All Chapters of I'm all yours: Chapter 31 - Chapter 40

“อยากเล่ารายละเอียดหน่อยไหม หรืออยากให้รู้แค่นี้” แคลร์ถาม “ไว้ฉันสบายใจอีกหน่อยค่อยเล่าดีกว่า คือมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องปรึกษาใคร ฉันได้คำตอบหมดแล้วจากอีกฝ่าย ฉันพอจะวางตัวได้ แค่อยากบอกเอาไว้ว่าฉันเป็นอะไรเพราะคิดว่าคงแสดงอาการแปลกๆ ออกไปไม่น้อยเลย ทุกคนจะได้ไม่ต้องข้องใจหรืออึดอัดกับฉัน ส่วนคืนนี้ที่มา ฉันแค่เหงาน่ะค่ะ” แคลร์ได้ฟังก็พยักหน้า “โอเค ฉันก็สงสัยอยู่แต่แรกแล้วล่ะ แต่มีอะไรเล่าให้ฉันฟังได้หมดนะ” แซมเม้มปากแล้วพยักหน้า “แล้วเรื่องที่คุณว่าจะเล่าล่ะ ตาคุณแล้ว” แซมอยากจะฟังเรื่องของแคลร์บ้าง “ไม่มี ฉันแค่จะหลอกให้คุณพูดน่ะ บอกตรงๆ ว่าอยากรู้มากว่าสัญชาตญาณฉันยังแม่นอยู่ไหม” แคลร์หรี่ตายิ้มยั่ว “โธ่ แคลร์ คุณขี้โกงนี่” แซมเหวี่ยงหมอนอิงลงไปเบาๆ ที่หัวไหล่ของแคลร์ แคลร์ปัดมันออกแล้วหัวเราะไปด้วย “เอ้อนี่ ฉันว่าแอนนาเขาแปลกๆ ไป คุณคิดเหมือนกันไหม” แซมถาม แคลร์แปลกใจว่าแซมไปเจอแอนนาถี่จนสังเกตได้ขนาดนั้นเลยเชียวหรือ แล้วจึงพลันคิดขึ้นได้ว่าแอนนาก็เคยถามครั้งหนึ่งนี่ว่าแซมได้ติดต่อมารึเปล่า “ฉันว่าฉันต้องถามมาก

ฟากแอนนาก็โทรหาแคลร์รัวๆ หลายสาย โทรออก กดวาง โทรออก กดวาง สลับไปมาอยู่อย่างนั้นเมื่อแคลร์ไม่รับสายเสียที เวลานี้แอนนาไม่ห่วงว่าจะกวนแคลร์ขณะขับรถหรือไม่ เพราะเธอร้อนใจมากกว่าเรื่องแซมที่บึ่งรถออกไปทั้งๆ ที่โมโหขนาดนั้น เธอไม่กล้าโทรหาแซมหรอก เธอละอาย “แซมกลับไปแล้วนะคะ ฉันอยู่เป็นเพื่อนจนเช้า” แอนนาส่งข้อความบอกแคลร์ตามนั้น เธอล็อคบ้านให้แคลร์ ปิดน้ำปิดไฟครบทุกจุดทุกดวง ก่อนจะขึ้นรถขับมาที่รั้ว จอดรถด้านหน้า ลงรถมาเลื่อนรั้วปิดแล้วล็อคอีกครั้งจากด้านนอก แคลร์ไว้ใจแอนนามากจากหลายปีที่ร่วมงานกันมา แม้แคลร์จะทำให้แอนนาหงุดหงิดรำคาญอยู่หลายหนแต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอภูมิใจที่แคลร์มองเห็นคุณค่าของความซื่อสัตย์จนไว้ใจเธอขนาดนี้ กุญแจทุกชุด แคลร์ทำสำรองไว้อีกชุดหนึ่งให้แอนนาเป็นคนถือ ซึ่งแอนนาก็ทำหน้าที่นี้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เหมือนผู้ช่วยที่รู้ใจ เหมือนทาสผู้ซื่อสัตย์ ริคพลิกตัวกลับมาคว้าหมอนหนุนศีรษะ ดึงมันเข้ามาแนบที่หน้าอก อมยิ้มพริ้มบางๆ แล้วนอนหลับต่อไปโดยไม่เอะใจเลยว่าซูไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว ซูดูเร่งรีบขึ้นมาทันทีเมื่อลงมาถึงชั้นล่าง เธอสาวเท้าก้าวยาวๆ หยิบข้าวของ

“ซู นั่งก่อน” ซูหันกลับมา เธอน้ำท่วมปากไปหมด “ตอนนี้ริคอยู่ไหน” แซมถามต่อทั้งที่ซูยังไม่ทันได้ขยับตัวลงนั่ง “ตอนฉันออกมาเขายังหลับอยู่เลย” ซูตอบ “ที่บ้านเธอน่ะเหรอ” แซมเลิกคิ้ว ซูพยักหน้าเบาๆ เธอมองแซมอย่างหวั่นใจเมื่อเห็นสีหน้าของแซมตึงเครียดขึ้น “เธออย่ารังเกียจฉันอีกคนเลยนะแซม” ซูอ้อนวอน แซมก็ยังไม่ได้ตอบอะไร เธอยังนิ่งและพอประมวลเหตุการณ์ได้ว่าทำไมริคจึงยังนอนหลับอยู่ที่บ้านซู และทำไมซูจึงต้องผลุนผลันออกมาทั้งที่เขายังหลับใหลไม่รู้สติ แซมยกสองมือขึ้นปิดปาก ก้าวถอยหลังห่างไปจากซูเล็กน้อย “เธอเป็นอะไรไป แซม” ซูก้าวเข้ามาหา แซมยิ่งถอยห่างออกไปจนชนขอบเตียง ซูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ แซมก็มีอาการเหมือนหวั่นวิตกอย่างหนัก ตัวของเธอเริ่มสั่น ซูทั้งตกใจและงงไปหมด แซมหายใจเร็วขึ้นๆ “ฉันไม่เป็นไร” แซมกลั้นใจฝืนพูดออกมา “ไม่ใช่แล้ว เราไปหาหมอกันดีกว่าไหม” ซูเป็นห่วงแซมอย่างสุดขีดแล้วตอนนี้ ซูค่อยๆ ก้าวเข้าไปแล้วกอดแซม เสียงประตูห้องถูกเปิดออก ทั้งสองคนหันมอง ริคเดินเข้ามาอย่างไม่รอให้เชื้อเชิญ

“เฮ้ย!” ริคสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงทักดังลั่นที่ข้างหู “หา? ครับ?” เขาขานรับแบบงงๆ “นี่ ฉันได้เบอร์ซาแมนธามาแล้วนะ จำได้ไหม ที่เจอในงานปาร์ตีของซูแล้วฉันถูกสเปคฉิบหายวายวอดเลยน่ะ” ธีโอทักทายริค เขาทำหน้าตาภูมิอกภูมิใจ ริคส่ายหน้า ถอนใจใส่เพื่อนจอมกวนของเขา ทำไมริคจะจำแซมไม่ได้ล่ะ ตัวละครสำคัญในนิยายรักที่จะพังมิพังแหล่ของเขา “อ๋อ เหรอ เออดีแล้ว” เขาเดินต่อไปจนถึงโต๊ะ ธีโอมองตามไปแบบงงๆ แล้วเดินหายใจรดคอหอยริคมาถึงที่ “แค่นี้เหรอ ทำไมไม่ดีใจกับฉันเลยวะ” ธีโอคะยั้นคะยอขอคำชื่นชมจากริค “ก็ดีใจด้วยไง ต้องให้เปิดแชมเปญฉลองไหมถึงจะพอใจน่ะ” ริคพูดแล้วหัวเราะหึหึ “เป็นอะไรของนาย ไหนเล่าซิ” ธีโอรู้ได้ทันทีว่าริคมีอะไรในใจ เขาเหม่อลอยและไม่ยินดียินร้ายกับข่าวล่ามาแรงของธีโอเลย “ไว้เล่าให้ฟังตอนกินข้าวนะ เกี่ยวกับแม่สาวคนนั้นของนายด้วยน่ะ” ริคเปิดคอมพิวเตอร์ ธีโอดึงแขนริคหันมาหา “ยังไง เล่าเลย ตอนนี้” ธีโอคะยั้นคะยอ “ไม่ทำงานก่อนหรือไง” “ไม่ต้อง ไม่งั้นทีหลังก็อย่าเกริ่น” “ไม

แคลร์นับแต่นั้น เพียงแต่ไม่ได้ตามไปที่สตูดิโอหรือทุกๆ ที่เหมือนช่วงหลังเท่านั้นเอง “แอนนา” แคลร์เรียกแอนนาเสียงเรียบ “คะ” “ฉันขอบคุณคุณมากๆ นะ คุณคงไม่รู้ตัวหรอกว่าคุณเป็นเหมือนเพื่อนสนิทของฉันเลย ฉันตัดสินใจหลายอย่างได้ดีขึ้น เพียงออกปากถามความคิดเห็นจากคุณเท่านั้น” แอนนายืนนิ่ง แคลร์พูดต่อไป “ถึงวันนั้นฉันจะชวนคุณทำงานที่นี่แค่เพราะเห็นคุณไม่มีที่ไป แต่คุณจัดการที่นี่ได้ยอดเยี่ยมจนพ่อแม่ฉันวางใจและพาให้พวกท่านมองฉันเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจนยกโรงแรมนี้ให้ ท่านนึกว่าฉันคัดคนเข้ามาทำงานได้เก่ง ท่านนึกว่าฉันอ่านคนขาด แต่เปล่าหรอก ทุกอย่างน่ะผลงานคุณทั้งนั้น ฉันแค่บังเอิญเลือกคนถูก แต่คุณน่ะเก่งจริง” แอนนาอมยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่แคลร์เปิดใจเรื่องนี้ “แล้วได้สั่งอาหารรึยัง ฉันยังไม่เห็นได้ยินเลย” แอนนาถามแก้เก้อ “เฮเลนไม่รับสายเลย ขี้เกียจรอแล้ว ไม่เป็นไร เดี๋ยวไว้คุณหายเหนื่อยแล้วออกไปกินข้างนอกพร้อมกันทีเดียว” พูดจบเธอก็นั่งลงหันหลัง หยิบนิตยสารบนโต๊ะมาเปิดดูผ่านๆ แอนนาห่อไหล่กลอกตา “เอ้า งั้นก็ไปเลยก็ได้ เดี๋ยวก็เป็นลมกันพอดี” เธ