Lahat ng Kabanata ng ลูกไม้มาเฟีย: Kabanata 21 - Kabanata 30

"อร้ายยย!...พี่อลันจะทำอะไร...ปล่อยนะ...ปล่อยมุกเดี๋ยวนี้นะ" หนูมุกที่กำลังจะเดินหนีอลัน แต่ก็ช้ากว่าอลันที่รวบเอวเล็กไว้และดึงเธอเข้ามาเข้าสู่อ้อมกอด และโน้มใบหน้าตัวเองเข้าสูดดมที่คอเล็กนั้น            "แน่ใจเหรอว่าอยากให้พี่ปล่อย..." อลันที่ผละใบหน้าออกมาดวงตาคมดำเข้มจ้องมองที่ดวงตาคมโตนั้นอย่างที่ต้องการ            "แน่ใจ..." หนูมุกตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่ออลันคลายวงแขนออกทันทีเช่นกัน            "มองอะไร...หรือเปลี่ยนใจ" อลันถามกลับพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับหนูมุกมากขึ้น หนูมุกส่ายหน้าและถอยหลังรักษาระยะห่างมากขึ้นระหว่างเขากับเธอ และเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไปอลันยิ้มขำกับท่าทางของเขาและเดินไปแต่งตัวและขึ้นเตียงนอนขนาดใหญ่และหลับตาเหมือนกับว่าเข้าสู่นิทรา            "จะมาไม้ไหนของเขานะ..." หนูมุกบ่นพึมพำกับตั

"ใคร?" เสียงของอลันที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เอ่ยถามหาเหล่าการ์ดที่บกพร่องต่อหน้าที่ปล่อยให้ซาบีน่าสามารถเข้ามาในบ้านเขาได้            "ผมครับ...นายผมขอโทษครับ" การ์ดที่มีหน้าที่รับผิดชอบช่วงเวลานั้น            "ทำงานกับฉันมานานแค่ไหนแล้ว" อลันถามกลับด้วยเสียงที่บอกให้คนที่ได้ยินว่าเขาไม่พอใจ            "เอ่อ...สี่เดือนครับ" การ์ดตอบกลับอย่างขลาดๆ            "ฉันจะให้โอกาสนายครั้งเดียว...พี่แอลย้ายไปเฝ้าที่ออฟฟิชแทน"   ประโยคหลังอลันหันมาพูดกับมือขวาที่พึ่งกลับมาและรู้เรื่องถึงความผิดพลาดของลูกน้อง แอลรับและดำเนินการต่อตามคำสั่งนั้น การ์ดคนนั้นโค้งขอบคุณ    อลันที่ไม่ไล่เขาออก เพราะการ์ดทุกคนรู้ดีว่าอลันเกลียดที่สุดคือความผิดพลาดในการทำงาน เรื่องอื่นเขาก็จะดูตามสถานการณ์แต่เรื่องการรักษาความปลอดภัยของบ้านอลันจะเข้มงวด

"ถ้ารู้ขนาดนั้น 'ขอบคุณ' คำเดียวมันไม่น้อยไปเหรอ" อลันหันไปพูดกับคนที่นั่งข้างๆ            "งั้นเอาคืนมา!" หนูมุกที่รู้ทันพูดเสร็จก็หันหน้าออกไปมองข้างทางทันที            หึหึ อลันหัวเราะในคอและยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม เพราะที่เขานิ่งก็เพราะว่ามันไม่ใช่ที่นี่ที่เขาจะจัดการเด็กดื้อ เมื่อรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน อลันให้หนูมุกเข้าไปก่อน ส่วนอลันแยกไปอีกทางพร้อมกับแอลที่ตามมา            "มีอะไร?" อลันถามมือขวาทันที เมื่อเข้ามาในห้องสมุด            "ดูนี้สิครับ!" แอลส่งซองเอกสารให้กับอลัน            "ใครกัน! ที่มันบังอาจ!" อลันขบกรามแน่น กัดฟันหันไปถามแอล            "พนักงานส่งเอกสารมาส่งให้ที่หน้าประตูบ้านเมื่อสักครู่...จ

"คนบ้า..." หนูมุกต่อว่าไม่จริงจังโดยที่ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัดเพียงแค่ร่างกายเธอที่เกือบเปลือยเปล่าแนบชิดเบียดอยู่บนร่างกายของอลันที่แทบจะเปลือยเปล่าเช่นกัน เพราะถึงแม้เขาจะตั้งใจเหลือกางเกงสีขาวตัวเล็กไว้แต่ความต้องการของเขามันก็แสดงตัวตนความต้องการของเขาให้เธอได้รับรู้ และเมื่อเขาตั้งใจทาบทับมือข้างหนึ่งของเขาที่สะโพกเล็กของเธอและกดมันไว้จนตัวตนของเขาสัมผัสถึงความเป็นหญิงของเธอผ่านปราการขวางกั้นนั้นอย่างตั้งใจ            "จัดการพี่ได้แล้ว...ยายเด็กแสบ" อลันเร่งเร้าหนูมุกทันที เพราะความต้องการของเขามันกำลังพวยพุ่งขึ้นเรื่อยๆ หนูมุกก้มหน้าลงให้ริมฝีปากประกบกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้หนูมุกไม่เสียเวลากับริมฝีปากนั้นนานนัก หนูมุกผละออกมาจากริมฝีปากขยับไปที่แก้มสากจากเคราหนวดที่เริ่มขึ้นและจุ๊บพร้อมกับสูดดมตรงจุดลักยิ้มของแก้มสากนั้นอย่างตามใจต้องการ และย้ายไปทำเหมือนกันกับที่แก้มอีกข้างตำแหน่งลักยิ้มเช่นกัน อลันเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกันอายุเพียงยี่สิบเจ็ดปีที่ประสบความสำเร็จในการดำรงตำแหน่งประธานบริหารงานธุรกิจทุกอย่างของ 'ซาว

อลันก้มใบหน้าลงไปเมื่อจมูกสัมผัสกับระหว่างขาที่ถูกแยกออก เขาก็สูดลมหายใจเข้าไป หนูมุกปิดเปลือกตาลงอย่างเอียงอายและการกระทำนั้นทำให้จุดที่จมูกโด่งสูดดมเข้าไปเปียกชื้นมากขึ้นจากธารน้ำที่ไหลออกมาจากกายสาวที่ไม่อาจกักเก็บไว้ได้แล้ว            "อู้ยยยย...อ้าร์สสส..." หนูมุกปล่อยเสียงครางออกมาทันทีเมื่ออลันเปลี่ยนจากจมูกเป็นปากและปล่อยลิ้นหนาออกมาดูดเลียจุดศูนย์กลางนั้น โดยที่ยังคงมีผ้าลูกไม้ขวางกั้น มือเล็กกำแน่นจับผ้าปูที่นอนไว้เป็นหลักยึด ใบหน้าส่ายไปมาเส้นผมดำยาวสยายไปทั่วหมอนใบที่หนุนอยู่            "ขออนุญาต...แคว่กกก" เสียงทุ้มที่สั่นพร่าของอลันเอ่ยออกมา กับที่มือทำการแยกผ้าลูกไม้ที่ขวางกั้นความสวยงามตรงหน้าออกจากกัน เผยความงามสีชมพูที่ไม่เคยมีใครได้เห็นและสัมผัสมันมาก่อน นอกจากเขาและเขาเท่านั้นลิ้นหนาปล่อยออกมาเลียริมฝีปากล่างของตัวเองทันที เมื่ออลันรู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันทีจากความสวยงามตรงหน้า         &