บททั้งหมดของ ชะตารักนางรอ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ท่านพี่ อย่าหยุดมือสิเจ้าคะ...”เถียนเถียนหอบสะท้าน รีบสั่งการมิให้สามีละเลยความปรารถนาที่กำลังโหมกระหน่ำรุนแรงจนใกล้ถึงปลายทาง นางเบียดเสียดดอกไม้เรียกร้องให้ได้รับการดูแลอย่างเร่าร้อนบุรุษที่ถูกร้องขอมีหรือจะรอช้า รีบเร่งกลืนกินยอดอกงอนงาม ดูดดึงจนเคร่งครัด ขณะส่งสองนิ้วชำแรกเนื้อสาวเร็วถี่ ก็เบียดดันท่อนเนื้ออุ่นร้อนกับต้นขาของภรรยา เพื่อเร้าอารมณ์กระหายหิวของนางให้ทะยานผ่านจุดสูงสุดของความรู้สึกเถียนเถียนแอ่นเนินนุ่มรับสามีอย่างมิละอาย ก่อนจะกระตุกสั่นทั่วร่างยาวนานกว่าทั้งสองครั้งที่สามีเคยลงมือทำให้ นางกำแขนแข็งแรงแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด เรียวขาคู่งามยังสั่นสะท้านเนิ่นนานจึงยอมกลับคืนสู่สภาพดังเดิมทว่าหยางเหวินเย่เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น“เถียนเถียนต้องทนเจ็บสักหน่อย”เขากล่าวขณะปลดปล่อยมังกรยักษ์มักมากให้เป็นอิสระจากการควบคุม มันผงาดง้ำบ่งบอกว่ากำลังหื่นกระหาย และพร้อมชนกับทุกอย่างที่ขวางหน้า ส่วนภรรยานะหรือ หันหน้าหนีไปเพราะความกลัวหรือความอายก็ยากจะเดาได้“ท่านพี่ใหญ่โตเกินไปแล้ว” เถียนเถียนกระซิบ มิแน่ว่าคิดถูกหรือผิดที่เรียกร้องขอผูกสัมพันธ์ทางกายแต่จะให้ปฏิเสธตอนนี้ จะมิใจร้า

การตกหลุมรักคือความรู้สึกที่อันตรายที่สุดในโลก ด้วยพอรู้สึกรักใครสักคนหนึ่งแล้ว ก็คาดหวังว่าอยากจะได้รับความรักตอบ ทว่าหยางเหวินเย่กลับโชคดีกว่าใครหลายคน เขามิต้องขวนขวายทำให้อันใดให้ภรรยารักตอบ เพราะนางบอกชัดแล้วใจนางเป็นของเขา และเมื่อคืนที่ผ่านมา ตัวนางก็เป็นของเขาด้วยเช่นกันพอได้สัมผัสเนื้อนางแล้วกลับลืมไม่ลง ต้องการครอบครองตีตรารักอยู่ร่ำไป ยิ่งพอนึกถึงดวงตาสีน้ำผึ้งยามยั่วยุสามีโดยมิได้เจตนา หยางเหวินเย่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามิอยากจะลุกออกจากเตียง แต่จนใจว่านางที่จะบรรเทาความปรารถนามิได้นอนอยู่ข้าง ๆ เขาจึงยอมผุดลุกออกเดินตามหาอย่างช่วยมิได้ทว่าตามหาในห้องอาบน้ำก็ยังมิเจอ เดินไปเมียงมองแถวห้องครัวก็ยังมิพบ กระทั่งศาลาในสวนหลังบ้านหรือก็ว่างเปล่า หยางเหวินเย่นึกประหลาดใจ เพราะคืนที่ผ่านมาเขารังแกภรรยาไปไม่น้อย นางไม่ควรมีเรี่ยวแรงเดินไปไหนมาไหนอย่างสะดวกมิใช่หรือ“ท่านพ่อเห็นเถียนเถียนหรือไม่” หมดหนทางแล้วจึงต้องถามหาเอาจากบิดา“นางฝากจดหมายไว้ให้เจ้า แล้วก็บอกว่ารู้สึกมิค่อยสบาย ขอเสียมารยาทมิออกมาส่ง” หยางซือถงพยายามบังคับเสียงของตนให้นิ่ง มิเอ่ยปากทะเลาะกับลูกชายตามที่ลูกสะใภ้เอ่ยข

“ท่านแม่จะรับน้ำชากับขนมหน่อยไหมเจ้าคะ” เถียนเถียนเอ่ยถามตามมารยาท เพราะนางกะพริบตาเพียงครั้งเดียว จางฉวนและเสี่ยวเหมยก็หายออกไปเตรียมของที่ต้องการแล้ว“นั่นวาดดอกอะไรอยู่หรือ”“ดอกผีเสื้อเจ้าค่ะท่านแม่ เถียนเถียนวาดจากความทรงจำ อาจจะไม่สวยเหมือนของจริงนัก” ความทรงจำยามอยู่บนหลังม้ากับสามี เดินทางเข้าตัวเมืองเทียนโจวด้วยกันเป็นครั้งแรก“จางฉวน เดี๋ยวเจ้าออกไปหาต้นผีเสื้อมาปลูกในสวน ข้าอยากเห็นของจริง” ฮูหยินหยางอ้างว่ามิได้เห็นนานแล้ว แต่ไม่ว่าใครได้ฟังก็รู้ว่านางแค่ต้องการเอาใจลูกสะใภ้ แทนลูกชายที่ไม่ได้เรื่องหยางซือถงก็มิต่างกัน ยามกลับจากต่างเมืองก็มักจะซื้อของมาฝากลูกสะใภ้คนโปรด ทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับหายากล้วนมีมามิได้ขาด แต่พอนางว่าบอกมิรู้จะใส่ไปอวดใคร เขาจึงเปลี่ยนไปซื้อหมึกและสีสำหรับวาดภาพให้แทนทีแรกก็มิมั่นใจว่าของเหล่านั้นจะเป็นประโยชน์ แต่พอภรรยาแจ้งว่าเถียนเถียนกลับไปวาดรูปอีกครั้ง ผู้อาวุโสจึงค่อยสบายใจขึ้นมาบ้างเถียนเถียนดูแลพ่อแม่สามีเป็นอย่างดีมาตลอดห้าปี ยามนางเกิดความทุกข์ในใจ สองผู้อาวุโสจึงสับเปลี่ยนหน้าที่ คอยดูแลสาวน้อยที่กำลังหัวใจแตกสลายให้กลับมาร่าเร

ใช้เวลาไม่ถึงชั่วหม้อข้าวเดือด หมอยามากฝีมือก็ปรากฏตัวอยู่ในห้องนอนของท่านแม่ทัพ หลังจากใส่ทำแผลใส่ยาให้เรียบร้อยแล้ว ก็กำชับมิให้ทำกิจกรรมผาดโผนอันใดอีก“บาดแผลปริแตกเล็กน้อยเท่านั้น หากคุณชายอดทนอยู่นิ่ง ๆ สักเจ็ดวันก็คงจะเดินสะดวกแล้ว” หมอยามิลืมกำชับกับภรรยาเรื่องดูแลบาดแผลของสามีก่อนจากยามห่างกัน เถียนเถียนมีคำพูดมากมายที่อยากจะเอ่ย แต่พอเจอหน้ากลับมิกล้าถามอันใดเลยสักคำ ความเจ็บปวดและความสูญเสียของท่านพี่ ทำให้นางมิกล้าเอ่ยอันใดที่จะทำร้ายจิตใจของเขาท่านพ่อของเถียนเถียนก็เป็นถึงรองแม่ทัพ ยามเจ็บหนักจากการศึกก็มักจะอารมณ์ฉุนเฉียวเกรี้ยวกราด ทว่าก็เป็นเช่นนั้นได้ไม่นาน เพราะมารดาได้ทำหน้าที่ดูแลอย่างไม่ขาดตกบกพร่องนางก็จะทำให้ได้เช่นกัน...“เจ้าไปพักเถิด เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง” จางฉวนเห็นหน้าตาไม่รับแขกของคุณชายหยาง รีบวางข้าวของที่ได้จากหลังม้า ทิ้งสองสามีภรรยาไว้ตามลำพัง“ท่านพี่อยากจะกินดื่มอันใดไหมเจ้าคะ”“ไม่อยากกิน” เสียงแหบบอกชัดว่ากำลังรู้สึกไม่ค่อยสบาย“เช่นนั้นรอสักครู่นะเจ้าคะ เดี๋ยวเถียนเถียนจะไปเปลี่ยนน้ำ เตรียมเช็ดตัวให้ท่านพี่”“ไม่ต้อง ข้าทำเองได้ ไม่อยากเป็นภาระ

เสียงบทสนทนาดังลั่นโรงสุรา ยิ่งตะวันตกดินแล้วยิ่งครึกครื้นเฮฮาสนุกสนาน หยางเหวินเย่ดื่มสุราหลายกา โดยมีภรรยาโฉมงามคอยเติมอยู่เรื่อย ๆ สายตาของเหล่าคุณชายมองนางอย่างจาบจ้วง ทว่าก็มิกล้าทำอันใดไปมากกว่าการจ้องมอง“ท่านพี่ดื่มมากเกินไปแล้วนะเจ้าคะ” เถียนเถียนเตือนสามี กลัวว่าเขาจะเมามายเกินกว่าจะกลับบ้านเหลียนซานไหว“นี่เจ้ากลัวว่าข้าจะเมาแล้วทำตัวขายหน้าเช่นนั้นหรือ”“เถียนเถียนไม่มีวันรู้สึกขายหน้าเพราะท่านพี่ แค่กลัว...”ภรรยาท่านแม่ทัพก้มหน้าลงต่ำ หวาดกลัวสายหื่นกระหายของเหล่าคุณชายและอันธพาลที่อยู่ในโรงสุรา นางรู้ดีว่าท่านพี่คงไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องไม่ดี แต่หากเมามายไร้สติ เขาจะปกป้องอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้อยู่หรือ“นี่ดึกมากแล้วนะเจ้าคะท่านพี่ เราควรกลับบ้านกันได้แล้ว”“อายคนหรือที่สามีทำตัวเสเพล ดื่มเหล้าไร้สติ”“เถียนเถียนรักท่านพี่ เข้าใจว่าท่านพี่กำลังทุกข์ แต่สุราไม่ใช่ทางออกนะเจ้าคะ” คำว่ารักของเถียนเถียน ทำให้บุรุษที่อยู่โต๊ะใกล้ ๆ ถึงกับต้องปวดใจ นึกสงสารสาวงามที่มีสามีไม่ได้เรื่อง“เจ้าไม่เคยดื่ม จะรู้ได้อย่างไร” หยางเหวินเย่สาดสุราลงคออีกจอก ไม่สนใจคำร้องห้ามของภรรยา“ห