บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 41 - บทที่ 50

ในขณะที่เวลาทุกวินาทีหลังจากที่ลู่เหยาได้เข้าไปในห้องผ่าตัดนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด หลิวซินกับเฉินลี่ฮวาในตอนนี้ต่างก็ยืนนิ่งด้วยความสับสน พวกเธอจ้องมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดสลับกับใบหน้าของหานซูอวี้ที่ยังคงยืนกำหมัดแน่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่ก็แฝงความมั่นใจบ

หลิวซินรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุนหลังจากได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาของชายหนุ่มที่ยังคงนอนเจ็บอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอจ้องมองใบหน้าที่ยังคงซีดเซียวแต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจังแน่วแน่ของเขา เพื่อค้นหาร่องรอยว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั่นไม่ใช่เพราะอาการเลื่อนลอยจากฤทธิ์ยาหรือความเจ็บปวด เธอสูดหายใจเ

ในเวลาเดียวกันเกาเสี่ยวเฟยที่รอพ่ออยู่ที่บ้านก็รู้สึกเบื่อ ดังนั้นเจ้าตัวจึงได้เดินมาหาพี่สาวกับว่าที่แม่ของตน และเมื่อเขารู้ว่าแม่กับพี่สาวกำลังทำอะไร เจ้าตัวก็อยากได้ชุดใหม่ให้ตนเองกับพ่อขึ้นมาบ้าง ดังนั้นเขาจึงกลับมาที่ห้องก่อนจะแอบหยิบเสื้อเชิ้ตตัวเก่าของพ่อที่ยังอยู่ในสภาพดีออกมาแล้วก็วิ่งกลับม

และหลังจากที่การถ่ายรูปครอบครัวจบลง เกาเจี้ยนกั๋วก็ถือโอกาสนี้พาภรรยาและลูก ๆ ไปที่ร้านอาหารของรัฐที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งในตัวเมืองหนานจิง บรรยากาศภายในร้านนั้นคึกคักและมีชีวิตชีวาอย่างมาก โต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีขาวสะอาดถูกจับจองเกือบเต็มทุกโต๊ะ เสียงพูดคุยและเสียงหัวเร

"สหายหลิวซิน! ต้องขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ แต่ฉันอดถามไม่ได้จริง ๆ ชุดของสหายสวยมากเลยค่ะ และยังดูทันสมัยไม่เหมือนใครด้วย ไม่ทราบว่าคุณไปตัดมาจากที่ไหนเหรอคะ" คำถามนี้ได้ทำให้ผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ใกล้เคียงต่างหันมามองและพยักหน้าสนับสนุน "ฉันเห็นด้วยนะคะ ชุดของหนูซูอวี้ก็น่ารักมากเลย ด