All Chapters of LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง: Chapter 1 - Chapter 10

ตึกตึกตึกตึกเสียงฝีเท้าเล็กของร่างบางมอปลายปีสุดท้ายรีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นสาวเท้าไปยังห้องเรียนของตัวเองในวันแรกของการเปิดภาคเรียนเทอมสุดท้ายของเธอ ก่อนที่ดวงตากลมโตจะสอดส่องไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลางเพื่อหาใครบางคนจนสายตามาหยุดอยู่ที่ร่างบางอีกคนที่มีรูปร่างไม่ต่างไปจากเธอ สองเท้าเรียวไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ ที่ถูกจับจองไว้สำหรับเธอทันที"...ฟู่ววว! นึกว่าไม่ทันสะแล้ว" เจ้าของร่างบางใบหน้าน่ารักอย่างนาราลอบพ้นลมปากด้วยความโล่งอกที่มาได้ทันเวลาไม่ได้สายอย่างที่คิดไว้"วันนี้ยายบัวให้ไปส่งขนมเหรอ?" เสียงเล็กของเพื่อนสนิทร่างบางอย่างข้าวฟ่างก็หันไปถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งเหนื่อยหอบข้างๆ เธอ"แหะ!...เปล่าหรอก ตื่นสายน่ะ" ก่อนที่ใบหน้าเรียวจะยกยิ้มแห้งแก้เก้อตอบเพื่อนไปตามความจริง"จริงๆ เลย อ่านนิยายมาอีกแล้วใช่ไหม!?" ข้าวฟ่างชี้หน้าถามเพื่อนอย่างรู้เท่าทันก่อนที่เจ้าของใบหน้าเรียวใสจะพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี"หลับคาหนังสือเลย...ไม่ทันจะได้ตั้งนาฬิกาปลุก" นาราเอ่ยอธิบายถึงสาเหตุของการมาสายในวันนี้พร้อมกับยกยิ้มอย่างต่อเนื่องทำให้ข้าวฟ่างที่ได้ฟังถึงกับส่ายหัวให

"ยายจ๋า น้าจ๋า หนูกลับมาแล้ว" เด็กสาวร่างบางในชุดนักเรียนมอปลายเดินเข้าไปภายในบ้านขนาดกลางของเธอ ปากเล็กก็ตะโกนเรียกหาคนภายในบ้านเสียงดังลั่นด้วยท่าทีอารมณ์ดีแม้ว่าจะมีความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาบ้างแต่เธอก็เลือกที่จะไม่แสดงออกมันเพื่อไม่ให้อีกสองคนไม่สบายใจ"ยัยนา จะตะโกนทำไม เดี๋ยวข้างบ้านก็ด่าเอาหรอก" เพลงพิณน้าสาวของเธอเดินออกมาจากครัวแล้วรีบปรามคนตัวเล็กด้วยสีหน้าที่อยากจะดุหลานสาวเพียงคนเดียวของตัวเองเนื่องด้วยตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว"ขอโทษค่ะน้าพิณ แล้วยายล่ะคะ" ร่างเล็กของเธอก็รีบเข้าไปออดอ้อนคนเป็นน้าทันที โดยที่มีเพลงพิณคอยลูบหัวหลานสาวด้วยความเอ็นดู"ยายไปนอนแล้ว เห็นว่าวันนี้ง่วงเร็ว รอหนูไม่ไหว..." เพลงพิณตอบหลานสาว ซึ่งในบ้านหลังขนาดกลางของเธอจะอยู่กันแค่สามคนโดยที่พ่อกับแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่ที่เธอยังเด็กเสียแล้ว เธอจึงต้องอาศัยอยู่กับบัวที่มีศักดิ์เป็นยายของเธอและเพลงพิณที่เป็นน้องสาวของแม่เธอด้วยฐานะของครอบครัวที่ไม่ได้ดีมากมายเธอเลยต้องทำงานเสริมเพื่อส่งตัวเองเรียนมาตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลาย ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงที่ใกล้ถึงเวลาที่จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วเธอเลย

"บริษัทอะไรเนี่ย...ใหญ่มากเลย..." เจ้าของร่างเล็กเดินหิ้วถุงกาแฟที่ต้องมาส่งให้เงยหน้าไปมองยังบริษัทใหญ่โตตรงหน้าด้วยความงุนงงแววตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่เธอมักจะผ่านไปมาอยู่ทุกวันระหว่างทางที่ไปทำงานพาร์ทไทม์ ทว่าไม่เคยได้สังเกตถึงความหรูหราและใหญ่โตได้เท่าวันนี้ทาก่อน..."เห้อ...ลืมถามพี่นุ่นอีกว่าอยู่ชัั้นไหน...ซื่อบื้ออีกแล้วนารา" เธอได้แต่พึมพำกับตัวเองอยู่คนเดียว ดวงตากลมโตสอดส่องไปรอบๆ เพื่อต้องการขอความช่วยเหลือกระทั่ง..."ไปถามพี่ประชาสัมพันธ์เอาก็ได้" เมื่อคิดได้ดังนั้นเท้าเรียวเล็กก็ก้าวเข้าไปในบริษัทใหญ่แล้วมุ่งตรงไปยังโต๊ะของประชาสัมพันธ์ด้วยความรวดเร็ว"เอ่อ...ขอโทษนะคะ หนูมาส่งกาแฟให้..." ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับรอยยิ้มหวานแต่แล้วปากเรียวก็ต้องชะงักนิ่งไปเมื่อ..."คะ?""ไม่รู้ชื่อพี่เขาอีก โอ้ย!...ยัยนารา...สักครู่นะคะ..." เธอกลับไม่รู้จักชื่อของลูกค้าที่สั่งเนื่องจากทันทีที่เธอขอทำหน้าที่แทน ร่างเล็กก็รีบหิ้วถุงกาแฟออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที ก่อนที่เธอจะยิ้มแห้งๆ บอกพี่พนักงานแก้เขินแล้วรีบผละออกมาจากตรงนั้นเล็กน้อยมือเรียวล้วงไปหยิ

"ยายจ๋า...หนูช่วยค่ะ" เสียงใสของเด็กสาวในชุดมัธยมปลายวิ่งลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้าสดใสสดชื่นในยามเช้าตรู่ของวัน ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปช่วยถือหม้อที่มีขนมหวานอยู่ด้านในแทนหญิงชราที่มีศักดิ์เป็นยายแท้ๆ ของเธอไปวางไว้บนโต๊ะที่ปูผ้ามาเป็นอย่างดีเตรียมที่จะวางขนมไทยที่พึ่งทำเสร็จมาหมาดๆ"เอ็งไม่ต้องช่วยแล้วยายทำเอง ไปเรียนได้แล้วไป" ไม่วายที่บัวจะเอ่ยห้ามปรามหลานสาวตัวเล็กทันทีที่จัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเตรียมจะเปิดร้านขายขนมตรงหน้าบ้านหลังเล็กๆ ของครอบครัวเธอที่มีสำรองเป็นพื้นที่แยกไว้ในการขายขนมหวานแสนอร่อยที่เปิดขายมานานหลายปี"ยายต้องยกอะไรอีกไหมคะ หนูช่วยยกให้หมดก่อนค่อยไปเรียนก็ได้" ทว่าเจ้าของร่างเล็กก็ไม่ยอมเธอมักจะเถียงพยายามช่วยบัวทุกครั้งที่เธอว่างเพื่อให้คนแก่สูงอายุอย่างบัวเหนื่อยน้อยที่สุด"ไม่มีแล้ว...ถ้ามีเดี๋ยวยายให้นังพิณมาช่วยยกเอง เอ็งรีบไปเรียนได้แล้ว" บัวก็ยังคงเอ่ยเพื่อให้เด็กสาวตัวเล็กได้ไปทำหน้าที่หลักของเธอในตอนนี้"ไปก็ได้ค่า~" นารายิ้มบอกพร้อมกับหมุนตัวหมายจะเดินไปทว่า..."ยายต้องสัญญากับหนูก่อนว่าจะไม่ยกของหนักเองเด็ดขาด ต้องให้น้าพิณยกให้นะคะ..." ทว่าคนตัวเล็

"วันนี้การประชุมใหญ่ถูกเลื่อนออกไปค่ะ" ลดายืนรายงานตารางกานทำงานให้ผู้เป็นนายด้วยท่าทีฉะฉานก่อนที่ประโยคคำพูดของเธอจะทำให้ใบหน้าคมคายขมวดคิ้วแทบติดกันอย่างไม่พอใจ"ทำไม?" ไม่วายที่เรียวปากจะเอ่ยถามเสียงนิ่งน่ากลัวที่แม้แต่ลดาที่ได้ฟังยังต้องรู้สึกขนลุกด้วยความกลัวแม้ว่าจะไม่ได้ผิดอะไรก็ตาม"หุ้นส่วนรายใหญ่ไม่ว่างค่ะ การประชุมครั้งนี้จึงต้องเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด" ลดาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"ไร้ความรับผิดชอบ!" เรย์เอ่ยขึ้นเสียงดังกังวานพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความหงุดหงิดทำเอาลดาที่ยืนอยู่เผลอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เขาจะไม่หงุดหงิดขนาดนี้เลยหากว่าการประชุมในครั้งนี้จะไม่ถูกเลื่อนออกไปเป็นครั้งที่สามแถมสาเหตุยังมาจากคนคนเดิมนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก ทว่ามันกลับทำอะไรไม่ได้เพราะหุ้นส่วนรายใหญ่รองจากเขาที่ว่าก็คือลูกชายของลุงไม่แท้นั้นเอง"จัดการประชุมต่อ" ปากหนาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"คงจะไม่ได้ค่ะเพราะทางนั้นปล่อยข่าวจนหุ้นส่วนท่านอื่นกลับกันหมดแล้วค่ะ""..." เรย์นิ่งเงียบไปในทันทีมือหนากำแน่นด้วยความโกรธพร้อมกับใบหน้าคมที่ฉายความนิ่งทว่ากลับเต็มไปด้วยรังสีของความน่ากลัวสื่อออกม