All Chapters of ลูกไม้มาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

"นายดูนี้สิครับ!" แอลส่งโทรศัพท์ที่มีภาพของชายหญิงที่โดนแอบถ่าย ขณะที่กำลังเต้นรำอยู่ในผับชื่อดังของลอนดอน อลันยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะภาพเจสันและปิ่นมุกตัวปลอมถูกปาปารัสซี่แอบถ่ายและพาดหัวลงนิตยาสารบันเทิงอย่างที่อลันต้องการ            "หวังว่าคงทำให้เนธานเลิกสนใจหนูมุกได้สักพัก...และมันคงกระอักเลือดแน่เมื่อเรือขนส่งเราไปถึงยังประเทศกลุ่มที่เราส่งของไปช่วยเหลือและสินค้าของมันถูกสับเปลี่ยน..."            "แต่เราคงต้องระวังตัวมากขึ้นเพราะมันคงรู้ว่าเรารู้แล้วว่า...ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่..." อลันหันไปยิ้มกับแอล เพราะอีกแค่สามวันเรือก็จะไปถึง มันคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหาสินค้า(ยาเสพย์ติด)ว่าเขาเอาไปเก็บไว้ที่ไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เนธานจะเข้าใกล้หนูมุก เพราะคนคุ้มกันที่อลันขอเพิ่มต่างก็เดินทางไปถึงลอนดอนแล้ว            อลันยิ้มออกมาเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาวางไว้ทั้งหมด เพียงคำพูดของหนูมุกที่

อลันปล่อยขาเล็กออกจากไหล่ มาพาดที่แขนใหญ่ของตนแทน พร้อมกับดันตัวไปด้านหน้า โดยให้ตัวตนของตนตรงตำแหน่งโพรงกายสาวที่แดงจัดจากฝีปากเขา อลันดันตัวตนเข้าสู่กายสาวในคราวเดียวแนบสนิทให้เนินเนื้อทั้งของเขาและของเธอแนบชิดกัน ร่างบางขยับตามแรงกระแทกการหายเข้าไปของท่อนแข็งแรง            อลันไม่ได้ยินแม้สักนิดของเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดใบหน้าคมหวานเหเกจากความรู้สึกที่พยายามกักเก็บไว้กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่นด้วยหลายความรู้สึกทั้งจากการถูกกายสาวตอดรัดจนซ่านเสียวถึงจุดที่อลันพอใจ และจากการที่เริ่มจะไม่พอใจกับความใจแข็งของเธอ อลันขยับสะโพกเริ่มขยับกิจกรรมเข้าจังหวะนั้นทันทีด้วยจังหวะที่เกิดจากหลากหลายความรู้สึกของผู้กระทำ ทำให้ร่างเล็กขยับสั่นคลอนไปกับการขยับนั้น            "ทน...ได้...ก็...ทน...ไป...ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะทนได้ถึงเช้ามั้ย?" เสียงที่ขาดตอนไม่ปะติดปะต่อของอลันดังออกมา โดยที่สะโพกหนาไม่หยุดการขยับทำให้ในห้องนอนกึกก้องไปด้วยเสียงการกระแทกที่อลันถาโถมใส่ร่างบางอ

"ฉันขอตัวก่อนนะ เย็นมากแล้ว" หนูมุกเปลี่ยนเรื่องเพราะดูแล้วให้พูดกันทั้งคืนผู้ชายตรงหน้าก็คงต้องการในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทั้งโลกมั้ย?            "ผมไปส่งนะ"            "ฉันขับรถมาเอง"            "ผมขอขับตามคุณไปได้มั้ย...ผมอยากทราบว่าบ้านคุณอยู่ไหน...รู้จักบ้านก่อนรู้จักชื่อก็ได้..."            "บ้านฉันอยู่เมืองไทย...ที่ลอนดอนฉันอาศัยบ้านคนอื่น...คงไม่ดีแน่ที่ฉันจะทำแบบนั้น"            "ผมส่งคุณแค่หน้าบ้านคนที่คุณไปอาศัยก็ได้"            "คุณนี้เหลือเชื่อจริงๆ..." แมท ยิ้มให้กับหนูมุกทันทีและเดินเคียงคู่   หนูมุกไปยังลานจอดรถ        &n

"คุณมุก!..." เจสันครางออกมาพร้อมกับรีบลงมาจากรถทันที "คุณมุกหยุดเดี๋ยวนี้นะ..." เจสันตะโกนขึ้นไปเมื่อหนูมุกที่ยกขาข้ามราวระเบียงออกมาแล้ว            หนูมุกตกใจกับเสียงตะโกนบ้านั้นและถ้าสองมือเธอไม่ยึดจับราวระเบียงไว้ทันมีหวังเธอได้หงายท้องตกลงมาแน่ หนูมุกที่ตั้งหลักได้อีกครั้งเธอก้มลงมามองเจสันและส่งสัญญาณให้เขาเงียบเสียงลง            "เบาๆ หน่อย..." หนูมุกตะโกนลงมาเสียงไม่ดังมาก แต่หารู้มั้ยว่าอลันได้ยินเสียงของเจสันตั้งแต่ครั้งแรก เขารีบลุกและวิ่งลงมาข้างล่างและออกมา นอกบ้าน อลันใบหน้าซีดลงทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางนั่งคร่อมราวระเบียงไว้            "หนูมุก!..." เสียงของอลันเรียกสายตาของหนูมุกกับเจสัน และเสียงนั้นเรียกเหล่าการ์ดทั้งสามวิ่งออกมาทันทีเช่นกัน "กลับเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้!!!" อลันตะโกนออกคำสั่ง ให้ตายเถอะ! ทุกครั้งสินะที่เขาเหมือนกำลังจะตายยามที่มีปัญหากับยายเด็กบ้าเพราะเธอช่างสรรหาว

อลันเผยรอยยิ้มให้กับร่างบางที่ตอนนี้หน้าแดงจัด เพราะสายตาของหนูมุกไม่ละหรือหลบหลีกไปจากการมองเรือนร่างเขาแม้แต่น้อย อลันโน้มใบหน้าจุมพิตที่เท้าเล็กที่ขยับหนีตกใจกับการสัมผัสของเขา อลันขยับตามไปอย่างช้าๆ เพราะเขาไม่ต้องการบังคับฝืนใจยายเด็กดื้อคนนี้สักเท่าไหร่ เพราะความสัมพันธ์ล่าสุดระหว่างเขากับเธอมันจบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่และเขาก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว            หนูมุกไม่อาจละสายตาไปจากอลันได้เลย ยามที่เขาขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นโดยที่สายตาเขามองเธอตลอดเวลา หนูมุกดั่งโดนสะกดเมื่ออลันก้มจุมพิตที่เท้าเล็กของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้หนูมุกไม่ขยับหนีอย่างครั้งแรก เพราะเธอไม่รู้สึกถึงการถูกรุกรานจากคนตรงหน้า แต่ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกถึงความต้องการบางอย่างในสายตานั้น ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่อลันของเธอกำลังขอโทษเธอด้วยภาษากาย            อลันเลื่อนขยับกายเปลือยเปล่าของตัวเองเข้าใกล้ร่างบางมากขึ้น โดยที่ปากหยักสัมผัสอย่างอ่อนโยนไล่มาตั้งแต่เท้าเล็กและเลื่อนขึ้นมาเรื่