All Chapters of ชะตารักนางรอ: Chapter 131 - Chapter 140

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 31 สินค้าจากต่างเมือง (1)ภาพตวนอ๋องเฉินฟาหยางนั่งขอพรอยู่ในวัดเล็ก ๆ บริจาคข้าวของให้กับโรงทานจำนวนมากยังคงตรึงความสนใจผู้คนในเมืองหลวงได้เป็นอย่างดี ต่อให้เขาแวะเวียนมาที่นี่ปีละสองครั้ง แต่ก็มิได้ทำให้ผู้คนชินชากับสิ่งที่เห็นชาวเมืองล้วนจำฝังใจว่าตวนอ๋องผู้สูงศักดิ์มิได้เชื่อในศาสนาหรือพิธีกรรม กระทั่งออกทัพจับศึกก็มิได้สนใจฤกษ์ยาม มั่นใจในฝีมือของตนมากกว่าสิ่งอื่นใด แต่ที่มิได้เอ่ยขัดก่อนหน้าก็เพราะเบื่อจะเถียงกับเหล่าขุนนางเท่านั้นเองราวสามปีก่อนความเชื่อของตวนอ๋องเปลี่ยนแปลงไป เขาจำได้ดีว่าตนนั่งทอดอาลัยอยู่ไม่ห่างจากวัด โศกเศร้าจากความสูญเสียจนแทบประคองสติไม่อยู่ ยามนั้นไต้ซือชรารูปหนึ่งเดินผ่านมา ถามไถ่อย่างมีเมตตาว่าช่วยอะไรได้บ้าง เฉินฟาหยางจึงกระแทกเสียงตอบ กล่าวว่ามิได้ต้องการลบหลู่ แต่เขามิเชื่อเรื่องพิธีสะเดาะเคราะห์และไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งสิ้น‘มิเชื่อก็ไม่เป็นไร แต่หากเล่าให้อาตมาฟัง มิแน่ว่าอาจคลายความทุกข์ได้’ตวนอ๋องเฉินฟาหยางไม่มีอะไรต้องเสีย จึงเล่าตามความจริงว่าเพราะขาดสติ กอปรกับคำโกหกมากมายทำให้ภรรยาเสียใจจนตกเลือด ทารกในครรภ

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 32 ความลับของคุณชายหลี่ (1)ก้อนเมฆสีเทาลอยละล่องบนท้องฟ้ามืดครึ้ม บดบังแสงสว่างจนแทบมองไม่เห็นดวงตะวัน ชาวบ้านเห็นดังนั้นก็ต่างพากันเก็บข้าวของ เพราะเกรงว่าพายุใหญ่จะทำให้ทุกอย่างเสียหาย แต่สุดท้ายกลับมีเพียงลมกรรโชก หาได้มีสายฝนโปรยปรายแต่อย่างใดไม่ซวี่หยาม้าตัวโปรดของตวนอ๋องร้องออกมาอย่างอารมณ์ดี เพราะการเดินทางในครั้งนี้นับเป็นครั้งแรกที่เจ้านายมิได้เร่งรีบ ทั้งยังหยุดแวะพักในช่วงที่ควรหยุด เร่งเดินทางในช่วงที่ควรเร่ง ยามถึงจุดหมายปลายทางจึงไม่เหนื่อยจนเกินไปนักหากเป็นตวนอ๋องคนก่อนคงรีบเดินทางเพื่อหาความจริง กระชากคอหลี่จินหมิง ลงมือให้หนักจนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ แต่ความริษยาและความหึงหวงทำให้เขาต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวนานเกือบสามปีครึ่ง พอได้รับโอกาสอีกครั้งจึงต้องตั้งสติให้มาก มิให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล หรือพูดตรง ๆ ก็คือมิหึงหวงจนกลายร่างเป็นสุนัขบ้าอีกเขาวางแผนมอบหมายงานที่ต้องรับผิดชอบให้กับองค์ชายรัชทายาทอย่างละเอียดถี่ถ้วน พลางพร่ำบอกตนเองว่าอย่าใจร้อน เรียงลำดับให้ถูกต้องว่าสิ่งใดควรต้องทำก่อนหรือหลังรอได้หรือว่ารอไม่ได้ความจริงเรื่องของเสวีย

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 33 อาเหยา (1)เมื่อวานเฉินฟาหยางได้เข้าไปในบ้านหลังเล็กของนางแล้ว ทว่าได้ช่วยงานอยู่แค่ลานด้านนอก ยกเตาสำหรับย้อมสีด้ายและเปลือกไม้เอาไปเก็บในห้องเก็บฟืน โดยมิได้รับอนุญาตให้เฉียดใกล้เรือนหลังเล็ก หลังจากทำงานท่ามกลางสายฝนเกือบหนึ่งชั่วยาม เขาก็พาร่างเปียกปอนไปยืนรับฟังคำสั่งของสาวงามที่ยังซ่อนตัวอยู่ในบ้าน มิยอมเปิดเผยตัวตนออกมาให้ได้ยลโฉม‘พี่ชายมีชื่อว่าอะไรหรือเจ้าคะ’เสียงหวานปานน้ำผึ้งเช่นนี้ เป็นเสวียนซือชิงมิผิดแล้ว หัวใจของเขาเต้นโครมคราม หากเลือกได้ก็คงตรงเข้าไปกอดจูบให้หายคิดถึง แต่จะทำเช่นนั้นก็ต้องมั่นใจว่านางให้อภัยเขาเสียก่อน‘ข้าผู้ต่ำต้อยมีนามว่าเสิ่นซือเหยา นายหญิงเรียกว่าอาเหยาเถิดขอรับ’เฉินฟาหยางดัดเสียงตอบ จำได้ว่านางเงียบไปพักใหญ่ ซึ่งก็ไม่ผิดไปจากที่คาดเพราะเสวียนซือเหยาคือชื่อบิดานาง มิใจอ่อนยอมว่าจ้างก็คงแปลกแล้ว‘อีกสามวันเจ้าค่อยมาเริ่มงานเถิด ช่วงนี้ฝนตกแรง ยังไม่มีเรื่องอันใดให้ทำมากนัก’นางกล่าวเรื่องค่าจ้างอีกสองสามประโยค ยังคงไม่ยอมออกมาให้เห็นหน้า มีเพียงเสียงดังออกมาจากตัวเรือนแผ่วเบา แต่กระนั้นในใจเฉินฟาหยางก็สุขล้นจนแทบก

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 34 ไม่ค่อยเจ็บแล้ว (1)ลมหนาวที่พัดมาทำให้สาวงามต้องกระชับเสื้อคลุมตัวโปรดให้แน่น เสวียนซือชิงมิได้ออกนอกตัวเรือนบ่อยนัก แต่ในเมื่อลูกจ้างใหม่ยังด้อยประสบการณ์เรื่องการย้อมสีเส้นด้าย การสอนงานให้จนกว่าเขาจะชำนาญจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นอย่างมากอาเหยาดูคล้ายมิใช่คนชอบพูดเช่นเดียวกับนาง บทสนทนาที่มีต่อกันจึงสั้นกระชับ เช่นเปลือกไม้ประเภทไหนมีชื่อว่าอะไร ให้สีอะไรบ้าง ดอกไม้ประเภทใดให้สีติดทนทาน ส่วนเรื่องส่วนตัวนั้นแทบมิได้พูดกันเลยสักคำ ยิ่งคืนวันเลยผ่านนานเกือบเดือน นางก็ยิ่งคลายความสงสัยและเชื่อว่าลูกจ้างคนใหม่ คงไม่มีส่วนเกี่ยวพันกับตวนอ๋องเฉินฟาหยางอย่างแน่นอน“อาเหยาสรุปวิธีการเตรียมสีด้วยเปลือกไม้ให้ฟังหน่อยได้หรือไม่”“ก่อนอื่นต้องตัดเปลือกไม้ให้เป็นชิ้นเล็ก แช่ในน้ำสะอาดราวสี่ชั่วยาม จากนั้นนำมาห่อด้วยผ้าขาว ต้มในน้ำนานครึ่งชั่วยาม แล้วจึงนำเปลือกไม้ออก เติมเกลือเล็กน้อยเพื่อให้สีเข้มและติดทนดียิ่งขึ้น”“แล้วยามย้อมเส้นด้ายเล่า”“ก่อนอื่นต้องต้มเส้นด้ายให้สะอาด จากนั้นแช่ไว้ในน้ำเกลือราวหนึ่งเค่อ เมื่อสีพร้อมแล้วจึงคลี่เส้นด้ายลงต้มด้วยไฟอ่อนนานครึ่งชั

พระชายาตำหนักร้างรัก บทที่ 35 เจ้าซาลาเปาน้อย (1)หลังจากสนทนากับอาเหยาจนความทรงจำในอดีตปรากฏชัด ย้ำเตือนให้นางคิดถึงความรักครั้งแรก เสวียนซือชิงก็มิได้ออกนอกเรือนอีก มิใช่ว่านางกลัวที่จะพูดคุยลูกจ้างคนใหม่ แต่เป็นเพราะต้องเร่งปักผ้าให้ทันตามคำสั่งของลูกค้าที่พี่ชายบุญธรรมรับงานมาให้อีกที“เสี่ยวผิง ฝากผ้าพวกนี้ให้คุณชายหลี่ อย่าลืมบอกให้เขาแวะมาสักหน่อย ข้างในบ้านวุ่นวายอีกแล้ว”เสวียนซือชิงมิลืมกล่าวต่อเสี่ยวอันด้วยว่าให้เข้าไปดูแลเรื่องในบ้าน เพราะนางต้องตรวจดูด้ายที่ตากไว้ครู่ใหญ่จึงจะกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตนได้ ทว่าเพียงแวบแรกที่เห็นลูกจ้างที่กำลังยืนกวาดลานบ้าน นางก็พลันนิ่วหน้า ขยี้ตาแรง ๆ ครั้งหนึ่งก็ตระหนักได้ว่าตนมิได้ตาฝาดไปอาเหยาคล้ายมิใช่บุรุษผู้อาภัพดังเดิม“อาเหยา มิใช่ว่าวันนี้คือวันหยุดของเจ้าหรอกหรือ”สิ่งที่ทำให้เสวียนซือชิงประหลาดใจมิใช่เรื่องลูกจ้างคนใหม่ยืนกวาดบ้านในวันหยุดงานของตน ทว่าเป็นเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ต่างหากเล่าเสื้อผ้าของอาเหยาสีสันเรียบง่ายไม่ฉูดฉาด แต่มองไกล ๆ ก็ยังรู้ว่าเป็นผ้าเนื้อดี ราคาแพงอย่างมาก นอกจากนั้นเขายังมิได้เดินกะเผลกหรือห่อไหล่อย่าง