All Chapters of I'm all yours: Chapter 41 - Chapter 50

บนม้านั่งบุนวมหุ้มหนังกลับสำหรับสองที่นั่ง ธีโอนั่งตบเท้าลงบนพื้นไม้ผิวหยาบอย่างอารมณ์ดี เขาเคาะปลายนิ้วมือทั้งสองข้างบนโต๊ะเบาๆ ตาคอยมองออกไปหน้าร้านเผื่อว่าแซมจะมาถึงแล้ว แม้จะแต่งหล่อแต่พอดี ผมเผ้ากึ่งเรียบร้อยกึ่งเซอร์แบบได้บาลานซ์ แต่เมื่อในใจรู้ดีว่าได้มาเดทกับสาวสวยถูกอกถูกใจไปทุกกระเบียดอย่างแซม ธีโอก็อดจะตื่นเต้นและประหม่าไม่ได้ เขาเหลือบมองบรรยากาศที่แลดูไม่ปรุงแต่งภายในร้าน กำแพงทาสีเข้มทึบ แยกได้ยากว่าเป็นสีเลือดหมูหรือน้ำตาลเข้มจากไฟร้านหรี่สลัว เขาคิดว่าร้านนี้ล่ะ พอดีแล้วสำหรับเดทแรกของเขากับแซม เอาไว้ครั้งต่อๆ ไปเมื่ออะไรๆ เริ่มลงตัว เขาจะเลือกร้านที่โรแมนติคกว่านี้ไว้เซอร์ไพรส์เธอ “แหม ใช้ได้เลยนะคะ เลือกร้านแบบนี้” ธีโอสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงแซมดังมาก่อนจะเห็นหน้า “อ้าว สวัสดีครับ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ทำไมผมไม่เห็นเลย” ธีโอลุกขึ้นต้อนรับ “สั่งอะไรไปแล้วบ้างคะ” แซมยังไม่ทันได้นั่งลง “ยังไม่สั่งเลย ผมรอคุณมาก่อน” “ดีค่ะ งั้นตามฉันมา เปลี่ยนร้านกันดีกว่า” แซมยักคิ้วเรียกให้เขาเดินตาม ธีโองงมาก เขาพยักหน้าขอโทษ

“เชลซีไม่มาเหรอคะวันนี้” แซมถามบาร์เทนเดอร์สาวที่รอทักทายอยู่ “มาถึงก็ถามหาเชลซีเลยนะ ฉันยืนอยู่นี่ทั้งคน” เอสเธอร์เขย่าเครื่องดื่มในแก้วผสมที่เธอกำลังเตรียมอยู่ ธีโอจ้องเธอตาค้าง “มองอะไรคะคุณ แล้วมาทำอะไรที่นี่” เอสเธอร์ถามธีโออย่างไม่เกรงใจ “อ้าว คือผมมากับแซมครับ” ธีโอตอบไปอย่างงุนงง แซมหันมามองเขาแล้วหันกลับไปหัวเราะคิกคักกับเอสเธอร์ “ฉันขอเบลียส์นะ เหมือนเดิม คุณล่ะ ธีโอ” แซมถามเขา “เบียร์แล้วกันครับ” ธีโอบอกกับแซม แล้วชำเลืองมองเอสเธอร์หนึ่งครั้ง ก่อนจะผละจากบาร์มายังโต๊ะว่างๆ ในร้านที่คราวนี้เขาเป็นฝ่ายเดินนำ “ไม่เอาน่า ธีโอ เอสเธอร์เขาล้อเล่น คนนี้เขาเป็นแบบนี้ล่ะ อย่าโกรธเลยนะ” แซมพูดระหว่างที่เดินตามมา “ครับ” ธีโอตอบเธอห้วนๆ “ทำงานบริการพูดจาแบบนี้ก็อดได้ทิปสิ” ธีโอพูดเปรยๆ แซมได้แต่อมยิ้ม เธอแก้ตัวแทนเอสเธอร์ไปแล้วก็คงพอ ระหว่างรอเครื่องดื่ม ธีโอพยายามทำอารมณ์ให้ดีขึ้น เขาสูดหายใจเข้าลึกสุดปอดหนึ่งครั้ง แซมสังเกตทุกอิริยาบถของเขาแล้วอมยิ้ม “คุณขี้โมโหเหรอคะ” แซมถามขึ้น

เมื่อเดินกลับมาจากตู้เย็นแล้วเห็นริคยังลังเลใจ คุณนายจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาแทน เธอวางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ “รู้ไหม หลายปีก่อนเธอจะย้ายมา บ้านหลังนี้ไม่ได้เงียบเหงาอย่างนี้หรอก ฉันแต่งงานกับสามี อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาตั้งเป็นสิบๆ ปี แต่พระเจ้าคงคิดว่าเรามีความสุขดีแล้ว จึงไม่ส่งเด็กคนไหนมาเกิดกับเราเลย ฉันก็อยู่กับสามีมาเรื่อย เขาพอจะมีเงินทอง จึงไม่ได้ให้ฉันทำอะไร ฉันก็เป็นแม่บ้านดูแลเขาไปตามประสา วันดีคืนดี ข่าวร้ายที่สุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งพึงจะได้รับก็โพล่งออกจากปากของสามีฉันเอง เขาว่ามันถึงเวลาแล้ว เขาขอชีวิตของเขาคืน ฉันงงไปหมดเลยว่าไปขโมยชีวิตเขามาตอนไหน จนได้มารู้อีกทีว่าเพื่อนเขาที่เป็นหุ้นส่วนโรงงานทำคอยล์ชวนเขาไปเที่ยวสนุกแบบที่ผู้ชายเขาไปกัน แล้วนักเต้นระบำคนหนึ่งก็ฉกสามีฉันไปเสียอย่างนั้น ทุกวันนี้ก็ยังแปลกใจอยู่ว่าฉันผิดตรงไหน” เธอเงียบไป ดวงตาดูเศร้าโศกแต่กลับไม่มีน้ำตาเอ่อคลอให้เห็น ริคคิดไปว่าตอนที่เรื่องราวเพิ่งจะเกิด เธอคงร้องไห้จนน้ำตาหมดบ่อไปแล้ว “ไม่ว่าเธอกำลังมีปัญหาอะไรกับแฟนสาวน่ะ คุยกันเสียให้เข้าใจนะ สื่อสารกันให้มากๆ อย่าปล่อยเวลาล่วงเลยไป

“โง้โง่” “ใครเหรอ” “โรมิโอกับจูเลียตไง โง่พอกันทั้งคู่เลย” “ไหงพูดงั้นล่ะ” “ก็คนหนึ่งดัดจริตแกล้งตาย อีกคนก็โง่นึกว่าแฟนตายจริง กรอกยาตายตาม อีคนแกล้งตายพอฟื้นขึ้นมาเห็นสุดหล่อตายแหงแก๋ไปแล้ว ก็เอากริชแทงตัวตายตามไปอีก โง่บรม” แคลร์แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็นปกหนังสือที่แอนนาปิดดังฟึ่บแล้ววางลง “ฉันนึกว่าคุณอ่านแต่นิตยสารสมัยใหม่ซะอีก ไปเอามาจากไหนล่ะ ซื้อมาเหรอ” “นี่แม่คุณ เล่มนี้น่ะฉันหยิบมาจากใต้โต๊ะบ้านคุณ นี่ไม่รู้จริงๆ หรือว่าอายที่แอบอ่านนิยายรักก้องโลกยะ” แอนนามองแคลร์ด้วยหางตาแบบจับผิด แต่แคลร์ไม่รู้เลยจริงๆ “ฉันไม่ยักรู้เลยว่ามีเล่มนี้ด้วย ใครคงลืมไว้ล่ะมั้ง” “ใครจะมาลืมไว้ นี่ไม่ใช่บ้านมือสองนะ เจ้าของเก่าจะได้ขนของไปไม่หมดน่ะ ยังใหม่อยู่เลยด้วย” “ไม่ใช่ของฉันจริงๆ นะ ฉันอ่านไม่รู้เรื่องหรอก ภาษาพันลึกขนาดนั้นน่ะ คุณว่าหยิบมาจากตรงไหนนะแอนนา” “ใต้โต๊ะ” แอนนาตอบสั้นๆ แล้วจือปากบอกว่าตรงไหน แคลร์ขมวดคิ้ว “ไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ วันนี้มีงานนะ” แอ

แซมเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าตัวบ้าน เธอสวมแว่นตากันแดด ลงแป้งบนผิวหน้ามาบางๆ ทาปากด้วยลิปบาล์มพอไม่ให้ปากแห้ง เส้นขนคิ้วของแซมเรียงตัวกันสวยไร้ที่ติแม้จะหรอมแหรมลงไปมากเมื่อไม่ได้ลงดินสอ เธอเหลือบมองแอนนาที่กำลังเดินเข้ามารับ บ้านของแคลร์หลังนี้ยังแลดูน่ามองในทุกครั้งที่ได้เห็น เธอดับเครื่องรถยนต์เรียบร้อย ถอดแว่นตาออกวางเหนือแผงหน้าปัทม์รถ ถอนหายใจหนึ่งครั้งด้วยความกังวลที่เกิดขึ้นเสมอๆ เมื่อสถานการณ์ใหม่กำลังเริ่มต้นขึ้นในแต่ละวันทันทีที่แซมเปิดประตูลงจากรถ แอนนาก็ปรี่เข้ามาจนแซมตกใจ“แซม ฉันขอโทษค่ะ จริงๆ วันนี้ไม่มีงานหรอก แต่แคลร์มีเรื่องทุกข์ใจหนัก ฉันเลยอยากให้คุณมา รบกวนคุณอย่าแสดงอาการโกรธออกมาให้แคลร์เห็นได้ไหม ถือว่าฉันขอล่ะค่ะ แล้วค่อยด่าว่าฉันทีหลังก็ได้นะ” แซมไม่เคยเห็นแอนนาเป็นอย่างนี้ เธออ้อนวอนแซมอย่างหนัก แววตาเธอดูเป็นกังวลจริงๆ“นะคะแซม ฉันขอร้องล่ะ” แอนนายังย้ำคำเดิม“ได้ค่ะๆ” แซมยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ไว้ค่อยเล่าให้ฟังนะ หรือไม่งั้นเดี๋ยวแคลร์ก็คงจะเล่าให้ฟังเอง” แซมก็คงจะได้รู้ในวันนี้ล่ะ“สวัสดีค่ะแซม” แคลร์เดินตามออกมาต้อนรับเชื้อเชิญแขกที่เพิ่งเดิ