Lahat ng Kabanata ng ลูกไม้มาเฟีย: Kabanata 51 - Kabanata 60

อลันที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลามองหน้าหนูมุกแล้วทำให้เขาอยากจะหัวเราะมากกว่านี้แต่คงทำได้ยากในสถานที่แบบนี้ เพราะเขาต้องวางตัวแม้แต่ในบริเวณบ้านเขาเองก็ตาม            "ลองขับดูก่อนมั้ย?" หนูมุกพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ เพราะไม่อยากให้อลันเสียความรู้สึก แต่ก็นะ! อย่างอลันน่าจะรู้ว่าเธอชอบแบบไหน            [ยินดีต้อนรับคุณหนูมุก...] หนูมุกเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อเธอแค่เข้ามานั่งประจำหลังพวงมาลัย ระบบภายในรถทำงานทันทีพร้อมกับเสียงทักทาย            อลันที่ก้มลงมาให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกันกับใบหน้าคมหวานโดยที่มือยังจับประตูฝั่งคนขับไว้ หนูมุกหันไปมองหน้าอลันด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น และเมื่อเธอหันกลับมามองแผงหน้าปัดด้านหน้าใบหน้าคมหวานก็เผยรอยยิ้มอย่างตื่นเต้น เพราะสิ่งที่เธอเห็นนั้นมันคือแผงหน้าปัดที่แสดงให้เห็นของระบบเครื่องยนต์ที่ไม่ธรรมดา เพราะมันไม่ใช่เครื่องยนต์ที่ใช้กันโดยทั่วไปกับรถบนท้องถนน แน่นอนภาพยน

"เรียน...เสร็จ...แล้ว...รีบกลับ...บ้านนะ..." อลันเอ่ยบอกด้วยเสียงที่แหบพร่า เมื่อยอมปล่อยขาเล็กและถอดถอนแก่นกายออกมาหลังจากสาดสัดความอุ่นเข้าสู่กายสาว...            "อื้ม!..." หนูมุกขานรับสั้นๆ เพราะเธอยังต้องการอากาศหายใจอยู่            "แล้ว!...อย่าให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้!...หรือมาแสดงท่าทางที่สนใจหนูมุกของพี่นะ...รู้นะว่าพี่หวงมากแค่ไหน..." หนูมุกพยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอควรบอกเขามั้ยนะว่าเธอรู้! เรื่องที่พี่อลันส่งคนคอยเฝ้าจับตาเธอตอนที่เธอยังเรียนอยู่ที่เมืองไทย ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่รู้แต่เธอมารู้ตอนขึ้นปีหนึ่ง เพราะตอนนั้นมีรุ่นพี่คณะเดียวกันเปิดเผยความรู้สึกกับเธอ ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะปฎิเสธแต่รุ่นพี่ก็ยังคงตื้อเธอแต่จู่ๆ รุ่นพี่ก็คอยหลบหน้าเธอในเวลาอันรวดเร็ว และต้องเดือดร้อนนายเติ้ลที่หนูมุกให้ช่วยสืบเพราะเธอได้กลิ่นความไม่ปกติ [มีชายชุดดำคอยตามพี่เขาว๊ะ...มุก!...แกรู้มั้ยว่าเป็นใครที่สั่งให้ทำแบบนี้...เพราะมีข้อความเข้าทั้ง SMS , E-mail พี่เขา พร้อมรูปถ่

ฮะแฮ้มมม เจสันกระแอมเสียงในคอเรียกความสนใจของหญิงสาวที่นั่งอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมา            "คุณคนที่โทรมา" หนูมุกเอ่ยพูดแบบก่ำกึ่งจะถามก็ไม่เชิง            "ครับ...ผมเจสันครับ...ยินดีที่ได้รู้จักคุณปิ่นมุกนะครับ" เจสันพูดพร้อมถือวิสาสะนั่งลงบนพื้นหญ้าตรงข้ามเธอทันที เมื่อเรียกความสนใจของหญิงสาวตรงหน้าได้แล้ว            "อ๋อ!คะ...ไหนของของฉันคะ" หนูมุกเข้าประเด็นทันที เจสันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะเขายังไม่เคยเจอผู้หญิงที่มีท่าทีเฉยชากับความดูดีเจ้าเสน่ห์ของเขาเลย            "ไหนๆ เราก็ได้เจอกันแล้ว...เราสองคนน่าจะทำความรู้จักให้มากกกว่านี้นะครับ"            "ไม่เป็นไรค่ะ!...แค่นี้ก็มากพอแล้ว...ฉันไม่มีเวลาพอค่ะ" หนูมุกตอบกลับตัดความสัมพันธ์ เพราะเธอไม่ต้องการมีปัญหากับพี่ชา

"น่าเสียใจจัง...ดูคุณไม่ดีใจเลย" เจสันพูดพร้อมหน้าที่แกล้งเศร้า            "ไม่มีงานทำเหรอ..." หนูมุกไม่สนใจคำแกล้งตัดพ้อนั้น หันหน้าไปถามพร้อมหลี่ตาจ้องมองใบหน้าเจสันพร้อมพิจารณาจริงๆ จังๆ เป็นครั้งแรก            "มี...แต่นี้เป็นเวลาพักนะครับ" เจยันยืดขายาวออกราบไปกับพื้นหญ้า พร้อมเท้าแขนไปด้านหลังด้วยท่าทางสบายๆ อย่างที่ตัวเขาไม่เคยปฎิบัติต่อหน้าคนที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน            "แล้วก่อนหน้าเมื่อวาน...เวลานี้คุณทำอะไร" เจสันเลิกคิ้วกับคำถามของหนูมุก...            "นั่นสิ!...ไม่เคยจำได้เลย...จำได้แค่วันเดียวคือเมื่อวานนี้...และแพลนเวลานี้ของวันพรุ่งนี้ไว้แล้วด้วย" เจสันตอบกลับพร้อมส่งสายตากลับอย่างแพรวพราวตามสไตล์หนุ่มเจ้าเสน่ห์            "คุณก็หน้าตาดีนะ!...แต่มาช้าไปยี่

อลันดันร่างเล็กให้ขยับไปใกล้เตียงนุ่มขนาดใหญ่และโน้มกายลากมือเล็กด้วยมือข้างที่ว่างให้วางค้ำบนเตียงทั้งสองข้าง ตอนนี้จึงทำให้ร่างเล็กก้มโน้มไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วที่มาพร้อมเสียงครางของคนทั้งสองเมื่ออลันจัดการให้แท่งร้อนนั้นหายเข้ากายสาวในคราวเดียวอย่างรวดเร็วโดยผ่านกลีบดอกกุหลาบงามที่ชุมฉ่ำไป...            "อ้าร์ส...อ้าร์ส.../...โอ้ว...โอ้ว..." เสียงครางยังดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อสะโพกสอบขยับและจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย จนฝ่ามือเล็กทั้งสองเกร็งรับแรงกระแทกที่มีแต่มากขึ้นเรื่อยๆ...มือหนาของผู้กระทำจับแน่นที่สะโพกเล็กอย่างต้องการช่วยประคองเรือนร่างนี้ให้ยืนอยู่ต่อไปได้ เมื่ออลันเร่งจังหวะถี่เร็วขึ้นเมื่อสายตาหันไปมองนาฬิกาเรือนเล็กที่แสดงเวลาว่าเขาทั้งสองเหลือเวลาอีกไม่มาก            หนูมุกกำลังจะทำอะไรกับเขา...นับวันอลันไม่สามารถควบคุมความต้องการของร่างกายที่ต้องการเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และเวลาที่อยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ยิ่งทำให้อลันต้องการความสัมพันธ์ที่ดิบเถื่อนมากขึ้นเ