All Chapters of I'm all yours: Chapter 1 - Chapter 10

ความกระอักกระอ่วนมวนท้องเล่นงานเธออีกครั้งแล้ว สายตาของแซมเป็นกังวลปนเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องที่ยังค้างคาใจ บนโต๊ะกลางโซฟามีแก้วเบียร์วางอยู่ใบหนึ่ง ฟองเบียร์ขาวนวลยังผุดพรายไม่สิ้นสุดหลังถูกกดจากแท็ปก่อนยกมาเสิร์ฟ แซมเอนหลังพิงพนักโซฟา ตามองแก้วเบียร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอพยายามฝืนอารมณ์ไม่พึงประสงค์ที่จู่ๆ ก็กระแทกปังเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว ดนตรีอิเลคโทรสวิงที่เพิ่งเริ่มเป็นที่นิยมในเวลานั้นยังบรรเลงต่อเนื่อง แต่แซมกลับเหมือนอยู่ในภวังค์ ได้ยินแต่เสียงอื้ออึงในหูด้านนอกบ้านมีรถราจอดอยู่ประปราย หนึ่งในนั้นเป็นมิตซูบิชิ โคลท์ กาแลนท์ จีทีโอคันสีเหลือง ฝากระโปรงรถด้านหน้ายาวลาดต่ำ ท้ายคันเชิดขึ้นเหมือนหางเป็ด แผงหน้าปัดและมาตรวัดถูกออกแบบมาให้เหมือนผู้ขับกำลังนั่งอยู่ในห้องนักบิน นับว่าตัวรถบ่งบอกบุคลิกภาพของผู้ขับอยู่ไม่น้อย หากเทียบจากหน้าตาท่าทางของแซม หญิงสาวใบหน้าสะสวย ผิวขาวผุดผาดหมดจรด บุคลิกปราดเปรียว รูปร่างของเธอตรงตามแบบที่เรียกกันว่า “เฮโรอีนชิค” ซึ่งจำกัดความถึงผู้หญิงหน้าตาสวย ผอม ผิวขาวจัด ผิวหนังใต้ตาออกคล้ำ เส้นผมไม่เงาสลวยเท่าไรนัก พบเจอได้บ่อยๆ ในกลุ่มนางแบบยุค 90 ช่วง

บันไดไม้สี่ขั้นก่อนขึ้นถึงเฉลียงประดับด้วยกระถางดอกเจอเรเนียมสีแดงที่ปลายสุดทั้งซ้ายขวาทุกขั้น ตัดกับสีขาวพื้นหลังของบันไดและตัวเฉลียง โคมไฟต้นเสาตรงยอดบันไดทั้งสองฝั่งก่อนถึงประตูทางเข้าบ้านเปล่งแสงหรี่ระเรื่อ อบอุ่นทุกครั้งที่เธอเดินผ่านในเวลากลางคืน ซูชายตามองไปที่เฉลียงซึ่งมีชิงช้าสองที่นั่งตั้งอยู่เดี่ยวๆ ...โล่งไปนิด เธอคิดในใจ ซูวางแผนจะตกแต่งบริเวณนี้ด้วยเถาเฟิร์นเปอร์เซียอยู่แล้ว คงจะเปลี่ยนต้นเจอเรเนียมในกระถางที่บันไดไปด้วยเลย เธอเริ่มเบื่อไม้ดอกสีแดงตัดกับบันไดสีขาวนั่น และอีกไม่นานก็จะเบื่อเสียงอึกทึกในบ้านที่ขัดกับความสงบของบรรยากาศที่ควรจะเป็น ช่างเถอะ ทนอีกนิดเดียว เดี๋ยวคืนนี้ก็จะผ่านไปซูเปิดประตูเข้าบ้าน ดีใจที่แขกยินดีมางานเลี้ยงของเธอกัน แซมเองยังประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าซูจะจัดปาร์ตี้ตั้งแต่แรก ฟังดูไม่ใช่เธอเลย ซูเป็นคนอ่อนหวาน รักความประณีต ใส่ใจในรายละเอียด ชอบความสงบเงียบ แต่จะทำอย่างไรได้ ในความเป็นผู้หญิงแบบสุดๆ ของซูนั้น มันปนด้วยความทะเยอทะยาน กระหายความสำเร็จ และการจะได้มาซึ่งความสำเร็จนั้น หลายๆ ครั้งมันก็ต้องฝืนใจ ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำแม้จะต้องฝืนทนสั

“ขอโทษครับ” แววตาของริคเปลี่ยนเป็นแววตาของคนรู้สึกผิดทันที เขาเองก็ข้องใจนิดๆ ว่าทำไมซูต้องเสียงแข็ง ทำไมเธอต้องพูดจาเหมือนกำลังโกรธ เขาพูดผิดไปมากมายขนาดนั้นเลยหรือ“ไม่ๆ ขอโทษที ฉันกังวลใจนิดหน่อยน่ะค่ะ ปกติแซมไม่เป็นแบบนี้ ตั้งแต่เมื่อเย็นตอนคุยกันแล้ว วันนี้เธอแปลกไปหมด” ซูรีบขอโทษริคกลับไป เพราะเธอเองนั่นล่ะที่ต้องขอโทษเขา“โทรไปก็ไม่รับสายเหรอ”“ไม่รับ...” ซูยกโทรศัพท์ขึ้นดู ฉันขอตัวกลับก่อนนะ ขอโทษจริงๆ แต่เวียนหัวมาก ไว้คุยกัน “อ้อ แซมน่ะ เธอส่งข้อความบอกว่ากลับไปแล้ว ยังมึนหัวอยู่จริงๆ ด้วย” ซูบอกกับริคหลังอ่านข้อความของแซม“ขอโทษจริงๆ นะเมื่อกี๊ ฉันแค่เป็นห่วงเพื่อนน่ะค่ะ เห็นอาการไม่ดีตั้งแต่ก่อนหน้าแล้ว” ซูขอโทษริคอีกครั้ง จริงๆ ซูไม่ได้รู้สึกผิดอะไรมากนักหรอก แต่ริคทำหน้าตาน่าสงสารขนาดนั้น ส่วนหนึ่งข้างใน เธอเองก็รู้ตัวว่านึกโกรธขึ้นมาจริงๆ ซูก้มลงพิมพ์ข้อความตอบกลับแซม ถ้าโทรไปตอนนี้แซมอาจจะขับรถอยู่ ริคยิ้มแหยๆ เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้ควรจะพูดหรือทำอะไร ความมั่นใจเหลือแค่ศูนย์แล้ว“งั้นเราคุยกันต่อก็ได้นะ ถึงไหนแล้วล่ะ เมื่อตอนอยู่หน้าบ้าน” ซูทำตาโตใส่ริค“ก็... เหมือนยังไ

ปาร์ตีวันนี้ไม่ต่างอะไรกับงานเลี้ยงทำคะแนน ให้ซูได้เป็นที่รู้จัก และให้เขาได้อยู่ข้างๆ เธอท่ามกลางผู้คน อาจจะดูเหมือนเขานั่งวางแผนนี้มาทั้งวันแต่เปล่าเลย เขาคำนวณมาแล้วเป็นอาทิตย์“งั้นเราทำอะไรกันดี เหมือนแขกจะคุยกันเองแล้ว” ซูถามเขา“เราก็คุยกันเองบ้างไง มีอะไรเกี่ยวกับผมที่อยากรู้ไหมล่ะ” อาการเอียงอายทำอะไรไม่ถูกตั้งมากมายของริคเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้าเลือนหายไปแล้วทั้งหมด บอกแล้วว่าซูเหมือนแม่มดน้อย เธอเสกให้เขามั่นใจขึ้นมากแล้วนาทีนี้“คุณมีแฟนรึยังคะ” ซูถามหน้าตาเฉย ผิวหน้าของริคร้อนผ่าว“ยังครับ คุณล่ะ” ใจของเขาเต้นแรงมาก ทำไมอะไรๆ มันง่ายไปหมดเมื่ออยู่กับซู เธอคนนี้เกิดมาเพื่อเขาจริงๆ ใช่ไหม“ฉันก็ยัง” คำตอบของซูคือสะพานที่เธอตั้งใจทอดไปให้ริค“งั้น.. เราลองคบกันดูไหม” ริคไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไปแน่ๆ เขาถามเธออย่างไม่ลังเลใจ ดวงตาของซูยิ้มออกมาก่อนริมฝีปากของเธอจะเผยความนัย“ได้สิคะ” ซูยิ้มที่มุมปาก แก้มของเธอแดงเรื่อขึ้นมาแม้ในแสงสลัวของมุมหนึ่งในห้อง ริคพยักหน้ากลับไป เขาใช้มือลูบบริเวณท้ายทอยสองสามที สายตาของทั้งคู่ยังไม่ละจากกันและกัน ใจหนึ่งเขายังไม่อยากเชื่อว่าซูตอบรับ

เวลาผ่านไปครึ่งค่อนคืนแล้ว แซมก็ยังไม่หลุดพ้นจากคำถามที่เฝ้าถามตัวเองมาได้สักพักใหญ่ เธอเป็นอะไรไป อาการคล้ายโรคแพนิกเกิดขึ้นกับแซมมาหลายครั้งแต่แซมยังไม่เคยบอกกับใครแม้แต่ซู มันน่าแปลกตรงที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นเมื่อซูพูดถึงริคในครั้งหลังๆ มานี้ และที่เธอประหลาดใจที่สุดคือเรื่องเมื่อครู่ที่ใต้ฝักบัว อะไรกันแน่ที่ปลุกเร้าแซม เธอรู้แต่เพียงว่า มันทั้งสุข ทั้งรื่นรมย์ ขณะเดียวกันก็เจ็บปวดลึกๆ ในใจ แซมพลิกขึ้นมานอนบนเตียงเต็มตัว สอดขาเข้าไปใต้ผ้าห่มนวมสีดำผืนโปรด นึกแล้วก็น่าตลก แทบทุกอย่างในห้องนี้เป็นสีดำ ช่างให้อามรณ์ลึกลับดีเหลือเกินในยามเธอหลงอยู่ในวังวนความคิดและความรู้สึกของชั่วโมงนี้ แซมหลับไปไม่นานหลังจากนั้น ร่างกายยังคงเปลือยเปล่า มีเพียงความฟุ้งซ่านที่ปลอบโยนเธออย่างเดียวดายไปตลอดคืน“เฮ้เฮ อิทส์ ไทม์ ทู เวค อัพ นาว” เสียงเพลงจากนาฬิกาปลุกดิจิตอลเรือนสี่เหลี่ยมบนโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นวนลูปไปเรื่อยๆ แซมยังไม่มีทีท่าว่าอยากจะตื่น เธอบิดตัวคว้าเอาหมอนหนุนศีรษะอีกใบขึ้นปิดหน้า แต่ก็ปล่อยให้เสียงนาฬิกาปลุกดังอยู่อย่างนั้น แซมขออนุญาตตัวเองงีบต่ออีกหน่อย ความรู้สึกเหมือนได้หลับต่ออีก