บททั้งหมดของ ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตั้งแต่วันนั้นที่เริ่มจากขนมจานเล็ก ๆ บรรยากาศของคนทั้งคู่ก็ดูเหมือนว่าจะสดชื่นราวกับฤดูใบไม้ผลิมาเยือน จนสหายที่ทำงานและคนในหมู่บ้านพากันยิ้มให้กับพวกเขา เมื่อเห็นว่าแม่ของเธอดูเหมือนจะเริ่มต้นด้วยดี หานซูอวี้ก็วางใจก่อนจะทบทวนทำแบบฝึกหัดซ้ำไปซ้ำมา จนกระทั่งในที่สุด เช้าวันสอบกลางภาค...

หานซูอวี้ไม่รู้เลยว่าเสี้ยววินาทีแห่งการตัดสินใจของเธอในวันนั้นได้จุดประกายไฟแห่งความฝันขึ้นในใจของเพื่อน ๆ แต่ละคนอย่างเงียบงัน หวงจิงมองแผ่นหลังของพี่ใหญ่ที่กำลังกอดปลอบน้องชาย...ภาพของผู้นำที่เด็ดเดี่ยวและมีความรู้จนสามารถช่วยชีวิตคนได้มันทั้งเท่และน่าทึ่งกว่าที่เขาเคยคิด กา

เช้าวันต่อมา... ข่าววีรกรรมของกลุ่มนักเรียนโรงเรียนมัธยมสาธิตฯ ไม่ได้หยุดอยู่แค่ในรั้วหมู่บ้านทหารหรือในโรงเรียนอีกต่อไป แต่มันได้ดังไปถึงหูของท่านนายกเทศมนตรีประจำเมืองหนานจิงด้วย ซึ่งเรื่องราวที่เด็ก ๆ ทำนั้นเป็นเรื่องเชิงบวกและเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่เยาวชน ดังนั้นทางเจ้าหน

คืนนั้นเนื่องจากเกาเจี้ยนกั๋วต้องไปปฏิบัติภารกิจลับที่ค่ายทหารและจะไม่ได้กลับบ้าน ด้วยความเป็นห่วงและไม่วางใจที่จะให้เด็กชายวัยสิบขวบต้องอยู่คนเดียว หลิวซินจึงได้รับอาสาดูแลเกาเสี่ยวเฟยให้เอง เธอบรรจงจัดที่นอนให้เด็กชายอย่างดีในห้องของหานซูอวี้ ก่อนจะเล่านิทานให้เขาฟังจนกระทั่งเขาหลับไป

ภายในหัวของเธอตอนนี้...ได้ปรากฏภาพสามมิติที่ชัดเจนและน่าทึ่งยิ่งกว่าที่เคยเห็นมาทั้งหมด มันคือโครงร่างภายในร่างกายช่วงลำตัวของเกาเจี้ยนกั๋วที่กำลังนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ภาพนั้นสมจริงราวกับเธอยืนอยู่ในห้องผ่าตัดด้วยตัวเอง เธอมองเห็นอวัยวะทุกส่วน...ไม่ว่าจะเป็นหัวใจที่กำลังเต้นอย่างอ่อนแรงข