All Chapters of LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง: Chapter 51 - Chapter 60

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคะ งานเครียดเหรอ" ร่างบางเงยหน้าออกจากกองงานที่ทำอยู่ บนตักมีเจ้าขนฟูฟ่องที่นอนอยู่บนคนตัวเล็กไม่ยอมห่าง หลังจากที่สอนพิเศษในวันหยุดเสร็จเธอก็รีบกลับมาคอนโดของชายหนุ่มแล้วปั่นงานที่เรียนต่อเพื่อรอคนตัวสูงกลับมาจากที่ทำงาน"มานี่หน่อย" เรย์ทิ้งตัวลงบนโซฟา ก่อนที่จะกวักมือเรียกคนตัวเล็กให้เข้ามาหา นารารีบอุ้มจากถ้วยฟูออกจากตัก ลุกจากโต๊ะกลาง ก่อนที่จะเดินไปหาแฟนหนุ่มแล้วนั่งลงบนตักที่ตบรอไว้ตั้งใจอยากให้คนตัวเล็กมานั่งฟอด!"กำลังใจค่ะ" นาราโน้มตัวไปหอมแก้มสาก ยกยิ้มหวานละมุนให้คนรักที่เหมือนจะเครียดจากอะไรบางอย่างฉายออกมาทางใบหน้าอย่างปิดไม่มิด"ยังไม่พอใจเลยครับ" เรย์เอ่ยตอบเสียงนิ่ง คราวนี้เขาเป็นฝ่ายโน้มใบหน้าเข้าใกล้หอขาวเนียน คลอเคลียอยู่แถวๆ ลำคอเพื่อสูดดมกลิ่นกายสาวที่หลงใหลและติดจนต้องดมทุกวัน"แด๊ดดี้เป็นอะไรเหรอคะ ถึงหนูจะช่วยไม่ได้ แต่ระบายกับหนูได้นะคะ หนูพร้อมรับฟังนะ""วันนี้พี่ต้องกลับบ้าน""ดีแล้วค่ะ กลับไปหาคุณแม่ ท่านรออยู่นะคะ""หนูไปกับพี่นะ""หื้อ...ให้หนูไปด้วยเหรอคะ""ครับ พี่อยากพาหนูไปให้แม่รู้จัก""แต่ว่า..." นาราอึกอึกเล็กน้อย จ้องมองคนรั

"ขอบใจมากนะเรย์ที่ช่วยลุงทุกอย่าง คลินต์กรุ๊ปเติบโตขึ้นจากเดิมมาก ผลงานมันก็มาจากเราทั้งหมด หุ้นส่วนชมเราให้ลุงฟังทุกวัน แล้วก็เรื่องของยัยคานะที่เราดูแลน้องเป็นอย่างดีอีก ลุงขอบใจมาก""มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ คุณลุงมีพระคุณกับผมมาก ที่ผมได้ดีทุกวันนี้ก็เพราะคุณลุง ผมเต็มใจทำครับ""ลุงไม่อยากให้เรย์มองอย่างนั้นนะ มันไม่ใช่พระคุณ ลุงรักของแม่เรย์ เรย์เองก็ไม่ต่างอะไรไปจากลูกแท้ๆ ของลุงเลย""ผมขอบคุณคุณลุงมากนะครับ แต่ผมยังยืนยันคำเดิมนะครับ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ผมอยากให้ทุกอย่างตอนนี้เป็นของคานะคนเดียว มันสมควรเป็นของเธอ ผมก็อยากให้เธอคนเดียว และผมก็เต็มใจที่จะช่วยน้องเต็มที่ เมื่อน้องต้องการความช่วยเหลือ""อืม ลุงแล้วแต่เรย์ แต่ในส่วนที่แม่ของเรย์ต้องได้ ยังไงมันก็ตกเป็นของเรย์อยู่ดี""แต่ว่าผม...""มันคือส่วนที่เรย์ต้องได้ อย่าปฏิเสธลุงเลย""ครับคุณลุง""แล้วอีกเรื่อง ลุงอยากให้เรย์รู้ไว้นะว่าแม่ของเรารักเรามาก อรทำทุกอย่างก็เพื่อเรา อาจจะมากไปในบางเรื่องแต่อะไรที่ยอมได้ก็ยอมไปเถอะ เราก็รู้นิสัยแม่เราดีใช่ไหมว่าเป็นคนยังไง""ครับผมรู้ แต่กับเรื่องของนารา ผมว่าแม่ทำเกินไป""

สามปีผ่านไป"บัณฑิตยิ้มหน่อยครับ" เสียงของชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้น ก่อนที่จะใช้กล้องถ่ายรูปส่องไปทางคนตัวเล็กน่ารักที่อยู่ในชุดครุยยืนอยู่หน้าซุ้มถ่ายรูปพร้อมกับดอกไม้ชาอโตหนึ่งช่อและตุ๊กตาหมีหนึ่งตัว"ค่ะ" นารายิ้มหวานตามคำบอก เปลี่ยนท่าทางสองสามท่าเพื่อให้ช่างภาพที่เรย์จ้างได้ทำงานอย่างเต็มที่"แปปหนึ่งนะคะ" นาราเอ่ยกับช่างภาพคนเดิม ก่อนที่จะเดินเร็วๆ เข้าไปหาผู้เป็นยายและน้าที่ยืนยิ้มให้เธออยู่อีกฝั่ง รวมไปถึงอรที่มาร่วมแสดงความยินดีกับแฟนของลูกชายด้วย บรรยากาศของวันงานรับปริญญาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความภาคภูมิใจของคนในครอบครัวรวมไปถึงตัวเธอเอง จึงอยากจะเก็บภาพความทรงจำเหล่านี้ไว้เพื่อจะได้ย้อนกลับมาดูว่ามันช่างมีความสุขมากแค่ไหน"ถ่ายรูปกันค่ะ" นาราเดินไปอยู่ระหว่างกลางของยายบัว อร และเพลงพิณ ก่อนที่จะให้ทั้งสามมองไปทางกล้องถ่ายรูปแล้วฉีกยิ้มหวานอย่างมีความสุขเป็นที่สุด ในที่สุดมันก็มีวันนี้สักที วันที่เธอได้ทำตามความฝันและภูมิใจในตัวเองมากที่สุด"ยินดีด้วยนะลูก หนูเก่งมากเลย" อรเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ยื่นกล่องของขวัญแทนใจให้แฟนลูกด้วยความยินดีปรีดา"ขอบคุณค่ะคุณน้า""เรียนจบแล้วนะเอ็ง โตเ

"ฮาโหลครับ" มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู ขณะที่ดวงตาคมกวาดมองไปข้างหน้าเพื่อตรวจเช็คในสิ่งที่เขากำลังทำ(ทำไมเสียงดังจังเลยคะ แด๊ดไม่ว่างเหรอ?) ปลายสายเอ่ยขึ้นทำให้ร่างสูงรีบเดินออกจากที่ที่ทำให้เสียงดัง ก่อนที่จะเอ่ยอีกครั้ง"ว่างครับ แด๊ดว่างคุยกับหนูตลอด" เรย์รีบกรอกเสียงหวาน(แล้วแด๊ดอยู่ไหนคะ ทำไมดึกป่านนี้แล้วถึงยังไม่ถึงห้องอีกล่ะคะ)"อยู่โรงแรมครับ มาดูที่จัดงานแต่งของเรา" บรรยากาศรอบ ๆ ที่ประดับประดาด้วยของสวยงามมากมายใกล้เสร็จแล้วเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ซึ่งเกิดจากการวางแผนและดูงานของเรย์ที่ตั้งใจทำทั้งหมด(หื้ออ? ดึกป่านนี้เลย เกิดปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ) นาฬิกาบอกเวลาเป็นเที่ยงคืนแล้วทำให้นาราเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจและเป็นห่วง"เปล่าครับ ไม่ได้มีปัญหาอะไร แด๊ดแค่ไม่อยากกลับคอนโด"(ทำไมล่ะคะ โหมงานหนักไม่ดีเลยนะคะ)"แด๊ดไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว แด๊ดคิดถึงหนู"(ฮ่าๆ ขนาดนั้นเลย~) คำตอบของเรย์ทำให้นาราถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พึ่งจะผ่านไปแค่คืนเดียว ว่าที่เจ้าบ่าวก็ทนไม่ได้เสียแล้ว"ไม่ตลกเลยนะ หัวเราะมาก ๆ แด๊ดไปฉุดถึงบ้าน" เรย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาพยายามหาอย่า

@Tiger_Groupผลั่ก!"การ์ดมึงมาทำไมเยอะแยะ วันนี้มีเรื่อง?" เรย์ที่ผลักประตูเข้ามาเอ่ยถามกับเพื่อนที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ ก่อนที่เขาจะพาตัวเองไปนั่งที่ตรงข้ามเพื่อน"ก็มึงบอกให้กูช่วยเรื่องใหญ่ ที่ไหน คนของกูพร้อมแล้ว" ไทเกอร์เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาวางปากกาลงแล้วลุกขึ้นเตรียมถอดสูทของผู้บริหารสลัดคราบเป็นมาเฟียเพื่อช่วยปัญหาให้เพื่อน"มึงไม่ต้องไปหรอก" เรย์เอ่ยบอกทำให้มือหนาที่กำลังถอดสูทชะงัก หันกลับมามอง"เรื่องใหญ่กูจะไม่ไปได้ยังไง""กูขอการ์ดแปดเก้าคนก็พอ""??""มันไม่ใช่เรื่องของกู แต่เป็นเรื่องของลูกกู""ลูกมึง? ใครทำอะไรหลานกู ไอเฮี้ย...การ์ดแค่นั้นไม่พอ กูจะกระทืบมันด้วยตีนกูเอง" ผู้บริหารในคราบมาเฟียถอดสูททิ้งอย่างไม่ไยดี ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำไม่มีความล้อเล่นเมื่อรู้ว่าปัญหาเกิดขึ้นกับหลานรักที่ยังไม่ลืมตาดูโลกของตัวเอง"ไม่มีใครทำอะไรหลานมึงหรอก มีแต่หลานมึงที่ทำกู" แต่แล้วประโยคของเรย์ก็ทำให้เพื่อนชะงักอีกรอบ เรย์เกือบหลุดขำกับท่าทางของไทเกอร์แต่ก็ดีใจอยู่ไม่น้อยที่เพื่อนเป็นห่วงลูกเขาขนาดนี้"ไอสัสเรย์...มึงพูดให้มันเคลียร์ดิ ตกลงใครทำอะไรหลานกู""หึ หลานมึงกำลังงอแ