Semua Bab I'm all yours: Bab 11 - Bab 20

ช่วงเช้าของวันยังไม่ทันวาย แซมกลับอยากให้ถึงเวลาตะวันตกดิน อยากเห็นดวงจันทร์สีเหลืองตัดสีท้องฟ้ามืดๆ เธอชอบเวลากลางคืน มันสุขใจบอกไม่ถูก มันสงบทั้งที่บางครั้งสรรพเสียงก็ยังเซ็งแซ่ มันรู้สึกสงัด ทั้งที่บ่อยๆ รอบข้างก็โหวกเหวกไม่ต่างกับกลางวัน จริงสิ แซมเคยชอบช่วงกลางคืนออกจะตายไป แต่หมู่นี้ กลางคืนกลับกลายเป็นความอึดอัด เป็นความว่างเปล่าที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน แซมนั่งกอดกระเป๋าสะพายระหว่างที่โดยสารรถปีศาจของนังบ้าจากนรกต่อไปอย่างจำใจรถของแอนนาเลี้ยวผ่านประตูรั้วที่เปิดรอไว้เข้ามาจอดตรงทางรถหน้าบ้านสีครีมเบจ หลังคาจั่วทรงสูงสไตล์นอร์ดิค วงกบบานประตูหน้าต่างทุกชิ้นเป็นสีดำ มองไกลๆ ยังไม่เห็นว่าใช้วัสดุประเภทไหน แต่มันโดดเด่นสะดุดตา สมกับเป็นรสนิยมของศิลปิน เธอคิดเสมอว่าสิ่งต่างๆ ในชีวิตของใครคนหนึ่งมักจะเชื่อมโยงและสื่อถึงเจ้าตัว แม้มันจะบอกอะไรไม่ได้ทั้งหมดก็ตาม แคลร์เป็นช่างภาพที่มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ ในความรู้สึกของแซม บรรดาช่างภาพจะมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ต่างกันคือพื้นฐานและเทคนิคต่างๆ แต่อีกสิ่งที่แต่ละคนมีมากน้อยแตกต่างกันอย่างมากคือสไตล์ เป็นแนวทางที่ชี้ถึงความเป็นปัจเจกของแต่ละคนโดย

บทที่สาม “ฝืน” ใต้ต้นจูนเบอร์รีความสูงราว 10 ฟุตที่บ้านคุณนายวีเนอร์เพื่อนบ้านของริค ริคยืนเท้าสะเอวอยู่กับคุณนายเจ้าของบ้าน ทั้งคู่มองขึ้นไปบนต้นไม้“ปกติพวกลูกสัตว์พลัดหลงก็คงแบบนี้ล่ะมั้งครับ” ริคหันกลับมาพูดกับคุณนาย“เธอไม่ได้ยินเลยเหรอเมื่อคืนนี้น่ะ มันร้องทั้งคืน เสียงแหลมอย่างกับค้างคาวผี” เธอแหงนหน้าพูดกับริค เขาก้มมองหน้าเธออย่างให้กำลังใจ “ไม่ต้องมองฉันแบบนั้นหรอก” เธอพ้อ “เอ่อ แบบไหนเหรอครับ” ริคไม่รู้จริงๆ “เหมือนสงสารน่ะ ฉันยังอยู่สบายๆ ได้อีกหลายปีกว่าจะเริ่มเลอะเลือน นี่สติฉันครบถ้วนดีอยู่นะ แต่เสียงมันน่ากลัวจริงๆ” คุณนายวีเนอร์เล่าถึงเสียงลูกค้างคาวบนต้นไม้บ้านเธอ มันส่งเสียงร้องทั้งคืน “ผมไม่ได้สงสารครับ แต่เห็นใจและเข้าใจด้วย ผมคงหลับสนิทหรือห้องนอนผมคงอยู่ไกลไปหน่อยเลยไม่ได้ยินอะไรเลย เอางี้ ผมว่ามันคงลงมาเองไม่ได้ เราโทรเรียกเจ้าหน้าที่แล้วกัน เดี๋ยวผมอยู่ช่วยจนเสร็จเรื่องเลย ดีไหมครับ” ริคบอกกับเธออย่างจริงใจ เขาอยากช่วยเธอจริงๆ คุณนายวีเนอร์เป็นคนแก่ตัวเล็กนิดเดียว มองดูเหมือนตุ๊กตาเหี่ยวๆ ที่เขียนหน้าทาปาก ตั้ง

“อะไรเหรอ ผมขอโทษๆ ก็ไหนคุณบอกให้ทำตัวตามสบายไง เลยคิดว่าเรื่องแค่นี้น่าจะถามได้ มันก็เรื่องธรรมชาติไม่ใช่เหรอ ได้ยินว่าผู้หญิงเวลาถึงวันนั้นของเดือนเธอจะอารมณ์บูดง่าย ซึ่งผมโอเคนะ ผมแค่ถามดูเผื่อคุณไม่กล้าบอก... ก็คุณบอกว่าให้ทำตัวตามสบายนี่” ริคเริ่มข้องใจแล้วตอนนี้ เขาไม่เคยเห็นซูในเวอร์ชันเอาแต่ใจ เพิ่งคบกันได้สองวัน ไหงมันออกมาเป็นแบบนี้ได้เล่า“เอาเป็นว่าฉันผิดเองแล้วกันที่มา ขอโทษนะคะ” เธอลุกขึ้น ตอนนี้ริคเพิ่งสังเกตว่าเธอไม่ได้ถือกระเป๋าหรือมีของอะไรติดตัวมาเลยนอกจากโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์น่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงผ้าลูกฟูก ซูก็ยังดูน่ารักไปอีกแบบในชุดนี้“เดี๋ยวฉันโทรหาค่ะ รอรับสายนะ” ซูบอกกับเขาด้วยสายตาอาวรณ์และรู้สึกผิดเต็มที่“ครับ” ริคลังเลอยู่ 2-3 วินาทีก่อนจะถามซูอีกข้อหนึ่ง“ไปเยี่ยมแซมกันไหม” ซูมองหน้าเขา เธอเงียบไปเดี๋ยวหนึ่ง“ค่ะ ก็ดีเหมือนกัน ขอบคุณค่ะ นึกว่าคุณจะไม่ถามซะแล้ว”“ผมขอเปลี่ยนกางเกงเดี๋ยวนะ แป๊บเดียว คุณรอตรงนี้ล่ะ .. เอ่อ หรือจะรอตรงไหนก็ได้แล้วแต่เลย” ริครีบวิ่งขึ้นข้างบน เข้าไปหยิบกางเกงตัวเมื่อวานจากราวแขวนแล้วรีบเปลี่ยน ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรน

ความรักของริคที่เพิ่งจะเป็นรูปเป็นร่างได้ไม่ทันพ้นสุดสัปดาห์ ตอนนี้มันเปลี่ยนโทนสีจากชมพูหวานแหววกลายเป็นเทาหม่น ริคขับรถกลับมาบ้านอย่างเศร้าสร้อย เขายังไม่รู้สึกดีขึ้นเลยหลังจากส่งซูที่โรงพยาบาลแล้ว เขาไม่คิดแม้แต่จะจอดรถรอเพราะซูก็คงต้องเฝ้าไข้แซมโดยไม่สนใจอะไรเขา หากจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้อย่างซื่อสัตย์โดยไม่เข้าข้างตัวเอง คงพูดได้ว่าเขามันไม่สำคัญ คงจะดีกว่านี้มากถ้าเรื่องวันนี้เกิดขึ้นก่อนเขาจะตกลงคบหากับเธอ เขาคงพอจะมีโอกาสถอยหลังไปคิดอะไรอีกสักนิดก่อน ริคเป็นคนจิตใจดี ใจเย็น แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจทนได้เลยคือการไม่ให้เกียรติกัน และวันนี้เขารู้สึกเหมือนผู้หญิงที่เขาหลงรักทำกับเขาอย่างนั้น เขาเจ็บในใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่เหมือนอาการของคนอกหัก จะว่าเศร้าไหมก็ใช่ แต่เขาโกรธมากกว่า ใช่ เขาโกรธ ซูกดโทรศัพท์หาริค... เขาไม่รับสาย แต่ซูกลับยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อหวนคิดเรื่องริคเธอก็รู้สึกเอ็นดูเขามากมายนัก เช้านี้เธอทำตัวแย่กับเขามากแต่เขาก็ยังยิ้มได้ ยังขับรถมาส่งเธอทั้งที่ในใจคงงุนงงอยู่ไม่น้อย ซูอุ่นใจขึ้นมาเมื่อตระหนักได้ว่าริคยังอยู่ข้างเธอเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธ

ดวงไฟประดับห้อยระย้าเป็นแนวระหว่างต้นไม้ในร้าน ตัดกับท้องฟ้ายามกลางคืนที่มืดไร้แสงจันทร์ แซมเงยหน้าขึ้นมองฟ้าอย่างผ่อนคลาย บรรยากาศในร้านยังอบอุ่นไม่เปลี่ยนไป มันยิ่งทรงเสน่ห์มากขึ้นด้วยแสงนวลๆ ของไฟประดับที่โยงเป็นแนวระหว่างต้นไม้สูงแต่ละต้น และไฟดวงที่เล็กกว่าเหมือนหมู่ดาวบนเรือนยอดไม้ ไม่รู้เพราะอะไรแซมถึงชอบเวลากลางคืนนัก มันสงบทั้งที่โดยรอบก็ครึกครื้น มันรู้สึกผ่อนคลายแม้จะมีเสียงพูดคุยจอแจ แม้ว่าบางเสียงจะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แซมชอบสีดำ ชอบความมืดของค่ำคืน ชอบความเงียบที่ถูกเสียงต่างๆ สอดแทรกรบกวนอยู่ตลอดจนกว่าจะดึกสงัดจริงๆ ยิ่งมีลมพัดมาเป็นระยะอย่างนี้ เหมือนธรรมชาติที่แฝงตัวอยู่ในเขตเมืองกำลังพยายามปลอบประโลมเธออย่างแผ่วเบาเมื่อสายลมนั้นพัดเข้ามากระทบร่าง แซมสูดหายใจเข้าออกอย่างผ่อนคลาย ลูกค้าหลายๆ โต๊ะในร้านเริ่มเป็นลูกค้าหน้าเดิมๆ ที่มากันตั้งแต่เย็น จนล่วงเลยเวลาของมื้อค่ำกลายมาเป็นชั่วโมงกินดื่มกับกลุ่มสังสรรค์แล้ว โต๊ะของแซมก็เช่นกัน พวกเขายังนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ยังสั่งอาหารกันเรื่อยๆ สลับกับเครื่องดื่มเป็นระยะ “ทำไมเราไม่ไปไนต์คลับกันซะเลยนะ”