All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 61 - Chapter 70

ซาบีน่าเผยรอยยิ้มออกมาอย่างสะใจ มองสี่คนที่เหลือที่ต่างเดินออกจากตรงนั้นไปยังทิศทางเดียวกับที่อลันและหนูมุกล่วงหน้าไปก่อน            "พี่อลัน! พี่อลัน!...ฟังมุกก่อน!!!....ฮืออออ..." ทั้งสี่ที่ตามมาทีหลังเห็น  หนูมุกที่พยายามเคาะกระจกเรียกคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อ     อลันเคลื่อนรถคันที่เขานั่งเคียงข้างมากับหนูมุกออกจากลานจอดรถไปทันที   หนูมุกเสียหลักล้มลง แต่ก็ไม่ทำให้รถที่เคลื่อนออกไปหยุดหรือชะลอแต่อย่างใด            "พี่อลัน! ฮือ ฮือ ฮือ..." หนูมุกร้องเรียกคนที่ไม่มีแม้แต่คำพูดอะไรให้เธอ หนูมุกลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วพร้อมถอดรองเท้าส้นสูงออก และเธอก็กวาดสายตาไปทั่วลานและเมื่อเธอเห็นสิ่งที่มองหาก็วิ่งไปทิศทางนั้นทันที โดยที่ไม่รีรอคนทั้งสี่ที่เดินเร่งฝีเท้ามาหาเธอ หนูมุกทาบฝ่ามือตัวเองกับที่จับประตูรถของเธอ เสียงปลดล็อคดังขึ้นเธอเข้าไปในรถและเร่งเคลื่อนรถขับตามอลันออกไปอย่างไม่ลังเล   

อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะ...เสียงครางของอลันดังออกมา ยามที่สะโพกหนากระแทกเข้าออกกายสาวรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็นั้นแหละก็มีเพียงเสียงครางของอลันกับเสียงการกระแทกบนเตียงใหญ่เท่านั้น ไม่มีเสียงของหญิงสาวที่อดทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับอยู่ตอนนี้ ลิ้นหนาล้วงล้ำเข้าโพรงปากกวาดต้อนความหวานอย่างตะกละตะกลามลิ้มลองรสชาติของเลือดสาวในโพรงปากที่หนูมุกก็ตอบสนองอย่างเต็มใจ            "ถ้า แค่ นี้ คิด ว่า จะทำ ให้ ทุก อย่างกลับ มาเหมือนเดิม เธอ คง คิดผิด" อลันผละออกจากริมฝีปาก เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ไม่ปะติดปะต่อ เพราะร่างกายของเขามันตอบสนองและรับรู้ความเสียวซ่านที่เพิ่มขึ้นอยู่นั้นเอง และยิ่งภายในกายสาวตอดรัดความแข็งแรงของเขาอย่างที่เขาแทบจะปลดปล่อยอยู่หลายครั้ง ทำให้สะโพกสอบยังคงส่งแรงกระแทกอย่างต่อเนื่อง            หนูมุกรัดวงแขนที่โอบกอดคนเหนือร่างแนบแน่นมากขึ้นแสดงความรักอย่างไม่ปิดต่อเขาเมื่อร่างบางต้องรับความดิบเถื่อนมากขึ้น ร่างกายที่เจ็บปวดมาพร้อมกับความเสียวซ่านมันกลับไม่เพียงพ

หนูมุกย้อนคิดถึงเมื่อคืนนี้ กว่าเธอจะหลับตาลงได้ก็ยากแสนยาก ไหนจะต้องทำใจรับสภาพที่ตอกย้ำยามที่เธอมองเรือนร่างเปลือยเปล่าตัวเองสะท้อนในกระจกที่มีร่องรอยของคนใจร้ายคอยติดตามและหลอกหลอนเธอ แล้วนี้มันอะไรกันจะทำร้ายเธอไปถึงไหน หรือให้เธอตายไปซะ!เขาถึงจะสาแก่ใจ            "เอ่อ!...นายฝากบอกว่า...เรื่องนี้คงไม่ถึงหูนายหญิงท่านนะครับ"     หนูมุกเหลือกตามองแอลแสดงความไม่พอใจออกมาใส่คนตรงหน้าอย่างชัดเจน            "มุกไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกค่ะ...มีอะไรอีกมั้ย?...จะได้ต่างคนต่างอยู่กันสักที" หนูมุกเข้าใจทันทีว่านายหญิงท่านเขาหมายถึงคุณแม่ของอลัน(หนูนา) เพราะหนูมุกเองก็ไม่มีวันลืมว่าคุณแม่หนูนาไม่อาจรับความเครียดได้ เพราะมันจะส่งผลต่อร่างกายท่านที่เคยได้รับการถูกทำร้ายจนถึงขั้นท่านตาบอดไปช่วงเวลาหนึ่ง...            "คุณมุกจะไปไหนครับ?" กายเอ่ยถามเมื่อแอลจากไปแล้วหนูมุกก็เข้าไปในรถของตนเอ

"กลับ!...พวกเราต้องเดินทางไปนิวยอร์กโดยทันที"            "ทำไม?" หนูมุกที่มีอาการมึนๆ แต่ไม่ถึงขั้นเมาถึงเธอจะไม่เคยดื่มจริงจังแบบนี้ แต่เธอก็เคยชิมว่าเบียร์รสชาติเป็นอย่างไร            "อดัมอยู่โรงพยาบาล..." อลันพูดเพียงแค่นั้นหนูมุกเข้าใจโดยทันที เพราะครอบครัวนี้ไม่เป็นที่เปิดเผยต่อสังคมเกี่ยวกับโครงข่ายเครือญาติ หนูมุกเดินตามไปอย่างไม่เกี่ยงงอนตามแรงลากของอลันที่เกาะกุมมือเล็กนั้น            "ไม่นะ!" อลันขมวดคิ้วหันไปมองหนูมุกที่ตอนแรกก็โอนอ่อนผ่อนตาม แต่เมื่อมาถึงรถเธอกลับสะบัดมือออกจากการเกาะนั้นโดยทันที            "อะไร?" อลันถามกลับอย่างไม่พอใจ            "ต่างคนต่างไปแล้วกัน"            "กลัวว่าแม่พี่จะไ

"เอ่อ!...มันก็แค่ไม่กี่คืน...คงไม่เป็นไรใช่มั้ยคะพี่แอล" แอล เดธ และกาย ได้แต่ยืนเงียบสลับมองอลันทีหนูมุกที            "เห็นแก่ตัว!..." คำพูดของอลันทำให้หนูมุกหมุนศีรษะพร้อมกับสายตาไปยังเจ้าของเสียงโดยทันที            "เมื่อกี้ที่พูดออกมา...คิดแล้วใช่มั้ย?" หนูมุกสวนกลับไม่แพ้กัน เรียกสายตาสามหนุ่มหันมามองหนูมุกเป็นตาเดียวกัน เพราะทั้งสามไม่คาดคิดว่า  หนูมุกจะกล้าพูดแบบนั้นกับคุณอลัน อลันมองตอบกลับสายตาคมนั้นที่ต่างก็ไม่มีใครหลบสายตาใคร ทำให้เหล่าบอดิการ์ดถอยออกมาจากห้องโดยทันที            "ลอง...พูด...ใหม่...สิ!" อลันขบกรามแน่นเน้นทุกคำพูด ด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังถ้าเป็นคนอื่นคงร้อนวูบวาบทันตาเห็น            "โอ้ย!...ปล่อยนะ!..." หนูมุกร้องออกมาเมื่อเธอกำลังจะผละเดินหนีไป ก็ถูกมือใหญ่คว้าแขนไว้และดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดโดยทันที