All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

ทำไมไม่ไปทำในห้องน้ำนะ...คนบ้า หนูมุกแอบชำเลืองตามองและคิดในใจอย่างหงุดหงิด เพราะคิดว่าอลันคงไม่เห็นเพราะเธอปิดไฟหัวเตียงแล้ว มีเพียงแสงไฟสลัวจากดาวไลท์บริเวณตู้เสื้อผ้า ทำให้หนูมุกเห็นท่อนบนของอลันอย่างชัดเจนด้วยมัดกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งถึงหน้าท้องแบบราบสวยงามเซ็กส์ซี่มาก อลันแกล้งสาวถ้ำมองด้วยการใส่แต่กางเกงนอนขายาวและเดินขึ้นเตียงฝั่งที่เป็นของเขามาโดยตลอดและจะตลอดไป            หนูมุกหลับตาปี๊แต่หัวใจของเธอเต้นแรงมาก จนเธอไม่แน่ใจว่าผู้ร่วมห้องจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นหรือเปล่า พี่อลันคนบ้าทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยนะ หนูมุกคิดในใจอีกแล้วเพราะตั้งแต่เล็กจนโตก็พึ่งจะเคยเห็นผู้ชายที่แอบเปลือยบางส่วนใกล้ๆ ก็ตอนนี้ และถึงแม้เธอจะไม่ค่อยมีความรู้ความชำนาญด้านนี้มากนัก แต่ก็ต้องยอมรับว่าพี่อลันดูดีมาก แค่หน้าตาว่าผ่านแล้วยิ่งรูปร่างน่าจะทำให้ผู้หญิงที่ได้พบเห็นฆ่ากันตายเพื่อแย่งตำแหน่งผู้ที่จะได้ครอบครอง            อลันยิ้มกับหมอนข้างที่วางกั้นกลางกินพื้นที่ส่วนใหญ่

"โกหก...เรื่องอะไร?" อลันถามกลับอย่างไม่เข้าใจ            "...ก็ที่บอกว่ามารับมุกไปเรียนต่อที่อังกฤษ" อลันพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอย่างเข้าใจ            "พี่คงต้องบาปแน่...ถ้าหนูมุกไม่กลับไปพร้อมพี่...แล้วยังงี้พี่จะตกนรกเหรอเปล่าก็ขึ้นอยู่กับหนูมุกแล้ว" อลันพูดพร้อมกับก้มลงด้วยใบหน้าที่แสดงความกลัวการตกนรกเสียเต็มประดา            "พี่อลัน!" หนูมุกเรียกอลันเสียงดังด้วยความโมโหที่ถูกผู้ชายตรงหน้ายียวนกวนประสาท            "ครับ" อลันขานรับหน้าตาย            "มีอะไรกันจ๊ะ...หนูมุกทำไมต้องเสียงดัง" นีออนหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงของบุตรสาวและอดไม่ได้ที่จะต้องใช้สายตาปรามบุตรสาว            "คุณแม่ครับ...หนูมุกน่ากลัวมากเล

หนูมุกกับความรู้สึกจะเรียกว่าใหม่ก็คงจะไม่ใช่ แต่ทุกครั้งที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมันทำให้หัวใจของเธอพองโตร่างกายของเธอเรียกร้องหามัน และเมื่อลิ้นของอลันเข้ามาอยู่ในโพรงปากเธอ มันกลับทำให้เธอรู้สึกอยากจะกักเก็บลิ้นของเขาไว้และให้เขาหยอกล้อเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้มันจบลงเลย            อลันรู้สึกถึงการตอบสนองกลับของหนูมุก ใจหนึ่งเขาอยากจะหยุดเพราะเส้นแบ่งของเวลาที่คอยแต่จะร้องเตือนเขาขยายวงกว้างมากขึ้นว่ายังไม่ใช่เวลานี้ แต่อีกความรู้สึกที่ตีตื้นเข้ามาคือเรียกร้องให้เขา 'อย่า'หยุด แม้แต่หนูมุกเองตอนนี้เธอจะรู้ตัวมั้ยว่าเธอกำลังเรียกร้องว่า 'อย่า'หยุดเช่นกัน เพราะร่างกายเธอตอบสนองเขาอย่างอัตโนมัติ แขนเล็กที่โอบคอเขานั้นรัดแน่นดั่งกับว่าถ้าเธอเผลอหรือคลายอ้อมแขนแล้วเขาจะหายไป จึงทำให้อดัมยังคงสานต่อการดื่มกลืนกิน   น้ำผึ้งในโพรงปากหวานละมุนอย่างต่อเนื่อง            สองมือใหญ่ของอลันเลื่อนลงมาเรื่อยๆ เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อ เพื่อต้องการพบเจอกับบาง

"พอดีผมมาทำธุระด่วนนะครับ"            "ธุระด่วน!...อะไรคะ...บอกฉัตรได้มั้ย?"            "ผมมารับเจ้าสาวของผมนะครับ" อลันตอบด้วยเสียงราบเรียบ แต่ทำให้คนฟังตรงหน้าเขาถึงกับอึ้ง! นิ่งไปแล้วและรวมถึงคนที่หลบอยู่ด้านหลังเขาด้วยที่ตกใจไม่แพ้กันกับคำตอบของพี่ชายท้องชนกัน            "เอ่อ!...นะ...ไหนคะ?" ปกฉัตรที่เข้าสู่ภาวะช็อคก็ยังมีกำลังที่พยายามจะถามออกไปด้วยความอยากรู้            "นี่ครับ!" อลันพูดพร้อมกับคว้าร่างบางที่อยู่ในอาการตกใจเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเบียดสีข้างของทั้งคู่ไว้แน่น หนูมุกที่ยังอยู่ในภาวะอึ้งๆ งงๆ ก็หันไปมองผู้หญิงตรงหน้าที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแต่ก่อนที่คนที่สำรวจเธอจะได้ทันพูดอะไร...            "ขอตัวก่อนครับ!" อลันพูดตัดบทและเดินต่อไปโดยที่มีหนูมุกขยับเด

"โอ้ย!...มุกไม่สู้แล้ว...คนบ้า!...ปล่อยเค้านะ" หนูมุกร้องโวยวายอย่างโมโห เพราะเธอรู้ว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่มีทางจบอย่างสวยงามแน่นอน และถ้าขืนเธอยังดันทุรันสู้ต่อไปก็มีแต่จะขาดทุน            "ยอมแพ้ก่อนสิ...พี่ถึงจะปล่อย" อลันที่ยังคงรัดวงแขนไม่ยอมปล่อย     หนูมุกให้เป็นอิสระ และยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กับแก้มใสที่แดงขึ้นเรื่อยๆ            "เอาหน้าออกไปเลยนะ!..." หนูมุกพยายามหลบใบหน้าที่หวังจะเข้ามาหอมแก้มเธออีกครั้งต่อหน้าสายตาหลายคู่ของคนทั้งห้องนอกจากแอลแล้วไม่มีใครฟังบทสนทนาของหนูมุกกับอลันรู้เรื่อง เพราะตลอดเวลาทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาไทย            "หืม?..." อลันย้ำถามด้วยเสียงในคอ            "ก็ได้!...มุกแพ้แล้ว...ปล่อยได้แล้ว" หนูมุกพูดและขยับตัวเพื่อต้องการอิสระ อลันยิ้มอย่างพึงพอใจและกำลังจะปล่อยร่างเล็กให้เป็