All Chapters of การทรยศของคนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

ฉันกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองอย่างหดหู่ ห้องของฉันเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ที่อยู่สุดทางเดินของชั้นสอง ติดกับห้องของจิ้นซิวเหยียนเขาเคยบอกว่า“ขนาดห้องไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญที่สุดคือได้อยู่ใกล้ผม! ที่นี่เราอยู่กันแค่ชั่วคราว รอผมตกแต่งเรือนหอของเราเสร็จ เราก็จะแต่งงานกัน!”แต่ฉันกลับอยู่ที่นี่มาแปดปีแล้ว และเรือนหอที่เขาเตรียมไว้อย่างดี ก็ไม่ได้เป็นของฉันอีกต่อไปฉันเปิดกระเป๋าเดินทาง เตรียมจะเก็บเสื้อผ้า แต่ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างแรงเย่เมิ่งชิวอุ้มท้องเดินเข้ามาอย่างหยิ่งผยอง สายตากวาดมองไปทั่วห้องของฉัน“ที่แท้ห้องนอนเธอก็เล็กแค่นี้นี่เอง เล็กกว่าห้องน้ำในห้องฉันอีก โธ่ น่าสงสารจริง ๆ อยู่กับสามีฉันมาตั้งแปดปี แต่กลับไม่มีแม้แต่สถานะ เขายกเรือนหอให้ฉันแล้ว เธอยังจะคาดหวังอะไรอีก ยังหน้าด้านอยู่ต่อไป ไม่รู้สึกอับอายบ้างเหรอ?”น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสะใจฉันปิดกระเป๋าเดินทางลง แล้วพูดเสียงแข็ง“ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ เชิญออกไปเดี๋ยวนี้”เย่เมิ่งชิวเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันต่างหากที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน อนา

เมื่อถึงเวลานัดหมายในวันถัดมา ฉันไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ จิ้นซิวเหยียนประคองเย่เมิ่งชิวออกมาด้วยตัวเองพอเห็นฉัน สีหน้าของเขาก็ฉายแววกระอักกระอ่วนวูบหนึ่ง“ซานซา เมิ่งชิวโตจนป่านนี้ยังไม่เคยใส่ชุดแต่งงานเลย เธอก็เลยอยากจะตามไปดูด้วย วางใจเถอะ เธอไปไม่รบกวนเราหรอก”ฉันพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมือข้างหนึ่งของจิ้นซิวเหยียนประคองอยู่ที่ด้านหลังเอวของเย่เมิ่งชิว ราวกับกำลังประคองของล้ำค่าที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ“ระวังขั้นบันได”“แดดแรง ใส่หมวกด้วยนะ”“เดินช้า ๆ หน่อย อย่าให้เหนื่อย”ทุกถ้อยคำกำชับของเขา เปรียบดั่งมีดทื่อที่กรีดลงบนหัวใจของฉันซ้ำ ๆแม้กระทั่งตอนขึ้นรถแล้ว ตลอดเส้นทางจิ้นซิวเหยียนก็ยังคงพร่ำพูดไม่หยุด“อย่าเดินไปไหนเรื่อยนะ ถึงร้านชุดแต่งงานแล้วก็ต้องฟังที่ฉันสั่ง”พอถึงร้านชุดแต่งงาน จิ้นซิวเหยียนก็ให้พนักงานนำชุดออกมาให้ฉันเลือก ส่วนตัวเองก็เดินตามเย่เมิ่งชิวไปอย่างเป็นกังวล“ชุดแต่งงานมันหนักมากนะ แค่ดูก็พอแล้ว ถ้าใส่จะเหนื่อยเกินไป”“ไม่เอา ฉันจะใส่ ตอนจดทะเบียนสมรสฉันก็ยังไม่เคยใส่ชุดแต่งงานเลย ตอนนี้จะให้ฉันลองใส่หน่อยก็ไม่ได้เหรอคะ?”เธอชี้ไปที่

จิ้นซิวเหยียนฝ่าไฟแดงถึงห้าครั้ง เพื่อขับรถกลับบ้านให้เร็วที่สุดเขาไม่เชื่อคำพูดของพ่อบ้านเลยแม้แต่น้อย เมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลย แล้วเธอจะจากไปกะทันหันได้อย่างไรกัน?เป็นไปไม่ได้!แต่เมื่อเขาผลักประตูห้องนอนของเธอเข้าไป หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ร่วงหล่นสู่ห้วงเหวทันทีข้างในว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ แม้แต่ของใช้ส่วนตัวทั้งหมดของเธอก็หายไปจนหมดสิ้น“อวิ๋นซาน! อวิ๋นซาน!”เขาเริ่มตื่นตระหนกและร้องเรียกชื่อฉันไม่หยุด เขาเริ่มค้นหาไปทั่วทั้งคฤหาสน์ เปิดตู้ทุกบาน ลิ้นชักทุกอัน เพื่อหวังจะพบร่องรอยว่าฉันยังไม่ได้จากไปแต่เขาก็ต้องผิดหวังสิ่งที่ทำให้เขาสิ้นหวังยิ่งกว่า คือของขวัญที่เขาเคยให้เธอ เธอกลับไม่เอาไปแม้แต่ชิ้นเดียว ทั้งหมดถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างเป็นระเบียบ“อวิ๋นซาน คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?”ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นผนังที่เคยเต็มไปด้วยรูปถ่ายคู่ของเรา บัดนี้กลับว่างเปล่าจิ้นซิวเหยียนคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง เขาพลิกค้นทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจออะไรที่เกี่ยวข้องกับฉันเลยสักอย่างเขากลับไปที่ห้องนอนของฉันอย่างคนไร้วิญญาณ แต่แล้วสายตาก็เห็นรูปถ่ายยับยู่ยี่ใบหนึ่งในถังขยะ

ทันทีที่ใบหน้าถมึงทึงของจิ้นซิวเหยียนปรากฏขึ้นที่ประตูห้องส่วนตัว ในหัวของเย่เมิ่งชิวก็มีเพียงความคิดเดียว จบสิ้นแล้ว!กู้อี้เฉินเองก็ตกใจจนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา แม้ว่าตระกูลกู้ของพวกเขาจะเป็นมาเฟียเช่นกัน แต่ก็เป็นเพียงตระกูลเล็ก ๆ ที่ต้องพึ่งพิงตระกูลจิ้น ไม่มีทางที่จะต่อกรกับตระกูลจิ้นได้เลยจิ้นซิวเหยียนเดินเข้ามาในห้องช้า ๆ กู้อี้เฉินรีบลุกขึ้นหลีกที่นั่งให้เขา“ว่ามา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”ทันทีที่นั่งลง จิ้นซิวเหยียนก็เปิดฉากถามอย่างอดรนทนไม่ไหว“หัวหน้าจิ้น ดื่มชาให้ใจเย็นลงก่อนเถอะครับ!”กู้อี้เฉินยื่นถ้วยชาให้พร้อมกับฉีกยิ้มประจบประแจง“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมเลยนะ เย่เมิ่งชิวเคยมีอะไรกับผมก็จริง แต่คุณไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้สำส่อนแค่ไหน! จะโทษผมฝ่ายเดียวก็ไม่ได้! อีกอย่างตอนนั้นเธอท้อง ผมยังให้เงินเธอไปสองล้านเป็นค่าทำแท้ง ใครจะไปรู้ว่าเธอยังไม่ยอมจบสิ้น หลอกลวงทั้งสองฝ่าย... ผมเองก็เป็นเหยื่อนะครับ!”“นายหมายความว่า เย่เมิ่งชิวจดทะเบียนสมรสกับฉันแล้ว แต่ก็ยังไปมั่วกับพวกนายอยู่บ่อย ๆ งั้นเหรอ? แล้วก็ไปมีลูกจนท้อง แถมยังมาโยนความผิดให้ฉันงั้นเหรอ?”น้ำเสียงของจิ้นซ

ฉันย้ายออกจากร้านกาแฟ และเข้าไปอยู่ในบ้านของเฮ่อเจียหนานบ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟ ใช้เวลาเดินแค่สิบนาที ทุกวันฉันจะเดินไปเปิดร้าน พอตกเย็นหลังเฮ่อเจียหนานเลิกงาน เขาก็จะมารับฉันที่ร้านกาแฟ แล้วเราสองคนก็จะเดินเล่นกลับบ้านด้วยกัน บางครั้งก็แวะซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดและของใช้ในชีวิตประจำวัน เป็นชีวิตที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นสมัยที่ยังคบอยู่กับจิ้นซิวเหยียน เพราะเขาเป็นถึงผู้นำตระกูลจิ้นแห่งแก๊งมาเฟีย ต้องแบกรับแรงกดดันของทั้งตระกูลเอาไว้ ทำให้ในแต่ละวันของฉันเต็มไปด้วยความอึดอัดใจทั้งที่ความปรารถนาสูงสุดของฉันก็เป็นเพียงแค่การได้เปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ และใช้ชีวิตอย่างอิสระไปกับคนที่แสนโรแมนติกคนหนึ่งเท่านั้นแต่หลังจากที่ฉันตกหลุมรักจิ้นซิวเหยียน ฉันก็ยอมเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของตัวเองเพื่อเขา กลายเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจ และเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆหลังจากปิดร้าน ฉันกับเฮ่อเจียหนานกำลังเดินเคียงข้างกันอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต พลางปรึกษากันว่ามื้อค่ำนี้จะกินอะไรดีเขากุมมือของฉันไว้แน่น ใช้แก้มของเขาคลอเคลียหน้าผากฉันเป็นครั้งคราวภาพอันแสนหวานและอบอ