ชะตารักนางรอ のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

ที่หนักหนายิ่งกว่านั้น คือข่าวเรื่องไร้สมรรถภาพนั้นถูกชี้ชัดว่าเป็นเพียงข่าวลวง เพราะการที่สามีจูงมือภรรยาออกจากห้องในยามตะวันตรงศีรษะ ทำให้เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมและแขกจำนวนมากคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้จริง ๆ“คืนที่ผ่านมา เถียนเถียนนอนหลับสบายดีหรือไม่” บุรุษเจ้าอารมณ์เอ่ยถามระหว่างขี่ม้ากลับบ้าน“ดีมากเจ้าค่ะ มีท่านพี่กอด นอนที่ไหนก็ดีทั้งนั้น” นางเอ่ยคำหวานตามประสาคนชอบอ้อน“ปากหวานขึ้นทุกวัน” หยางเหวินเย่บ่น ทั้ง ๆ ที่ในใจชอบฟังคำออดอ้อนของภรรยาอย่างมาก“เพราะท่านพี่จูบข้า ปากข้าก็เลยหวาน”“หยุดพูดได้แล้ว” หากเถียนเถียนกล่าวมากกว่านี้ เขาก็คงจะใจอ่อน ลืมข้อตกลงที่ทำไว้กับสหายสูงศักดิ์จนสิ้นทว่าพอมิได้ยินคำของภรรยา หยางเหวินเย่กลับกระซิบเรียบคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างหน้า และพอนางหันหน้ามายิ้มกว้าง ก็ค่อยโล่งใจว่ามิได้กำลังโกรธ“เถียนเถียน ข้าไม่แน่ใจว่าจะอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ เช่นนี้อีกนานเท่าใด กลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งเจ้าจะรับไม่ไหว และทิ้งกันไปเสียก่อน” ภรรยาไม่ตอบด้วยคำพูด ทว่าโน้มตัวสามีลงมาจูบโดยมิกลัวว่าใครจะเห็น“ท่านพี่สบายใจขึ้นบ้างไหมเจ้าคะ”หยางเหวินเย่ไม่พูดอันใดอีกจนกระทั่งถ

หากหยางเหวินเย่ทราบถึงคำขวัญของสกุลหวัง เขาก็คงไม่กล้าโกหกภรรยาอย่างหน้าด้าน ๆ นานกว่าสิบวัน ท่านรองแม่ทัพหวังเฉินกง บิดารูปงามของคุณหนูเถียนเถียน พร่ำสอนคนในตระกูลเสมอว่า‘รักษาสัตย์มอบรางวัล ลงทัณฑ์หากกล่าวเท็จ’คำสอนของบิดาตราตรึงอยู่ในหัวใจของเถียนเถียนตั้งแต่ยังเล็กจนกระทั่งออกเรือน สามีจะประพฤติไม่ดีอย่างไร ก็สู้อดทนไม่ว่ากล่าว มอบความรักตอบแทน โดยหวังว่าสักวันเขาจะเห็นใจและปฏิบัติต่อนางให้ดียิ่งขึ้น นึกไม่ถึงว่าเขาจะละเลยความรู้สึก และทำในสิ่งที่นางเคยบอกแล้วว่ารับไม่ได้‘หากวันหนึ่งข้าทำให้เจ้าต้องเสียใจ เจ้าจะเกลียดข้าหรือไม่’‘รักแล้วไม่กล้าเกลียดหรอกเจ้าค่ะ อาจจะมีโกรธบ้าง ขอเพียงท่านพี่เขียนจดหมายมาง้อข้าสักฉบับก็ใช้ได้แล้ว แต่ไม่นับเรื่องโกหกนะเจ้าคะ เรื่องพวกนั้น เถียนเถียนอภัยให้ไม่ได้แน่ ๆ’หยางเหวินเย่เขียนจดหมายง้อภรรยาถึงเจ็ดฉบับ แต่นางไม่ตอบกลับแม้เพียงครึ่งคำ และพอเขาตั้งใจว่าจะบุกเข้าห้องพักสำหรับแขกที่นางใช้เป็นที่นอนชั่วคราว บ่าวใบ้ก็รีบวิ่งเข้ามาห้าม พร้อมกับบอกว่านั่นจะทำให้คุณหนูหายโกรธช้ายิ่งขึ้นไปอีกหากมิได้จางฉวนคอยลอบช่วยเหลือ หยางเหวินเย่ก็คงจะสติแตกไป

หากเหล่าคุณชายมิได้ทราบความว่าท่านแม่ทัพเลื่องชื่อ แต่งงานเสียตั้งแต่ห้าปีก่อน ก็อาจจะคิดไปได้ว่าเพิ่งจะแต่งอนุภรรยาเข้าบ้านเหลียนซาน ด้วยยามนี้หยางเหวินเย่กับภรรยาหยอกล้อกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน หัวร่อต่อกระซิก เดินชมร้านรวงต่าง ๆ ในเมืองเทียนโจว โดยมีบ่าวใบ้คอยถือของที่สามีกระหน่ำซื้อเอาใจภรรยาสิ่งใดที่เถียนเถียนไม่เคยทำหรือคิดอยากจะทำ สามีที่หลงภรรยาจนหน้ามืดก็รีบสนอง ยามพานางไปซื้อน้ำตาลปั้นรูปผีเสื้อก็ถือด้วยกันคนละชิ้น ประพฤติตัวราวกับหนุ่มน้อยอายุสิบหกปีก็ไม่ปาน ยามนั่งที่โรงน้ำชาเพื่อรอดูละคร เขาก็ขอโต๊ะที่ดีที่สุด พร้อมจ่ายราคาพิเศษ มิให้โต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ มีใครมานั่งกวนใจหยางเหวินเย่อยากอวดภรรยาให้คนทั้งเมืองได้ยลโฉม แต่ก็มิได้อยากให้ใครได้อยู่ใกล้นางมากจนเกินไปนักบ่าวใบ้คอยกระซิบบอกว่าภรรยาของเขาชื่นชอบสิ่งใด จนคุณหนูเถียนเถียนสงสัยว่าสองนายบ่าวสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่แน่ แต่พอเห็นว่าจางฉวนมีเงินซื้อของไม่ขาดมือ จึงเดาได้ว่าบ่าวคนสนิทของนางทำงานได้ถูกใจคุณชายหยางมาได้สักพักใหญ่แล้วพอจางฉวนลอบส่งภาษามือ บอกว่าคุณหนูเคยบ่นว่าอยากได้พู่กันขนสุนัขจิ้งจอกและอ่างล้างพู่

หากมนุษย์เรามีความสามารถในการย้อนเวลา หรือลบเลือนความทรงจำได้ สาวน้อยวัยสิบเก้าปีคงจะภาวนาขอย้อนกลับไปบอกตัวเองมิให้พูดว่าจะตามใจท่านพี่ทุกอย่าง เพราะหยางเหวินเย่ถือนั้นคำพูดนั้นจริงจัง และปลุกปั่นเอาเปรียบภรรยาตลอดทั้งคืน กระทั่งยามสายที่ตั้งใจว่าจะเข้าครัวเตรียมอาหาร นางก็ยังถูกคว้าหมับเอาที่ข้อเท้า และดึงตัวกลับไปรังแกดังเดิมท่านพี่ย้ำว่าจะชดใช้ให้สมกับห้าปีที่นางต้องพลาดไปทว่าพอภรรยายังเยาว์เริ่มงอแง ท่านแม่ทัพก็พลันต้องหยุดมือ และกอดปลอบใจกันเสียยกใหญ่ เถียนเถียนสารภาพว่าง่วงไม่ไหวแล้ว และหากยังได้นอนน้อยเช่นหลายคืนที่ผ่านมา นางจะต้องตายก่อนแน่ ๆ“ท่านพี่พอแล้วนะเจ้าคะ เถียนเถียนง่วงนอนแล้ว” นางละเมอออกมาเบา ๆ ทำให้คนที่นอนจ้องหน้าภรรยาถึงกับอดยิ้มออกมามิได้เถียนเถียนทำให้สามีหน้านิ่งยิ้มเก่งขึ้นมาก ไม่ว่านางจะทำอันใดก็น่ารักน่าเอ็นดูไปเสียทุกอย่าง ดวงตาสีน้ำผึ้งคู่นั้นก็อันตรายเสียเหลือเกิน จ้องมองยามใดก็พลันต้องลืมวันลืมเวลา ลืมตัวอยากจะลากภรรยาขึ้นเตียงอยู่ร่ำไปพอแล้วรักก็เป็นเช่นนี้ อยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ มิอยากให้ผู้ใดได้ชมความงามของนางอีก แต่จะให้กักขังจำกัดอิสรภา

ณ จวนคหบดี...คุณชายสูงศักดิ์ออกคำสั่งให้เหล่าผู้ติดตามรออยู่ข้างนอก ส่วนเขาและสหายเข้าไปรอในห้องรับรองแขกหรูหราของคหบดีสกุลเซี่ย สายตาหรี่เล็กจ้องมองบุรุษอารมณ์ร้อนเป็นเชิงปรามมิให้ก่อเรื่อง คราวก่อนเขามิได้อยู่ด้วย หยางเหวินเย่ควบคุมสติของตนไม่ได้ ทำลายข้าวของในจวน รวมถึงทำร้ายร่างกายบ่าวไพร่หลายรายที่เข้าขัดขวางเพื่อมิให้เขาได้เจอกับอดีตคนรักโชคดีที่ทางการยังเกรงใจองค์ชายรัชทายาท จึงทำแค่เพียงส่งจดหมายตักเตือน ทว่าคราวนี้สหายคลั่งรักหนักยิ่งกว่าเดิม เยว่หยางจึงมิแน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างพฤติกรรมของหยางเหวินเย่ คาดเดาไม่ได้เลยจริง ๆ“เจ้ามีธุระอะไร แล้วคุณชายหน้าจืดนี่คือใคร”เซี่ยเจียเหยียนปรากฏตัวหลังจากปล่อยให้แขกรออยู่เกือบหนึ่งเค่อ ดวงหน้าของเขามีรอยช้ำประปราย คล้ายถูกทำร้ายทุบตีเมื่อไม่นานที่ผ่านมา“ข้าคือสหายของเหวินเย่ มาจากเมืองหลวง นามว่าเยว่เล่อ”คนแปลกหน้ารีบแนะนำตัว เพราะกลัวว่าท่านแม่ทัพจะเกรี้ยวกราดที่สหายถูกเรียกขานด้วยถ้อยคำหมิ่นเกียรติ จนเฉลยความออกไปว่าเขาคือใครแน่“ซูหนี่ว์อยู่หรือไม่”หยางเหวินเย่ข่มอารมณ์สอบถามอย่างมีมารยาท“เหตุใดจึงถามหาภรรยาข้า!” คหบดีหนุ