Lahat ng Kabanata ng ลูกไม้มาเฟีย: Kabanata 31 - Kabanata 40

หนูมุกขมวดคิ้วทันทีเมื่ออยู่ๆ ร่างกายเธอก็วูบวาบแปลกๆ ให้ตายเถอะ! ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าการพบกันและอยู่ด้วยกันครั้งนี้ระหว่างเธอกับพี่อลันมันถึงแตกต่างมาก เพราะตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ที่อังกฤษพี่อลันของเธอเปลี่ยนไปมากจริงๆ เพราะเขาเหมือนไม่ใช่พี่อลันคนเดิมของเธอ หนูมุกรู้สึกว่าการพบกันครั้งนี้อลันคือผู้ชายคนหนึ่งที่แสดงออกว่าเขากำลังพึงพอใจเธอ และแสดงออกให้เธอรู้ว่าเขารุกเธอหนักมาก แบบที่ไม่มีเวลาให้เธอได้ตั้งตัวเลยกับการเปลี่ยนแปลงไปของเขา            "พี่อลัน...มุกหายใจไม่ออก" หนูมุกพูดพร้อมกับขยับร่างกายที่ถูกวงแขนของอลันโอบรัด            "ต้องผายปอดมั้ย?" หนูมุกอ้าปากค้างอย่างกับว่าเธอเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่นั่งข้างๆ            "คนบ้า!" หนูมุกหลบตาลงทันทีอลันยิ้มอย่างสบายใจ พร้อมกับกระชับวงแขนมากขึ้นจนแก้มใสของหนูมุกแนบกับแผ่นอกกว้างของอลัน   &nb

หนูมุกที่ได้ยินเสียงบทสนทนาเลือกที่จะเงียบและหยิบหนังสือที่วางอยู่ใกล้ๆ มาเปิดดู ส่วนอลันก็ทำงานของตนเองต่อโดยที่ไม่มีการพูดหรืออธิบายใดๆ เพราะทั้งสองต่างรู้และเข้าใจกันดีในเรื่องนี้ว่าไม่มีอะไร แต่สิ่งหนึ่งที่หนูมุกแน่ใจคืออลันไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องระหว่างเขากับปกฉัตรที่สนใจอลันมากกว่าแค่คนรู้จักและเธอก็รู้เรื่องนี้ด้วยจากภาพและคำบอกเล่าของเพื่อนเธอนั่นเอง            "หิวมากเหรอยัง?" หนูมุกเงยหน้าตามเสียงนั้นโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าอลันเดินเข้าใกล้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่            "เสร็จแล้วเหรอคะ" อลันพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม หนูมุกมองนาฬิกาเวลาบอกว่าอีกยี่สิบนาทีก็บ่ายสองแล้ว อลันยื่นมือออกไปหนูมุกยิ้มและวางบนมือที่ยื่นมาพร้อมกับลุกและเดินเคียงข้างอลันออกไป และเมื่อทั้งสองออกจากห้องทำงานมาก็เจอกับกายและเดธยืนรออยู่แล้ว            "พี่แอลเข้าโรงงาน" อลันบอกกับหนูมุกเมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองหาใครอีกคน ซึ่ง

เฮเลนที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเวลายามที่มองประมุขของบ้านกับหญิงสาวชาวไทยกำลังทานมื้อเย็นที่พลัดกันป้อนกันตักอาหารให้กันและกันอย่างมีความสุขของคนทั้งคู่            "พี่อลัน...พรุ่งนี้มุกขอไม่ไปออฟฟิชนะคะ..." หนูมุกที่กล่าวบอกอลันที่เดินออกมาจากห้องน้ำ            "จะไปไหน"            "อีกไม่ถึงอาทิตย์...มุกก็ต้องไปเรียนแล้ว...จะไปซื้อของที่ต้องใช้นะคะ" หนูมุกที่พยายามบอกให้ดูเป็นธรรมชาติ เพราะแท้จริงแล้วพรุ่งนี้พวกเธอที่ต้องใช้คำว่า 'พวกเธอ' นั้น ก็เพราะเธอต้องเล่าทุกอย่างให้กายกับเดธฟัง เพราะถ้าไม่บอกสองคนนี้เธอไม่มีทางสืบหาคนที่ปองร้ายอลันได้แน่นอน            "คุณมุกครับผมว่า เราควรจะบอกคุณอลันนะครับ..." กายเตือนออกไป  เพราะถ้าอลันรู้ว่าพวกเขาพาปิ่นมุกไปที่สุ่มเสี่ยงมีหวังพวกเขาไม่ตายดีแน่      

"ผมต้องไปจัดการกับซาบีน่า..."            "ถ้านายไปก็เข้าแผนเธอนะครับ..." อลันกัดกรามแน่นและหยุดการขยับทันที เพราะสิ่งที่แอลบอกก็จริง!!! ที่ซาบีน่าทำแบบนี้ก็เพียงเพื่อให้เขาไปหาเท่านั้น "เรื่องนี้ให้ผมจัดการเองดีกว่า...และอีกอย่างผมว่าเธอไม่กล้าเอาคลิปไปเผยแพร่หรอกครับ...เธอกำลังเรียกร้องความสนใจจากนายก็เท่านั้น...แค่อย่าให้คุณมุกเห็นก็เป็นพอ..."            "เรื่องนี้แหละครับที่ผมเป็นกังวล...ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว...แต่หนูมุกต้องไม่มีทางเข้าใจแน่..." อลันเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล เพราะสิ่งเดียวที่ทำให้เขาต้องเร่งจัดการเพียงเพราะความรู้สึกที่จะเกิดกับหนูมุกเท่านั้น อลันพยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะตอนนั้นเขาเพียงแค่คิดว่า 'หนูมุก' เท่านั้นทำให้เขาเกือบพลาดเพราะทางเดียวที่จะจบปัญหาคือ 'อย่าให้ความสำคัญ' เพราะการแก้ปัญหานี้คือแก้ที่หนูมุกที่ต้องเข้าใจความสัมพันธ์ทางกายนั้นมันมีหลายแบบ บ้างก็แค่ปลดปล่อยความต้องการของร่างกายเท่านั้น ไม่มีความรักเข้ามาเ

อลันลุกจากเก้าอี้แต่เขาเดินไปยังเตียงนอนเล็กๆ ในห้องสมุดนี้ตรงมุมห้องข้างผนังติดหน้าต่าง และที่นี่ก็เป็นอีกที่ที่หนูมุกมักจะชอบมานอนเล่น ยามที่เขาต้องนั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำในช่วงเวลาการปิดเทอมของหนูมุก ก่อนที่จะเกิดเหตุสามปีที่ผ่านมา เธอก็ต้องมาอยู่ในห้องนี้เช่นกัน อลันล้มตัวลงนอนยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาหนุนศีรษะของตัวเองไว้และปิดเปลือกตาลงเข้าสู่นิทราทันที เพราะเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะเล่นสงครามประสาทกับ 'ดวงใจ'ของตัวเอง ที่มีนามว่า 'ปิ่นมุก'            "ไปแล้วเหรอค่ะ?" หนูมุกร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อลงมาข้างล่างในเวลามื้อเช้าของเช้าวันใหม่เมื่อไม่เห็นอลัน และได้คำตอบจากเฮเลนว่าเขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว            "มีอะไรเหรอเปล่าคะ" เฮเลนถามกลับอย่างไม่เข้าใจ            "เอ่อ!...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...เมื่อคืนพี่อลันทำงานจนดึกมาก...จึงไม่คิดว่าจะออกไปตั้งแต่เช้าแบบนี้" เฮเลนทำเพียงพยักหน้าเข้าใจ