ชะตารักนางรอ のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่คล้ายจะตระหนักได้แล้วว่า ควรต้องทำตัวทำเยี่ยงไร ภรรยาโฉมงามจึงจะไม่กลับไปโกรธดังเช่นหลายวันที่ผ่านมา เขาออกคำสั่งให้จางฉวนนั่งอยู่ด้วย เพราะแน่ใจแล้วว่าอย่างไรบ่าวใบ้ก็จะลอบซุ่มอยู่แถวนี้ เพื่อที่จะเอาเรื่องไปแจ้งต่อนายสาว มิสู้ให้อยู่ด้วยกันตั้งแต่ต้น เผื่อว่าอดีตคนรักของเขาจะนึกละอายและระมัดระวังกิริยาขึ้นมาบ้างทว่าเซี่ยซูหนี่ว์ไม่ใช่คนละอายอะไรโดยง่าย“ข้าต้องเดินทางไปทำธุระที่ต่างเมืองสักหลายวัน จึงลอบแวะมาร่ำลาท่านพี่” นางแจ้งต่อไปด้วยว่า ถูกสามีจับตามอง มิยอมให้แวะมายังบ้านเหลียนซานตลอดหลายวันที่ผ่านมา“ขอให้เจ้าเดินทางปลอดภัย”“ท่านพี่จะคิดถึงข้าใช่ไหมเจ้าคะ” นางออดอ้อนโดยมิสนใจสายตาของบ่าวใบ้“ซูหนี่ว์ ข้าแต่งงานแล้ว” หยางเหวินเย่รีบเอ่ยเตือน“แต่ท่านพี่รักข้า มิได้รักนางอัปลักษณ์ผู้นั้น”ซูหนี่ว์กวาดตามองบ่าวใบ้ ตั้งใจจะพูดอะไรสักหลายคำ เพื่อให้มันนำไปฟ้องนายสาว นางได้ยินมาว่าจางฉวน บ่าวใบ้รูปร่างกำยำสนิทสนมกับสะใภ้สกุลหยางค่อนข้างมากออกจะมากเกินไปเสียด้วยซ้ำสังเกตได้จากการที่มันทำหน้าไม่พอใจ ยามเจ้านายถูกกล่าวหาว่าอัปลักษณ์ ซูหนี่ว์จ้องมองดูโดยละเอียด แ

“ขอเพียงท่านพี่ไม่โกหก หัวใจของเถียนเถียนก็จะยังอยู่ตรงนี้ที่เดิม ต่อให้ท่านพี่กล่าวว่าไม่มีวันมอบความรักกลับคืน เถียนเถียนก็ยังจะรอ” นางวางมือของตนไว้บนอกซ้ายของสามี ขณะกล่าวกลั่นคำหวานจากหัวใจดวงน้อยอ้อมกอดของภรรยาทำให้ท่านแม่ทัพหนุ่มเกิดความต้องการมิต่างจากที่เคย ทว่าคราวนี้กลับพ่วงความรู้สึกอบอุ่นวาบหวามหัวใจมาด้วย คล้ายถูกน้ำทิพย์ชโลมหล่อเลี้ยงต้นหญ้าที่กำลังจะแห้งตายก็มิปาน เขาค่อย ๆ เชยคางของภรรยาขึ้นมา และแทนที่จะมอบจูบดุดันตามความชอบ กลับทาบทับแผ่วเบาลงไปบนแก้มนวลราวกับกลัวว่านางจะเจ็บเหตุใดจึงรู้สึกอิ่มเอมใจยิ่งนักเหตุใดภรรยาตัวน้อยจึงทำให้หัวใจของเขาเปราะบางยิ่งนัก“วันนี้เจ้านั่งวาดรูปเหนื่อยทั้งวัน ควรพักผ่อนให้เร็วสักหน่อย ส่วนเรื่องอาบน้ำ เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง” หยางเหวินเย่จูบศีรษะของภรรยา“ท่านพี่เบื่อหน้าเถียนเถียน จนมิอยากให้อาบน้ำให้เลยหรือเจ้าคะ” นางกะพริบตาถาม“หากปล่อยให้เจ้าอาบให้ เกรงว่าจะห้ามความปรารถนาของตนเอาไว้มิอยู่”“หากท่านพี่ต้องการ...”“แน่นอนว่าต้องการ ทว่าก็มิอยากเอาเปรียบภรรยา มิใช่เจ้าหรือที่บอกว่า ต้องการสัมผัสเศษเสี้ยวความรักก่อนที่จะเข้าหอ”“ท

“ท่านพี่อยากจะดื่มอะไรหรือเจ้าคะ” เถียนเถียนถามสามีแทนเสี่ยวเอ้อที่กำลังรอคำตอบหยางเหวินเย่พาภรรยาเข้ามานั่งในโรงเตี๊ยมที่ฝากม้าเอาไว้ได้สักพักแล้ว ทว่ากลับเอาแต่จ้องมองหน้านาง มิสนใจคนที่รอรับคำสั่งว่าต้องการสิ่งใด“สุรา ขอสุราและกับแกล้มสักสองสามอย่างเป็นใช้ได้” เขามองภรรยาสั่งขนมและน้ำชายามบ่าย มิลืมสั่งให้บ่าวทั้งสองที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ กันทีแรกหยางเหวินเย่ก็ตั้งใจว่าจะขัด อ้างเรื่องความไม่เหมาะสม แต่พอจำได้ว่าเถียนเถียนถือว่าบ่าวใบ้คือสหาย เขาจึงยอมทำตามใจไม่ขัดข้อง และอีกประการสำคัญ เขายังมิได้ให้รางวัลที่จางฉวนหาหนทางทำให้ได้คืนดีกับภรรยาจนสำเร็จ“อยากดื่มกินอันใดหรือไม่”หยางเหวินเย่เสนอ ทว่าจางฉวนกลับปฏิเสธ และนั่งจิบน้ำชาคุยภาษามือกับเสี่ยวเหมยอย่างสบายอารมณ์“เถียนเถียนเที่ยวในเมืองครั้งแรก มีความสุขดีหรือไม่”“ขอเพียงท่านพี่อยู่ด้วย เถียนเถียนอยู่ที่ไหนก็มีความสุขเจ้าค่ะ” คำออดอ้อนของนางทำเอาบุรุษที่เพิ่งจะสาดสุราลงคอไปได้สามจอกรู้สึกหนาวสลับร้อนทั่วทั้งร่างหยางเหวินเย่มองโดยรอบ ปรากฏว่าผู้คนในโรงเตี๊ยมต่างพากันจ้องมองภรรยาของเขาด้วยความสงสัยระคนประหลาดใจ ข่าวลือว่าภรร

ข่าวลือว่าท่านแม่ทัพหยางเหวินเย่ควบม้าเยี่ยมบ้านสกุลเหอในยามค่ำมืดเป็นที่กล่าวขวัญถึงเสียหลายวัน บ้างก็กล่าวว่าสองคุณชายถูกตีเสียขาหัก บ้างก็กล่าวว่าถูกควักลูกตาเพื่อทำให้มองไม่เห็นหญิงใดในใต้หล้าอีก ทว่าความจริงแล้วบุรุษเลือดร้อนทำเพียงพูดคุยกับบิดาของคุณชายเสียหลายประโยคความจริงแล้วเขาต้องการทำมากกว่าการพูดคุยธรรมดา แต่จนใจว่าประมุขสกุลเหอนั้นสนิทสนมกับบิดา ทั้งยังชราจบแทบจะยืนไม่ไหว หากทำให้ทายาททั้งสองพิกลพิการจนถึงขั้นแขนขาหรือดวงตาใช้การไม่ได้ หยางเหวินเย่ก็คงจะกลายเป็นคนบาป ทว่าเขาก็ยังยื่นคำขาด ว่าหากสองพี่น้องสกุลเหอเฉียดกรายเข้าใกล้หรือลอบมองภรรยาของเขาอีกอย่าว่าแต่แขนขาหรือดวงตา ต่อให้ลมหายใจก็คงไม่เหลือ‘ข้ากับน้องชายเข้าใจผิดคิดไปว่าท่านไม่สนใจภรรยา หากทราบเรื่องว่ารักใคร่ปรองดองกันดีเช่นนี้ ก็คงจะไม่หาหนทางให้ได้ใกล้ชิดกับนางจนเป็นภัยต่อตนเอง’รักเช่นนั้นหรือ...เหล่าคุณชายในเมืองเทียนโจวคิดว่าเขารักภรรยาแล้วหรือนี่หยางเหวินเย่ส่ายหน้า เพราะทราบดีว่าเศษเสี้ยวแห่งความรักยังไม่ปรากฏในใจตน แต่หากคนทั่วเมืองเข้าใจเช่นนั้นแล้วช่วยปกป้องเถียนเถียนให้รอดพ้นจากการคุกคามได้ สา

ยามนั้นหากหยางเหวินเย่มิได้อยู่ในสภาวะที่ควบคุมสติแทบไม่อยู่ หรือมีหัวใจที่ไร้เจ้าของ เขาก็คงจะนึกเมตตาสงสาร กล่าวคำปลอบประโลมโฉมงามที่เพิ่งจะสูญเสียบิดาเสียยกใหญ่ ทว่ายามนั้นกลับนึกถึงเพียงความรู้สึกของตน จึงมองไม่เห็นความทุกข์ของผู้อื่น“เจ้าไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้างานเถิด หรืออยากจะให้สามีอาบให้” หยางเหวินเย่เอ่ยวาจาเย้าหยอก พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ทำราวกับว่ามิต้องจากกันในวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงเถียนเถียนยังคงละอายต่อเหตุการณ์ในวันนั้นมิจางหาย จึงรีบขอตัวจากสามีโดยไม่มองหน้า หลังจากชำระร่างกายเรียบร้อยดีแล้ว ก็ร้องเรียกให้สามีไปจัดการกับตัวเองบ้าง“ท่านพี่ตัวเหม็น” นางหัวเราะ ก่อนจะวิ่งหนีไม่ยอมให้สามีจูบ ทว่าก็ถูกจูบไปเสียตั้งหลายครั้งหยางเหวินเย่รีบอาบน้ำแต่งตัวให้งดงามสมกับตำแหน่งแม่ทัพ เขาลอบเห็นเสี่ยวเหมยจัดเตรียมเสื้อผ้าสีม่วงให้กับภรรยา จึงตั้งใจว่าจะเลือกสวมสีเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าตนเองทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไร ทว่าก็ยังทำ เพราะรู้ว่านั่นจะทำให้ภรรยายิ้มอย่างพอใจ และเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของนางด้วยอีกประการ หากเถียนเถียนยิ้ม โลกของเขาก็พลอยสว่างสดใสไปด้วย หยางเหวินเย่ยิ้มเยาะตั