All Chapters of LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง: Chapter 21 - Chapter 30

"ได้แล้วจ้า ออเดอร์พิเศษของเรา" นุ่นยื่นแก้วกาแฟให้ร่างเล็กที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ออเดอร์พิเศษที่ว่าก็คงหนีไม่พ้นออเดอร์ของเรย์ที่เธอได้รับหน้าที่ให้ไปส่งเป็นประจำด้วยความเต็มใจของตัวเอง"ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้นะนารา พี่อนุญาต" เมฆที่เป็นเจ้าของร้านเข้าร้านนานๆ ครั้งพูดเสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม"ได้นะคะ เดี๋ยวหนูหายไปทั้งวันเลย" นาราตอบกลับ พักหลังๆ ทั้งเมฆและไทเกอร์ต่างพากันชงเข้มออกนอกหน้าให้เพื่อนทุกวัน เขายังไม่ละความพยายามที่จะนาราลงเอยกับเพื่อนสนิทตามที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก"อันนั้นก็นานไป""ฮ่าๆ หนูล้อเล่นค่ะ""อเมริกาโน่ร้อนหนึ่งแก้ว" เท้าเล็กที่กำลังก้าวจากหน้าเคาน์เตอร์หยุดชะงัก เธอวางแก้วกาแฟที่กำลังจะไปส่งลงบนโต๊ะ หมุนตัวมารับออเดอร์ลูกค้าตามหน้าที่ก่อนที่จะออกไป"อเมริกาโน่ร้อนหนึ่งแก้ว...รอสักครู่นะคะ" นาราเอ่ยกับลูกค้าที่มีดวงตาสีน้ำข้าว เขายืนสั่งกาแฟแล้วมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"ไอไค" ก่อนที่จะมีเสียงของเมฆที่ยืนด้านข้างนาราเอ่ยเรียกลูกค้าที่เขาพอจะรู้จัก จ้องมองด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยต้อนรับอย่างไม่ปกปิด"หึ" ไคกระตุกยิ้มมุมปากใส่เมฆและนารา การปรากฏตัวของเขาราวกับมีอะไรบางอย

ปึก!"นี่คือโอกาสครั้งที่สองที่คุณตอบแทนผมงั้นเหรอ?" แฟ้มเอกสารเล่มหนาถูกกระแทกลงกลางโต๊ะประชุมยาวตำแหน่งกึ่งกลางกระจัดกระจายจนตกลงจากโต๊ะหรู ท่ามกลางพนักงานบริษัทหลายสายตาที่พากันก้มหน้าลงทันทีที่เรย์ตวาดกร้าวกวาดสายตาไปมองด้วยความไม่พอใจ"ผ ผมขอโทษครับ" พนักงานชายวัยกลางคนตอบเสียงสั่นก้มหน้าหงุดน้อมรับในความผิดของตัวเองเป็นซ้ำสอง"ขอโทษงั้นเหรอ คุณทำให้บริษัทเสียหายเป็นครั้งที่สองแล้ว คุณพูดแค่คำว่าขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ!?" เรย์ตวาดกร้าวไม่พอใจ ดวงตาคมกริบจ้องมองชายที่ตอบโต้อย่างไม่ละสายตา เจ้านายที่เคยเงียบขรึมใจเย็น ทว่าตอนนี้กลับอารมณ์ร้อนและแข็งกร้าวไม่หลงเหลือนิสัยเดิมสักนิด"ต แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ความผิดของผมนะครับ ผมไม่ได้ทำ ผมไม่รู้ว่าข้อมูลพวกนี้มันเล็ดรอดไปได้ยังไงด้วยซ้ำ""แต่คุณเป็นคนรับผิดชอบในส่วนนี้ ถึงจะไม่ใช่ฝีมือของคุณแต่การที่ความลับสำคัญของบริษัทรั่วไหลยังไงก็เป็นความผิดของคุณ" ลดาเป็นคนเอ่ยออกมาแทน เธอรู้ดีว่าต้องจัดการกับเหตุการณ์นี้อย่างไร"ผมขอโทษครับบอส ผมสัญญาว่าจะไม่มีครั้งที่สะ...""มันไม่มีโอกาสให้คุณเป็นครั้งที่สาม ลดาจัดการด้วย" ว่าจบผู้ที่ดำรงตำแห

ผลั่ก!"มาละ...แล้ว ขอโทษค่ะ" เจ้าของร่างเล็กจัดการเปิดประตูเข้าห้องท่านประธานบริษัทที่คุ้นชินด้วยความมั่นใจ ก่อนที่เสียงและรอยยิ้มของเธอจะแผ่วลงเมื่อด้านในห้องกลับมีพนักงานที่มีป้ายห้อยคอสองคนกำลังยืนประสานมือราวกับรอรับงานจากเรย์ นาราเม้มปากอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอไม่ได้เคาะประตูห้องเพราะลดาที่บอกว่าสามารถเข้าไปได้ ทว่าตอนนี้ทุกคนภายในห้องกลับมามองมาที่เธอเป็นตาเดียว รวมไปถึงสายตาคู่คมของเรย์ที่เลื่อนมามองคนตัวเล็กด้วยใบหน้าที่คาดเดาอะไรไม่ได้"ค คือ..." นาราก้มหน้าจนคางสวยแนบไปกับหน้าอก เธอยืนทำตัวไม่ถูกมาจนกระทั่งมีความคิดว่าเธอควรที่จะเดินออกไปทว่า..."หยุดอยู่ตรงนั้น ส่วนพวกคุณสองคนจัดการเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด ยังไงผมก็ไม่ยอมให้คนผิดต้องเดินลอยนวลแบบนี้แน่" เสียงทุ้มเข้มทำให้เท้าเล็กที่กำลังจะก้าวเดินค้างกลางอากาศ นาราหันกลับมามองเจ้าของใบหน้าคมคายนิ่ง และเรย์ก็เป็นอีกคนที่ทำให้เธอรู้สึกงุนงงกับคำพูดที่เขาพูดออกมาในวันนี้ รูปประโยคที่เหมือนว่าเขากำลังคุยกับพนักงานสองคน ทว่าสายตาของเขากลับจ้องแค่เธอเพียงคนเดียวราวกับกำลังจะบอกว่าสิ่งที่เขากำลังพูดถึง...คือเธอมันหมายความว่าอะไรกัน?

"พี่นั่งด้วยได้หรือเปล่า" เสียงทุ้มของคนที่สวมชุดช็อปสีกรมท่าเอ่ยดังมาจากหัวโต๊ะทำให้นาราที่นั่งอยู่กับข้าวฟ่างเป็นต้องหันไปมองตามเสียง"พี่เพลิง...นั่งได้เลยค่ะ" นารายกยิ้มหวานตามประสาเธอ ก่อนที่จะขยับตัวเพื่อให้เพลิงได้นั่งลงด้านข้าง โดยที่มีสายตาของข้าวฟ่างคอยส่งยิ้มกรุ้มกริ่มมองทั้งสองคนอย่างชอบใจ"พี่เพลิงมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ" นาราเอ่ยถาม"อ๋อ พี่จอดรถตึกนี้น่ะ เห็นเรานั่งอยู่ก็เลยเข้ามาทักก่อน""จอดรถไกลกับคณะวิศวะมากเลยนะคะ" ข้าวฟ่างแกล้งหยอกถามร่างสูงที่พึ่งจะนั่ง"หึ ครับ ที่จอดรถแถวนี้มันน่าจอดมากกว่า..." ดวงตาคมเอ่ยพร้อมกับเหลือบสายตาไปมองคนตัวเล็กที่นั่งด้านข้าง"หื้อ...ที่จอดรถไม่เหมือนกันหรอกเหรอ หนูก็เห็นว่ามันเหมือนกันหมดนี่นา""เห้อ...นาราก็ยังเป็นนารา" ข้าวฟ่างพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ใส่เพื่อนตัวเล็กที่ไม่เคยตามทัน ต่างจากเพลิงที่เอาแต่ยิ้มเอ็นดูไม่หยุด"วันศุกร์นี้พี่ตั้งใจจะกลับบ้าน เราจะกลับด้วยหรือเปล่า""วันศุกร์นี้เหรอคะ?""อืม...หลังคลาสบ่าย""หนูขอดูก่อนนะคะ ถ้าวันเสาร์สอนพิเศษเริ่มช่วงบ่ายโมงก็น่าจะกลับค่ะ คิดถึงยายมากๆ เลย""ถ้าจะกลับก็ส่งข้อความมาหาพี่แล้วกัน เ

พรึ่บ!"โอ้ย!...แขนขาหมดแรงแล้ว" ข้าวฟ่างล้มตัวนั่งลงด้านข้างคนตัวเล็กฟุบหน้าลงกับโต๊ะของโรงอาหารพร้อมกับเอ่ยเสียงอ่อยด้วยท่าทีที่หมดแรง"รับน้องมาเหรอ?""อือ...เรียนเสร็จยังต้องมารับน้องอีก ฉันอยากจะบ้า""หึ แล้วทำไมมึงไม่เดินออกมาจากวงเลย กูเชื่อว่าคนแบบมึงทำได้" คานะเอ่ยตอบ ถึงจะรู้จักไม่นานแต่ก็รู้ได้เพราะสองคนมีนิสัยไม่ต่างกันเลย"รุ่นพี่หล่อ เดินออกมาก็ไม่ได้เห็นหน้าดิ" ข้าวฟ่างรีบเงยหน้าพร้อมกับเปลี่ยนเสียงเป็นคนละคนทันทีที่พูดประโยคใหม่"เฮ้อ...จริงๆ เลยนะข้าว เราก็นึกว่าอยากรับน้องเองสะอีก" นาราส่ายหัวน้อยๆ ให้เพื่อนตัวเล็ก"ฉันไม่ใช่แกที่จะไม่สนใจผู้ชายคนอื่น สนใจอยู่คนเดียวนั้นแหละ""ข้าว!" นาราขึ้นเสียงใส่เพื่อนที่ลืมตัวพูดออกมา"ใคร นาราสนใจใคร" คานะจ้องเพื่อนสองคนสลับกัน ความอยากรู้ฉายทางใบหน้าอย่างไม่ปกปิด"ไม่เป็นไรหรอกหนา ก็เพื่อนกันหมด บอกยัยคานะไม่เห็นจะเป็นไรเลย""เราไม่อยากพูดถึงเขา" นาราส่ายหัวห้ามข้าวฟ่าง เธอก็ไม่อยากจะปกปิดเพื่อน แต่คนที่ข้าวฟ่างกำลังจะพูดถึงคือพี่ชายเธอ ถ้าข้าวฟ่างหลุดชื่อออกมา แน่นอนว่าคานะต้องรู้แน่ๆ"แบบนี้ยิ่งอยากรู้ อีข้าวเล่า!" คานะหรี่ต