All Chapters of สามีปีศาจ (ซีรีย์ชุด มาเฟียญี่ปุ่น): Chapter 41 - Chapter 50

สามีปีศาจ 40 ความจริงเมื่อห้าปีที่แล้ว“ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยว่าทำไมเธอถึงต้องไปทำงานแบบนั้น” จู่ๆชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำพูดขึ้นขณะที่ไอติมกำลังสระผมให้ เขาเอนศีรษะพิงต้นขางามด้วยท่าทางผ่อนคลาย“งานอะไรคะ”“เมื่อห้าปีก่อนไง ฉันเห็นเธอชงเหล้าให้ผู้ชายโต๊ะข้างๆ” ยาคุชิยังจำได้ขึ้นใจหญิงสาวใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำฟิต รอยยิ้มของเธอมันช่างแสนหวานจนกระตุกใจของเขาตั้งแต่แรกพบ“ความจริงแล้วเมื่อห้าปีก่อนคุณอยู่โต๊ะข้างๆฉันหรอคะ” ตอนนั้นไอติมจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเขาอยู่โต๊ะข้างๆ อาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเพราะโฟกัสที่งานอย่างเดียว“ฉันเห็นเธอตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว สาวเดรสดำฟิตเปี๊ยะ”“คุณจำได้ขนาดนั้นเลยหรอคะ”“ถ้าจำไม่ได้ฉันจะรู้หรอว่าเธอใส่ชุดสีดำ” ยาคุชิตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ “จะบอกฉันได้รึยังทำไมต้องไปทำงานแบบนั้น”“ตอนนั้นฉันร้อนเงินค่ะ มหาวิทยาลัยใกล้จะเปิดแล้วฉันยังไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมจึงรับจ็อบพิเศษ”“โดยการไปชงเหล้าให้ผู้ชายที่ผับเนี่ยนะ”“กะ..ก็ฉันเห็นว่ารายได้ดี ชงเหล้าแค่ไม่กี่ชั่วโมงฉันก็ได้เงินค่าเทอมแล้ว”“ผู้หญิงอ่อนต่อโลกแบบเธอไม่ควรไปทำงานแบบนั่น” ยาคุชิตำหนิคนต

สามีปีศาจ 42 อะไรคือความสุขร่างบางที่อยู่ในส้นสูงเดินลงจากบันไดด้วยท่าทางเขินอาย เธอใส่ชุดเดรสสีชมพูลายลูกไม้ใบหน้าถูกเติ่มแต่งด้วยเครื่องสำอางบางๆแต่กลับสวยเด่นขึ้นมาเป็นกอง ดวงตากลมโตมองเห็นแผ่นหลังกว้างยืนรออยู่หน้าบ้านในขณะที่ข้างๆมีเด็กชายตัวน้อยที่กำลังยืนยิ้มด้วยท่าทางร่าเริง ความรู้สึกเหมือนพ่อแม่ลูกกำลังจะไปเที่ยวเดี๋ยวนี้ชอบคิดอะไรแปลกๆในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ตึกๆๆๆๆ~ร่างบางก้าวไปหยุดยืนข้างๆร่างสูงทำให้ยาคุชิที่ยืนรอได้ซักพักหันมามองแต่ก็ต้องตกตะลึงในความสวยของหญิงสาว หน้าสดว่าสวยแล้วแต่พอแต่งเติมสีสันเข้าไปแทบไม่น่าเชื่อว่าไอติมจะสวยอะไรได้มากขนาดนี้ สวยตั่งแต่วันแรกที่เจอจนถึงตอนนี้ก็ยังสวยไม่สาง“เออ..เราไปกันได้รึยังคะ” ไอติมตัวเกร็งเมื่อโดนยาคุชิจ้องมองไม่วางตา หญิงสาวรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อต้องเดินบนส้งสูงเพราะเธอเองไม่ค่อยได้สวมใส่ส้นสูงจึงทำให้เดินลำบากนิดหนึ่ง“อืม” ชายหนุ่มปรับสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินนำไปยังรถสปอร์ตที่จอดอยู่หน้าคฤหาสน์“ไปกันครับโยฮัน” ไอติมเอื้อมมือไปกุมมือน้อยไว้ วันนี้โยฮันดูน่ารักเป็นพิเศษเพราะโดนอาซื่อจับแต่งตัวให้เป็นสไปร์เดอร์แมนน้อ

สามีปีศาจ 44 โรแมนติก@เมืองโอทารุในที่สุดยาคุชิก็ขับรถมาถึงเมืองโอทารุในช่วงบ่ายของวัน สองข้างทางที่เมืองโอตารุถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ อากาศนอกรถค่อนข้างหนาวเหน็บจนหญิงสาวต้องห่อไหล่ในรถว่าหนาวแล้วออกไปข้างนอกคงหนาวน่าดู“เธอได้เอาเสื้อกันหนาวมาไหม” ชายหนุ่มหันมาถามก่อนจะหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวรถตามทางเลี้ยวแคบๆที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นสนที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ“มะ..ไม่ได้เอามาเลยค่ะ ฉันไม่รู้ว่ามันจะหนาวขนาดนี้”“โอทารุเป็นเมืองหนึ่งในจังหวัดฮอกไกโดมันต้องหนาวอยู่แล้ว ถ้าหนาวก็ใส่เสื้อฉันสิ”“นี่เสื้อคุณหรอคะ” หญิงสาวรีบสวมเสื้อขนสัตว์ที่ไม่รู้ว่ามันมาห่มอยู่ที่ตัวของเธอตอนไหน ร่างบางรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันใด“ตัวใหญ่ขนาดนี้คงไม่ใช่เสื้อหมาหรอกมั้ง”“...” ไอติมแทบอยากกรี้ดในใจกับคำถ้อยคำที่สุดแสนกวนบาทาของยาคุชิหน้างามหันไปที่ริมหน้าต่างรถสปอร์ตที่เต็มไปด้วยไอจากความหนาวเย็นแต่ก็พอจะมองเห็นบรรยากาศรอบนอก โชคดีที่หิมะไม่ตกเพราะไม่งั้นคงเป็นอุปสรรคแก่การเดินทางแน่ๆ ดวงตากลมโตมองเห็นโคมไฟวางเรียงรายอยู่ริมข้างทาง มันสวยงามราวกับดินแดนในเทพนิยายและบ้านหลายหลังถูกประดับไปด้วยโคมไฟมันสวยงามมาก.

สามีปีศาจ 46 วันที่ดีสำหรับเรา“ใส่ได้พอดีไหม” ชายหนุ่มถามขึ้นหลังจากที่เห็นหญิงสาวสวมเสื้อขนสัตว์ทับกับเสื้อไหมพรมสีขาว มันเป็นชุดที่เขาเลือกเอง“พอดีค่ะ แต่หนักไปนิดหนึ่ง”“เรื่องมากว่ะ” ชายหนุ่มทำหน้าเรียบเฉยแต่เดินไปเอามือขยี้กลุ่มผมดำเงาก่อนจะเอื้อมมือไปหญิงหมวกไหมพรมขึ้นมาสวมใส่ให้หญิงสาวท่าทางของเขาดูอ่อนโยนขัดกับคำพูดและหน้าตา แต่ก็ไม่เป็นไรผู้ชายดิบเถื่อนอย่างเขาอ่อนโยนได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้วหลังจากแต่งตัวเสร็จไอติมก็หยิบรองเท้าบูทขึ้นมาสวมใส่ เธอใส่เสื้อผ้าหลายชั้นมากในขณะที่เขาใส่แค่เสื้อขนสัตว์ตัวเดียว แต่เอ๊ะทำไมเสื้อของเธอกับเขาถึงคล้ายกันขนาดนี้...อย่าบอกนะว่าเป็นเสื้อคู่หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมาทันใดเมื่อรู้ว่าเสื้อที่ใส่เป็นเสื้อคู่ระหว่างเธอและเขา“คุณซื้อเสื้อคู่มาหรอคะ”“เปล่า เสื้อคี่”“เสื้อคี่?”“ของโยฮันด้วยหนึ่งตัว”ตึกๆๆๆ~หัวใจของไอติมเต็นแรงไม่เป็นส่ำ ช่วงนี้ยาคุชิขยันทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าใส่เหมือนกันทั้งสามงั้นก็แสดงว่าเป็นเสื้อครอบครัวสินะ คนตัวเล็กคลี่ยิ้มก่อนจะวิ่งเข้าไปหอมแก้มยาคุชิที่กำลังก้มใส่รองเท้า“จุ๊บ~”ยาคุชิที่กำลังสวมรองเท้าชะ

สามีปีศาจ 48 แม่ของโยฮัน“นี่คือผลตรวจครับ” ลูกน้องคนหนึ่งยื่นซองเอกสารให้หญิงสาวที่นั่งหน้าเครียดอยู่บนโต๊ะ เพราะมีความกังวลว่าพี่เลี้ยงของโยฮันคนปัจจุบันคือผู้หญิงที่ยาคุชิแอบไปลอบมีความสัมพันธ์กันจนท้อง“ออกไปได้แล้ว” ริมฝีปากบางเคลือบไปด้วยลิปสติกสีแดงฉูดฉาดรีบไล่ลูกน้อง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรด้วยความสั่นเทาขอให้เรื่องที่คิดไว้มันไม่ใช่ความจริง ร่างบางรีบเปิดอ่านด้วยความร้อนรนใจก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งราวกับโลกหยุดหมุน เหงื่อไหลผุดขึ้นจนชุ่มขมับบาง ข้อความที่ระบุในกระดาษส่งผลให้แข้งขาของมายูอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่พรึ่บ!กระดาษหล่นจากมือในขณะที่ร่างบางค่อยๆเซล้มลงบนโซฟาราวกับรับความจริงในเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้“ไม่จริง...” ปากบางสั่นด้วยความไม่เชื่อสายตา “โยฮันคือลูกของนังนั่น!”น้ำตาค่อยๆไหลเอ่อล้นออกมาจากดวงตาเฉี่ยว มันคือสิ่งที่มายูกลัว...กลัวมาตลอดว่าซักวันยาคุชิจะไปดึงนังนั่นเข้ามาในชีวิตอีก เพราะมายูเคยเห็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งในมือถือของยาคุชิเมื่อหลายปีก่อนจึงได้แต่แอบสงสัยว่าเป็นใคร จนกระทั่งแอบตามเขาไปที่เมืองไทยเพราะมีความสงสัยว่าทำไมยาคุชิไปเมืองไทยบ่อยจนผิดสังเกตุแ