All Chapters of Blackmail ร้ายซ่อนรัก: Chapter 1 - Chapter 7

หลังจากที่เจนณรงค์สั่งงานทีมงานอาวุโสเกี่ยวกับเรื่องการเดินทางกลับในวันพรุ่งนี้ พร้อมทั้งบอกว่าพวกเขาทั้งห้าคนจะยังไม่กลับ ให้ทั้งหมดเดินทางล่วงหน้าไปก่อนแล้วหยุดพักผ่อนจนกว่าปุณณดาจะหายดี เขาก็เดินตรงดิ่งไปยังบ้านพักที่อยู่ติดกับบ้านของตัวเองทันทีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ดาราสาวที่เดินวนไปวนมาเพราะความกลัว สะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจจนตัวสั่น“คะ ใครคะ”“พี่เอง”“พี่เจน”เธอถลาไปเปิดประตูให้คนที่เธอเคยคุยด้วยอย่างสบายใจ แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก เขากลับดันเธอเข้ามาแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะหมุนตัวกลับมามองเธอด้วยแววตาวาวโรจน์อำมหิต“พะ พี่เจน พี่แป้ง เป็นยังไงบ้างคะ”“จะถามว่าตายหรือยัง อย่างนั้นเหรอ”เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้เขาถึงได้ดูน่ากลัวขนาดนี้“พะ พี่พูดอะไรคะ ทำไมพูดแบบนั้น”“หึ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันเสแสร้งเก่งจริง ๆ เมื่อคืนก็คิดว่าคุยกันเข้าใจแล้ว ที่ไหนได้ เธอมันตลบตะแลงสิ้นดี”เมื่อคืนนี้เขาเพิ่งให้สติและให้กำลังใจเธออยู่เลยเรื่องของกวิน เธอเองก็เหมือนจะทำใจได้ ไม่คิดยื้อแย่งกวินมาจากปุณณดาอีกแล้ว แปลว่าเรื่องที่เกิดขึ้นหรือคำพูดของเธอเมื

“ถึงคอนโดน้ำตาลแล้ว พี่จะลบหลักฐานในวันนั้นได้หรือยัง”ทันทีที่เขาจอดรถ เธอก็ทวงสัญญาที่เขาเคยพูดไว้ในวันที่เขาลงโทษเธออย่างป่าเถื่อนด้วยการปล้นพรหมจรรย์ของเธอไป“ขึ้นห้องก่อนสิ”เธอตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ กับแค่การกดลบรูปภาพหรือวิดีโอ มันจำเป็นต้องขอขึ้นไปบนห้องของเธอด้วยเหรอ“ไม่ค่ะ ไม่อยากให้มีคนเห็นว่าน้ำตาลพาผู้ชายขึ้นคอนโด”“กลัวคนเห็นว่าพาผู้ชายขึ้นคอนโด แต่ไม่กลัวคนเห็นหลักฐานที่เธอพยายามฆ่าคนเหรอ ได้นะ เดี๋ยวพี่จัดการให้”“พี่ต้องการอะไรกันแน่”“ขึ้นห้อง”ดวงตากลมวาววับมองเขาอย่างเกลียดชัง ไม่อยากจะอยู่ใกล้เขาแม้แต่วินาทีเดียว แต่คนที่ทำความผิดมหันต์อย่างเธอมันไม่มีสิทธิเลือก จึงยอมพาเขาขึ้นไปที่ห้องด้วยความจำใจทันทีที่ประตูห้องปิดลง เขาก็ก้าวประชิดไล่ต้อนจนแผ่นหลังบอบบางชิดผนัง มือใหญ่ร้อนผ่าวยกขึ้นมาลูบต้นแขนเรียวจนขนลุกซู่“พี่จะทำอะไร นี่มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลง”เธอปัดมือเขาทิ้ง ทั้งยังเชิดหน้าขึ้นมองเขาอย่างเอาเรื่อง แม้ในใจจะกลัวเขามากก็ตามทีเรื่องราวเมื่อคืนนั้นยังจำฝังใจ เหตุการณ์ทุกอย่างมันยังตามหลอกหลอนแม้ยามหลับและยามตื่น ทุกสัมผัสจาบจ้วงรุนแรงแม้จะทำให้เธอเสี

เขาแค่นยิ้มขำเมื่อเห็นเธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับจำนวนเงินมหาศาลที่เขาเรียก“พี่จะเอาบ้านแบบนี้อีกหลังหรือไง แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็จบไปแล้ว มันไม่เกี่ยวกับพี่ด้วยซ้ำ”“ทำไมจะไม่เกี่ยว เธอทำร้ายแป้งก็เหมือนกับทำร้ายพี่ เธอรู้ดีว่าพี่รักแป้งมากแค่ไหน พี่ขอเธอแล้วว่าจะทำอะไรกับกวินก็ได้ แต่ห้ามแตะต้องแป้งเด็ดขาด แต่เธอก็ทำ เธอทำถึงขนาดจะเอาชีวิตแป้ง พี่ช่วยปิดบังความเลวให้เธอ ไม่เอาเรื่องนี้ไปเปิดโปงให้คนทั้งโลกรู้ และช่วยไม่ให้เธอต้องเข้าไปนอนกินข้าวแดงในคุกฐานจ้างวานฆ่าก็บุญแค่ไหนแล้ว เธอก็ต้องตอบแทนพี่หน่อยสิ ถือเป็นข้อแลกเปลี่ยนไง”เจนณรงค์กระชากแขนเล็กเข้าหาตัว เลิกคิ้วมองใบหน้าสวยงามอย่างกวนประสาท ดวงตาคมกริบดุดันที่แปลความหมายไม่ออกทำเอาเธอตัวสั่น แต่ถึงอย่างนั้นปากนุ่มนิ่มที่ตกแต่งด้วยสีชมพูอมแดงก็ช่างกล้าเหลือเกิน“พี่มันเลวจริง ๆ นะพี่เจน”“พี่ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดี ไม่เคยเสแสร้ง ไม่เหมือนใครบางคนที่ต่อหน้าคนอื่นทำตัวใสซื่อ ที่แท้ก็ทั้งเลวทั้งร่าน ถึงขนาดสั่งฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร”มือที่จับอยู่บนต้นแขนบีบแรงจนเป็นรอยจ้ำแดง ตั้งแต่เมื่อคืนที่เขากระทำรุนแรงกับร่างกา