโทรศัพท์อยู่ เขาหล่อและดูดีที่สุดในสายตาเธอเสมอ เฌอเบลยิ้มกับตัวเอง เอนตัวซบแก้มหนุนแขนตัวเองลงบนโซฟาตะแคงหน้ามองเขาเพลินๆ อยากเดินเข้าไปกอดเขาทางด้านหลังแบบนั้นจัง

พอเลยคิดอะไรเนี่ย เฌอเบลรีบขจัดความคิดของตัวเองออกไปและหลับตาลงจนเผลอหลับไป

มาร์วินคุยกับพี่สาวนานพอสมควร เพราะต้องเล่าทุกอย่างให้พี่มาร์กี้ฟัง พอคุยเสร็จหันมามองทางเฌอเบล คนตัวเล็กนอนหนุนแขนตัวเองอยู่ ตาสวยหลับพริ้ม

“หลับแล้วเหรอ”

มาร์วินเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆ มองแก้มใสที่ซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด มือเรียวนุ่มตอนนี้เล็บที่เคยถูกต้องแต่งสวยงามอยู่ตลอดที่เขาเคยเห็น แต่ตอนนี้ตัดสั้น ไม่ได้แต่งเติมทาสีใดๆ เขารู้สึกสงสารเธอขึ้นมา มือหนายกขึ้นลูบหัวเล็กเบาๆ ไม่อยากให้เธอลำบากอีก

มาร์วินขยับเข้าหาเขาคิดถึง ยังคิดถึงเธอตลอด โน้มหน้าเข้าไปหอมแก้