All Chapters of LOVE IMAGINE ตามล่าหัวใจนายมาดนิ่ง: Chapter 11 - Chapter 20

"ชะเง้อจนคอจะหลุดแล้วนารา...มองหาใครกันเรา" ปุยนุ่นเปล่งถามร่างเล็กที่ตั้งแต่เปิดร้านมาจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวลุกลี้ลุกลนอย่างบอกไม่ถูกเพราะมัวแต่มองไปทางประตูร้านกาแฟราวกับรอการปรากฏตัวของใครบางคนมาทั้งวัน"ป เปล่าค่ะ ไม่ได้รอใคร..." เธอตอบเสียงอึกอักละสายตาไปจากประตูกระจกกลับมาทำงานของตัวเองด้วยท่าทีเหม่อลอยและผิดหวัง"ไม่ใช่ว่ารอพี่เรย์เหรอ?" กระทั่งเสียงหวานของปุยนุ่นยิ้มถามน้ำเสียงแฝงไปด้วยความอยากแซวทำให้นาราหันขวับกลับมามอง ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อรุ่นพี่สาวเอ่ยในสิ่งที่เธอไม่เคยบอกใครมาก่อนแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ น...หนูไม่ได้รอพี่เขาสักหน่อย" นาราปฏิเสธเสียงเลิ่กลั่กแล้วเบือนใบหน้าหันหนีจากคนที่กำลังจ้องจับผิด"ฮ่าๆ ไม่เนียนเลย ใครๆ เขาก็มองออก" ปุยนุ่นหัวเราะร่ากับท่าทีไร้เดียงสาพวกนั้น การกระทำและท่าทีที่แสดงออกอย่างชัดเจนทุกครั้งที่ได้เจอคนที่ชอบไม่มีใครในร้านที่มองเธอไม่ออกสักคน"…" เรียวปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างไม่มีอะไรจะเอ่ยเถียง พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองเก็บอาการไม่เก่งจนคนรู้ทั้งร้าน"ชอบก็ลุยเลย…คนเย็นชาแบบนั้นต้องแพ้ทางเด็กสดใสแบบเราแ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปกับการที่ร่างเล็กรีบมาส่งขนมให้เรย์ทุกวัน เธอมักจะวางถุงขนมบนโต๊ะของเลขาสาวทุกครั้งเพียงเพราะทั้งเขาและเลขาต่างไม่มีใครอยู่ที่โต๊ะทำงานเวลาที่มา นาราจึงทำได้แค่ฝากไว้และแปะกระดาษโน๊ตเล็กๆ ไว้ตรงถุงขนม เพิ่มคำหยอดเข้าไปบ้างให้พอกระชุ่มกระชวยคนอ่าน และหวังว่าวิธีนี้จะพอทำให้เขาใจอ่อนให้บ้าง"ขนมของวันนี้มาแล้วค่า~" แต่แล้วเหมือนวันนี้โชคจะเข้าข้างเธอเป็นอย่างดี นาราได้เข้าไปส่งขนมถึงในห้องทำงานหรู ทำให้เสียงเล็กที่แผดออกเต็มไปด้วยความอารมณ์ดีเป็นพิเศษทว่า..."ใครให้เข้ามา" เสียงทุ้มต่ำทำให้นาราชะงักเท้าและรอยยิ้มลง เธอเดินเข้าไปในห้องต่ออย่างเชื่องช้าพร้อมกับคำตอบที่หลุดออกจากเรียวปากเล็ก"พี่ลดาค่ะ""พี่ลดา?""ก็เลขาของพี่เรย์ ชื่อพี่ลดาไม่ใช่เหรอคะ พี่เรย์ลืมชื่อเลขาตัวเองแล้วเหรอ?""เธอไปสนิทกับลดาตั้งแต่เมื่อไหร่" ใบหน้าคมคายจำเป็นต้องถามออกไปตรงๆ เมื่อคนตัวเล็กกลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ เรย์ผ่อนลมหายใจยาวๆ อย่างเก็บอาการทุกครั้งที่ได้เห็นหน้านารารวมไปถึงวันนี้ด้วย พลางคำหยอดที่ร่างเล็กชอบเขียนไว้ก็ผุดขึ้นในหัวของเขา กระดาษโน๊ตสีแตกต่า

"ขนมถ้วยตะไลอร่อยเหมือนที่เคลมไว้ไหมคะ?" นาราเอียงคอถามคนที่เธอกำลังเดินมาส่งที่รถขณะที่ฟ้าเริ่มจะมืด เรย์หมกตัวทำขนมอยู่ในครัวเล็กกับบัวทั้งวันจนรู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเกือบค่ำมืด"..." เรย์หันกลับมามองเธอโดยที่ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร"ฮ่าๆ ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ หลักฐานที่พี่กินก็บ่งบอกได้อยู่แล้วว่าหนูไม่ได้พูดเวอร์เกินไป อร่อยใช่ไหมล้า~""ถ้าเห็นแล้วจะถามทำไมอีก""ก็อยากคุยด้วย..." นาราก้มหน้าลงแล้วเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง"พูดอะไร!?" ทำให้คนที่ยืนตรงหน้าที่เห็นเธองึมงำไม่เข้าใจขมวดคิ้วถามเสียงดังกว่าเดิม"เปล่าค่า~" เสียงหวานเอ่ยตอบด้วยความกวนพร้อมกับโปรยยิ้มหวานให้เขา"ยายให้พี่เอากลับไปให้คนที่บ้านค่ะ" มือเรียวยื่นถ้วยขนมส่งให้เขา ทว่าเรย์กลับนิ่งยืนมองถุงขนมอย่างพิจารณา"พี่เรย์ต้องรับนะ ยายอุตส่าห์แยกไว้ให้เลยนะคะ อีกอย่างยายก็ให้คนที่บ้านของพี่ ไม่ได้ให้พี่สักหน่อย ฉะนั้นพี่จะปฏิเสธแทนพวกเขาไม่ได้ค่ะ""ยังไม่ได้บอกว่าจะไม่รับ ทำไมชอบพูดมาก" สิ้นเสียงหวานที่ร่ายยาวของนารา มือหนาก็รีบคว้ามารับไว้ ผ่อนลมหายใจยาวเหยียดกับเด็กสาวที่ยืนยิ้มแฉ่งให้เขาเปล่งพูดออกมาไม่หยุดตั้งแต่เช้ายันค่ำจนเขาไม่เข้า

@ร้านกาแฟ"ข้าว...ไหนบอกเราว่าตั้งใจจะอ่านหนังสือไง" นาราเงยหน้าออกจากหนังสือเล่มขนาดกลาง ดวงตากลมโตจ้องมองเพื่อนตัวเล็กอีกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ต่างจากเธอที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มของร้านที่ทำงาน"ฉันพึ่งหยิบมาเล่นเอง" ข้าวฟ่างยู่หน้าบอกเพื่อน"แต่เราเห็นว่าข้าวเล่นนานแล้วนะ ยังไม่วางโทรศัพท์ลงเลย""โอเค...อ่านแล้วค่าคุณแม่~" มือบางจัดการวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วหยิบหนังสือของตัวเองมาอ่านตามคำบอกของเพื่อน"หึ" นาราหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า ก่อนที่จะก้มลงไปอ่านหนังสือของตัวเองดังเดิม"เอานี่...พี่ทำมาให้เราสองคน เห็นนั่งอ่านหนังสือตั้งนาน ดื่มแล้วจะได้สดชื่น" นุ่นวางเครื่องดื่มผลไม้ปั่นให้สองสาวตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสือ นาราที่อาศัยช่วงที่คนในร้านไม่ค่อยเยอะมาหนังสือสอบกับข้าวฟ่าง"ขอบคุณนะคะพี่นุ่น มีอะไรให้หนูช่วยบอกนะคะ" นาราหันไปยิ้มเอ่ย เพราะนุ่นที่ช่วยทำงานในร้านแล้วไล่เธอมานั่งอ่านหนังสือกับเพื่อนอย่างทุกครั้งที่คนตัวเล็กมีสอบ"ป่านนี้ไม่มีลูกค้าแล้ว เราอ่านหนังสือไปเถอะ""โอเคค่า~" เรียวปากเล็กยกยิ้มสดใสผละความสนใจออกจากรุ่นพี่ในร้าน"ข้าวพอเลย...รีบอ่านหนังสือเลยนะ

"อ้าวเหรอ...แล้วคุณน้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า"(ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว กำลังกลับจากโรงพยาบาลน่ะ ขอโทษนะที่ไปตามนัดไม่ได้นะ)"ไม่เป็นไร...เราเข้าใจ ฝากบอกคุณน้าหายไวๆ ด้วยนะ ไว้เราจะเข้าไปเยี่ยม"(โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะ)ปลายสายถูกตัดไป ขณะที่ตอนนี้ร่างเล็กอยู่ในชุดเอี๊ยมน่ารักหมายจะไปตามที่นัดฉลองกับเพื่อนสนิท แต่ทริปเล็กๆ ก็ต้องล้มเลิกไปเมื่อแม่ของข้าวฟ่างเข้าโรงพยาบาลกระทันหันเสียก่อน"แล้วทำไมเอ็งยังไม่ไปอีกล่ะ" บัวเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่จะเห็นว่าหลานสาวยังอยู่ที่เดิมไม่ได้ออกไปข้างนอกตามที่เคยขออนุญาตไว้"ไม่ได้ไปแล้วจ้ะยาย ข้าวฟ่างต้องดูแลแม่ที่เข้าโรงพยาบาลจ้ะ""อ้าวงั้นเหรอ แล้วเอ็งก็ไม่ได้ไปฉลองหลังสอบแล้วล่ะสิ""ไม่เป็นไรหรอกยาย หนูก็อยู่ฉลองกับยายแทนไง" นารายิ้มเป็นคำตอบ มือเล็กยกขึ้นมาสวมกอดหญิงชราอันเป็นที่รัก"เฮ้อ...นานๆ ทีจะได้ออกไปหาความสุข ดันมาเกิดปัญหาเข้าสะอีก" มือเหี่ยวย่นตามอายุยกขึ้นมาลูบหัวเล็ก รู้สึกสงสารคนตัวเล็กที่ทั้งเรียนทั้งหาเงินจนไม่มีเวลาหาความสุขใส่ตัวเหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วไป"อยู่ฉลองกับยายหนูก็มีความสุขเหมือนกัน เราไปทำขนมกันดีกว่า เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก