All Chapters of Rejected Daughter, Reclaimed by my Trillionaire Husband: Chapter 11 - Chapter 20

My heart was still beating with fear. My knees were still shaking from what I had just gone through. Hindi ko maisip kung ano ang maaaring mangyari kay Celeste kung hindi ako dumating sa tamang oras.Eight men were there, all clearly driven by their desires. Of course, it’s Celeste! Batid kong maraming nais kumuha at magtangka sa kanya kahit pa may proteksyon na siya ng pangalan ko. Marahil ay dahil ito sa paninirang kinalat ng pamilya niya tungkol sa paghingi ng mga ito sa isa niyang kidney para kay Amara.She’s beyond beautiful. She’s ethereal. She’s hot. She’s a badass. Everyone wants her, but she’s mine alone. Anyone who touches or even looks at her will die.No one knows how much I’ve protected her since that night. I won’t let it happen again.I gently placed Lucielle in the passenger seat and buckled her seatbelt. Mabilis akong sumampa sa driver’s seat at sinulyapan siya bago ko inistart ang engine. I gently wiped the blood from her lips. Suddenly, I felt a strange heat and exc

“Rivermount?” Ulit ko habang pilit kong pinapakalma ang sarili kong tono kahit ramdam ko ang mabilis na tibok ng dibdib ko. “I’m afraid I don’t know what you’re talking about, Mr. Razon.”Bahagyang ngumiti si Pantaleon, ‘yung tipong may alam pero pinaglalaruan ka lang.“You don’t?” aniya, nakatitig sa akin na para bang binabasa ang kaluluwa ko. “That’s strange. I remember someone who looked exactly like you entering that place three years ago.”I forced a small smile. “Then maybe you’re mistaken. I’ve never been there, Mr. Razon.”Matagal na nabalot ng katahimikan sa mesang iyon hanggang sa dumating na ang mga pagkaing isa-isang sinerve ng waiter. Nakatitig lang ako roon habang panay ang kalabog ng dibdib ko.Carmella leaned back on her chair, nakapulupot ang mga braso sa dibdib at malamig ang tingin.“You’re either a very good liar, Celeste, or my husband just enjoys playing games,” aniya, saka ngumisi nang matalim. “Which one is it?”I didn’t answer. I couldn’t. My hands clenched un

Mabigat ang ulan sa bintana ng kotse habang tinatahak namin ang madilim na highway palabas ng city. Ang mga patak ng ulan ay parang walang katapusang ritmo ng kaba sa dibdib ko. Tahimik lang si Sebastian. Nakatutok ang mga mata niya sa kalsada, nagtatagis ang panga, at kita ko ang lalim ng ekspresyon sa mukha niya — galit, pagod, at isang uri ng proteksiyon na hindi niya kailanman inamin pero laging naroon.“Sebastian,” mahina kong sabi, pilit pinapakalma ang tinig ko. “Saan tayo pupunta?”Hindi siya agad sumagot. Ilang segundo muna ng tunog ng ulan bago niya marahang sinabi, “Somewhere safe.”Parang iyon na lang ang katotohanan na kaya niyang ibigay ngayon. Kaya tumahimik na lang ako. Ayoko nang magsalita. Ayoko na rin ng paliwanag na hindi ko alam kung gusto ko pang marinig.Pagkalipas ng ilang oras, lumiko siya sa isang makitid na daan na hindi ko alam na umiiral. Ilang minuto pa, huminto kami sa harap ng isang villa na halos natatakpan ng mga puno. Pinatay ni Sebastian ang makina.

Minsan iniisip ko kung may katumbas bang presyo ang katahimikan. Kasi sa mundo namin, kapag hindi ka pinag-uusapan, ibig sabihin, hindi ka na relevant. Pero ngayong ako ang nasa headline, halos gusto ko na lang maglaho.“Everyone,” malalim at matatag ang boses ni Sebastian, “meet my wife.”Sa gitna ng malawak na ballroom, under the glittering lights of the chandelier, halos tumigil ang oras. Lahat ng mata, nasa amin. Lahat ng bulungan, para sa amin. At lahat ng ngiti, puno ng lihim na paghusga.Nakasuot ako ng silver gown na may mababang likod, at sa bawat hakbang ko, pakiramdam ko parang pinapako ako sa krus ng mga mata ng lipunan. Sebastian’s hand was firm on my waist—steady, warm, possessive. Para bang sinasabing mine kahit wala pa siyang binibitiwang salita.“The woman beside me,” he continued, “is the heart behind Astra Design. The brilliance behind every creation.”The crowd broke into applause. Pero ako, nakangiti lang. Hindi ko alam kung dahil ba sa adrenaline o sa takot na ba

There was tension there—unspoken, electric. Hindi ko alam kung bakit ako hindi agad tumayo. Maybe because, for once, someone looked at me without calculating anything. Walang maskara. Walang kontrata. Just... interest.Pero bago pa ako makasagot, naramdaman ko ang presensya sa likod ko. Mabigat. Familiar.“Celeste.”Sebastian’s voice—low, commanding. Dahan-dahan akong lumingon, at doon ko siya nakita, nakatayo sa gilid ng bar, suot pa rin ang coat niya. Ang mga mata niya ay diretso kay Uriel, malamig at mapanganib.Uriel only smiled. “Your husband, I presume?”Sebastian’s jaw tightened. “Let’s go.”Walang sumunod na salita. Tumayo ako, binayaran ang iniinom ko, at sinundan siya palabas. Tahimik lang kami hanggang sa makarating sa elevator. Nang magsara ang pinto, narinig ko ang mabigat niyang buntong-hininga.“Next time,” he said quietly, “don’t go looking for trouble.”Tumingin ako sa kanya. “You mean Uriel?”“Yes.” His voice was clipped. “Men like him... don’t just flirt.”Ngumiti a