Short
การทรยศของคนรัก

การทรยศของคนรัก

By:  หอยทากCompleted
Language: Thai
goodnovel4goodnovel
11Chapters
270views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

จิ้นซิวเหยียน คนรักของฉัน เขารักฉันเข้ากระดูกดำ ทุกคนต่างพูดว่าเขาคือสามีตัวอย่าง แต่เขากลับนอกใจฉันถึงสามครั้ง ครั้งแรก เมื่อสามปีก่อน เสิ่นอัน เพื่อนของเขาตายเพื่อช่วยชีวิตเขาไว้ จิ้นซิวเหยียนปิดบังฉัน แล้วไปจดทะเบียนสมรสกับเย่เมิ่งชิว แฟนสาวของเสิ่นอัน เมื่อฉันใจสลายและเตรียมจะจากไป เขาก็รีบส่งผู้หญิงคนนั้นไปต่างประเทศทันทีในคืนนั้น แล้วคุกเข่าอ้อนวอนอยู่ตรงหน้าฉัน “อวิ๋นซาน เสิ่นอันตายเพื่อผม ผมต้องดูแลภรรยาม่ายของเขา ทะเบียนสมรสนั่นเป็นแค่หลักประกันที่ผมให้เมิ่งชิว รอให้ผมแก้แค้นให้เสิ่นอันเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอทันที! คนที่ผมรักมีแค่คุณคนเดียว!” ครั้งนั้น ฉันให้อภัยเขา ปีถัดมา จิ้นซิวเหยียนประกาศในงานแถลงข่าวต่อหน้าสาธารณชน แต่งตั้งให้เย่เมิ่งชิวมีฐานะนายหญิง เขาอธิบายกับฉันว่า “เมิ่งชิวเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเย่ซึ่งเป็นมาเฟีย เราสองตระกูลร่วมมือกันก็เพื่อแก้แค้นให้เสิ่นอัน! ผมตกลงกับเธอไว้แล้วว่ารอให้จัดการศัตรูเสร็จ ผมจะหย่ากับเธอแล้วรีบแต่งงานกับคุณทันที!” ฉันก็ยังเชื่อเขาอีกครั้ง หนึ่งปีก่อน เขาถูกวางยาในงานเลี้ยงจนพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเย่เมิ่งชิวตลอดทั้งคืน เขาปิดบังเรื่องนี้มาตลอด จนกระทั่งครึ่งเดือนก่อน ฉันบังเอิญไปเห็นเขาพาเย่เมิ่งชิวไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล ถึงได้รู้ความจริง เขาก้มหน้าไม่กล้าสบตาฉัน พลางอธิบายเสียงแผ่วเบา “อวิ๋นซาน มันเป็นแค่อุบัติเหตุ รอให้เธอคลอดลูกแล้ว ผมจะรีบส่งเธอไปทันที ส่วนลูกจะให้พ่อแม่ผมช่วยดูแล พวกเขาทั้งคู่จะไม่มีวันมาปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก!” จิ้นซิวเหยียนใช้ความรักเป็นข้ออ้าง ทำให้ฉันยอมอ่อนข้อให้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเราไม่มีอนาคตร่วมกันอีกต่อไป ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว

View More

Chapter 1

บทที่ 1

“ซิวเหยียน...”

เสียงร้องตกใจของเย่เมิ่งชิวดังมาจากด้านหลัง เธอกุมท้องตัวเอง พร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บปวด

ร่างของจิ้นซิวเหยียนแข็งทื่อ เขาผลักฉันออกไปตามสัญชาตญาณ แล้วหันไปอุ้มเย่เมิ่งชิวขึ้นมา

ฉันไม่ทันระวังจึงถูกผลักจนเซถลา ไหล่กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง เจ็บจนน้ำตาซึม

จิ้นซิวเหยียนปลอบเย่เมิ่งชิว แล้วพูดกับฉันอย่างร้อนรนว่า

“อวิ๋นซาน อาการของเมิ่งชิวค่อนข้างด่วน ผมจะพาเธอไปหาหมอ คุณกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะค่อย ๆ อธิบายให้คุณฟังทีหลัง!”

เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง อุ้มเย่เมิ่งชิววิ่งเข้าไปในห้องพยาบาล พร้อมกับตะโกนเรียกหาหมอ

ฉันพิงผนัง น้ำตายิ่งไหลพรากมากขึ้น

บุญคุณที่ต้องทดแทน สถานะนายหญิงที่ประกาศต่อหน้าสาธารณชน ไหนจะลูกของพวกเขาอีก จิ้นซิวเหยียน คุณไม่มีวันสลัดเย่เมิ่งชิวทิ้งได้แล้ว

แล้วเราจะไปมีอนาคตร่วมกันได้อย่างไร?

ฉันใช้มือก่ายผนัง ค่อย ๆ เดินออกจากโรงพยาบาล แล้วขึ้นรถไป

คนขับรถเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“คุณผู้หญิง จะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้นเลยไหมครับ?”

ฉันเอนกายพิงเบาะอย่างหมดแรง

“ไม่ ไปส่งฉันที่สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองก่อน”

สองชั่วโมงต่อมา ฉันทำหนังสือเดินทางและยื่นขอวีซ่าประเทศ A เรียบร้อย เจ้าหน้าที่บอกกับฉันว่า

“การขอวีซ่าต้องรอคิวค่ะ อีกเจ็ดวันคุณถึงจะได้รับวีซ่า”

“ต้องรออีกเจ็ดวัน…”

ฉันพึมพำกับตัวเอง

“อีกเจ็ดวัน ฉันกับจิ้นซิวเหยียนก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป”

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลจิ้น ฉันก็เริ่มเก็บของ ของที่เป็นของฉันในบ้านหลังนี้มีมากมายนับไม่ถ้วน

จิ้นซิวเหยียนต้องเดินทางไปหลายที่เพราะเรื่องงาน แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหน เขาก็มักจะซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพง เครื่องประดับ และของหรูหราอื่น ๆ มาให้ฉันเสมอ

ในคฤหาสน์หลังนี้ มีห้องถึงสามห้องที่ใช้เก็บของขวัญที่เขามอบให้ฉัน

ทุกตารางนิ้วในบ้านหลังนี้ เต็มไปด้วยความทรงจำของฉันกับเขา

ทุกเดือนเราจะไปถ่ายรูปสติกเกอร์ด้วยกัน จนเต็มผนังไปทั้งแถบ

ทุกวันครบรอบในแต่ละปี เขาจะมอบแหวนเพชรให้ฉันหนึ่งวง กล่องที่ใช้ใส่แหวนเพชรวางซ้อนกันสามชั้นจนเต็มแน่น

ไหนจะตุ๊กตาลิมิเต็ดอิดิชั่น โมเดลรุ่นที่เลิกผลิตไปแล้ว ทุกอย่างล้วนแสดงถึงความรักที่เขามีต่อฉัน

ก่อนที่เย่เมิ่งชิวจะปรากฏตัว ฉันเคยคิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าจริง ๆ

ฉันปาดน้ำตา ฉีกรูปถ่ายบนผนังออกทีละใบ แล้วโยนทิ้งลงถังขยะ

ของขวัญที่เขาเคยให้ ฉันก็เก็บมันลงกล่องกระดาษจนหมด แล้ววางไว้ข้าง ๆ

ฉันจะคืนของทั้งหมดให้เขาก่อนที่จะจากไป

ระหว่างที่กำลังเก็บของ ชั้นล่างก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น

ฉันเดินมาที่ระเบียง ก้มลงมองไปที่โถงด้านล่าง เห็นบรรดาคนรับใช้กำลังขนกล่องเครื่องประดับหนักอึ้งจำนวนมากเข้าไปในห้องรับแขก

เย่เมิ่งชิวยืนอยู่ในห้องโถง ส่ายหน้าให้จิ้นซิวเหยียนอย่างอ่อนโยน

“มันเยอะเกินไปแล้วค่ะ ฉันแค่พูดว่าชอบประโยคเดียว คุณก็แทบจะยกทั้งสถาบันประมูลมาให้ฉันแล้ว”

จิ้นซิวเหยียนก้มลงมองเธอ

“แค่เธอชอบก็พอแล้ว ทำให้เธออารมณ์ดี ตอนคลอดจะได้ราบรื่น”

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วเห็นฉันยืนอยู่ตรงราวระเบียงชั้นสอง สีหน้าจึงแข็งค้างไป

“ขอโทษนะ อวิ๋นซาน พอดีเมิ่งชิวตรวจเสร็จแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมเลยพาเธอไปที่งานประมูลมา คุณมีอะไรที่ชอบไหม ไว้คราวหน้าผมจะพาไปซื้อ”

ฉันนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ของขวัญที่คุณให้ฉันมันมากพอแล้วค่ะ ซื้อให้เมิ่งชิวเถอะ”

จิ้นซิวเหยียนอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เย่เมิ่งชิวก็คว้ามือเขาไว้แล้วขยี้ตาพลางพูดว่า

“ฉันง่วงแล้วค่ะ สงสัยลูกคงอยากจะนอนแล้ว คุณช่วยพยุงฉันไปที่ห้องก่อนได้ไหมคะ?”

จิ้นซิวเหยียนรีบประคองเธออย่างประหม่าทันที

“เดินช้า ๆ ระวังล้ม! ง่วงแล้วทำไมไม่รีบบอก ถ้าเกิดเผลอหลับแล้วล้มไปจะทำยังไง?”

เขาไม่มีเวลาคุยกับฉันต่อ โอบประคองเย่เมิ่งชิวเดินตรงไปยังห้องนอนใหญ่

หัวใจของฉันเหมือนถูกทิ่มแทง มันเจ็บแปลบขึ้นมา

ห้องนอนใหญ่นั้นเดิมทีเป็นเรือนหอของฉันกับจิ้นซิวเหยียน เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการตกแต่งมัน ทั้งยังเคยพูดไว้อย่างหนักแน่นว่า

“ห้ามใครเข้าไปในห้องนี้เด็ดขาด ผมอยากเก็บมันไว้เป็นความลับ รอให้ถึงวันแต่งงานของเรา ผมจะเป็นคนจูงมือคุณเข้าไปในห้องนี้เอง!”

แต่ตอนนี้ เรือนหอที่เขาเตรียมไว้อย่างดีกลับตกเป็นของคนอื่นไปแล้ว
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
11 Chapters
บทที่ 1
“ซิวเหยียน...”เสียงร้องตกใจของเย่เมิ่งชิวดังมาจากด้านหลัง เธอกุมท้องตัวเอง พร้อมกับแสดงสีหน้าเจ็บปวดร่างของจิ้นซิวเหยียนแข็งทื่อ เขาผลักฉันออกไปตามสัญชาตญาณ แล้วหันไปอุ้มเย่เมิ่งชิวขึ้นมาฉันไม่ทันระวังจึงถูกผลักจนเซถลา ไหล่กระแทกเข้ากับผนังอย่างแรง เจ็บจนน้ำตาซึมจิ้นซิวเหยียนปลอบเย่เมิ่งชิว แล้วพูดกับฉันอย่างร้อนรนว่า“อวิ๋นซาน อาการของเมิ่งชิวค่อนข้างด่วน ผมจะพาเธอไปหาหมอ คุณกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะค่อย ๆ อธิบายให้คุณฟังทีหลัง!”เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง อุ้มเย่เมิ่งชิววิ่งเข้าไปในห้องพยาบาล พร้อมกับตะโกนเรียกหาหมอฉันพิงผนัง น้ำตายิ่งไหลพรากมากขึ้นบุญคุณที่ต้องทดแทน สถานะนายหญิงที่ประกาศต่อหน้าสาธารณชน ไหนจะลูกของพวกเขาอีก จิ้นซิวเหยียน คุณไม่มีวันสลัดเย่เมิ่งชิวทิ้งได้แล้วแล้วเราจะไปมีอนาคตร่วมกันได้อย่างไร?ฉันใช้มือก่ายผนัง ค่อย ๆ เดินออกจากโรงพยาบาล แล้วขึ้นรถไปคนขับรถเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง“คุณผู้หญิง จะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้นเลยไหมครับ?”ฉันเอนกายพิงเบาะอย่างหมดแรง“ไม่ ไปส่งฉันที่สำนักงานตรวจคนเข้าเมืองก่อน”สองชั่วโมงต่อมา ฉันทำหนังสือเดินทางและยื่นขอ
Read more
บทที่ 2
ฉันกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองอย่างหดหู่ ห้องของฉันเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ที่อยู่สุดทางเดินของชั้นสอง ติดกับห้องของจิ้นซิวเหยียนเขาเคยบอกว่า“ขนาดห้องไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญที่สุดคือได้อยู่ใกล้ผม! ที่นี่เราอยู่กันแค่ชั่วคราว รอผมตกแต่งเรือนหอของเราเสร็จ เราก็จะแต่งงานกัน!”แต่ฉันกลับอยู่ที่นี่มาแปดปีแล้ว และเรือนหอที่เขาเตรียมไว้อย่างดี ก็ไม่ได้เป็นของฉันอีกต่อไปฉันเปิดกระเป๋าเดินทาง เตรียมจะเก็บเสื้อผ้า แต่ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกอย่างแรงเย่เมิ่งชิวอุ้มท้องเดินเข้ามาอย่างหยิ่งผยอง สายตากวาดมองไปทั่วห้องของฉัน“ที่แท้ห้องนอนเธอก็เล็กแค่นี้นี่เอง เล็กกว่าห้องน้ำในห้องฉันอีก โธ่ น่าสงสารจริง ๆ อยู่กับสามีฉันมาตั้งแปดปี แต่กลับไม่มีแม้แต่สถานะ เขายกเรือนหอให้ฉันแล้ว เธอยังจะคาดหวังอะไรอีก ยังหน้าด้านอยู่ต่อไป ไม่รู้สึกอับอายบ้างเหรอ?”น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสะใจฉันปิดกระเป๋าเดินทางลง แล้วพูดเสียงแข็ง“ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ เชิญออกไปเดี๋ยวนี้”เย่เมิ่งชิวเลิกคิ้วขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย“ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันต่างหากที่เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน อนา
Read more
บทที่ 3
ฉันโกรธจนหน้าอกกระเพื่อม แม้แต่นิ้วมือก็สั่นไปหมด“เธอไม่กลัวฉันจะไปฟ้องจิ้นซิวเหยียนหรือไง?”เย่เมิ่งชิวไม่มีท่าทีหวาดกลัวเลยสักนิด แถมยังพูดท้าทายว่า“เธอคิดว่าเขาจะเชื่อเธออีกเหรอ? หลังจากเรื่องเมื่อกี้ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เขาก็จะคิดว่าเธอใส่ร้ายอยู่ดี!”“ฉันไม่เชื่อ! ความสัมพันธ์แปดปีของเรา จะมาพังเพราะคำยุยงของเธอได้ยังไง?”“งั้นเหรอ? เธอก็ลองดูสิ ว่าเขาจะเชื่อฉัน หรือเชื่อเธอ!”พูดจบ เธอก็ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาทันที“พี่อวิ๋นซาน จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากได้เด็กคนนี้หรอกค่ะ แต่ถ้าให้ไปทำแท้ง ฉันก็จะมีลูกไม่ได้อีกเลย! ได้โปรดสงสารฉันเถอะนะคะ!”เธอพยายามดิ้นรนจะลงจากเตียง เป็นจังหวะเดียวกับที่จิ้นซิวเหยียนเดินกลับมาถึงหน้าประตูพอดีพอเขาเห็นเย่เมิ่งชิวร้องไห้ฟูมฟาย สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที รีบเข้ามากอดเธอไว้“ทำอะไรน่ะ? หมอสั่งให้เธอนอนพักนิ่ง ๆ ห้ามขยับตัวนะ!”เย่เมิ่งชิวส่ายหน้า น้ำตาไหลลงมาตามหางตาของเธอ พูดอย่างน่าสงสารว่า“ซิวเหยียน ให้ฉันไปเถอะค่ะ ดูเหมือนว่า...ดูเหมือนว่าพี่อวิ๋นซานจะไม่ชอบเด็กคนนี้ เธอพูดจาร้ายกาจใส่ฉันตั้งหลายอย่าง แถมยังจะให้ฉันไปทำแท้งด้วย...”จิ้น
Read more
บทที่ 4
เมื่อถึงเวลานัดหมายในวันถัดมา ฉันไปยืนรออยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ จิ้นซิวเหยียนประคองเย่เมิ่งชิวออกมาด้วยตัวเองพอเห็นฉัน สีหน้าของเขาก็ฉายแววกระอักกระอ่วนวูบหนึ่ง“ซานซา เมิ่งชิวโตจนป่านนี้ยังไม่เคยใส่ชุดแต่งงานเลย เธอก็เลยอยากจะตามไปดูด้วย วางใจเถอะ เธอไปไม่รบกวนเราหรอก”ฉันพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมือข้างหนึ่งของจิ้นซิวเหยียนประคองอยู่ที่ด้านหลังเอวของเย่เมิ่งชิว ราวกับกำลังประคองของล้ำค่าที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ“ระวังขั้นบันได”“แดดแรง ใส่หมวกด้วยนะ”“เดินช้า ๆ หน่อย อย่าให้เหนื่อย”ทุกถ้อยคำกำชับของเขา เปรียบดั่งมีดทื่อที่กรีดลงบนหัวใจของฉันซ้ำ ๆแม้กระทั่งตอนขึ้นรถแล้ว ตลอดเส้นทางจิ้นซิวเหยียนก็ยังคงพร่ำพูดไม่หยุด“อย่าเดินไปไหนเรื่อยนะ ถึงร้านชุดแต่งงานแล้วก็ต้องฟังที่ฉันสั่ง”พอถึงร้านชุดแต่งงาน จิ้นซิวเหยียนก็ให้พนักงานนำชุดออกมาให้ฉันเลือก ส่วนตัวเองก็เดินตามเย่เมิ่งชิวไปอย่างเป็นกังวล“ชุดแต่งงานมันหนักมากนะ แค่ดูก็พอแล้ว ถ้าใส่จะเหนื่อยเกินไป”“ไม่เอา ฉันจะใส่ ตอนจดทะเบียนสมรสฉันก็ยังไม่เคยใส่ชุดแต่งงานเลย ตอนนี้จะให้ฉันลองใส่หน่อยก็ไม่ได้เหรอคะ?”เธอชี้ไปที่
Read more
บทที่ 5
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วในห้องพักผู้ป่วยเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่เลยสักคนมีเพียงเสียงของจิ้นซิวเหยียนที่แว่วมาจากห้องข้าง ๆฉันกุมแผลของตัวเองไว้แล้วเดินโซซัดโซเซไปยังห้องข้าง ๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูที่แง้มอยู่บนเตียงผู้ป่วย เย่เมิ่งชิวมีใบหน้าซีดขาว ที่ข้อมือพันด้วยผ้าก๊อซหนาเตอะแพทย์ในโรงพยาบาลถูกจิ้นซิวเหยียนเรียกมารวมกันที่ห้องนี้ ทุกคนต่างล้อมรอบเย่เมิ่งชิวเพื่อทำการตรวจเช็กร่างกายในส่วนต่าง ๆจิ้นซิวเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียง กุมมือของเธอไว้แน่นด้วยแววตาอ่อนโยน“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้ว ลูกก็ปลอดภัยดี”มือของทั้งสองกุมกันแน่น จนไม่มีช่องว่างให้ใครแทรกเข้าไปได้หัวใจของฉันเจ็บปวดอย่างมาก จนทนดูต่อไปไม่ไหวที่แท้แล้ว เมื่อหัวใจแหลกสลายถึงขีดสุด มันก็เจ็บปวดจนหายใจไม่ออกได้จริง ๆฉันทนต่อความเจ็บปวดของบาดแผล ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลทันทีโดยไม่ฟังคำทัดทานของพยาบาลหลังจากกลับถึงบ้าน ฉันก็เก็บกระเป๋าเดินทางต่อ และถือโอกาสทิ้งของเก่าที่ไม่ต้องการทั้งหมดสิ่งที่นำไปมีเพียงหนังสือเดินทาง เอกสารสำคัญ และเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนสองสามชุดเ
Read more
บทที่ 6
จิ้นซิวเหยียนฝ่าไฟแดงถึงห้าครั้ง เพื่อขับรถกลับบ้านให้เร็วที่สุดเขาไม่เชื่อคำพูดของพ่อบ้านเลยแม้แต่น้อย เมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลย แล้วเธอจะจากไปกะทันหันได้อย่างไรกัน?เป็นไปไม่ได้!แต่เมื่อเขาผลักประตูห้องนอนของเธอเข้าไป หัวใจที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ร่วงหล่นสู่ห้วงเหวทันทีข้างในว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ แม้แต่ของใช้ส่วนตัวทั้งหมดของเธอก็หายไปจนหมดสิ้น“อวิ๋นซาน! อวิ๋นซาน!”เขาเริ่มตื่นตระหนกและร้องเรียกชื่อฉันไม่หยุด เขาเริ่มค้นหาไปทั่วทั้งคฤหาสน์ เปิดตู้ทุกบาน ลิ้นชักทุกอัน เพื่อหวังจะพบร่องรอยว่าฉันยังไม่ได้จากไปแต่เขาก็ต้องผิดหวังสิ่งที่ทำให้เขาสิ้นหวังยิ่งกว่า คือของขวัญที่เขาเคยให้เธอ เธอกลับไม่เอาไปแม้แต่ชิ้นเดียว ทั้งหมดถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างเป็นระเบียบ“อวิ๋นซาน คุณไม่ต้องการผมแล้วเหรอ?”ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นผนังที่เคยเต็มไปด้วยรูปถ่ายคู่ของเรา บัดนี้กลับว่างเปล่าจิ้นซิวเหยียนคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง เขาพลิกค้นทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจออะไรที่เกี่ยวข้องกับฉันเลยสักอย่างเขากลับไปที่ห้องนอนของฉันอย่างคนไร้วิญญาณ แต่แล้วสายตาก็เห็นรูปถ่ายยับยู่ยี่ใบหนึ่งในถังขยะ
Read more
บทที่ 7
เย่เมิ่งชิวทนไม่ไหวจนต้องตวาดออกมา เธอเบื่อเต็มทนที่ใคร ๆ ก็เอาเธอไปผูกติดกับเสิ่นอันที่ตายไปแล้ว อีกอย่างตอนนั้นเธอก็ไม่ได้มีแฟนแค่เสิ่นอันคนเดียวเสียหน่อยจิ้นซิวเหยียนสะบัดมือเธอออก แล้วพูดเน้นทีละคำ“ความสุขของเธอไม่ได้อยู่ที่ฉัน คนที่ฉันรักมาตลอดมีเพียงอวิ๋นซานคนเดียว ที่จดทะเบียนกับเธอก็เพื่อเสิ่นอันเท่านั้น ตระกูลจิ้นจะรับรองเด็กคนนี้ แต่ตำแหน่งนายหญิงจะต้องถูกเก็บไว้ให้อวิ๋นซานเท่านั้น!”เขาหันหลังเดินออกจากห้องผู้ป่วย และรีบขับรถจากไปจิ้นซิวเหยียนจากไปอย่างรีบร้อน จนไม่ทันได้เห็นแววตาเย็นเยียบของเย่เมิ่งชิว และคำพูดพึมพำด้วยความเคียดแค้นของเธอ“คุณเป็นคนบีบให้อวิ๋นซานไปเองแท้ ๆ แล้วยังมาทำเป็นรักลึกซึ้งอะไรอยู่ตรงนี้!”เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออก“ผู้ช่วยจาง ไม่ได้ติดต่อกันนานเลยนะคะ เมื่อกี้ฉันโอนเงินให้แล้ว ได้รับหรือยัง? ใช่ค่ะ พอดีว่าฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา รบกวนช่วยบอกตารางงานล่าสุดของกู้อี้เฉินให้ฉันหน่อยนะคะ”หลังจากวางสาย เย่เมิ่งชิวก็เผยรอยยิ้มออกมา“จิ้นซิวเหยียน ฉันไม่น่าเสียเวลากับคุณเลยจริง ๆ! ถ้าไม่ได้เป็นนายหญิงแล้ว ฉันจะอยู่ข้างกายคุณไปทำไม? น่
Read more
บทที่ 8
ทันทีที่ใบหน้าถมึงทึงของจิ้นซิวเหยียนปรากฏขึ้นที่ประตูห้องส่วนตัว ในหัวของเย่เมิ่งชิวก็มีเพียงความคิดเดียว จบสิ้นแล้ว!กู้อี้เฉินเองก็ตกใจจนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา แม้ว่าตระกูลกู้ของพวกเขาจะเป็นมาเฟียเช่นกัน แต่ก็เป็นเพียงตระกูลเล็ก ๆ ที่ต้องพึ่งพิงตระกูลจิ้น ไม่มีทางที่จะต่อกรกับตระกูลจิ้นได้เลยจิ้นซิวเหยียนเดินเข้ามาในห้องช้า ๆ กู้อี้เฉินรีบลุกขึ้นหลีกที่นั่งให้เขา“ว่ามา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”ทันทีที่นั่งลง จิ้นซิวเหยียนก็เปิดฉากถามอย่างอดรนทนไม่ไหว“หัวหน้าจิ้น ดื่มชาให้ใจเย็นลงก่อนเถอะครับ!”กู้อี้เฉินยื่นถ้วยชาให้พร้อมกับฉีกยิ้มประจบประแจง“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมเลยนะ เย่เมิ่งชิวเคยมีอะไรกับผมก็จริง แต่คุณไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนนี้สำส่อนแค่ไหน! จะโทษผมฝ่ายเดียวก็ไม่ได้! อีกอย่างตอนนั้นเธอท้อง ผมยังให้เงินเธอไปสองล้านเป็นค่าทำแท้ง ใครจะไปรู้ว่าเธอยังไม่ยอมจบสิ้น หลอกลวงทั้งสองฝ่าย... ผมเองก็เป็นเหยื่อนะครับ!”“นายหมายความว่า เย่เมิ่งชิวจดทะเบียนสมรสกับฉันแล้ว แต่ก็ยังไปมั่วกับพวกนายอยู่บ่อย ๆ งั้นเหรอ? แล้วก็ไปมีลูกจนท้อง แถมยังมาโยนความผิดให้ฉันงั้นเหรอ?”น้ำเสียงของจิ้นซ
Read more
บทที่ 9
เป็นเวลาสองสัปดาห์แล้ว ที่ฉันมาถึงประเทศ Aตอนนี้ฉันลงหลักปักฐานอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่นี่อากาศสดชื่น ผู้คนใช้ชีวิตสบาย ๆ ซึ่งถูกใจฉันมากฉันเช่าร้านเล็ก ๆ เพื่อเปิดร้านกาแฟของตัวเองในแต่ละวันที่วุ่นวาย ทำให้ฉันแทบจะไม่ได้นึกถึงจิ้นซิวเหยียนอีกเลยป่านนี้จิ้นซิวเหยียน เย่เมิ่งชิว แล้วก็ลูกของพวกเขา คงใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขมากสินะพอคิดถึงพวกเขา หัวใจที่คิดว่าด้านชาไปแล้ว กลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้งในขณะนั้นเอง ชายคนหนึ่งก็อุ้มลูกแมวที่น่ารักตัวหนึ่งเดินเข้ามาในร้านกาแฟ“ขอโทษนะครับ นี่แมวของคุณหรือเปล่า? มันอยู่แถวหน้าร้าน เกือบจะหลงทางแล้ว”ลูกแมวส่งเสียงครางน่ารักในลำคอ ฉันอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัสใบหูที่นุ่มฟูของมันเบา ๆ“ไม่ใช่แมวของฉันหรอกค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นมันคงหลงทางมา หรือไม่ก็เป็นแมวจรจัด”ชายคนนั้นถอนหายใจ ก่อนจะลองหยั่งเชิงถาม“คุณชอบแมวไหมครับ? อยากจะรับเลี้ยงมันไว้ไหม?”มุมหนึ่งในหัวใจของฉัน พลันถูกสัมผัสอย่างแผ่วเบาการมีสัตว์เลี้ยงน่ารักแบบนี้อยู่เป็นเพื่อน ก็ดูเหมือนจะไม่เลวเลยแต่ฉันคาดไม่ถึงว่า หลังจากที่รับเลี้ยงลูกแมวตัวนี้แล้ว เฮ่
Read more
บทที่ 10
ฉันย้ายออกจากร้านกาแฟ และเข้าไปอยู่ในบ้านของเฮ่อเจียหนานบ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากร้านกาแฟ ใช้เวลาเดินแค่สิบนาที ทุกวันฉันจะเดินไปเปิดร้าน พอตกเย็นหลังเฮ่อเจียหนานเลิกงาน เขาก็จะมารับฉันที่ร้านกาแฟ แล้วเราสองคนก็จะเดินเล่นกลับบ้านด้วยกัน บางครั้งก็แวะซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดและของใช้ในชีวิตประจำวัน เป็นชีวิตที่เรียบง่ายแต่อบอุ่นสมัยที่ยังคบอยู่กับจิ้นซิวเหยียน เพราะเขาเป็นถึงผู้นำตระกูลจิ้นแห่งแก๊งมาเฟีย ต้องแบกรับแรงกดดันของทั้งตระกูลเอาไว้ ทำให้ในแต่ละวันของฉันเต็มไปด้วยความอึดอัดใจทั้งที่ความปรารถนาสูงสุดของฉันก็เป็นเพียงแค่การได้เปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ และใช้ชีวิตอย่างอิสระไปกับคนที่แสนโรแมนติกคนหนึ่งเท่านั้นแต่หลังจากที่ฉันตกหลุมรักจิ้นซิวเหยียน ฉันก็ยอมเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของตัวเองเพื่อเขา กลายเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจ และเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆหลังจากปิดร้าน ฉันกับเฮ่อเจียหนานกำลังเดินเคียงข้างกันอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต พลางปรึกษากันว่ามื้อค่ำนี้จะกินอะไรดีเขากุมมือของฉันไว้แน่น ใช้แก้มของเขาคลอเคลียหน้าผากฉันเป็นครั้งคราวภาพอันแสนหวานและอบอ
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status