บททั้งหมดของ ชะตารักนางรอ: บทที่ 121 - บทที่ 130

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 26 ความจริงปรากฏ (1)รอยยิ้มหวานล้ำบนใบหน้างามของเสวียนซือชิงเลือนหาย นางขมวดคิ้วอย่างมิเข้าใจอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มตระหนักอะไรได้บางอย่าง แต่กระนั้นหัวใจก็ยังพร่ำบอกซ้ำ ๆ ว่าตนแค่คิดมากไปนางบอกกับตัวเองว่านอนมากไป เรื่องตรงหน้าจึงมิใช่ความจริง“ว่าอย่างไรเล่า ชิงชิงยอดรัก”หากเขากล่าวเรียกเช่นนี้แล้ว เรื่องที่นางหวาดกลัวย่อมต้องเป็นความจริง ท่านพี่คือตวนอ๋องเฉินฟาหยาง พระสวามีใจร้ายที่ทอดทิ้งนางให้อยู่ตำหนักร้างนานสามปี มิสมกับตำแหน่งพระชายาเลยแม้แต่น้อย“ท่านพี่…”เสวียนซือชิงมิรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อ ทั้งยังประมวลความคิดมิได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแน่ รู้แค่เพียงอย่างเดียวว่านางถูกหลอกให้เข้าใจผิดอย่างร้ายกาจโดยบุรุษที่นางรักหมดทั้งหัวใจพระสวามีที่ไม่เคยเห็นหน้าคือคุณชายเฉินหยาง บุรุษที่นางรักหมดหัวใจ ทั้งสองคือคนคนเดียวกัน แต่เพราะเหตุใดเล่า เหตุใดจึงต้องปิดบัง เหตุใดจึงต้องหลอกลวงนาง“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ถึงอย่างไรเจ้าก็พูดมากจนข้าปวดหัว น่ารำคาญใจเป็นที่สุด เสวียนซือชิง ทีแรกข้าถอดใจไปแล้ว เพราะคิดว่าเจ้าคงไม่ยอมหย่า นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะดั้นด้นเดินทางมาหา

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 27 รองแม่ทัพเสวียน(1)แม้มิอยากจากก็จำจะต้องจาก เฉินฟาหยางย้ำหลายคำว่ายังสนทนากันไม่จบ ห้ามมิให้นางหนีไปไหน ทั้งยังสั่งพ่อบ้านชราเฝ้านางไว้ให้ดี และหลังจากเร่งขี่ม้าเกือบสามชั่วยาม ฝ่าสายลมอันหนาวเหน็บ ทรมานผิวกายจนแทบไร้ความรู้สึก จนกระทั่งดวงอาทิตย์ปรากฏอยู่บนท้องฟ้าได้พักใหญ่ เขาจึงเดินทางมาถึงค่ายทหารนอกเมือง“พบโครงกระดูกแล้วหรือ มั่นใจหรือไม่ว่าเป็นเขา”ตวนอ๋องเฉินฟาหยางผู้ครองตำแหน่งแม่ทัพเลื่องชื่อรีบเร่งสอบถามหลังส่งซวี่หยาม้าตัวโปรดให้กับทหารคนสนิท เขาก้าวยาว ๆ เข้าไปในกระโจมโดยมิรอองค์ชายสามและบุตรชายคนเล็กของเสนาบดีหลี่ที่เดินตามมาติด ๆ ในใจรู้สึกทั้งเสียใจและโล่งใจ แม้ทราบดีว่าองค์ชายรองคงมิรอดแล้ว แต่เมื่อได้เห็นกระดูกจริง ๆ ก็คงอดสะท้อนใจมิได้‘อา เสด็จพี่คงรู้สึกแย่กว่าข้ามาก’ชั่วขณะนั้นเองที่เฉินฟาหยางเข้าใจได้ว่าเหตุใดองค์ฮ่องเต้จึงได้พิโรธนักหากเขาต้องสูญเสียเสวียนซือชิงโดยไม่มีทางหวนกลับคืนมา ความรู้สึกคงย่ำแย่ไม่ต่างกัน นี่ไม่ใช่ว่านางสอนให้เขารู้จักคำว่ารักและห่วงใย จนถึงขั้นเผื่อแผ่มันให้กับผู้อื่นด้วยหรือนี่“เสด็จอา!”เสียงคุ้นหูที

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 27 รองแม่ทัพเสวียน(3)เมื่อนึกถึงหลี่จินหมิงแล้วก็แค้นใจยิ่งนัก เจ้าตัวยังหน้าด้านหน้าทน เขาบอกชัดว่าอยากอยู่คนเดียวแล้วก็ยังไม่ไปให้พ้นหน้า ยืนรอหานรกหาสวรรค์อะไรก็มิรู้ ดูท่าคงอยากจะถูกต่อยให้ร่วงเหมือนคราวก่อน แต่จะให้เหมือนคราวก่อนก็คงยาก เพราะครั้งนั้นยังสามารถยั้งตัวเองได้บ้าง ส่วนครั้งนี้เขาอยากลงมือให้เต็มกำลัง“หึ! เจ้าจะยืนอยู่ที่นี่ทำไม รอหัวเราะเยาะข้าหรือหลี่จินหมิง!”“เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนั้น เรื่องรองแม่ทัพเสวียน ข้าเองก็เสียใจไม่แพ้กัน นึกไม่ถึงว่าเขาจะเสียสละตัวเองเพื่อบ้านเมือง เลือกทำเรื่องที่ไม่มีกล้าทำเช่นนั้น มิแปลกใจแล้วที่ซือชิงกล้าหาญ ชอบทำเรื่องที่ผู้คนคาดไม่ถึง ไม่ต่างจากบิดาของนางเลยสักนิด”“ใจกล้ายิ่งนัก กล้าชมเมียข้าต่อหน้าเช่นนี้ คงอยากได้นางมากจนมิกลัวตายแล้วกระมัง!”“ตวนอ๋องเฉินฟาหยาง! นี่ท่านเห็นข้าเป็นอะไร! ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าจะรักษาคำพูด หากท่านดูแลนางให้ดี ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวเกินความจำเป็น เหตุใดท่านจึงทำตัวไร้สติเช่นนี้!”“ไม่ต้องแสร้งทำตัวสูงส่งเป็นสุภาพบุรุษหรอกจินหมิง ระหว่างนางกับเจ้า ข้ารู้เรื่องหมดแล้ว นางเรียกเ

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 28 สูญเสีย (2)“ดื่มยาบำรุงเสร็จแล้ว ไปเดินออกกำลังให้มากกว่าเมื่อวานสักหน่อย ร่างกายจะได้ฟื้นฟูดียิ่งขึ้น”ท่านหมอหวงเทากล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม แม้ไม่แน่ใจว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นระหว่างตวนอ๋องเฉินฟาหยางและพระชายาเสวียน แต่ในเมื่อนางมิต้องการพบหน้าพระสวามี เขาก็เลือกที่จะทำความปรารถนาของบุตรีสหายเสวียนซือเหยาให้เป็นความจริง“หลายวันก่อนท่านอ๋องยื่นฎีกาต่อองค์ฮ่องเต้ให้ทบทวนเรื่องการคืนตำแหน่งให้กับรองแม่ทัพเสวียน แต่เห็นว่าถูกปฏิเสธไม่ให้ออกประกาศว่า องค์ชายทั้งสามคือผู้เปลี่ยนแผนการรบจนเกิดโศกนาฏกรรม ท่านอ๋องไม่พอพระทัยอย่างมาก อาละวาด...”“ซือชิงไม่อยากฟังเรื่องของเขาเจ้าค่ะ” เสวียนซือชิงไม่อยากได้ยินชื่อของคนใจร้ายแล้วจริง ๆ“หากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับบิดาของเจ้าโดยตรง ข้าคงไม่พูดให้มากความ ท่านอ๋องถูกปฏิเสธมิให้ออกประกาศ จึงต่อต้านด้วยการแจ้งต่อเหล่าทหารว่ารองแม่ทัพเสวียนซือเหยาไม่ได้กระทำความผิด แม้มิได้แจ้งชื่อว่าผู้ใดต้องรับผิดชอบ แต่เพียงเท่านั้นก็ถือว่าเป็นการล้างมลทินให้กับบิดาของเจ้าได้แล้ว”“เช่นนั้นก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตา” นางกล่าวเท่านั้

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 29 สำนึกผิดแล้ว (2)“ทูลเสด็จอา ข้าตระหนักดีว่าทำผิดต่อเสด็จอาที่ไม่ยอมพูดความจริง แต่ครั้งนั้นรองแม่ทัพเสวียนกำชับ…”“เรื่องนี้ข้าเข้าใจดีแล้วจึงไม่จำเป็นต้องอธิบาย มีธุระอันใดก็พูดมา มิต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลาอีก”“ทูลเสด็จอาตามตรง เสด็จพ่อกล่าวว่าองค์ชายรัชทายาทเหวินฉางไร้ความสามารถ วัน ๆ เอาแต่ดื่มสุราเคล้านารี ไม่สนใจเรียนรู้งานราชกิจ จึงคิดปลดเขาออกจากตำแหน่งพ่ะย่ะค่ะ” เหวินอวิ๋นฝูแจ้งตามความจริง ซึ่งก็มิใช่เรื่องที่รอดพ้นจากหูตาของตวนอ๋องเฉินฟาหยางแต่อย่างใด“เดิมทีเหวินฉางก็มิได้สนใจเรื่องนี้ พอเห็นว่าเสด็จพี่ของตนรอดกลับมา จึงเปิดเผยอย่างเต็มที่ว่ามิต้องการตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท คงอยากกลับไปทำตัวเสเพลเหลวไหลเช่นที่ผ่านมากระมัง”“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ เหวินฉางกล่าวกับข้าว่ามิชอบการแก่งแย่งชิงดี ขอเพียงได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ไม่ปวดหัวหนักเพราะต้องตัดสินใจเรื่องยุ่งยากต่าง ๆ ก็พอแล้ว”“เช่นนั้นเสด็จพี่คิดวางตัวผู้ใดแทนเล่า” ตวนอ๋องเฉินฟาหยางแสร้งหยั่งเชิงถาม องค์ฮ่องเต้เหวินจวินต้องการสิ่งใด มีหรือที่เขาจะมองไม่ออก“ข้าเองก็มิแน่ใจว่าเสด็จพ่อคิด