All Chapters of I'm all yours: Chapter 21 - Chapter 30

แคลร์มองตามหลังแซมที่เดินออกจากร้านไปอย่างรู้สึกไม่ดี เธอหันมามองแอนนาซึ่งรอสบตากับแคลร์อยู่แล้ว แคลร์เม้มปาก ส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงไม่เห็นด้วยกับการกระทำ “ให้ฉันลาออกเลยไหม” แอนนาถาม ทุกคนในโต๊ะตึงเครียดไปกันใหญ่แล้ว “เดี๋ยวก่อนแอนนา คุณเป็นอะไรของคุณ ถ้าฉันใช้งานคุณหนักไปก็ขอโทษด้วยนะวันนี้” แคลร์ขอโทษปัดๆ ไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศในโต๊ะยิ่งแย่ ออสซีไม่รู้จะพูดอะไร เขาหยิบไหมไทยที่เหลือกระดกลงคอจนหมด แล้วลุกขึ้น “คืนนี้เรากลับกันก่อนแล้วกันนะ ผมไปจ่ายเงินก่อน พวกคุณนั่งคุยกันไป ผมจะไปจ่ายที่เคาน์เตอร์เลย” “เดี๋ยวฉันเคลียร์ให้นะ ออสซี” แคลร์ตะโกนไล่หลังมาแบบไม่ดังมาก “ไม่เป็นไร ผมเลี้ยงเอง มีของแซมที่ช่วยจ่ายมาแล้ววางอยู่บนโต๊ะ ผมเลี้ยงที่เหลือไหวน่า” ออสซียิ้มให้แคลร์แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ แอนนายังคงนั่งเฉยในท่าไขว่ห้าง “ตกลงยังไง” แอนนาถามแคลร์ “แอนนา ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรนะวันนี้ แต่รบกวนช่วยให้เกียรติฉันในฐานะนายจ้างด้วย ฉันไม่เคยอยากไล่คุณออก คุณก็รู้นี่ว่าฉันไว้ใจและชอบการทำงานของคุณ แต่นี่อะไร คุณม

“เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจ” แคลร์ยกแก้วขึ้นจิบนำ “มาร์ตินี่เผือกเหรอ” ออสซีถาม แคลร์ยกแก้วขึ้นที่ริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ดื่มเข้าไปเต็มอึก “ลองดูซิว่าใช่ไหม” แคลร์บอก ออสซียกแก้วขึ้นจิบ แล้วทำท่าเหมือนจะสำลัก “อะไรเนี่ย” เขาทำสีหน้าบูดเบี้ยว “ชาทิเบต แอนนากับแซมได้ชิมแล้วนะ เหลือแต่คุณที่ยังไม่ลอง” ออสซีคุ้นๆ ว่าได้ยินแคลร์พูดถึงอยู่เมื่อวันก่อนตอนแซมมาถ่ายงานที่นี่ “ขอโทษนะฮะ รสชาติไม่ได้เรื่อง” เขาบอกแคลร์ไปตรงๆ “มันดึกแล้ว ก็บอกแล้วไงว่าดื่มอะไรกันเบาๆ ดีกว่า ให้ฉันรินอย่างอื่นมาให้เดี๋ยวเกิดเมาแล้วได้กันเองทำไงล่ะ” แคลร์หยอกออสซี ตอนนี้เธอยิ้มออกแล้ว “บ้า” ออสซีเอียงอายสวนกลับไป “นั่นคุณเขินเหรอ” แคลร์ถามเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของออสซี “ก็คุณพูดบ้าอะไรเล่า” ออสซีหน้าแดง “พูดบ้าอะไร ฉันก็ล้อเล่น ทำเป็นไม่เคยไปได้” แคลร์มองออสซีอย่างประหลาดใจ แต่เธอก็ยังยิ้มให้เขา ออสซีหลบสายตาแซมอย่างชัดเจน เขาลองดื่มชาอีกครั้ง คราวนี้เขาลองดื่มให้เต็มอึก ค่อยๆ กลืนมันลงไป แล้วบอกกับแคลร์ “ไม่ไห

คืนนั้นผ่านพ้นไปจนถึงช่วงสายๆ ของวันต่อมา แคลร์งัวเงียลุกขึ้นจากโซฟา หยิบชุดนอนขึ้นมาสวม เธอเดินไปที่ห้องน้ำ เปิดประตูชะโงกหน้าเข้าไปมองดู แล้วจึงเดินขึ้นชั้นสองไปดูตามห้องต่างๆ ในบ้าน ออสซีกลับไปแล้วงั้นเหรอนี่ เธอกลับเข้าไปในห้องนอน หยิบแว่นตาที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาสวม ในห้องมืดสนิทแม้จะสายแล้ว เธอเดินไปอีก 4-5 ก้าวก่อนจะถึงหัวเตียง เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู มืออีกข้างชักรอกม่านทึบแสงเปิดออก แดดส่องเข้ามาเต็มที่จนเธอต้องหลับตาหลบแสงจ้า แคลร์นอนแผ่หลาลงบนเตียง เมื่อคืนที่หลับไปบนโซฟาทำให้เธอปวดเมื่อยเนื้อตัวจากการนอนผิดท่า เธอยืดแขนขาจนสุดเหยียดแล้วจึงกดโทรศัพท์ดู มีสายไม่ได้รับห้าสายเป็นสายของแอนนาทั้งหมด เธอรีบโทรกลับทันที “ฮัลโหล แคลร์” แอนนารับสายโดยที่แคลร์ไม่ต้องรอนาน “แอนนา มีอะไรรึเปล่า” แอนนาเงียบไป “ไม่ใช่สิ คือฉันหมายถึงที่โทรมาตั้งห้าสายน่ะ มีเรื่องร้ายแรงอะไรรึเปล่า แล้วเมื่อคืนคุณกลับบ้านปลอดภัยดีใช่ไหม” แคลร์รีบเปลี่ยนคำถามให้เข้าท่าเข้าทางกว่าการถามว่า มีอะไรรึเปล่า พลางส่ายหน้าอย่างรู้สึกไม่ดีที่ถามแบบนั้นออกไป “เมื่อคืนฉ

แซมเดินข้ามถนนแล้วเดินต่อมาเรื่อยๆ เธอจะปล่อยใจตามสบายวันนี้ แซมจะแคร์แต่ตัวเอง จะสนใจแต่เรื่องของตัวเอง แล้วไม่สนอีกต่อไปแล้วว่าใครจะรู้สึกยังไง จากนี้ไปเธอจะจับโลกทั้งใบให้หมุนรอบตัวเธอ แล้วคอยดูเถอะทุกคนแซมเดินมาเรื่อย รอรถที่ป้ายรถประจำทาง ไม่ถึงสามนาทีรถก็มา เธอจึงก้าวขึ้นรถไป ทุกคนบนรถชะเง้อมองดูแซมอย่างกับเห็นดาราดัง แซมยังซุกซ่อนแววตาอยู่ใต้แว่นกันแดด เธอเลือกเบาะนั่งเหมาะๆ ตำแหน่งที่ไม่ต้องเห็นหน้าใครให้มากมายนัก รถแล่นมาเรื่อยจนถึงป้ายรถที่แซมต้องลง เธอลงมาอย่างกระฉับกระเฉง แม้เมื่อคืนนี้กว่าจะได้เข้านอนก็ดึกมากแล้ว แต่เธอคงนอนน้อยจนชิน ท่วงท่าเธอยังทะมัดทะแมง ไม่ได้โรยราเหมือนคนอดนอนเลยแม้แต่น้อย แซมเดินต่อมาเรื่อยๆ จากป้ายรถ ตามองสิ่งรอบตัวอย่างชื่นชมในรายละเอียด ท้องฟ้าใสๆ เมฆสีขาวๆ ยิ่งทำให้เธอชื่นมื่นหัวใจดีนัก นี่คงเป็นครั้งแรกที่แซมรู้สึกชอบกลางวันมากกว่ากลางคืน รถคันเหลืองคู่ใจของแซมจอดอยู่ที่เก่า วันนี้เธอเลือกไม่ขับมันไปด้วยเพราะอยากจะเสพสิ่งละอันพันละน้อยรอบตัว เผื่อมันจะพาใจเธอให้วอกแวกออกไปจากปัญหาหนักอกที่มีอยู่ตอนนี้ได้บ้าง แซมมองรถของตัวเองจากไกลๆ

“ฉันขอโทษ” แซมยิ้มอย่างให้อภัย ซูขอโทษออกไปจากใจทั้งที่ไม่ผิดอะไร แต่เธอกลับรู้สึกละอายโดยไม่มีเหตุผล ภาพที่แซมพรรณนาให้ซูได้เข้าใจ มันเฉลยทุกอย่างไว้หมด แซมยกโทษให้ซูหมดใจ อภัยทั้งที่ไม่มีใครทำอะไรผิดเลยจริงๆ “เข้าบ้านเถอะ โทรหาริคด้วยนะ แล้วบอกด้วยล่ะว่าพวกเธอคืนดีกันแล้ว รู้ไหมเพื่อน” ซูยิ้มแล้วพยักหน้า ...ได้เลยเพื่อน ซูตอบในใจ เธอเปิดประตูรถอ้าออกไปจนกว้างพอให้ลงจากรถได้สะดวก เธอรวบสองขาก้าวลงมาพร้อมกันในคราวเดียวเหมือนเด็กน้อยกระโดดขาคู่ลงจากรถ แซมอดขำเบาๆ ไม่ได้ ซูได้ยินเสียงคิกๆ นั่นก็หันมามองค้อนแซมหนึ่งวง“กลับบ้านดีๆ ล่ะยัยแสบ แล้วอย่าหายไปอีกล่ะ ฉันจะบ้าตาย” “อย่าลืมโทรหาริคนะ” แซมบอกกับซูเน้นๆ ซูหรี่ตามองแซมแล้วลงจากรถไปเหมือนเช่นเคย แซมจะมองดูซูไขประตูบ้านเข้าไปเปิดไฟข้างใน รอจนเห็นแสงไฟห้องนอนที่ชั้นบนสว่างขึ้นซึ่งแปลว่าซูเอาของเข้าไปเก็บเรียบร้อยแล้วก่อนจะอาบน้ำนอนหลับพักผ่อน แซมแทบไม่อยากไปไหน เธอขยับรถเลื่อนมาจอดห่างออกไปไม่ไกล ดับเครื่อง แล้วลงมายืนพิงข้างรถจุดบุหรี่สูบริคชะลอรถเล็กน้อยเมื่อเห็นรถสปอร์ตสีเหลืองคันที่คุ้นตาจอดอยู่ก่อนถึงบ้านซู ใช่จริงๆ ด