บทที่ 27 พี่ไม่ต้องน้องเริ่มเอง ตอนปลาย

ถึงแม้ภายในใจของมู่ซูซินกำลังตะโกนว่าซวยแล้ว ทว่าภายนอกกลับดูสุขุมอย่างไม่น่าเชื่อ นางรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เปล่งเสียงหวานหยดย้อยปานน้ำผึ้งเดือนห้า เรียกขานคนตัวโตหน้าน้ำแข็งด้วยรอยยิ้มประจบประแจง

“สามี…” แผนการแถเพื่อเอาตัวรอดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ร่างอรชรเยื้องย่างเข้าไปในห้อง ก้าวไปหยุดตรงหน้าสามีตัวร้าย เอียงใบหน้างามในองศาที่มั่นใจว่ากำลังน่ารัก ดวงตาคู่สวยฉ่ำน้ำกะพริบปริบๆ มองสามีรูปงามด้วยแววตากรุ้มกริ่ม

“แล้วสามีเล่าเพคะ ดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้ แทนที่จะแกล้งนอนป่วยอยู่ในตำหนักตามข่าวลือ แต่ทรงกลับลอบออกมาจากตำหนัก หรือเป็นเพราะว่า…สามีคิดถึงซินเอ๋อร์จนทนไม่ไหวเลยต้องย่องมาหา ใช่หรือไม่เพคะ” มารยาหญิงพันล้านเล่มเกวียนถูกนำมาใช้อย่างเต็มที่!

คนถูกรู้ทันความร้อนแผ่ซ่านตั้งแต่ลำคอไปจนถึงใบหู จะให้เขายอมรับว่านางพูดถูกก็คงไม่ได้ เสียเชิงชายหมด

“เฮอะ! หลงตัวเองไปหน่อยกระมัง ที่ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ เจ้าที่เป็นชายาสมควรอยู่ข้างกายข้าในยามที่สามีป่วยไข้ ไม่ใช่แยกมาอยู่กับมารดาเช่นนี้” แค่นเสียงขึ้นจมูกด้วยท่าทางขึงขังเพื่อกลบเกลื่อนความเก้อเขิน จากนั้นจึงหรี่ดวงเนตรมอง