บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 101 - บทที่ 110

บัดนี้...บ้านที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความหวัง ได้ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งความโศกเศร้าและความสิ้นหวัง เหลือทิ้งไว้เพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่ต้องแบกรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับทั้งสองครอบครัวไว้บนบ่า...เพียงลำพัง แต่เธอไม่ได้คิดจะยอมจำนนต่อโชคชะตาและในวินาทีนั้นเอง เกาซูอวี้ก็ได้ตัดสินใจ...เธอจะไปที่เขา

"ซูอวี้!" ลู่เหยาที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เพื่อนร่วมงานหลังจากที่หล่อนมาถึงเอ่ยเรียกเด็กสาวด้วยสีหน้าสิ้นหวัง "อาการของเขาแย่ลงเร็วมาก! ไข้สูงไม่ลดเลย ยาปฏิชีวนะที่เรามีอยู่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล!" เกาซูอวี้คุกเข่าลงข้างเตียง สองตาสบกับพ่อบุญธรรมที่ปรือตาขึ้นมามองเธออย่างเลื

สภาพแวดล้อมรอบด้านของพวกเขาในตอนนี้นั้นเลวร้ายมากกว่าที่คิดไว้เป็นอย่างมาก พื้นดินที่พวกเขาเหยียบย่ำลงไปนั้นเต็มไปด้วยโคลนที่เหนียวหนึบและเย็นเฉียบจากการละลายของหิมะ มันทั้งลื่นและไม่มั่นคง ทุกย่างก้าวต้องเป็นไปด้วยความระมัดระวังอย่างสูงสุด ซากปรักหักพังของบ้านเรือน ต้นไม้ใหญ่ที่ถูกถอนรา

"เจอแล้ว! ผมเห็นท่านพันตรีแล้ว!" เสียงของทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้น! เมื่อทีมกู้ภัยเปิดช่องได้สำเร็จและส่องไฟฉายเข้าไป...ภาพที่พวกเขาเห็นก็ทำให้ทุกคนถึงกับนิ่งอึ้งและสะเทือนใจไปพร้อม ๆ กัน ร่างของเกาเจี้ยนกั๋วนอนอยู่ใต้คานไม้ขนาดใหญ่ ขาส่วนล่างของเขาถูกคานไม้ทับจนผิดรูปอย่างน่ากลัว

ในตอนนี้เพื่อน ๆ ทั้งสามคนของเธอกำลังทำหน้าที่ หน่วยอาสารุ่นเยาว์ของตัวเองได้อย่างน่าทึ่ง ถังเยว่ฉีในฐานะผู้ใฝ่ฝันอยากจะเป็นพยาบาล...เธอกำลังช่วยป้าลู่เหยาทำแผลและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ผู้ป่วยที่มีบาดแผลไม่รุนแรง ท่วงท่าของเธอดูคล่องแคล่วและอ่อนโยน ส่วนทางด้านอู๋ถิง...เพื่อนผู้มักจะเงียบขรึ